Hafiften yaklaştı Yiğit. Bununla birlikte aynı anda geri gitti Dilruba. Yere bıraktığı bidona takılsa da Yiğit`e kalmadan toparladı kendini, azıcık utandı al al oldu yanağı. Öksürdü, soracağı sorudan emin olmayarak şöyle bir etrafta gezdirdi gözlerini Yiğit. Ağaca, kurda, kuşa, yerdeki tırtıla, köşede şip şip su içerek keyifle kendilerini izleyen kediye baktı. "Yavuklun var mı? Bi` sevdiğin?" Ani bir şok geldi geçti Dilruba`nın mavi gözlerinden. Köşedeki kedi bile şok olmuş gibi su içmeyi bıraktı. Bir tövbe çekti sessizce. `Belli...` dedi kendi kendine. `Bu az çapkın değil. Tipi de müsait az kız koşmuyordur bunun peşinden.` Bir elini beline koydu, eğilip bidonunu aldı eline. "Var!" dedi. Bilmem kaç bıçak saplandı Yiğit`in gönlüne. Ardından söylediği sözler bir bir söktü o bıçakları, yarasını sardı, üzerini bile öptü. "Kocam var benim, bebem de karnımda! Yanımda seni görürse vurur topuğundan alimallah! Hadi var git yoluna." Saçını savurur gibi başını salladı şöyle bir. İçinden `Hıh!` demeyi de ihmal etmedi. Eli belinde ardını döndü, salına salına gitti tahta kapıya. Girmeden önce arkasını dönüp kontrol (!) etme amacıyla baktı sadece. Göz göze gelince çekemedi birazcık bakışlarını. Eli cebinde kendine bakıp gülümseyen adamda takılı kaldı gözleri. O hafifçe başını eğip selam verince kendine geldi. Omzunu silkti nazlı nazlı. Ayaklarındaki çamuru otlara silip girdi tahta kapıdan içeri. Ardında ise derince iç çeken Yiğit`i bıraktı şüphesiz. "Ah ulan!" dedi cebinden sigarasını çıkarırken. "Ah ulan Kızılca, yaktın beni!" Kızılca`sının onu yaktığı gibi o da sigarasını yaktı. Akşama kadar ayrılmadı oradan, belki camdan başını uzatır diye.

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.

İki laz bir araya gelirse ne olur. Çevik kuvvet polisi ve üniversiteli bir kızın inişli çıkışlı bolca inatlı hayatına göz atalım mı? Deniz gözlü kız ile Orman gözlü adamın karadenizin dalgaları gibi hırçın aşkı. Biraz kızalım biraz üzülelim. Bolca da gülelim. Ee hazırsanız başlayalim

Kitap önerileri yapıp kitabınızın daha fazla kitleye ulaşmasını sağlarken yaratmış olduğum kampanya sayesinde çarktan çıkan şanslı kişilerin kitaplarına 5 hesabımdan oy veriyorum.

Her şey normal gidiyordu. Ta ki o güne kadar. Karar çıktığında çoktan kendimizi çıkmaz bir sokakta bulmuştuk.

Savcı Askere kurgusudurr

16 yıl sonra gelen gerçek ailem krizi

Kader mahkumu bir kadın....

05**: Keşke diyorum 05**: Keşke yanımda olsaydın Eymen: Bak kaç mesajdır sabrediyorum, sonu gelsin diye Eymen: Ama gelmiyor o yüzden yüksek müsaadenle araya gireceğim Eymen: Sen kimsin ve ben nereden senin abin oluyorum? 🍂 07.10.24 ‐ 17.07.25

....... O sırada karşı dairenin kapısının açıldığını duyunca refleks olarak o tarafa dönmüştüm. İşte o an aşık oldum...

Serancamın eşiğinde olduğunu bazen anlamazsın

Tek suçum belki de o yabancı numaraya cevap vermekti. Bilinmeyen numara arıyor.. Ben:Alo, kimsiniz? Bilinmeyen numara: Aşağıya in. Ben: Hayır tabii ki de, sen kimsin be?! Bilinmeyen numara kişisini engellediniz. …………..

