İki eski aşık "Komiser Ve Polis Memuru" aynı yerde çalışıp bir de altlı üstlümü oturacak duyda inanma ya da inan. Çünkü Komiser Taha ve Polis Defne`nin hikayesi tamda bu. Hem iki akraba hem de iki polis ama küllerinden doğmak isteyen aşkların önünde duran sayısız engel... En büyüğü ise Taha`nın Defne için `affedemediğim` olmasıydı. Defne`nin aklından bir an bile çıkmayan ama en büyük darbesini ondan yediği Taha Defne için bir hayal kırıklığına dönüşmüştü. Çaresiz Defne sadece olanları izlemek için sustu ama ilk konuşması çok ağır olacaktı... ♧

Baba tarafını ziyaret etmeye Rusya`ya giden ve gittiği yerde `komşusuna yemek` vermek için 7km yürür etrafında hiç ev yoktur olan evler ya terk edilmiş, göçü gelmeyeyen veyahut kullanılmayan evlerdi. Yemeği suyu tükenmiş kız son bir kez bir evin kapısını çalar açılan kapıdaki kişi kim goremeden bayılır.. göremediği kişiyse büyük bir rus mafyasıdır. ### sahneler vardır etkilenecek olan kişiler okumasın. -Haklarının hepsi bana aittir. -reklam ve iş birliği için bana ulaşın!

Aşk gerçekten var mıydı yoksa sadece bir hayalden ibaret miydi? belki de sadece masallarda varolan bir şeydi. yıllarca aşk diye bir şey yok diye gezdikten sonra tutulmuştum bir çift mavi göze. ihanetin kör hançeriyle de mahkum ediliyordum karanlık ormanların sahibine... ben Nur, Nur KARCI bu hikayeyse mecbur olduklarım ve asla seçemediklerim, hayatım...

Ölmek hep hayaldi şimdi gerçek mi oluyor... Ölmek her şeyden kurtulmanın en basit yolu olduğunu düşünen bir kızımız Bir yandan ölmeden öce mezun olduğunu ailesine göstermek istiyordu. Ve bir akşam bir komiserle karşılaşır ve yeni mecaralar onu bekler. "Ne çocuğu? " "Kız çocuğu" dedi bana

Ben bugün evlendim hemde Mardindeki tüm genç kızların hayranı oldukları baver ağayla bedenimdeki ruhsuz canımla cehenemde yanıyor gibiydim Konağın en üst katındaki balkona çıkmış duvarın üstünde kolların açmiş içli içli ağlıyordum derin nefes alıp kendimi boşluğa bıraktım gözlerim kapalı ölümü beklerken havada birinin kolumu tutmasıyla olduğum yerde kalakaldım burnuma gelen keskin kestane kokusu cigerlerimi hapsetmisti bu oydu kokusu girdiği her ortamda kendni belli eden baver ağaydı

Bazı geceler vardır, sabahı olmaz. Bazı insanlar vardır, unuttum sanırsın — ama içini hâlâ kanatır.

Sahnedeki alkışlar onun içindi... ama kimse onun kim olduğunu bilmiyordu. Derin, baskıcı ailesinden gizli, müziği sadece odasında fısıldayarak yaşamış bir genç kızdı. Gittiği edebiyat fakültesinde bulduğu gizli sıcak köşesinde mırıldandığı şarkı hayatını değiştirecekti ama derin bundan bir haberdi... Tek bir şüphelisi vardı. Ablasını kaybeden ve okula geri dönen hukuk okuyan yiğit. Görünmeyen bir kızın, kendi sesini dünyaya duyurma savaşı

Cennet bir gün arkadaşıyla evde otururken arkadaşı numara salliyalim der cennet te arkadaşının ısrarı üzere numara sallar bilemezki o numara mafya ya geleceğini cennet numara salladiktan sonra arar ve ondan sonra hayatı değişir

