Bizim yaşadığımız, sıradan sandığımız bu dünyada… anlam verilemeyen, tüyler ürpertici olaylar yaşanmaya başlar. Karanlık Orman’da, bedenleri paramparça olmuş, üzerlerinde tuhaf ısırık izleri taşıyan insanlar art arda bulunur. Herkes panik içindedir. Uzmanlar, yetkililer ve halkın büyük bir kısmı, bunun doğaüstü bir varlık belki de bir vampir saldırısı olduğuna inanmaya başlar. Ancak toplum ikiye bölünür: Bazıları bunun gerçek olduğunu savunurken, bazıları da bunun geçen yıl yaşanan benzer olaylar gibi bir kurmaca, bir dikkat dağıtma planı olduğuna inanır. Onlara göre bu dehşet senaryosu, ülkede büyüyen kaosu perdelemek için hazırlanmış bir oyundur. Fakat insanlar gerçeğin tamamını bilmektedir. Çünkü ormanın içinde sadece dişler değil, pençeler de kol gezmektedir. Isırıklar sadece vampirlerden değil… Ay ışığında şekil değiştiren, kurt adamlardan da kalmıştır. Ve asıl gerçek... çok yakında, herkesin gözlerinin önünde ortaya çıkacaktır.

Gözcüler geliyor...

Stella Verse serisi nin ilk kitabı başlangıcıdır. Astrum Şehri, neon ışıkların altında kadim karanlık sırları gizler. Barista Samy ve gizemli antikacı Luis, kara kitapların getirdiği tehlikeyle yüzleşirken, geçmişle gelecek arasındaki dengeyi korumak için kendi yollarını seçmek zorunda kalır.

Küçük yaşta yaşadığı kaza sonucu ailesini kaybeden Nilay intikamını almasını için ona yardımcı olucağını söyliyen Sertaç ile gitmeye karar verir.Suikastçı olarak yetiştirilen Nilay intikamını almak için Emre Taşkıran`ın yanına asistan olarak girer ve onun güvenini kazanarak onu öldürmeyi hedefler.Şirkete girmesiyle Nilay`ın aslında tüm hayatının hiç sanmadığı gibi çıkması onu daha ne kadar zorlamaya devam edicektir?

“Bazen ne kadar hızlı olursan ol,kaderi sollayamazsın…” Karya’nın hayatı düzensizdi, ama hızla bir düzen kurmuştu kendine. Geceleri sokaklarda yarışıyor, kazandığı parayla hayatta kalmaya çalışıyordu. Direksiyon başında unuttuğu her şey, arabayı durdurduğunda geri dönüyordu. Ta ki Karan’la tanışana kadar. Karan… Adı gibi sert, bakışı gibi keskin, geçmişi kadar karanlık bir adamdı. Karya ne kadar uzak durmaya çalışsa da, onun sessizliğinde kendini buldu. Yaklaştı. Tanımaya çalıştı. Ve sonunda kayboldu. Çünkü bazı yollar geri dönülmezdir. Ve bazı adamlar seni yavaşça değil, bir anda içine çeker.

**Mafya kurgusudur. ... “Git...” diye fısıldadım, sesim dudaklarımdan güç bela bir fısıltı gibi dökülmüştü. “Gitmeyeceğim, gözlerime bak.” Onun gözlerine bakmak bir katilin gözlerine bakmaktı, onun gözlerine bakmak bir katilin gözlerinde ölümü izlemekti. “Sen bak ki ben göreyim...” diye fısıltıyla konuştu, parmakları tüy gibi bir temasla çenemi kavrarken bakışlarımı alev alev yanan mavilerine çevirdi. “Kendimi görmeyi hayal ettiğim göz bebeklerine nasıl bir cehennem yerleştirdiğimi.” ... Massimo Dante Morelli, İtalyan mafyasının karanlık dehlizlerinde hüküm süren bir gölge. Kullandığı zehre panzehir ararken, kaderin ağları onu genç bir kimyagerin laboratuvarına düşürür. Aşk ve nefretin, yaşam ve ölümün dans ettiği bu labirentte, hangi taraf kazanacak?

