Ateş Çağan hatırlayamadığı çocukluğundan kalan travmalarıyla boğuşan genç bir adamdır. Geçmişi zihnini parçalamakla kalmamış aynı zamanda ruhu ve bedeninde de kalıcı izler bırakmıştır. Öyle ki, Ateş Çağan kendi adını bile kendisi koymak zorunda kalmıştır. Aysis İlay, unutamadığı çocukluğundan kalan travmalarıyla boğuşan genç bir kadındır. Geçmişi anılarını kirletmekle kalmamış, aynı zamanda geleceğine dair umutlarını da yok etmiştir. Öyle ki, Aysis İlay aynaya bakmaktan bile nefret etmektedir. Ateş kızgın bir korken Aysis buzdur. Ateş yanarken Aysis donuyordur. Kavuşmak ölüm, ayrılık kurtuluştur. Aşkın çağrısı ise kaçınılmazdır.

İki Mafya ve bir temizlikçi. Bu üçgende gelişen olaylar silsilesi..

Beria daha 16 yaşında ailesinin baskısına dayanamayarak evden kaçar ve arkadaşıyla yaşamaya başlar. Bir süre sonra kendine tamamen yeni hayat inşa etmiş Beria kendini çok zor durumda bulduğu bi zamanda karşısına yarı yabancı yarı Türk mafya olan Ares Oner çıkar...

0537**: Acaba rica etsem kelepçenizi de alıp öndeki apartmana gelebilir misiniz? (22:03) Görüldü Yazıyor... 0551*: Gecenin bu saatinde bir avukatın elimde kelepçeyle kapısına gelmemi ve onu nezarete atmamı istiyor. 0551*: Doğru mu anladım?

"Maskenin içine senin kimliğini belirten bir kod işleyecek o adam." dedi Köse ama Sara onu dinlemiyordu sanki. Yalnızca karşısındaki duvara bakıyordu. Köse onun ilgisini çeken yazıya baktı. "Korkunç gelecek biliyorum ama bu yazı gerçek kanla yazıldı." Sara ürperdi. "Kimin kanıyla?" "Çok fazla insanın kanı." Bu yazıyı gördüğü ilk anı anımsayarak kısık bir sesle fısıldadı kutsal cümleyi. "Her yüz maske takar." "Bu ne demek?" Köse dudaklarında bir gülümsemeyle ona döndü. "Görmedin mi Sara?" dedi onun saçını okşarken. "Her yüz maske takıyordu."

Bir gün elin kana bulandığında, onu durdurup durdurmamanın sana ait bir karar olmadığını anlarsan ne yaparsın? Kan Sahibi, cadılığın büyü değil taşıma olduğu bir soyun hikâyesi. Bu kanda güç yok. Hatıra var. Günah var. Acele var. Bir adam, aklını ve bilimi siper ederek yaşarken, kendi kanının kendisine ait olmadığını fark eder. Bu fark ediş bir inançla değil, geri dönüşü olmayan bir eylemle başlar. İçinden gelen sesler delilik değildir; susturulmuş bir mirasın sabırsızlığıdır. Bu kitap sana cadıları anlatmaz. Sana, bedenini senden önce tanıyan bir şeyi anlatır. Okurken şu sorudan kaçamayacaksın: Bana ait olmayan bir şeyden sorumluysam, ben hâlâ masum muyum?

Yurda geldiğimde her şeyin sıradan olacağını sanıyordum. Ta ki ortak kattaki 17. Koridor bana ait olmayan notlarla dolana kadar. Kim bıraktı bilmiyorum. Ama biri beni izliyor. Okulda herkesin tanıdığı Arven Ravin’le yollarım kesiştikçe, bu koridor daha da daralmaya başlıyor. Arven kusursuz görünüyor… ama kasabada onun soyadı fısıltıyla anılıyor. Uzak durmam gerektiğini biliyorum. Ama bazı şeyler insanı kendine çeker. Tıpkı bazı koridorlar gibi. Ve ben, yanlış kapının önünde durduğumu hissediyorum. Bu bir başlangıç mı, yoksa son mu… henüz bilmiyorum.

“Bu delilikse ben zaten deliyim. Onun için bir hiç olmaktansa cehennemi olmayı yeğlerim.” *** Liora Teniz, bir gece hayatında hiç görmediği bir adam tarafından kaçırılır. İlk ve ikinci hayatı onun ellerinde son bulur fakat yine kaçırılacağı o geceye geri dönmekten kurtulamaz. Üçüncü hayatında ise yaşayabilmek için yeraltı dünyasının frenkıranı ile sözleşmeli bir evlilik yapmak zorunda kalır. Bu kez ölmemek için öldürmeyi göze almalıdır.

