22 yaşındaki gastronomi öğrencisi Büşra, çocukluğundan beri gizlice âşık olduğu Alper`in kırıcı tavırlarına rağmen ondan kopamaz. Ancak yıllar süren hayal kırıklıkları ve kalp yorgunluğunun ortasında karşısına 38 yaşındaki eski milli boksör Savaş çıkar. Aşka küsmüş bu adam ve sevilmeyi hak ettiğini yeni fark eden genç kız, birbirlerinin hayatına beklenmedik bir sıcaklık getirir. Geçmişin izleriyle, bugünün umutları arasında tutkulu bir hikâye başlar. © Eserin tüm yayın, çoğaltma ve uyarlama hakları şahsıma aittir. Bu eser izinsiz olarak kopyalanamaz, paylaşılamaz, çoğaltılamaz veya benzeri şekilde uyarlanamaz. İhlal halinde Türk Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu uyarınca hukuki işlem başlatılacaktır.

Ben Nazlı. Denilenlere göre beni 12 günlükken çöp konteynırının kenarına bir kış gününde sadece bir zıbınla bırakıp terk eden anayla babanın kızı Nazlı. 22 yıllık hayatında özgürlüğün tadını hiç tatmamış, hayatı boyunca oradan oraya savrulmuş, hor görülmüş eziyet edilmiş Nazlı. Şimdi bu taşlı yollardan geçerken başımı cama yaslamış sakince yolu izliyordum. Bunca yıllık hayatımda hiç gün yüzü görmememe rağmen öğretmen olmayı başarmış, şimdi ise bir köy okuluna, küçücük kalplere dokunmaya gidiyordum. Teröristlerin yoğun olduğu bir bölgeymiş burası, öyle diyorlar. Çokta tehlikeliymiş. Bunların hiç biri benim umrumda değildi. Telefon rehberimde bile kayıtlı kimse yokken, çokta canımdan endişe ettiğim söylenemezdi, mezarımın bile kimsesizler mezarlığında olacağını biliyordum. Yanılmıştım. Tek bir adamın hayatım,kalbim olacağını, ailesinin ailem olacağını bende tahmin edememiştim.

Bana okulda 1 saatin 60 dakika olduğunu öğrettiler. 1 dakikanın da 60 saniye olduğunu. Ama sensiz bir dakikanın sonsuza dek sürdüğünü öğretmediler. Kitap şöyle sonlandı; Tam pes etmek üzere olduğum bir gecede kafamın içinde verdiğim savaşı zorda olsa kazandı. O gecenin sabahına ben çıktım ama içimdeki kimseyi sağ bırakmadım... İYİ OKUMALAR DİLERİİİZ... Kitabı seveceğinize %99,99999 eminim. 1 bölüm okuyup kaçmayın ha 😁

Benim adım Defne. Hayatım, kilometrelerce uzağa uzanan bir aşkın ve evimin içinde saklı kalan sırların arasında sıkıştı. Kitaplar hep bana başka hayatlar sundu, ama bu sefer kendi hikâyemi yazmak istiyorum.

Evet... aile herşeydir fakat bir ailen varsa.

"Ya sen kafayı mı yedin? Annem bir daha yan yana bile gelmeyeceksiniz dedi! Hayatımdan çık Bahadır abi zarar veriyorsun bana." söylediklerim sanki kayaya çarpıp dağılıyordu. "Sen beni hiç tanımamışsın Zeynep. Ölsem de bırakmam seni. Bir daha böyle şeyler söyleyip damarıma basma 6 ay sabret. Annen de alışacak bana." kafamı kaldırıp masmavi gözlerine baktım. "Peki ya ben ? Ben seviyor muyum da böyle iddialı iddialı konuşuyorsun." dedim. Gözlerini kısıp yüzümün her detayını inceledi. "Seveceksin. Belki benden çok sevemezsin ama seveceksin elbet. Kavuşacağız biz. " kendinden ve en çokta benden emindi...Ben Bahadır abiyle yapamazdım...

