Geçmişten gelen bir aşk olup yıllar sonra karşılaşan çiftin her geçen gün yeni bir gerçek öğrenmesiyle bir türlü yakınlaşamazlar ve bunlarla baş etmek için birlik olduklarını anlatan bir hikayedir.

Bir varmış, bir yokmuş”la başlar her hikâye; Ama yalnızca adam kadını sevdiğinde, bir ömürlük mutlu son yazılır.Ayrı kalan kalpler bir gün yeniden birleştiğinde, ya her şey olur, ya da hiçbir şey. Çünkü bazı aşklar vardır; ya kalpten kalbe köprü kurar, ya da sonsuza dek yıkılır.

Kaderi birdi onların. Daha ilkokul çağında vuruldu Kaya Saygıner o yanağında iki koca çukur taşıyan ela gözlü kız çocuğuna. İki inatçı keçiydi onlar ne birbirlerinden vazgeçer ne de bir araya gelirlerdi. Büyüdüler, birbirlerinin en büyük zaafları oldular. Hatalar yaptılar. Yalanlar söylediler. Birbirlerine hasret kaldılar. Aşklarından yanıp tutuştular. Ama kaderleri birdi işte onların. Eninde sonunda dönüp varacakları liman yine aynıydı. Ya kabullenecekler ya da yüreklerini kavuran ateşte kül olup sonsuzluğa ereceklerdi.

Senden büyüğüm kızım! Abin sayılırım ben senin!" demişti küçük çocuk sinirle. "Değilsin lan! Değilsin işte?" diye cırladı küçük kız. "Lan mı?" gözlerini kocaman açarak şaşkınlıkla kıza bakıyordu çocuk. Ne kadar değişik bir kızdı bu böyle! Daha sonra kaşları hızla çatıldı. Boyundan büyük lafları vardı bu bücürün. Tam konuşacakken; "Kızım ayıp! Lan denir mi?" diye çıkıştı annesi, karşısındaki çocuğun annesine mahcubiyet dolu bir bakış fırlatırken. Emre abisi "Anne bir de kızına yarmagül diyoruz diye kızıyorsun" deyip bir kahkaha savurdu. Bunu duyan küçük çocuk da gülmeye başlamıştı! Küçük kız kaşlarını çattı usulca, sinirlenmişti onlara. Hemen bir şeyler düşündü ve basit planını o an uygulamaya koydu: hem abisi hem de o gıcık çocuk alınlarına birer taş yemiş ve kahkahaları, yerini tüm mahalleye yayılan, acı bir feryada bırakmıştı... 🖤Leyla Gül & Ömer 🖤 Yarmagül adında yayınlanan ilk ve tek kitappad kitabıdır... Tamamen şahsıma aittir!

Artık umudumu kesmiştim kimse beni kurtarmaya gelmiyordu. Adamlardan biri konuştu - “Artık bununla bi işimiz kalmadı öldürün gitsin.” Odadan çıkıp gitti başıma bir silah dayandı o an herşeyin bittiğini anladım.Gözümü kapattım ve gözlerimden yaşlar gelmeye başladı.Kulağıma gelen silah sesiyle gözlerimi sıkıca kapattım.Ama bi dakika bedenimde ne acı nede sızı yok gözümü açtım ve aşık olduğum o ela gözleri gördüm. -“Yavuzz”

Ailesinin izinden gidip asker olan kız. Önder edindiği adam gibi asker olan adam. Onların hayatı... Kitaba, hem buradan, hem wattpad üzerinden ulaşabilirsiniz. WhatsApp kanalıma ve instagram hesabıma bekliyorum. Hesap isimleri; andromedayolu

Ortaokulda hoşlandığı çocukla büyüyünce karşılaşan Duru`nun hikayesi

Her şey çok büyüktü... Ben küçücüktüm. Kalbim bir çocuğun kalbiydi, ama acılar büyüklere aitti. Kimse bana nasıl sevilir, nasıl unutulur, nasıl affedilir öğretmedi. Ben sadece sustum... Ve büyüdüm. Bu kitap, suskun kalmış bir kalbin sesi. Kırılmışlıkların, yarım kalmış cümlelerin, çocukluğun masumiyetine sıkışıp kalmış anıların bir günlüğü... "Ben Daha Çocuktum", her satırında bir çocuğun gözünden hayata bakıyor; büyümek zorunda kalanlara, erken büyüyenlere ve çocukluğunu kalbine gömenlere yazılmış bir mektup. Sen de bir zamanlar çocuktun... Belki hâlâ öylesin.