Şarjörü doldurup atış kulaklığımı taktım. Karşımdaki hedefin kırmızı alanını delik deşik ederken rahatladığımı hissediyordum. Şarjördeki mermi bittiğinde atış kulaklığımı enseme indirip masanın üzerindeki mermilere uzandım. O sırada kulağıma dolan tok postal sesleri bana kimin geldiğini müjdeliyordu. Bir adamı yürüyüşünden tanıyor olmak garipti. Üsteğmen hala yanıma gelmemişti, merakla başımı geriye çevirdim. Arkamdaki masaya yaslanmış anlamlandıramadığım bakışlarla beni izliyordu. Bir eli yaslandığı masada, diğer eli de palaskasındaydı. Genelde omzuna asmaktan hoşlanmadığı bordo beresi ise tıpkı benimki gibi omzundaydı. Başımla kısa bir selam verip önüme döndüm. Tekrar pozisyon alıp hedefime odaklandım. Ben atış yaparken üsteğmen de yanımdaki alana girip atışa başlamıştı. Kavga eder gibiydik o an, kurşun seslerimiz ise sustuğumuz kelimelerimizi ifade ediyordu. İkimizin de kurşunları bitmişti, bakışlarımız birbirini bulduğunda yine o gizemli karaları karşıladı beni. Ben savaşmaya devam etmek ister gibi mermilere uzattım elimi, ama susmayı da beceremedim işte. ``Yurdunuzu arıyor gibisiniz üsteğmenim, gözleriniz sürekli bir arayışta sanki.`` Ona bir cevap hakkı tanımadan atış yapmaya başladım, silahımın tetiğine basmaya devam ederken yanımdaki adamın da pür dikkat beni izlediğini biliyordum. Son mermime de veda etmiştim. Başımı çevirdiğimde yine o bakışlara mahkum edildim. Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi sonlandırıp yanıma geldi, elini uzatıp atış kulaklığımı çıkardı. Aramızdaki tek engel o kulaklıkmış gibi biraz daha yaklaştı bana, gözlerime daha yakından baktı. ``Belki de yurdumu bulduğum için sürekli gözlerine bakıyorumdur teğmenim.`` Bordoya boyanırken aşka karışan iki yürekli askerin hikâyesi...

Deniz, Ailesi ile çıltığı yolculuk sırasında yaşanan kaza sebebiyle annesi, babası ve abisinin ölümü ile birlikte kardeşinin ayaklarını kullanamayacağı haberiyle daha çok yıkılır. Ölümün taze kokusu burnundan eksik olmazken kardeşi için tüm acılarını içine gömer. Babasından kalan miras sadece bir ailedir. Kayahan ailesi. Gönle düşen sevda, geçmiş sırlar ve ölüm. Kayıp parçalar, alınan darbeler ve ihanet. "Gitmek sevdaya dahil mi? " "Dahil." "Her sevda için mi? " "Her sevda için. "

“Tahruna ayinlerinde mumlar yalnızca ruhları çağırmaz, karanlığın kapısını da aralar. Onlar fısıltıyla dua ederdi; çünkü yüksek sesle konuşulan her kelime bir laneti serbest bırakırdı. Bu halk, bilgeliği kanla mühürleyenlerin soyundan gelir. Göl kenarında yapılan son ayin, dünyanın sessizliğe gömüldüğü andır. Gece karanlık değildi... karanlık gecenin kendisiydi. Tahruna halkı artık yok. Ama eğer bu satırları okuyorsanız, birinin ayini yeniden başlatmış olma ihtimali var. Ve o zaman... unutmanın lütfu bile sizi koruyamaz."