Amerika`da başarılı bir estetik cerrahı olan Ahu Soydan annesinin rahatsızlığı üzerine yıllar sonra İstanbul`a döner. Geçmişiyle ve bastırdığı duygularla Ahu için dönüş, bir kaçış değil; yeni bir başlangıcın sancısıdır. Annesinin ortağı olduğu, İstanbul`un en prestijli estetik kliniğinde göreve başladığında karşısına kibirli, ukala bir o kadar egoist ama aynı zamanda yakışıklı bir çapkın çıkar: Yiğit Arslan. Aynı kliniği devralacak bu iki doktor yalnızca işlerini değil aralarındaki üstünlüğü de paylaşamaz. Kelimelerin ardında bastırılan duygular çatışmanın içinde kor gibi yanmaya başlar. İstanbul`un kalbinde yaşayan iki yalnız ruh... Bazı kalpler iyileşmek için değil kırılmak için yeniden atar.

Bazen hayatı akışına bırakmak gerekir. Ben Çağla. Çağla Deniz Soylu yani...öyle dediler. Hayatınin her santimini planlayan ben bu durumu hiç düşünmemiştim. Merak etmiştim ama gerçek ailemin beni istediğini, sevdiğini düşünmemiştim. Peki yeni ailemle ne yapacaktım? Yada onlar benimle ne yapacaktı? Her zaman abla olmak isteyen benim karşıma çıkp senin kardeşin var demişlerdi. Beni yurttaki çocuklar sevmezdi ki.. beni kimse sevmezdi. Kardeşim beni sever miydi? 6 abi mi? neydi bu kadın tavşan mi?

Kimse unuttuklarını hatırlamak istemez … Ya da gözler önünde duranı görmek . Ama kehanet,unutulanlar uyanınca gözler önünde olan belirince başlar…

Kelimeler arasında saklı kalan sessizliklerin hikayesi, bir zamanlar sözcüklerin yetmediği yerde başlar. Her şeyin farkında olmak iyi midir? Peki ya susmak? Gerçek Ailem kurgusudur.

Şafak Keskin, şehrin en gizli sokaklarında kendi çetesiyle yaşayan bir hırsızdır. Düzenin getiremediği adaleti, kendileri sağlıyorlardır ve kötülerin cezalandırılmadığı bir dünyada onların cezalarını kendileri veriyorlardır. Bir gün yanlışlıkla Mira Yankı adlı genç bir kızın telefonunu çalarlar ve Mira, Şafak`tan onunla konuşmaya devam etmesini ister. Şafak ise kullandığı diğer kimlik olan polis kimliğiyle Mira`nın hayatına girer. Mira`nın ise üniversite sınavına hazırlanmaktan başka yaşadığı hayatla sorunları vardır. Aynı zamanda platonik bir aşık olan Mira`nın telefonunun çalınmasıyla asıl hikayesi başlar. Bunca problemi arasında bir de aşık olduğu çocuğu unutmak için bir hırsızla flört anlaşması yapar ama işler hiç de düşündüğü gibi gitmez.Kendisini sivil polis gibi tanıtan bir hırsıza aşık olmak üzeredir. * mira.yanki: hem belki başka bir hayatta öyleyizdir hirsizim: nasılızdır mira.yanki: babam polis değildir mira.yanki: sen hırsız değilsindir mira.yanki: ben Berke`den hoşlanmıyorumdur mira.yanki: ve birbirimize aşık iki normal insanızdır hirsizim: başka bir hayatta? mira.yanki: başka bir hayatta. *ilk bölümler texting, diğer bölümler normaldir*