Yıllar önce açılan bir hediye şimdi tekrar açıldı ve içindeki karanlık gizem gün yüzüne çıkarıldı. karanlık bir zaariflikle hepsinin ruhunda dolaştı ve onları kendi içine esir aldı, ölümün sırrı karanlığın içinde bir fısıltı ile "yeni oyun arkadaşların seni bekliyor, hazır mısın?" Bundan sonra bir dönüş yolu yoktu hazır olmasan da sen bir kuklaydın, süre başlamıştı. İpler dağıtılmış, saat kurulmuştu... tik tak tik tak unutmak, bazen unutmak için değildi, korumak içindi de, kötü olan hatıralar her şeyi unutturdu, bir kişi de iki kişi varoldu... ama bazı kötü hatıralar unuttuğumuz sandığımız anda geri dönerlerdi, her ipucu geçmişte saklı bıraktığımız günahlarımızı gün yüzüne çıkarırtırdı. ve bu defa kaçış yolu yok, unutmak yok, kötü anılara bile yer vermek yoktu çünkü oyun başlamıştı ve sizler bir kuklaydınız, karanlığın içindeki sırlar bittikten sonra oyun bitecekti ama bizde bitmiş olacaktık. bizler kuklaydık, sırlarımız ise bir ölümün ellerindeydi, buradan kurtulsak bile ruhlarımız her zaman burada kilitli kalacaktı...

En son on iki yıl önce ayak bastığı Hakkâri’ye annesinin nişanı için gelen Ahsen Sezi, çocukluk aşkı K.Üsteğmen Arslan Kılıçsoy’la karşılaşır. Ancak aradan geçen yıllar ve yaşanan değişimler iki genci bambaşka noktalara sürüklemiştir. Ortak olaylarda denk gelen Ahsen ve Arslan aralarındaki eski bağı koruyabilecekler midir yoksa o bağ hiçe sayılıp anı olarak mı kalacaktır?

Uzak mesafe arkadaşlığından aşka? Çocukluk arkadaşına aşık olmayıp görev nedeniyle Göktuğ kaybolduktan sonra onun hasretini çeken Derin.

Mahalle... Sıcacık simit kokusunun annelerin terlik sesiyle yarıştığı yer. Akşam ezanıyla boşalan sokaklar, herkesin birbirini hâlâ adıyla çağırdığı o yer. Ve işte o gün... Altı yıldır kimsenin görmediği Ali Demir, üniformasıyla mahallenin köşesinden göründü. Elinde sadece bir sırt çantası, bakışlarında yılların yorgunluğu vardı. Ama mahalle aynıydı. Bakkal Şükrü, hâlâ ekmeğin arasına fazladan peynir koyuyordu. Çocuklar hâlâ top oynarken "arabaaaa!" diye bağırıyordu. Ve o hâlâ... O kız hâlâ o evdeydi. Zeynep. Simsiyah gözleri, asi kaşları, ama artık suskun gülüşüyle başka biri olmuştu. Çünkü Ali gittiğinden beri çok şey değişmişti. Ama en çok o değişmişti. Ali`nin mahalleye gelişi, sadece bir dönüş değil; eski yaraların kabuğunun kalkmasıydı.

Adam bana doğru yaklaştı önümde diz çöktü eliyle yanağımda kurumaya dönmüş yaşı sildi ve “prensesler ağlamaz bilmiyor musun yoksa?” Dedi. Şaşırmıştım, ilk defa biri bana prenses demişti. Oysa babamda annemde prenses diye bir şey yok demişti bana. Tekrar prenseslerden bahsedersem ceza verirlerdi. Durdum hiç tanımadığım adama bakarken bakışlarım anneme kaydı ve “prenses diye bir şey yoktur.” Dedim. Afallamış gibi bakmıştı. Şaşırmıştı galiba. Ama neden şaşırmıştı ki? bu durumlar bana artık normal gelmeye başlamıştı.