Esila:Çok özür dilerim acelem var kusura bakmayın Eren:Lan barış bu mu yeni sevgilin sarılara doymadın mı oğlum?" demesiyle tokat attım Esila:Ne diyorsun be sen! Barış:Oh canıma değsin" gülerek cevap verdiğinde ona da bir tokat attım.

Eğlenceli Güzel Bir Kitap Yazdığıma İnanıyorum.Takip Edip Oy Verip Yorumlarda Fikirlerinizi Belirtebilirsiniz 🧡

Henüz iki haftalık çiçeği burnunda olan çift balayına gitmek üzere yola çıkarlar. Sadece Ay`ın aydınlattığı karanlık,yağmurlu havada ilerlerken yol kenarında arabası arızanlanmış,otostop çeken bir adamla karşılaşırlar. Arabalarına aldıkları adamın ruh hastası bir manyak olduğundan haberleri yoktur. Yolun sonunda kocasını kaybeden kadın, yıllarca takip edildiği adamın hayatının merkezinde bulur kendini.

Klasik eğlence için yazılmış bir gerçek Ailem kurgusudur

Size klişe bir söz söyleyeyim mi? “Hayat sürprizlerle doludur” derler. Ama kimse hayatın acı sürprizlerle de dolu olduğunu söylememişti. Kimse o sürprizlerin insanın sırtına bu kadar ağır bir yük bırakacağını anlatmamıştı. Gerçi anlatsalardı da fark etmezdi. Önceden yazılmış kadere kim başkaldırabilirdi ki? Ben Asya Mirahan. Geçirdiğim bir kaza sonucu işitme duyumu kaybettim. Konuşabiliyorum ama neredeyse hiç duyamıyorum. Doktorlara göre yurt dışında tedavi edilirsem belki iyileşebilirmişim. Babam — Mirahan Holding’in sahibi — Tunç Mirahan, bunu duyar duymaz hazırlıklara başlamıştı ki, biz hastanedeyken gelen bir haberle her şey değişti. Babamın yıllardır emek verdiği Holding, ortağının ihaneti yüzünden iflasın eşiğine gelmişti. Böylece o gün, benim yurt dışına gitmem askıya alınmış oldu. Bir süre sonra babam ortağıyla yollarını ayırdı. Artık sadece Holding’i eski haline getirmek için çabalıyordu. Bana da her şey yoluna girene kadar beklemek düşüyordu. Günler, aylar geçti. Sonunda biraz olsun toparlanabilmiştik. Ama annemin ölümünden sonra hayat zaten eksikti bizim için. Annesiz olmak, kırık kanadıyla uçmaya çalışan bir kuşa benzer. Ben o kuşum işte. Üç yıl önce babam biriyle evleneceğini söylediğinde o kuşun diğer kanadı da kırılmıştı. Başta kabullenemedim ama zamanla üvey annem Selma’nın iyi biri olduğunu düşünmeye başladım. Çünkü babam mutluydu. Hatta bir kardeşim bile olmuştu, Leyla. Onu çok seviyordum. Ta ki... her ikisinin gerçek yüzünü görene kadar. Babam artık yatağa düşmüştü. Günleri sayılıydı, bunu biliyordu. Bir gün bana bir mektup uzattı. Saklamamı söyledi. Ve o mektubu verdikten kısa süre sonra… son nefesini verdi. Artık bir odada, sessizliğin içinde, günden güne biraz daha soluyorum. Tek arkadaşım, karşı binadan gelen ışığın ardındaki o kişi: Araf Soylu. İşte, hayatım çıkmaza adım adım böyle sürüklendi. Bundan sonra dikenli tellere bağlı bileklerim, boş bir oda, sesimi duyurabilmek için attığım her adımda kanayan yaralarım var. Belki hâlâ bir umudum vardır. Ben Asya Mirahan. Sizden herhangi birisiyim... Benim özgürlüğüm senin özgürlüğün. Sen elimi tuttuğun sürece, esaretim son bulacak. Hazır mısın? Elif K.

