Her gece aynı rüyada buluşan altı yabancı. Her biri, gerçekte birbirini tanımıyor. Ama rüyada… aynı sokaklarda yürüyor, aynı yıldızların altında sırlar fısıldıyorlar. Bu rüya bir tesadüf değil. Ve artık sadece bir düş de değil. Bir gece içlerinden biri uyanmaz. Ne hastanede ne hayatta… sadece yok. Kalanlar, onu bulmak için uyanık dünyadan vazgeçmeye ve rüyanın derinliklerine inmeye karar verirler. Ama rüya, ne düşündükleri kadar güvenli, ne de onların sandığı kadar onlara ait. Her adımda, kendi bilinçaltlarının karanlık yüzüyle yüzleşmek zorundalar. Ve sonunda şu soruyla karşı karşıya kalacaklar: Uyanmak mı daha tehlikeli, yoksa hep birlikte sonsuza dek uyumak mı?

Hazan Yıldız yeni ama başarılı bir psikologtur.Özel bir kliniği var ve orda çalışıyor.Bugüne kadar bir sürü ilginç  hasta ile ilgilenmiştir ama sorununu çözemediği hasta olmamıştır. Çünkü bütün hastaları kötü olduğunun farkındaydı ve iyileşmek için bu kliniğe gelmislerid Ta ki Kuzey KANDEMİR adında soğuk,öfkeli ve gizemli bir adam kliniğine gelene kadar... Bu adam diğer hastalardan farklıydı çünkü bu adam kötü olduğunu kabul etmiyordu ve haliyle iyileşmek istemiyordu. Bu,öfke hastalığının farkında değildi. Peki Hazan Kuzey`i iyileştirebilecek miydi? Kuzey zamanla hasta olduğunun farkına varıp iyileşmek için Hazan`a duygularını açacak mıydı? Öfkelendiğinde diğer insanlara davrandığı gibi Hazana da acımasız mi davranacaktı yoksa Kuzey`in ilk yumuşak ve nazik davrandığı kişi Hazan mı olacaktı? Aşk`a zerre inanmayan Kuzey,Hazan`ın hayatına girmesiyle,bu düşünceden vazgeçip aşk diye bir duygu olduğunu anlayacak mıydı? Peki ya Hazan,Kuzey hakkında ne düşünüyordu ve Kuzey`in öfkesinin sebebini anlayabilecek miydi? Eliyle çenemi tuttu ve yukarı kaldırıp gözlerini gözlerime sabitledi: "Sen benim karanlığımın ışığısın Hazan.Benim karanlığımda senin kaybolmana izin veremem." dedi. Bende hafifçe başımı sağa sola salladım ve "Bilmiyor musun? Küçücük bir ışık bile,karanlık ne kadar büyük olursa olsun aydınlatmaya yeter. Yani ben senin karanlığında kaybolmam,aksine senin karanlığına ışık tutarım,aydınlatırım. Ben bu sözü söyledikten sonra beni kendine çekip sarıldı. O güzel kokusunu ve sıcaklığını ciğerlerime kadar hissettim. Kendimi güvende hissetmiştim. Evet öfke problemi olan bir adama sarıldığımda kendimi güvende hissetmiştim. Çünkü o kadar güzel sarılmıştı ki sanki hep yanında kalacakmışım gibi... O kadar güzel sarılmıştı ki sanki bir daha hiç sarılamayacak gibi...⏳⌛

**Mafya kurgusudur. ... “Git...” diye fısıldadım, sesim dudaklarımdan güç bela bir fısıltı gibi dökülmüştü. “Gitmeyeceğim, gözlerime bak.” Onun gözlerine bakmak bir katilin gözlerine bakmaktı, onun gözlerine bakmak bir katilin gözlerinde ölümü izlemekti. “Sen bak ki ben göreyim...” diye fısıltıyla konuştu, parmakları tüy gibi bir temasla çenemi kavrarken bakışlarımı alev alev yanan mavilerine çevirdi. “Kendimi görmeyi hayal ettiğim göz bebeklerine nasıl bir cehennem yerleştirdiğimi.” ... Massimo Dante Morelli, İtalyan mafyasının karanlık dehlizlerinde hüküm süren bir gölge. Kullandığı zehre panzehir ararken, kaderin ağları onu genç bir kimyagerin laboratuvarına düşürür. Aşk ve nefretin, yaşam ve ölümün dans ettiği bu labirentte, hangi taraf kazanacak?