Sonunda gelmiştim. Nereye mi? Hayallerimin olduğu şehire yani Izmir`e Peki beni burada ne mi bekliyordu? Geçmişin, çocukluğum ve belki bütün hayatım Onu yaşayıp görecektik...

Bazen bir gün, her şeyin özeti olabilir. Sabah uyanıyorsun ama neden kalktığını bilmiyorsun. Sokağa çıkıyorsun, kimse gözünün içine bakmıyor. İşe gidiyorsun, sistem işliyor ama içinde bir şey duruyor. Bu hikâyede ne büyük olaylar var ne kahramanlar. Sadece biri var - herkes gibi görünen biri. Günlük hayatın sessiz çığlıkları, iç sesle dış dünyanın çatışması, kalabalıklar içinde görünmez olmak... Eğer bazen "burada olmamalıydım" hissine kapılıyorsan, bu sadece bir hikâye değil. Bu, bizim hikâyemiz olabilir.

Her bedenin benliğinin altında başka bir hikaye yatar. Her hikayenin bir acısı, Her acının bir zaafı vardır. Peki ya zaaflar öldürür mü? Zaaflarını gizleyen, kapalı perdelerin ardına saklayan, hâlâ çocuk olan yetişkinlerin hikayesi. Bir ajan merkezi tarafından çocukluğundan beri ajan olarak yetiştirilen Filiz, bir gün görevi için bir cinayet işler. Her şey yolundadır. Görevinin tamamlandığını sanıyordur. Ta ki iki yıl sonra öldürdüğü adamın çok daha karanlık işleri olduğunu öğrenene dek. İnsanların üzerinde deney yaptıklarını ve bu şekilde bir çeşit ilaç ürettiklerini öğrenen Filiz, ekibiyle birlikte bu çeteyi çökertmek için harekete geçer. Ama bu görevde aşkı bulacağından ve geçmişiyle yüzleşeceğinden habersizdir. "Ya şah sandığımız aslında sadece bir piyonsa?" ŞAH ve MAT Birbirinin kimsesi olmuş, kimsesiz çocukların hikayesi...

Kalp akıl işi değildi. Kalbe söz geçiremezdin. Eğer sevdiyse, sevme diyemezsin. Dinlemezdi. Onu sevmek istememiştim ama en çok da onu sevmiştim. O ise beni hiç sevmemişti. Onun için çocukluğundan öylesine bir hatıraydım sadece. Nazlı`ydım ben. Nazlı Aladağ. Babasının Nazlı kızı. Annesinin baş belası. Abilerinin kıymetlisi. Onunsa hiçbir şeyi. Emre. Benim kalbimin en büyük yanlışı. ************ Hâlâ eski Naz`sın." "Değilim," dedim keskin bir tonla. Eski Nazlı severdi onu, çok aşıktı ona. "Çok zaman geçti üstünden. Büyüdüm ben." "Evet," dediğinde gözleri gözlerimi buldu. Gözlerimin içine bakarak konuştu. "Büyümüşsün." "Niye geldin?" Sesim istemsiz sitemli bir şekilde çıkmıştı. "Sıkılmıştın buralardan, öyle diyordun abime en son?" abime dediğim kısmı özellikle bastırmıştım. "Naz, sen bana sinirli misin?" "Ben sana niye sinirli olayım, Emre?" dedim kendimle çelişip, sinirli konuşurken. "Sen benim hayatımda mısın ki sana karşı herhangi bir duygu besleyeyim?" Şaşırmıştı. "Biz beraber büyüdük, Naz. Değil miyim hayatında?" "Değilsin!" dedim bir hışımla. "4 yıl oldu, Emre. 4 yıl. Öyle senin her yaz burada olmandan bahsetmiyorum ben. 4 yıldır hiç gelmedin sen. Arayıp sormadın bile. Sence sen benim hayatımda mısın?" ***

Sevda: Gün gelip de kader hesabını sorsa, Sevda: Çek cezanı, senin aşktan anladığın buysa, Sevda: Benden sonra kimse değerini biçemez... ••• Abimin arkadaşı-Yaş farkı-Çocukluk aşkı Bütün haklar yazarın üzerindedir! Çalıntı durumunda işlem yapılacaktır

Çocukluğundan yara almış herkese gelsin yazdıklarım… “Dolunay o gece bir çığlık attı ve gökyüzü bir daha eskisi gibi olmadı.”