“Bazen kendi ışığımızı ve karanlığımızı üretiriz. Bu karanlıksa parlak bir yıldızın ışığını bile söndürebilir." •───•☽⊹✩⊹☾•───• YILDIZINI KORU, geçmişin gölgelerinden kaçamayan cesur bir genç kadının, karanlık geçmiş ve tehlikeli sırlarla dolu yolculuğunu anlatıyor. Helin Yıldız, yalnızca bugünle değil, geçmişinde de taşıdığı ağır yüklerle de yüzleşmek zorundadır. Bir yangın vakasıyla başlayan olaylar, hem onu hem de okuru, düğüm düğüm olmuş bir geçmişe çekiyor. Her adımda yeni bir gerçek ortaya çıkıyor. Bir yangınla başlayan hikâye, derinlere gömülü acıların ve hiç kimsenin bilmediği gerçeklerin ortaya çıkışına uzanıyor. Peki, geçmişin gölgesi, en parlak yıldızın ışığını bile söndürebilir mi? Özellikle suç ve psikolojik gerilim unsurları içeriyor. Bu nedenle 13-14 yaş altındaki okurlar için uygun olmayabilir. Gizem, dram ve gerilim unsurlarını bir arada barındırıyor. Okuyucu hem merak içinde kalacak hem de karakterlerin duygusal yükünü hissedecek. Her yara bir güce,her karanlık bir ışığa dönüşebilir. “Per Aspera Ad Astra” (Zorluklar içinden yıldızlara) Not: Yazılanların hepsi kurgudur. Herhangi bir gerçek yanı yoktur.

Türkiye’nin en karanlık köşelerinde, sadece kadınların yetiştirildiği bir tesis: G.R.A.N.T. Ve onun gölgesinde, erkek ajanların eğitildiği V.D.İ.A. Devletin en sadık ajanları burada doğdu. Şimdi ise hepsi sisteme karşı silahlanıyor. Kod adı Kara Mamba… G.R.A.N.T.’ta eğitildi. Ölüm onunla konuşur, kan onunla akar. Halk onu bir seri katil sanıyor. Oysa onun savaşı kişisel değil, ilkesel. Adaletin tek adresi vicdanı. Haktan Ulu Turan, V.D.İ.A.’nın en zeki, en disiplinli ajanıydı. Ama sistemin çürüdüğünü gördü. Artık onun da hedefi hükümetin kendisi. İki farklı tesis, iki farklı eğitim… Ama aynı karanlığa karşı açılmış iki ayrı cephe. Ve bu savaşta, düşman belirsiz; gerçek, ölümcül. Kara Mamba, distopik bir Türkiye’de ihanet, geçmiş, vicdan ve kanla örülü nefes kesici bir gerilim. Yılanın ısırığı değil, gözlerinin bakışı öldürür. Kara Mamba; "Ben kurban seçmem. Hayatta kalanlar seçildiğini bilir." Haktan Ulu Turan; "Öfkeyle öldürmedim. Ama hepsini hesaba kattım." Hükümete karşı isyan temalı: “Devlet gölgeyle savaşır sandık. Meğer gölgeymiş zaten.”

Bir grup bilim adamı, yeni nesil biyolojik silah üretmek amacıyla akıl almaz bir bilimsel programa imza atarak yüzyılın en ünlü seri katillerinin DNA’larını kopyalar. Jeffrey Dahmer, Ted Bundy gibi bilinen en acımasız ölüm makinelerinin genleri, artık kopyalarında yaşamaktadır. Programın ileri aşamasına gelindiğinde, kendilerine miras kalan genlerden habersiz düzinelerce genç, ülkenin çeşitli yerlerinde, para karşılığında evlatlık verildikleri aileleriyle hayatlarını sürdürmektedir. Kötülüğün genlerden mi yoksa yetiştirilme tarzından mı geldiğine dair tehlikeli bir oyun oynayan bilim insanları, klonlardan bazılarına iyi bir aile ortamı sunarken, diğerleri hayatta karşılarına çıkabilecek en olumsuz şartlar altında yetişir. Ve asıl kâbus, tüm gerçekleri öğrenen en tehlikeli klonların, yaratıcıları tarafından salıverilmesiyle başlar. “Bu kitap korkunç nitelemesini gerçekten hak ediyor. Bilim, yakın gelecekte hepimiz için böylesine dehşet verici bir terörü elinde tutuyor olabilir mi?” -M.L DERE