Belki o kırmızı karttı bizi tanıştıran, yakınlaştıran, ailem olmadığında bana sahip çıkan. Ona bu kadar hızlı nasıl bağladım bilmiyorum ama kalbime attığı pas olmasa kim bilir şuan neredeydi m?

BİR ÖLÜM KAÇ SIR SAKLAR? 🕯️ “Alevsar.” “Alev ve hasar kelimelerinin birleşimi.” “Senin gibi. Senin yaktığın ateşle kalbime bıraktığın hasar gibi.” 🕯️ BİRİNCİ KİTAP: ALEVSAR İKİNCİ KİTAP: İNKİSAR Yaman Çakır, ailesinin geçmişindeki sırları çözmeye çalışan, intikamı, hırsı ve vicdanı arasında sıkışıp kalmış bir suç çetesi lideridir. Karısının ölümünden sonra etrafındaki herkese karşı güvenini yitiren Yaman’ın, beklenmedik anda, çocuk doktoru olan Gökçe’yle yolları kesiştiğinde ikisi birbirlerinin hayatında bir denge unsuruna dönüşür. Yaman’ın adalet arayışı ve içindeki çatışmalar, Gökçe ile arasındaki duygusal bağa zarar verecek midir? Peki, Gökçe, Yaman’ı anlamaya çalışırken, zaman zaman onun karanlığına kapılma riskiyle mücadele edebilecek midir? 🕯️ Gökçe, hayata karşı direnen, kendi yolunu bulmaya çalışan bir kadınken, Yaman otoriter ve kontrolcü yapısıyla onun karşısına çıkar. İlk başlarda birbirlerine meydan okuyan bu iki karakter, zamanla hem kendilerini hem de birbirlerini keşfetmeye başlarlar. Gökçe, tutsak olduğunu düşündüğü yerde aslında özgürleşirken, Yaman da kalbinin duvarlarını yavaş yavaş yıkar. Tutkulu bir mücadele, derin duygular ve kaçınılmaz bir çekim, onları geri dönüşü olmayan bir yola sürükler.

"Artık insanlık diye bir şey yok, artık sadece çıkar var, menfaat var..."

❝Bazı ruhlar karanlığa mahkum dogar. Bazıları ise ona kendi isteğiyle teslim olur.❞ Tormentum - akıl hastası suçluların kapatıldığı, deneylerin yapıldığı o meşum hastane - babamın son durağıydı. Onu her ziyaret edişimde, gözlerindeki o korkunç boşluğa biraz daha yaklaşıyordum. Ben Vera. Vücutlara dövme işleyen, ama kendi ruhundaki yaraları asla kapatamayan bir sanatçıyım. Ta ki o gelene kadar. Adını bile bilmediğim o adam, Tormentum`un en tehlikeli mahkûmlarından biriydi. Çift kişilikli bir katil. Bir yanıyla bana bakarken, diğer yanıyla içindeki canavarı besliyordu. Ve bir gün, o karanlık gözlerle karşılaştığımda anladım: Biz aynıydık. O da benim gibi, karanlıkla doğmuştu. "Bazı insanlar karanlıkta yaşamayı seçer, çünkü aydınlık, gölgelerinden korkmalarına neden olur."

“Günah bazen en çok kutsal olanda gizlenir.” 1953 yazında, Alabama Kasabası’nın toprak yollarında Tanrı’nın adını taşıyan bir kadın yürüdü. Ardında geçmişin sessizliği, önünde ise günahın yankısı vardı. Görünürde herkes dindardı, ama geceleri kimse dua etmiyordu. Bir rahibenin bastırılmış arzuları, bir papazın suskun suçları, dedikodularla örülmüş duvarlar ve gölgede büyüyen bir çocuğun çığlığı… Bu kasabada her “Amen”, yalanın üzerine örtülmüş bir dua gibiydi. “Çünkü bazı hikâyeler duayla başlamaz… Ve asıl sessizlik, AMEN`DEN SONRA başlar.”