Evine isimsiz paketler gelen ve bundan rahatsız olan bi kız düşünün. Ne zaman müşteri temsilcisini arasa "Kargo sizin adresi gösteriyo" diyip telefonu kapatıyolar

"Bazı sessizlikler haykırmaktan daha gürültülüdür." Kardeşini kaybeden bir gazeteci, adaletin peşinde bir kadın, geçmişin izinde saklı bir hikâye… Mira’nın dünyasında kelimeler silah, sessizlik ise bir çığlıktır. "LEVLA " Bir travmanın, bir sırrın ve bir kadının iç yolculuğu. Şimdi okuyun. Çünkü bazı hikâyeler, geç kalındığında acıtır.

Savaş bölgesinde hayata tutunmaya çalışan küçük Fatıma`nın hayallerine ulaşmak için çocukluk aşkını terk etmesinin ardından yıllar sonra aynı operasyonda denk düşmesini konu alıyor. "Kusura bakma ama hayallerim ve bir başkası arasında kalsam ben daima hayallerimi seçerim. Ve sen de hayallerimin arasındasın."

“Bazı yazlar kalbini kapatırsın. Bazı yazlar, kalbin sana oyun oynar…” Bu yaz, Riley için sıradan bir yaz olmalıydı. Güneşin kavurduğu sokaklar, eski mahallelerin balkonlarından sarkan renkli havlular ve çocukların neşeli sesleri... Her şey tanıdıktı. Ta ki Ethan çıkıp gelene kadar. Ethan her zaman oyunbozan olmayı severdi. Sözleriyle, bakışlarıyla, inadına gülümsemesiyle Riley’nin duvarlarına çarpmaktan hiç yorulmadı. Oysa Riley aşkı çoktan kapının dışında bırakmıştı. Ya da en azından öyle sanıyordu. Kimi aşklar sessiz başlar, kimi aşklar yazın ortasında inatla filizlenir. BU YAZ AŞKA KARŞIYIM, kalbinle inatlaşmanın, geçmişle hesaplaşmanın ve yaz güneşinin altında filizlenen bir hikayenin romanı. KARŞIYIM SERİSİNİN 1. KİTABIDIR.

Bu kurguda ki kurumların gerçek ile bağlantısı yoktur! Durum ve olaylar hayal ürünüdür.  `Kırıldıkça güzelleşen Lotus çiçeği...` Kendini vatanına adamış MİT personelini Zeren Yalçın ona verilen yeni görev için yaşadığı yerden terör yuvası diye adlandırılan bölgeye Vali olarak atanır. Yeni bir ekip, yeni bir hayat... Eski Yüzbaşı`na verilen görev de Zeren Yalçın gibidir. Bir görevinden sonra emekli olmak zorunda kalan Barlas Karadağ yeni Vali`nin koruması olur. Bir ekip kurar, yeni bir hayata başlar. Barlas Karadağ arkasında bırakmak zorunda kaldığı geçmişi Zeren Yalçın`ın geleceğidir. Gerçekler, yalana dönüşmüş bu yalanlar bir bir ortaya çıkmaya başlamıştır. "Evim var sanıyordum yokmuş, senle tanıştıktan sonra bildiğim evin ev olmadığını anladım."

Yarım kalan bir melodiyle başlar her şey. Bir kız... beyazlar içinde, geçmişini arar. Bir adam... hiç var olmamış bir hayalet gibi fısıldar kulağına. Ve bir çınar ağacı... her şeyi sessizce izler. Ama bu bir roman değil yalnızca. Bu, parçalanmış bir zihnin onarmaya çalıştığı geçmişin hikayesi. Melodi bir çığlıktır. Kayıp bir çocukluğun, susmuş bir annenin ve bir odanın camından görünen ağacın melodisi. Bu hikayede gerçekle hayal, sessizlikle çığlık arasında yalnızca bir perde kadar mesafe var. Ve bazen en büyük kurgu, yalnızca tek bir kişinin gerçeği olur.