❝Bazı ruhlar karanlığa mahkum dogar. Bazıları ise ona kendi isteğiyle teslim olur.❞ Tormentum - akıl hastası suçluların kapatıldığı, deneylerin yapıldığı o meşum hastane - babamın son durağıydı. Onu her ziyaret edişimde, gözlerindeki o korkunç boşluğa biraz daha yaklaşıyordum. Ben Vera. Vücutlara dövme işleyen, ama kendi ruhundaki yaraları asla kapatamayan bir sanatçıyım. Ta ki o gelene kadar. Adını bile bilmediğim o adam, Tormentum`un en tehlikeli mahkûmlarından biriydi. Çift kişilikli bir katil. Bir yanıyla bana bakarken, diğer yanıyla içindeki canavarı besliyordu. Ve bir gün, o karanlık gözlerle karşılaştığımda anladım: Biz aynıydık. O da benim gibi, karanlıkla doğmuştu. "Bazı insanlar karanlıkta yaşamayı seçer, çünkü aydınlık, gölgelerinden korkmalarına neden olur."

“Günah bazen en çok kutsal olanda gizlenir.” 1953 yazında, Alabama Kasabası’nın toprak yollarında Tanrı’nın adını taşıyan bir kadın yürüdü. Ardında geçmişin sessizliği, önünde ise günahın yankısı vardı. Görünürde herkes dindardı, ama geceleri kimse dua etmiyordu. Bir rahibenin bastırılmış arzuları, bir papazın suskun suçları, dedikodularla örülmüş duvarlar ve gölgede büyüyen bir çocuğun çığlığı… Bu kasabada her “Amen”, yalanın üzerine örtülmüş bir dua gibiydi. “Çünkü bazı hikâyeler duayla başlamaz… Ve asıl sessizlik, AMEN`DEN SONRA başlar.”

Aşk mı? Yoksa esaret mi? Hayatın en çetin sınavı burada başlıyor. Senin hikayen sona mı yoksa yeni bir başlangıca mı yazıldı? Aşk mı? Yoksa esaret mi? Hayatın en çetin sınavı burada başlıyor. Senin hikayen sona mı yoksa yeni bir başlangıca mı yazıldı? @inislerimcikislarım: senin bir sona layık mı hikayen Lâl? @inislerimcikislarım: seni sana mahkum etmek en büyük işkence, @inislerimcikislarım: sana daha kötü bir haberim var. Seni sana mahkum etmeyeceğim. Seni bana aşık bir sen`e mahkum edeceğim @inislerimcikislarim: belki o zaman anlarsın, sevgi ne demek.

1918… Osmanlı İmparatorluğu kan kaybediyordu. Haritalar, kalemle değil kanla çiziliyor, milletler hayal olup yıkıntılar altına gömülüyordu. Geceleri top sesleri değil, halkın içten içe çürüyen umudu yankılanıyordu. Her şey, bir devrin sona erdiğini haykırıyor; ama kimse bunu yüksek sesle söyleyemiyordu. Saraylar sessiz, sokaklar tetikteydi. Sadakat bir yemin değil, bir yük olmuştu. Dostluklar kırılgan, ittifaklar rüşvetle örülüyordu. Herkes birbirini tartıyor, her bakışta bir hainlik, her susuşta bir sır gizleniyordu. Çünkü bu, bir savaşın değil — bir çözülüşün hikâyesiydi. Ve böyle zamanlarda, gerçek savaşlar cephelerde değil, zihinlerde kazanılırdı. Tetikten önce fikir, silahtan önce strateji konuşurdu. Taşlar tahtaya dizilirken aslında insanlar dizilirdi. Her piyon bir halktı. Her vezir, ya bir ihaneti temsil ederdi ya da suskun bir kahramanlığı. Bu, görünmeyen bir savaşın hikâyesidir. İçinden ihaneti, sadakati, sükûneti ve ihtilali aynı anda geçiren bir satranç tahtasında; akıl, cesaretle; vicdan, korkuyla yüzleşir. Taşlar yer değiştirdikçe, kader de yönünü değiştirir. Ve bazen… Bir ülke yeniden doğar.

Bedeni ceset kokan bir kadının karanlığıydı benimkisi. O ise beyazdı, temizdi; benim dokunamayacağım kadar... Sanki dokunursam bütün karalarım ona da bulaşacaktı. Hakkım olmadan sevdim onu. Benim gibi karanlık birini sevmeyeceğini bile bile fakat aşık olmak benim kararım değildi. O neden aşık etmişti ki beni kendine?