Yeniden mutlu olabilecek miyim ? Yeniden masum bir şekilde gülümseyebilecek miyim ? Yeniden mutlu anılar biriktirebilecek miyim ? Benim için bu soruların cevabı hayır . Artık mutlu olma umudumu yitirmiştim. Peki benim tüm tramvalarımın , tüm üzüntümün tüm yaşadıklarımın sebebi olan ailem gerçek ailem değilse ? Yeni bir aile yeni bir hayat demek olabilir mi ? Ölümü isteyen ben tekrar hayata tutunabilecek miyim ? Peki onun son isteğini yerine getirebilecek miyim ? Bilmiyorum . Ama bunu denemeden bilemem . Bu yüzden denemeye karar verdim. Hiç umudum yok ama belki bir umudum olur. Ben Emily Aslan bunu denemeye kara verdim.

Yazlıkta bir sahil vardı, her aşık orda ya birleşir yada ayrılırdı. !!! Kurguda bulunan herşey hayal ürünüdür. Gerçek hayatla bağlantısı yoktur!

“Bak bu uçak çok lüx yani zenginsin bir, kesinlikle sıradan bir Amerikalı değilsin iki, Hollywood filmlerinden çıkmış casuslar, askerler gibisin yani aksiyonun çok bol bu üç, korkmamak senden korkmamak, hadi söyle nereden bileyim beni tekrar o fanusun içine sokmayacağını? Bu da yapar dört.” “Ben zenginim bu doğru ama bu sadece hayatımızı kolaylaştıran bir unsur fazlası değil bir, sıradan olmamak benim suçum değil bu iki, askerlik benim mesleğim bu üç, Azra seni o fanusa sokmam gerekirse bunu sadece güvenlik zafiyeti nedeniyle yaparım ama eğer başka nedenlerle sokmam gerekirse ikimizi birden o fanusa kilitlerim bu da dört.” “Mr. George Brain Graham bu kadar laf kalabalığı için benim İngilizcem yetmez. Kısacası henüz aramızda bir sıfat yok, kız arkadaşın bile değilim nokta.” Azra arkasına yaslandı. Brain “Hı” diyerek tekrar koltuğuna yerleşti ve yüzünde tatlı bir sırıtış yer edinirken ellerini saçlarından geçirdi. “Sende haklısın, senin açıdan bakınca doğru karıcığım”

"Hakan, kendine gel kardeşim. Sana göre mi o kız. Bu kız Camiden çıkmıyor, sen ise bardan çıkmıyorsun. Bu kız hiç bir yabancı erkeğin gözlerine bile bakmıyor, sen daldan dala konuyorsun. Bu kızın elinden Kur`an-ı Kerim düşmüyor, senin elinden içki kadehi. O kadar ortak yönünüz var ki sayayım mı daha?" ** Gülsima eğik başını birden kaldırarak gülümsedi. Buğulu gözleri gülüşüyle birlikte ışıl ışıl oldu. Benliğini tarifsiz bir mutluluk sarmışken, Hakan`ın yüzünde gezdirdi bakışlarını. Şaşkınlığın ve sevincin verdiği değişik bir ifade vardı yüzünde. "Camiye mi gidiyorsun? Namaz kılmaya mı başladın sen?" ** "Bu asansörden mi çıkıyorum katlara? Kaçıncı katta Hakan`ın odası?" diye sevinçle sordu. Hakan`ı görme ümidi kalbini heyecanlandırmıştı. Onu görmek ve onunla konuşmak için sabırsızlanıyordu. "Durun hanımefendi," dedi danışmadaki kız ayağa kalkarak. "Hakan Bey sizinle görüşmek istemiyor.

Mahalle`nin iki gencinin hem mücadele ve aşk iş hayatı çabası...