Kimsenin birbirinin arkasından konuşmadığı , herkesin birbirini kolladığı , birlikte eğlendiği, birlikte üzüldüğü , komşuluğun ölmediği, çocukların sabahtan akşama kadar sokakta oynadığı bir mahalle düşünün. Yakamoz Mahallesi .İşte bu güzel mahallenin birde güzel ruhlu bir tarih öğretmeni var : Ahu Yaman. Bu hikaye Ahu`nun hikayesi. Bize katılın, Ahu`nun hikayesini birlikte okuyalım. ____________________________________________________________________________________________________________ ``Bize gelen belgeye göre, Ahu hocanız farklı bir okula tayin edilecektir. Daha fazla karmaşa çıkarmanızı, kargaşa koparmanızı istemiyorum. Lütfen sakin olun ve derslerinizi dinlemeye devam edin. `` Burcu hocanın yaptığı açıklamadan sonra başımı önüme eğmiştim. Sınıfta ilk birkaç dakika süren sessizlik sonrasında Batuhan`ın gür sesi sınıfı doldurdu. ``Başka bir okula tayin edilecek öyle mi ? Ben zaten `` böyle bir hocayı bize nasıl verdiler? `` diye şaşırmıştım. Çünkü biz size göre iyi olan hiç bir şeyi hak etmiyoruz, değil mi? Biz kendilerinden hiç bir şey beklenmeyen çocuklarken o , bize istediğimiz her şey olabileceğini gösteren tek öğretmendi. Bizim için uğraştı. Siz ` liseyi bile bitiremeyecekler , nasılsa bunlardan bir şey olmaz. ` diye tüm kapıları kapatıp çıktığınızda , o bize ışığı gösterdi. `` Sizden de olur dedi. Şimdi bu öğretmeni bizden alacaklarını söylüyorsunuz ve diyorsunuz ki kargaşa çıkrtmayın, sakin kalın ; size inanan tek öğretmeni elinizden alıyoruz ama siz sessizce oturun diyorsunuz, öyle mi ? Öyle yağma YOK! Batuhan`ın tüm sınıfı inleten sesiyle gözümden bir damla yaş aktı. Okulda kalayım ya da gideyim, fark etmezdi artık. Ben başarmıştım , ben bu çocuklara kendi yüreğimdeki umutla yol göstermiştim. Benim çocuklarım başarmıştı artık vazgeçmeyeceklerdi ; kendileri için çabalayacaklardı...

Yazları sevmezdi; güneş, sadece cildini değil, düşüncelerini de yakardı. Ala, küçük yaşlardan itibaren çevresinin beklentileri ve istemediği dokunuşlar arasında “taş bir bebek” gibi donup kalmıştı. Her bale dersi, her zorunlu adım, ona kendi bedeninde ve ruhunda sıkışmış yalnızlığını hatırlatıyordu. Bu hikâye, bir kızın içsel çatışmaları, aile baskısı ve sınırlarının hiçe sayılmasıyla mücadelesini, taşlaşan bir ruhun yavaş yavaş kırılma ve kendini bulma serüvenini anlatıyor. Ala’nın sessiz çığlığı, okurun kendi içindeki kırılganlıkları ve dayanma gücünü keşfetmesine yol açacak.

Ve sonra bir, damla daha firar ederken gözlerinden, “Keşke… Keşke senin yerine ben ölseydim.” diyebildi zorlanarak.. Tam o anda geçmişin kapısını aralayan soğuk bir rüzgâr esti. Bir aşkı öldürmenin bedeli, bazen bir ömre değil… Bir ömrün ötesine uzanırdı. Onun gözlerinden yalnızca üç damla düştü toprağa. Üç pişmanlık… Üç feryat… Üç “keşke”… Ve işte o anda… Zaman geriye sardı. Genç kadına ilahi bir şans verildi. Hikâye değişecek miydi? Yoksa geçmiş, değişmeye direnecek miydi?

Ben, herkesin kötü olduğu bu dünyada kendimi bulmak için çabalarken daha da kaybolmuştum. Geçmişimin beni eziyetlerle büyüteceğini bilmiyordum. Geçmişimden kaçmak için çabalıyorken, geçmişim beni çoktan bulmuştu. Belki de ben, Meri... Yaşadığım sürece hep sokaklarda yaşadım; sokakların hem katili, hem dilencisi hem de masum çocuğuydum... Ta ki gerçek ailem beni bulana kadar.

Bilmediğimiz bir yerde , bilmediğimiz bir oyunun içine düşmüştük. Oyun deniyordu ancak ne olduğuna dair hiçbir bilgimiz yoktu. İntikam yeminleri ediliyordu. Oyun , kanlı bir savaşa dönüşüyordu. Tek istediğimiz buradan canlı çıkmaktı. Canlı çıkmak ve yapılması gerekeni yapmak… 🌑🩸 Ayperi, okulda yaşadığı sıradan bir günde, birden kendini, yanında en yakınıyla beraber hiç tanımadığı insanların arasında, tutsak halde bulur. Altı genç, hapsoldukları yerde, geçmişlerinden çözmeleri gereken gizemler ortaya çıkarken acılarını tekrar tekrar yaşar ve attıkları her adımda aynı zamanda hayatta kalmaya çalışırlar. Bu sırada çözülen gizemler bir diğer gizemi oluştururken geçmiş, şimdi ve gelecek arasında savrulmaya başlarlar… Gerçek sandıkları yalan, yalan sandıkları ise gerçeğe dönüşürken ve hâlâ bir çıkış yolu ararlarken hem birbirlerini tanımaya başlıyor hem de çözdükleri gizemlerle geçmişlerini baştan yazarlarken geleceklerini tekrardan şekillendirmeye çalışıyorlardı. Peki başarabilecekler miydi? Kaç kişi başarabilirdi? Kurtuluş yolu gerçekten var mıydı? Tüm bu yaşananların içinde aşk, onun da penceresini aralıyordu… Ve aşk onu vurduğunda her şey için çok geç değildi ancak erken de değildi… “ Yaşamak zor, ölmek kolay. Bu yüzden yaşama meydan okumayı seçiyorum.” 🤍🌑🌕🩸