Herkesin karanlık bir tarafı vardır... Ama ya karanlık, senin tek sığınağınsa?

Öğretmenimin okulda hep garip davranırdı ama sadece bana karşı bir garipliği vardı.Düşük not alsam bile yüksek not giriyordu,bazen ödevlerimi yapmayı unutuyordum ama bunu asla sorun etmiyordu.İlk başta bana öyle geliyordur diye düşünmüştüm ama gerçekler asla düşündüğüm gibi değildi.Her şeyi ise okudan çıkmış otobüs durağına doğru yürürken öğretmenim tarafından kaçırıldıktan sonra anladım...

Ethan, sevdiği kız Sophia’yı etkilemek için yazılım yapmaya hiç uğraşmadan başlamak ister. Ama korsan sitelerden aradığı şeyi bulmaya çalışırken, karşısına çıkan gizemli bir siteyle hayatı tamamen değişir. Bu siteye adım attıktan sonra, Ethan’ın dünyası eskisi gibi olmayacaktır... DeepNot: Açıklamayı kısa tuttum çünkü serinin sürprizlerini korumak istiyorum. “Everything is Messed Up(Herşey Karmakarışık)”, aksiyon dolu, psikolojik ve duygusal derinliği yüksek bir seri. Aynı zamanda güçlü bir gerilim atmosferi barındırıyor. Okurken bunu aklınızda tutun. İyi okumalar! :)

Bazı evlerde gürültü olur. Kapılar çarpar, tabaklar kırılır, nefesler bastırılır. Ama en çok çocuklar susar. Çünkü çocuklar korkunun kokusunu herkesten önce alır. Atacan o evlerin birinde büyümedi. O evlerin altında kaldı. Bir çocuğun hiç çocuk olamadığı yerde büyüdü. Kelimeleriyle değil, darbelerle eğitildi. Ağlaması yasaktı. Çünkü gözyaşı zayıflıktı. Zayıflık ise cezayı hak edendi. Bir gün susmayı öğrendi. Ses çıkarmamayı. Kendi içindeki çığlıkları boğmayı. Her tokattan sonra derin bir nefes alıp sadece bakmayı. Zamanla kimse ona "Nasılsın?" demedi. Çünkü kimse cevabını merak etmedi. Ve sonra dünya, onun için bir mezarlık gibi oldu. Üstünde dolaştığı ama içinde hiç yaşamadığı bir yer. Atacan, bir erkek gibi değil, bir travmanın yürüyen hâli gibi yaşadı. > "Ben çocukken çok sustum. Ama en çok içimden bağırdım. Bir gün biri beni duyarsa diye değil - duymaya cesaret edemezler diye sustum." Sonra bir kadın geldi. Gökçe. Sorular sormadı. Cevaplar beklemedi. O sadece yanında durdu. Ve ilk kez biri, Atacan`ın gözlerinin içine bakıp kaçmadı. Orada ne kadar karanlık olduğunu bile bile... > "Onunla konuşurken kelime kurmak gerekmiyordu. Çünkü bazı acılar, dilden önce yüze yazılır." - Gökçe Bu hikâye bir aşk hikâyesi değil. Bu, ruhu parçalanmış bir adamla, onun parçalarına dokunmaya cesaret eden bir kadının hikâyesi. Birbirini iyileştiren değil, birlikte kanamayı seçen iki yalnızın hikâyesi. Ve belki, bazen bu da yeterlidir. Burada kahraman yok. Ama hayatta kalmaya çalışan insanlar var. Bir daha kimseye güvenememiş, kimseye içini açamamış, ama bir gün "belki" diyebilen kırık kalpler var. Ve sen, bu satırları okurken, belki kendi sessizliğini de hatırlarsın. > Çünkü bazı kitaplar anlatmaz. Sadece senin içinden geçenleri yankılar. Bu kitap... Senin de sustuğun bir yerin aynası olabilir.

İki polis, iki ebeveyn, iki candı ölenler. Sadece onların değil benim de ölümüme sebep olmuştu o kurşunlar. Yemin etmiştim onların isteklerini yerine getirmeye, öyle yaşamaya. Benim bildiklerimden fazlası olduğunu nereden anlayabilirdim ki? Onların katilleriyle empati kurabilmem normal miydi? Ona acımam normal sayılır mıydı? Daha önce benim verdiğim ifade yüzünden içeri giren bu adamı sekiz yıldır içinde olduğu bu hapishaneden kurtarmak için çabalamam normal olabilir miydi? Yaşananlar adaletin kırık olduğunun göstergesi değildi de neydi?