"kaan annesinin ölümünün ardındaki gerçekleri öğrenmek için harekete geçer ve en büyük duşmanı ender erezgine ait deliller bulur" "Erezgin malikanesine gidip ender erezginin zafı olan kızı,Ezgin erezgini kaçırır ve olaylar başlar"

Benim hikayem hiç karanlık olmadı, Aydınlığı yaratabilecek güce her zaman sahiptim. Ben masum değilim, sessiz hiç değilim. Ben kendi kaderini tayin etme gücünü söke söke almış Masayı bir tekmeyle dağıtmış ve bu uğurda her şeyi aleve vermiş biriyim. Size küllerin öyküsünü bıraktım, geri kalanlardan bir hatıra.

Gerçek yaşımınızdaki stresten kaçıp kitap da huzuru arıyorsanız bu kitapa şans verin :) ASLA taciz ,tecavüz, ekonomik sıkıntı,...YOK kısacası burada sadece huzur var.

Derin nefesler alıp duruyordu Sevde. Hayatın ağır yükünü taşımak zordu.. Bu hayatın en zor şeyi anne olmak ve o çocuğu korumaktı. Beşiğinde uyuyan oğlunu izlerken bir yandan da o evden kurtulmanın sevincini yaşıyordu. Kocası Kenan Akyol’u üniversite zamanlarında tanımıştı. O zamanlar yazılımcı olmak hayaliyle yanıp tutuşuyordu ta ki Kenan ile tanışana kadar. Herkesin peşinde koştuğu Kenan Akyol’un gözünde bir tek Sevde belirmişti. İlk başlarda yüz vermeyen Sevde zamanla manipüle olmuş ve Kenan ile evlenmişti. Evliliğin ilk yıllarında her şey çok iyi gidiyordu bir oğulları olmuştu;adı Çağrıydı. Oğulları 1 yaşını doldurmadan Kenan’ın ona karşı davranışları değişmişti. Zira çok da umrunda değildi. Tek umrunda olan kocasının artık sınırını geçen dayaklarıydı. Artık dayanamayacaktı.. Şuan neredeydi onu bile bilmiyordu. Tek bildiği kocasının Şahin adında birine borcu olması ve kendini ona bir mal gibi satmasıydı. Eline bir kız çocuğu verilmişti bu senin doğurduğun kız çocuğu demişlerdi. Ama asla bu çocuğu o doğurmamıştı. Ne kocası olan adamı ne de bu kızı hiçbir zaman sevmeyecekti tek derdi iki oğluydu biri koynundayken biri de 3 yaşındayken koynundan alınmıştı..

İnanç ve Yaşam Biçimin, Miras Değil Kendi Seçimin Olsa...

Ailesi tarafından darp, zorbalık ve şiddete uğrayan Duru, ailesi tarafından yer altı mafya ailesi olan Ardakay ailesine satılır. Ardakay ailesinin tek varisisi Kara Ardakay, Duru`ya içinde adı bilinmeyen kim ve nefret taşır ama içindeki hazzı durduramaz.Kara`nın annesi ve babası Lidya ve Atlas aslında iyi bir insanlardır. Duru`ya karşı iyi ve hoşgörülü davranırlar. Pekiii nişanlandıkları ilk gün başlarına en fazla ne gelebilir ki?

Taşındıkları için yeni okula giden jisung ve ona aşık olan sınıftaki minho

Arkaya doğru çekilmişti . Kafasını çarptığı yer bi duvar değil birinin göğsüydü . Arkasındaki kişiyi görmeden bile iri yapılı olduğunu anlaması zor değildi . Ağzının üstüne kapanan siyah eldivenli else onun bağırmasını engellemek içindi ×" merhaba prenses " Beline dolanan kolla bağırmak istedi Elisa " Hğhğhıığğ" Sesindeki korku her halinden anlaşılıyodu ......