Selin, sevgilisi Levent’ten evlenme teklifi alacağından emin bir şekilde lüks bir restoranda onu beklerken o gece hayatının şokunu yaşar. Levent ona beklediği gibi evlenme teklifi etmek yerine onu bir hiç uğruna terk eder. Selin yaşadığı hayal kırıklığıyla masada kalırken hemen çaprazındaki masadan bir ayrılık haberi daha gelir. Pamir, Levent’in aksine kendi sevgilisine özel bir evlilik teklifi hazırlar. Fakat aksilik bu ya! Teklifi yapana kadar ölüp ölüp dirilen Pamir’in teklifine beklenen cevap gelmez. Cevap koca bir hayır olur! Aynı restoranda terk edilen bir kadın ve bir adamın başına en fazla ne gelebilir ki? Ayrılık gecesinde olduğumuzu unutmayın. Bu gecenin sabahında hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını garanti ediyoruz. Şimdi sıcak bir kupa kahvenizi yanınıza alın ve bize katılın. Çünkü bu hikaye kaçmaz!

30.03.2025 Hemşire Nazlı Aydoğan ve polis memuru Ali Efe Gündüz`ün birbirlerinden habersiz olan sevdalarını konu alıcaz... Aşk tesadüfleri sever;) saçları hafif ıslaktı ve anlına düşmüştü giydiği kıyafetten dolayı vücudu çok belli oluyordu dikkatli bakınca çok yakışıklıymış taş gibi mübarek `Hem sesi hem kendisi karizma çocuğun` İlk defa katılıyorum sana iç ses -"Beni süzmen bittiyse burda ne işin olduğunu açıkla" dedi sırıtarak -"Seni ne süzcem be nereni süziyim ben senin" diye çıkıştım utanmıştım ama bunu fark edemezdi çünkü ben utanınca yanakları kızaran kızlardan değildim :)) -"Tabii kesin o yüzden öyle dikkatli dikkatli bakıyordun" dedi anında hah sen kimsin ki haspam göz devirdim o da ikinci sorusunu yineledi -"Ne işin var burda" -"Az önce melek teyze gün var dedi ama ben mi yanlış duydum" -"Burda oturuyorsun yani bizim mahallede" -"Mahallede oturmakla kalmayıp tam tamına karşı dairenizde yaşıyorum" dedim anında, bir anda kafasını bana doğru çevirdi şaşırmış olmalıydı çünkü bende şaşırmıştım sabah gördüm bitti gitti diye düşünmüştüm ama işte tevafuk -"Karşı dairede mi yaşıyorsun tevafuğa bak sen" dedi -"Neyse benim burda daha fazla durmam uygun değil" deyip arkama bakmadan içeriye geçtim Kısa bir kesit koyayım dedim nasıl sizce Kitap tamamen şahsıma aittir lütfen (ç)almayınız İlk kitabımdır mantık hataları olabilir!

Bilinmeyennumara: kuaförde çalışıyorsun değil mi? Bilinmeyennumara: şey acaba desem ki benim şu uzayan saçları keser misin? Bilinmeyennumara: bilmiyorum kızların berberi nasıl oluyor ama bence kesebilirsin. Bilinmeyennumara: hem fazla kısaltırmayacağım. Sadece uçlarından alınsa yeter. Bilinmeyennumara: saç demişken hangi saç şeklinden hoşlanırsın. Kıvırcık mı yoksa düz mü? Bilinmeyennumara: kızlar kıvırcık saçlı çocukları seviyorlarmış. Yani arkadaşlarımın bu konuda çok tartışması var.