Bileğime bağlanmış bir beyaz kurdele, arkamda geçmişim önümde kuklalar. Ya bir kukla olup emirlere itaat edecektim ya da düzene karşı gelip bir oyun kurucusu olacaktım. Üç yol, üç mezarlık. Altı ay ve altı intihar eden beden, Hayır. altı tane kurban. Ve kurbanların ilki Ayça Alkım. Bu bir varoluş savaşıydı. Gösteri oynanacaktı. Roller yeniden dağıtılırken, Bersu Alkım saklanmış yüzüyle bir oyuncu olacak. Oysa bir rol dahi istememişti. 6 kurban ve arkalarında kalan kuklalar, ya ipleri elimize alacaktık ya da o ipler bizi yönetecekti. Oysa ben bir balerindim. Çoktan ipleri birinin ellerine vermiştim. Kartlar yeniden dağıtılıyor kız kardeşimi öldüren adamı bulacaktım ve layığını alacaktı. Her şey güzeldi, ta ki 6 ay öncesine kadar. Şimdi kaybettiklerimizle ve kazanacaklarımız ile bir yola çıkıyorduk. Yanımda üç adam vardı. Güveniyle sırlarıyla gerçeklerin peşinde koşmama yardım eden üç adam. 6 Kurban, tek ortak yönleri ise 𝘚𝘪𝘺𝘢𝘩 𝘒𝘶𝘳𝘥𝘦𝘭𝘦. - Kitap kendi yazım dilimle beraber bütün hakları bana aittir. Psikolojik, Polisiye, Dostluk ve Sırlar gibi konular yer alır. İyi okumalar dilerim.

“Bu kitap, susanların sesi, korkanların cesareti ve hayal kuranların kalemidir.” Henüz bir çocukken başlayan kayıplar, büyüdükçe omuzlanan sorumluluklar, lisenin karmaşık dünyası, kalp kırıkları ve hiç bitmeyen bir mücadele… Miraysu Gök, kendi iç dünyasını kelimelere dökerek hem geçmişiyle yüzleşiyor hem de geleceğini adım adım inşa ediyor. "Ya başarabilirsem?" diye başlayan bu yolculuk, zorluklara rağmen vazgeçmeyen bir genç kızın; inancı, sabrı ve umutla dolu mücadelesini anlatıyor. Bu kitap; yalnız hissettiğin, pes etmek üzere olduğun ya da kimsenin seni anlamadığını düşündüğün anlarda, elini tutmak için burada. Çünkü sen yalnız değilsin. Ve çünkü gerçekten isteyen herkes, başarabilir.

Bir kızın kalbindeki aşk, farkında olmadan büyür... ama çocuk başka bir yolda yürümektedir. Zaman, aksilikler ve duygular onları yeniden karşı karşıya getirir."

Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar. "Yanacaksınız, yakacaklar. Canınızın acımasını önemsemeyecekler." Parmaklarına sarılı urganı sertçe gerdi. Parmak boğumları giderek beyazlaşırken gözleri, alev topuna dönüşmüştü. "Nefesinizi kesecekler." İki farklı asker; Asena Eyşan Boduroğlu ve Mete Mert Çakır. Birbirlerinden haberi olmadan aynı göreve atanırsa en fazla ne olabilir ki? "Bugün bir tehdit mektubu aldım MMÇ`den gelmiş." *Tüm hakları saklıdır.*

"B-Ben... ben yapmadım..." diyebildim çaresizce, "neden bana inanmıyorsunuz ben yapmadım!" Hepsinin şüpheli bakışları üzerimdeyken bana inanan tek kişide şuan yerde kanlar içinde yatıyordu. "Ben hasta değilim..." diyerek fısıldadım acı içinde, "ben deli değilim..." Korkuyordum, delirmekten korkuyordum. Etrafımdaki insanlar beni anlamamakta ısrar ediyordu. Lanet olsun ben deli değildim, eğer deliysem okuduğum bu günlükte yazanlar neden bir bir başıma geliyordu!?