✧ Onun adı; Lorenzo Salvatore Moretti... Babası İtalya`nın en büyük mafya ailelerinden birini kurdu. O ise bu hayattan uzak durmaya yemin etmişti. Ama geçmiş, onun peşini bırakmamıştı ✧“Babası İtalya`nın en eski mafya ailelerinden birinin lideridir. Fakat o, mafya dünyasından uzak bir hayat kurmuştu ta ki babası gizemli bir şekilde öldürülene kadar.” ✧ Lorenzo Salvatore o ll. Fantasma`ydı o babasından sonra ll. Hayalet`ti. ✧ Ceren Akay... Türkiye`de doğup büyümüş okumuş yemekler yapmış. Mesleği: Profesyonel şef İstanbul’da prestijli bir restoranın mutfağında yetişmiş. İtalya’ya geliş amacı: Napoli’de ünlü bir İtalyan şefin yanında çalışmak için 1 yıllık burs kazanmıştı. ✧ Annesi ve babası Türk, babası küçük yaşta terk etmiş. Hayat boyu "güçlü kadın" olmak için çabalamış. 10 yaşlarında annesini kaybetmişti. ✧ Ceren: Yemekle hayatı iyileştiren bir kadın. Lorenzo: Hayatla zehri karıştıran bir adam. Ama kader, onları aynı masada oturtacaktı.

Defne, kankası`nın gidişiyle kendi halinde takılır. Arkadaşı`nın gidişinden tam altı ay geçmesine rağmen dayanamayan Defne, arkadaşı`nın annesinden telefon numarasını alır ve sövmeye başlar. Ama sövdüğü kişi, hiç sövmemesi gereken kişidir.!

Tırtılın siyah kelebeğe dönüşüm hikayesi.... * Sevdiği adamın kendisini sevmesi için kızın kendini bambaşka birine dönüştürmesini anlatan karanlık romantizm konulu hikayedir. * Yalnız kız bu dönüşümü tek başıma tamamlayamaz. Ona yardım etmesi için okulun en tehlikeli çocuğundan kendisine yardım etmesini ister. Bakalım neler olacak....

Nisanın gerçekleri öğrenmesinler hayatının değişmesi

28.09.2025`de yazıldı. Bazı insanlar birbirini bulmak için değil, zamanı sınamak için karşılaşır. İkra, 2016 yılında İstanbul’un eski bir semtinde, taşındığı dairenin tavan arasında eski bir defter bulur. Defterdeki yazılar, 1952 yılında yaşamış bir gazeteci olan Aras Demiral’a aittir. Sayfalarındaki cümleler öylesine derindir ki, İkra kendini yazıların sahibiyle tuhaf bir bağ içinde bulur sanki her satır, yıllar öncesinden ona yazılmış gibidir. Aras, zamanında doğru şeyleri yazmak için geç kaldığına inanmış bir yazardır. İkra ise, geçmişi bırakmakta zorlanan bir tarihçidir. İkisi de kendi dönemlerinde yalnızdır; ama kelimeler, aralarındaki yetmiş yıllık boşluğu aşmayı başarır. Bir defter, bir cümle ve bir rastlantı... Bazen kaderin en sessiz anında, zaman yanılır. Ve yanlış zamanda gelen biri, insanın hayatındaki en doğru kişiye dönüşür.

Bir Yankı, Bir Düşüş, Bir Fısıltı

Bir davet ya da bir operasyon... İşte bu ikilemi çözmek için hikayenin içerisinde olmalıyız. Bir davet ne kadar tehditkar olabilir? "Kahretsin, bu nasıl bir gece!" diyerek sızlandı Elçin Paşazade. Adımlarını çıkış koridoruna çevirdiğinde gördüğü dehşet görüntüyle orada donakaldı.

Ünlü bir cerrah olan efla ile albayın amansız aşkı. Biri kanser hastası diğeri ruh hastası bakalım birbirlerini nasıl iyileştirecekler?