Alevde Kalanlar Bazı mektuplar hiçbir zaman postalanmaz. Bazı gerçekler ise sadece yanarken açığa çıkar… Asena, genç bir savcı. Adaletin peşinde koşarken, geçmişin susturduğu bir mektup onun önüne düşer. Bir doğum günü… Bir kayıp anne… Ve mühürlü bir zarfın ardına saklanmış yıllar… Yıllar sonra karşısına çıkan Kaan, sadece ilk aşkı değil; geçmişin alev alev yanan yüzüdür. Asena şimdi hem adaleti hem de kendi gerçeğini arıyor. Ama bazı soruların yanıtı, sadece geride bırakmak gerekiyor

İki eski sevgili, ayrıldıktan sonra ilk kez; üstelik terk eden tarafın yeniden birleşmek istemesi ile konuşmaya başlamışlardır. Biraz mizah, birazdan çok kötü espri. Hera ve Can`ın hikayesine hoş geldiniz... @Heramera: İflah olmazsın sen. @Heramera: Ulan evimin kapısına gelip beni terk ettiğin taksinin fişini bırakmak ruh hastalığının kaçıncı seviyesi? @Cantoker: Hera, Hera, Hera. @Cantoker: O fişi bıraktım çünkü @Cantoker: İt gibi pişman olduğumu anladığında alnıma çarpman kolay olsun istedim. @Cantoker: Kızın yerine kendimize trip atıyoruz aldığımız tepkiye bak.

ey gönül, hakka aşık olmayanın aşka hakkı olur mu? birbirlerine düşman iki kişi, kaderlerinin bir yazıldığını fark ettiğinde, her şey değişir miydi?

Su soğuktu. Elimi uzattığımda beni üşüten sonrasında sıcaklığına alıştıran baait bir sıvıydı. İçimdeki alev büyüdü. İlk başta ellerimin arasından kayıp giden küçük kar tanelerini andıran kıvılcımlar zamanla büyük bir kar topu hâlini aldı. Yıllanmış ağaçtan sararmış bir yaprak süzülerek yere düştü. Üzerine basılan sayısız ayaklar sayesinde binlerce kez parçalara ayrıldı. Ateş yaktı. Su boğdu. İnce parmaklarımın arasından süzülen kan damlaları zemine parlak bir sıvı damlattı. Gözlerimin kapanmadan önce onun gözlerini gördüm. Elini uzatıp yüzüme dokundu ama titreyen parmakları buz gibiydi. " Hera " dedi kısık çıkan sesiyle. Hissettiğim son şey saçlarımı öpen sıcak dudaklarıydı.