Kadınların yok edilmeye başlandığı bir dünyada yaşamayı başarabilen tek kadın küçükken verildiği örgüt tarafından bir seri katile dönüştürülmüş ve Tenebris lakabını almıştır. Görevlerinden birinde yolları bir adamla kesişir. Düşmanlıkla başlayan ilişkileri ileri zamanda garip bir hal alır fakat Tenebris aşkın düşmanca olduğunun farkındadır. Amacı kadınları tekrar hayata kazandırmak ve kız çocuklarının öldürüldüğü bu sisteme son vermek olan Tenebris, her kadının görüp imrendiği bir aşka sahip olacağını nereden bilebilirdi? .. KADINLAR KARANLIĞIN İÇİNDE AÇAN ÇİÇEKLERDİR. Bu kitap kadınlara ithafen, kadınların her şeyi başarabileceklerine ithafen yazılmıştır. Bu hikayede geçen olay, kişi, yer ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup hikaye tamamen ütopik bir dünyada geçer.

Winx, yaz tatiline girdiklerinde akıllarında olan tatil düşüncesini bir anda Omega boyutundan kaçmayı başaran bir kötü ile silerler. Kendisine "Valtor" diyen bu kara büyücü peşine Trix`i de takıp tüm büyülü boyutu tehdit eder. Bu sırada Winx`in şüphesiz en güçlü üyesi ve yıkılmış krallığın kalan son varisi olan Bloom, Gölge Zümrüdüanka`nın gücüne sahip Lord Darkar`ın yarattığı özgüvensizlikle savaşır ve yavaş yavaş da olasa, aslında içindeki kötülüğün dinmediğini fark eder. Bu kötülüğü, karanlığı fark eden yalnızca Bloom değildir... Not: Winx 3. Sezonun baştan anlatımıdır. Temelde Valtor ve Bloom`un ilişkisini konu alır.

Siz hiç unutuldunuz mu? Unutanları suçlamayın! Zira her unutuşun ardında kim bilir ne hikâyeler vardır. Bu hikâyeleri dinlemeden suçlamak, ardıdan derin pişmanlıklar getirir. Tıpkı Ronya`ya olduğu gibi! Ronya önce unutacak, sonra unutulacaktı.

|SERİ KATİL KURGUSU| Yükselen ay kendini sana verince karanlığın ışık kaynaklı olmadığını anlayacaksın. Erdem, ailesine bakabilmek için üniversitesini dondurmuş bir kızdır. Hayatını kazanmak için, bir marketin gece vardiyasında çalışmaya başlar. Ancak her şey, devamlı müşterilerinden birisinin alışverişlerine kayıtsız kalmasıyla, farklı bir yönde ilerler.

Gözler sırları saklayamaz. Kalp kötülüğü taşıyamaz. Beden ise ölür. Geriye ruh kalır. Ruh ne yalan söyler ne de ölür ve varsa benliğinde kötülüğüde taşır. Ama onun ruhu bana çok uzaktı. Gökyüzü kadar çok sevdim seni derler. Sen ise bana gökyüzü kadar uzaktın. Kanın benimdi, ruhun kölemdi. Ben senindim, ruhum tutsağındı. Biz iki aşık değil birbirimize köle olmuştuk. Ama bir gün sorarlarsa "ne kadar sevdin onu" diye, derim ki "ben onu ışığı merak ettiğim kadar çok sevdim"

Büyülü bir boyut ile insanların boyutu arasındaki düzeni korumak için kurulmuş bir şirket.. Hiç doğmaması gereken iki varis. İşte bende bu şirketin varislerinden biriydim... Her şey 12 yaşında başladı en azından benim için. O gece karanlıkta etrafı aydınlatan alevlerin arasında ilk defa ölüp ölüp dirilmenin ne demek olduğunu kalbimin en derinlerinde hissediyordum. Bu duyguyu kaç kez hissedeceğimi bilmeden... Lena 12 yaşına daha yeni girmişti her zamanki gibi sıcacık yatağının içinde annesinden bir öpücük alabilmek için bekliyordu. Bu öpücüğün annesinden aldığı son öpücüğü olduğunu bilmeden...