Mevsim Atay,İstanbul`a yeni atanmış bir cumhuriyet savcısıydı ve geçmişiyle ilgili gereksiz olarak gördüğü ne varsa gömüp yeni bir sayfa açmıştı ya da o öyle zannediyordu.Geçmişinden bir parça olan Utkan Saraçoğlu`yla tekrardan karşılaşana dek. Kimsenin öğrenmemesi gereken 3 gerçek vardı. Bu üç gerçeğin peşine düşen kişilerden birisi aydınlık birisi de sonu olmayan o korkunç karanlıktı. O 3 gerçek kimin elinde parlayacaktı? "...Mevsim dikkatli bir insandı. O kadar incelemeye rağmen o fotoğrafta göremediği bazı detaylar vardı. Birincisi Serap`ın parmağındaki mavi kamelya çiçeği yüzüğü. İkinci detay ise fotoğraftaki Serkan`ın gözlerinin birinin kahverengi birinin mavi olmasıydı. Bir diğeri de Serkan`ın boynundaki gümüş pusula kolyesiydi. Bunların üçünü Mevsim daha önce görmüştü. Göremediği tek şey albümdeki ultrason fotoğraflarında iki minik hücrenin olmasıydı. Yaşama tutunmaya çalışan iki minik mucize..."

“En küçük sessizlikler,en büyük seslerin sahibidir.”

Sadece gecenin bir yarısı birine yardım etmek istemişti genç avukat nereden bilebilirdi başının bu kadar belaya girebileceğini?

Pera ve Pars kardeş olarak büyütülen iki kişi iki aşık kendilerine oynanan oyunun ortasında birbirine aşık olan ve bunun için savaşan iki kişi evrenin bile düsman olduğu iki aşık iki piyon dimdik durmaya çalışan ve onları ayırmaya ant içmiş kişilerle savaşan iki satranç taşı

❝ꜱᴇᴠɢɪʏʟᴇ ʙᴀᴋᴛığıᴍ ᴅüɴʏᴀᴍ, ꜱᴇꜱꜱɪᴢᴄᴇ ʏıᴋıʟᴅı.❞ 🪷

“Biz Karatengiz’in evlatlarıydık… Acılarımız sevinçlerimiz , bedenlerimiz, sevdamız onun idi . Ölü bedenleri içine hapsederdi ama ruhları asla… Ruhların sahibi Kara Kutuydu… Ruhunu kaybeden ise bir daha geri dönülemeyecek üzere Karatengiz`in dağlarına sis olurdu…”

Bazı adamların ismi yoktur. Çünkü anılmak için değil, unutulmak için yaratılmışlardır. Lora babasından kalan üç isimle savaştı. İkisini susturdu. Ama sonuncusu… Zareth. Onun sesi vardı. Ve o ses, sadece Lora’yı değil, geçmişin tamamını yerle bir etmeye yeminliydi. Bu hikâye bir aşk değil. Bu hikâye bir hesaplaşma.

Zelal, öylece salonun ortasında durmuş oğlunun, kolunu tuttuğu kıza bakıyordu daha doğrusu bir çocuğa," bu kim oğlum?" Dedi, meraklı bakışları oğlu ve kolunu tuttuğu çocukta kalmıştı. " Tanıştırayım, gelinin yezda." Dedi, Ciwan ağa, daha on altısında olan kıza bakarak," benden gelin istedin getirdim. Muradına erdin mi?" Bunu dile getirirken annesine karşı oldukça sakindi. Ama kimse Ciwan Ağa`nın içinde kopan fırtınadan haberi yoktu. Bunu yaptığı için kendinden yeterince nefret etmişti. Yanında getirdiği karısı olsada, o lise çağında ergen bir çocuktu. Koynuna almayı bir tarafa bırak, ona hangi sıfatla sesleneceğini dâhi bilmiyordu.

İki yarım hikâyedir aslında birbirini tamamlayan. Görünmez ip dediğimiz bir değil birçok yerden bağlar iki yüreği bir birine. İki yarım hayat birleşir ve koca bir ömür olur. Ne zaman gelir karşına çıkar kimse bilemez çünkü kader planla hareket etmez.Yarın uyandığında hiç kimse ne olacağını bilemez.Çünkü kader bir oyun ve insanlar sadece onun istediği doğrultuda sahnelenen aktörler.