Tehlike dolu hayatı ölümlerle doluydu. Belinden silah hiç inmez, uykuları bile huzur vermezdi. Bir gün dilini bile anlamadığı, adını bile bilmediği sadece birsaat aynı odada kaldığı üstelik başını belaya sokan bir kadının çocuksu hareketleri onun hayatına bir anlık da olsa anlam katmıştı. Kendine dil çıkaran çirkef kadına öfkesi bir anda kaybolmuştu. Büyük gözleri kalbini görüyormuşcasına bakmıştı kendisine. Kalbi sanki hakkıymış gibi o kadını istiyordu. Onu tanımak, onunla yaşamak ve onunla yaşlanmak... ama mümkün değildi. Bir hareketine vurulduğu kadın başkasına aitti. Ruhunuda kalbinide bir başkasına çoktan vermişti. Yanında yaşlanmak istediği adamı çoktan seçmişti. Yine de kendine engel olamamış uzaktan uzağa onu izlemişti. Arasındaki binlerce kilometreye rağmen sevdiği kadını korumak istemişti. En azından bunu yapması onu rahat uyutur hayatının bir anlamı olmasını sağlayabilirdi. Bir gün eline bir fırsat gelmiş, sevdiği kadın için en azından bir seçenek haline gelmişti. Artık yapması gereken kadının kendisini seçmesini beklemekti. ... Kim böyle bir insan müsveddesiyle uğraşacak kadar şansızdı? Tabi ki ben! Şansızlığım arada bir beni yoklar güzel bir çelme takardı bana. Her zaman benim için önemli bir günde bu çelmeyi takması ise beni çileden çıkartıyordu. Ya ben çok önem verdiğim için tüm aksilikler beni ilgi çeciki buluyordu ya da cidden şansızlığım benimle uğraşmayı seviyordu. "Beyfendi bakın ne ben ne de burdaki biri sizi anlamıyor! Beni anlıyor musunuz!?" Bağırarak sorduğum sorular karşımdaki adamı sadece kızdırıyordu. Oda beni anlamıyordu ve bizim ciddi sorunlarımız vardı. Başkomiser " hanımefendi bakın bir sürü protokol var. Lütfen şikayetinizden vaz geçin de bu iş uzamdan bitsin, rica ediyorum." Polisin bıkkınlıkla söyledikleriyle gözümü devirdim. "Bakın komiserim. Ben de keyfimden burda durmuyorum. Çok önemli işlerim var ama bu HANZO beni cidden sinirlendirdi. Kusura bakmayın çekmicem şikayetimi." ... Avukat bey karşımdaki hanzoyla Rusça konuşarak durumu tekrar izah etti. Kendi aralarında küçük bir tartışma sonucu karşımdaki hanzo bey sinirle bana baktı ve ağzının içinden birşeyler geveledi. Avukat bey bana bakıp hevelse "özür diliyor" dedi. Peki ben inandım mı? Kesinlike hayır. Küfür de etmiş olabilirdi Avukat bey sadece iş bitsin diye yalan söyliyor olabilirdi. Bana hevesle bakan Komiser beye başımla red cevabı verdim. "Kabul etmiyorum. Google çeviri çalışırken tekrar söylesin. Bakışları küfür ettiğini gayet net bir şekilde söylüyor" Kendimden emin bir şekilde karşımdaki hanzoya bakmış ve avukatın ona söylediklerimi tercüme etmesini dinlemiştik. Komiser bey olsada bitse hesabı adama bakarken, adam duyduklarıyla daha da hırslanmış bir öfkeyle bana baktı. Alay edercesine rusça birşeyler mırıldandı ama elbette anlamadım. "В это нелегко поверить, леди. " (Kolay da inanmıyor hanımefendi) Telefonunu uzatan komiser beyin telefonuna yaklaştı ve gözlerimin içine baka baka söyledi. Gözlerinde öfkeyle harmanlanmış bariz bir alay vardı,  zedelenen gururun onu ele geçirmesine izin vermemek için verdiği savaşın emaresini taşıyordu "Мне жаль" (Özür dilerim.) Tam ağzımı açıp itiraz edecektim ki komiser bey elini masaya vurarak kakltı. Basit bir işle uğraşmak zorunda kalmış ve bu nerdeyse bir saat sürmüştü. Sonunda kurtulabilirdi ve bu fırsatı elbette kaçırmadı. Başkomiser " evet, özür diledi bu iş de kapandı." Dudaklarımız büzüp başımı salladım laflarımı ağzıma tıkıyan komiser beye. Gözlerim karşımdaki hanzoyu bulduğunda istediğimi almış olmanın verdiği şımarıklıkla dil çıkartıp yeniden komiser beye döndüm. Dudaklarının bariz bir şekilde genişlemesini yandan attığım bakışlarımla yakalamıştım. Elimi komiser beye uzattıp tebessüm ettim. "İyi günler komiser bey." Elimi sıkıp başını salladı ardından oda "iyi günler" diyerek beni yolculuğuma uğurladı. Ben ardımı dönüp odadan çıkmak üzereyken hanzo beyde yerinden kalkmıştı. Onları umursamadan önce odadan sonrada karakoldan çıktım. Yoldan geöen bir taksiyi durdurup evimin adresini söyledim. Taksi harekete geçerken hanzo beyin karakoldan çıktığını gördüm. Gözleri önce etrafına bakındı ardından taksihe ve nihayetinde benim gözlerimde durdu. Taksi karakolun önünden giderken bakışlarının arkamda olduğunu his etmiştim.

Alisa, babasıyla ettiği büyük bir kavgadan sonra bir inat uğruna şatafat dolu hayatını bir kenara bırakarak okuluna en yakın mahallede ev tutar. Fakat mahalleye ayak bastığı ilk andan itibaren ne mahalleyle ne de mahallenin abisiyle yıldızları uyuşur. |Mahalle kurgusudur|