Korku en büyük silahtır ve herkes bu silahı bir gün kendine sıkmak zorundadır. Çünkü ilkler her zaman korkuyu,korku acıyı acı ise hüsranlar çıkarır ortaya. "İlk darbe herzaman ilke atılır." "Zamanla ise o ilk hep çürük kalır" "Arkadaki ise sadece izleyici kalır" Normal bir hayatı olan Eliz Erber bir gün ansızın çiçek ve not alması ile hayatının düzeni yavaş yavaş değişmeye başlar ve ortaya yeni sırlar çıkmaya başlar ama çıkan sırlar,yaşanılan olaylar bazı duygulara engel olamaz . "Güneş yıldızlar görünsün diye batar. Karanlık ışığın olsun yolun hep aydınlık olsun yıldız çiçeği"

Karanlık bir duman, beyaz bir dumanı içine lodos gibi çekebilir. Kara duman tüm sırlarını, benliğini beyaz dumana feda edebilir. Bir zaman sonra öldüğünü hissedersin, fakat başka bir diyarda tekrar diritilirsin. Fakat o diyarda; RUHLAR DİYARIN DA insan değil, ya bir ruh ya da bir iblis olursun. O diyarda bunu sadece tek bir kişi belirler; KARANLIK RUH. O diyara beyaz bir ruhun süzülüp, kara dumana hapsolmasıyla yeni bir diyar oluşur; KARANLIK RUHLAR.

Haldun Soydan`ın ani ölümü, kızı Mira için sadece kişisel bir trajedi değil, aynı zamanda babasının karanlık imparatorluğunun mirasçısı olma yolunda beklenmedik bir dönüm noktası olur. Ya bu mirası reddedip kendi hayatını kuracak, ya da babasının koltuğuna oturup intikam yemini edecek ve yeraltı dünyasını baştan yazacak.

Yeni bir hayata adım atmak için arkadaşı Minel ile ailelerinden ayrı bir eve taşınan Sena beklenmedik olaylarla karşılaşır. Arkadaşı ile bu gizemli adamların peşinde koşarlar. Bu koşuşturma onlar açısından iyi olacak mı?

Bazı karanlıklar, bir daha çıkamayacağın kadar derindir. Esin Vural... Narkotik şubenin en zeki, en soğukkanlı dedektifi. Kurallara bağlı, geçmişe kapalı. Ta ki bir soruşturmanın ortasında, yıllar önce sadece bir gece tanıdığı o adamla tekrar karşılaşana dek. Araf Azer Karzun... Bir zamanlar yeraltı dünyasının karanlığında yaşayan, sonra her şeyi bırakıp kayıplara karışan bir adam. Ama intikam denen yara, kapanmadan kanamaya devam eder. Ve şimdi, aynı çeteye karşı yolları kesiştiğinde, Esin’le arasında kalmış geçmiş kadar, gelecek de tehlikeye girecek. O gece sustular. Bu kez konuşurlarsa, hem hayatları hem de kalpleri yanacak. Polisiye, tutku ve intikamın iç içe geçtiği bu hikâyede, kim dost kim düşman bilinmez. Çünkü bu dünyada adalet gri, aşksa ölümcül olabilir.

O hep vardı; bazen bir ağabey, bazense bir aşık. O hep benimleydi; bazen baş ucumda, bazense düşlerimde. O hep benimdi; dünüm, bugünüm ve yarınımdı. Karanlık ruhundan sızan ufacık ışık hüzmesiydi o. Çocukluğundan beri kendi karanlığından bile sakındığı yegane değerlisi. Annesinin adını taşıyan bir mücevherdi o. Kokusu annesinin gittiği cennet bahçelerinden gelirdi. Çocukluğuydu o. Ağabeylik yaparken git gide aşık olduğu küçük kız çocuğu. Emir Barlas - Mahlika Kızıltan

Gözlerini ilk kez pistte bana diktiğinde... ...arabanın sesi değil, onun sessizliği çarptı bana. Bazı insanlar doğuştan karanlıktır. Yeldan da onlardandı. Ravin onun karanlığını görmedi, ya da görmek istemedi. Koray ise... her zaman arkamdaydı. Beni gölgemde bile kollayan o adam. Ama bu hikâye bir yarış değil. Bu, freni olmayanların savaşı. Ve ben... Kırmızı Takım`ın en soğukkanlısıydım

"Medusa`nın sadece saçlarında yılanlar yok. Kalbinde de zehirli yılanlar yuva yapmış. İçeriye girecek olanı zehirleyerek, ruhunu kemirip sömürmeden bırakmaz. Beni Anlıyorsun değil mi?.."