Sahte bedenler ardında maskelenmiş ruhların hikayesi… Bazen ruh, matemini bedenden gizleyebilirdi. Veyahut güzel bir beden, ruhun çirkinliğini maskeleyebilirdi. Çok güzel ya da çok yakışıklı görünen bir insanın; katil bir ruha sahip olabileceği aklıma gelmeyeceği gibi, kötü veya çirkin görünen bir insanında zarif bir ruha sahip olabileceği aklıma gelmezdi. Ya da tam tersiydi. Çünkü hiçbir şey göründüğü gibi değildi. Hiç kimse kendisi değildi. Her şey, birbiriyle bağlantılıydı ama hiçbir şey birbirine bağlı değildi. Aynı zamanda, zıtlık içindeydi. Ve benim elimde olan koca bir hiçlikten ibaretti.

Eliz Bitiyordu yavaş yavaş,buna hazır mıydı bilmiyordu.Üst üste gelen olaylar onu son günlerde çok yıpratmıştı.Ama onu ayakta tutacak o parçanın çok yakınında olduğundan bir haberdi.O kadar uzaktı ki duygusuzluğa kimsenin elinden tutacagını temenni etmiyordu.Peki Eliz tüm baskılara,kısıtlamalara rağmen hayattaki tek doğrusuna Abisinin arkadaşına tutunup üstesinden gelebilecek miydi can kırıklıklarının.

Kendine neden yeni bir sen yaratmak için adım atmıyorsun? sadece bir adım cesur insan .

"Bu kadar işte, hepsi bu." Annem cümleye girdi o kadar az konuşuyordu ki, sesini duymak bir mucizeydi. O konuştuğunda sesini zihnime bir çivi ve çekiçle asmak istiyordum. Bir daha ne zaman duyulacağı belli değildi çünkü. "Kızım sen neden böyle yapıyorsun? Bugüne kadar neyini eksik ettik? Ne istediysen almadık mı?" Duyduğum, duyduğun nice cümle... "Biraz sevin..." sesim öyle kısıktı, bir ben duymuştum. Sesimi karşıya, anneme aktaramadım, babama aktaramadım. Bir ben duydum, hep. Lise üçüncü sınıfa başlayan Mehir, hayatının her zamanki gibi sıradan geçeceğinin kanaatindeydi. Ancak zengin ailesi ve sosyeteyle mücadelesi yaşıyla beraber büyümüştü. Şimdi de başında bu bela vardı. Hacker... Onun kim olduğunu bulabilecek miydi? -LİSE KURGUSU- Kitap kapağını tasarlayan Sevgili: bataklikyakamozu` na teşekkürlerimi sunuyorum.

İnsan, kendini anlamaya çalıştıkça derinleşir. Ama bazen bu derinlik karışır. Psikoloji mi bu hissin adı, yoksa yıldızların konuştuğu bir kader mi? Bu kitap, zihninin ve kalbinin kesiştiği o ince çizgide yazıldı. Psikolojiyi bir bilim olarak ele alırken, burçları da insan davranışlarını anlamaya çalışan kadim bir dil olarak gördüm. Kimimiz duygularını bastırır, kimimiz patlar. Kimimiz içe döner, kimimiz dışa taşar. Ve tüm bu davranışların ardında hem karakter yapımız, hem de doğduğumuz anda gökyüzünün şekli olabilir mi? Bu kitapta hem psikoloji türlerini, hem de burçların psikolojik yansımalarını keşfedeceksin. "Ben neden böyleyim?" sorusuna hem bilimle hem sezgiyle yaklaşmak istedim. Belki sen de satır aralarında kendine ait bir parça bulursun. Çünkü bu kitap, “kendini fark etmek” için yazılıyor. Belki sen de kendi psikolojini bulursun. Kim bilebilir ki?

Huzur bulduğun yer senin ailen, ait olduğunu hissettiğin yer ise evindir.

Kendi yazdığım denemeleri atacağım. Birnevi Montaignenin denemeler kitabı gibi olacak. Aşk,aile,psikoloji,ve bir çok ilgini çeken konu için Belli aralıklarla atıyor olacağım denemeler kitabıma bakabilirsin.