Karanlığa gömülen şehrin üzerinde şimşekler dans ediyordu. Gök gürültüsü ise sağır eden cinstendi. Sanki ben konuşmadıkça gökyüzü konuşuyor, günahlarımı haykırıyordu adeta. İçimde... Beyaz ve Siyah. Aydınlık ve Karanlık vardı. Hangisinin büyüklüğü daha fazla kestiremiyorum. Terasta duyduğum adım sesleriyle irkilerek çıkışa doğru döndüm. Karan... Panikle geri adım atsamda terasın pervazına yaslanmıştım. Kaçışım yok. Kalbim deli gibi atarken telaşla bir çıkış yolu arıyordum. Ben kafamda bahaneler sıralarken o çoktan sınırlarımı ihlal etmiş bana yaklaşmıştı bile. "Saye!" Kullanmadığım ikinci ismimle seslenince tüylerim diken diken oldu. Herkes, "İclal" olan ilk ismimle seslenirdi. O beni tanıdığından beri hep ıslarla "Saye" diye seslenip durdu. "Bu havada ancak senin gibi biri, bu gökyüzüne kadar uzanan binanın terasına çıkar." Eliyle yanağımı okşamaya başlayınca bir an kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettim. "Saye, sen gerçeği benden ne kadar saklarsan sakla." yüzünü yüzüme yakınlaştırarak "Gözlerinin ardında ki gerçek yüzünü görüyorum." Ve tekrar yineledi sözlerini "Sakladığın o yüzü görüyorum.! "

Tek gecelik ilişkiniz hocanız çıksa ne olurdu? ... Verdigi tutkuluğu öpücüğü sonlandırdı. Aldigı derin nefesleri genç kızin dudaklarına uflemekten çekinmedi. "Umarım her hocaya bu performansı sergilemiyorsundur." Onun sorduğu bu küstah soru karşısında gulumsemesini tutamadi. Nefeslerinin arasına konustu: "Her hocamla deliler gibi sevişmiyorum""

Bir kâinat; yedi varlık. İkisi bilinmemekte... Ancak gerçeği bilen yalnızca bir kişi var. Gündüzleri herkesin güvendiği bir psikolog. Geceleri ise kendi adaletini kendi kurallarıyla sağlayan bir katil. Herkül Atilla Ayhan. Hedefindekiler yalnızca "kötüler." İki varlıktan yardım alarak cinayetlerini kusursuz sayılabilecek şekilde işler. Ama bir gün... Danışanlarından biri, her şeyin farkına varmaya başlar. Feride Saral. Sessizliğin içinden fısıltılar yükselir. Ve bazı hikâyeler... Zihnin en karanlık yerinde yazılır. "Hayal olmasını dileyeceksiniz..." -FANTASTİK- Kitap kapağını tasarlayan Sevgili: bataklikyakamozu` na teşekkürlerimi sunuyorum.

Soluksuz kalmış, kesik nefesleri arasında ellerine baktı. Kızıla boyanmış ellerindeki kaygan his ona yabancı değildi. Yetim bir kız çocuğuyken nasıl bu hale gelebilmişti? Bir tesadüf mü, yoksa kurgulanmış bir oyun mu?

Ailesi öldürüldüğünde Beril`in tek seçeneği ona yardım eden çeteye sığınmaktı. İntikam Beril için bu yolda ilerlemesini sağlayan duyguydu. Ama keşke iş sadece intikamda bitseydi.

Güvenmek sevmekti, sevmekse ölümün peşine düşmek. _ Mai İrtihal, Elit kesimin çocuklarının üzerinden alınan intikam, Üst`lerin kararları sonucu ortaya çıkan kanlı oyun yuvasıydı. Yaşları 16 ile 23 arasındaki tüm gençlerin Mavi Kale`ye alınmaları zorunluydu. Mavi Kale denilen bu yerde, sonu çoğunluk ölümle biten ve çok az sayıda kişinin kazandığı, güç ve zeka gerektiren kanlı oyunlar düzenleniyordu. Her oyunun sonunda, kazananlar büyük ödülle ödüllendirilirken, kaybedenleri oyunlardan daha korkunç cezalar bekliyordu. Bu tehlikeli Kale`den sağ çıkmak, içinde hırs ve nefret barındırmayanlar için neredeyse imkansızdı. Halk arasında Mâi İrtihâl, yani "Mavi Ölüm" adıyla anılan bu yer, sona gelinmişliğin zirvesiydi. Her yıl sonunda gelişen ve düzenlenen Mavi Kale`de bu yıl, oyunların zorluk seviyesi daha da artırılmış, final oyunu ise beklenmedik bir şekilde değiştirilmişti. Gençleri tahmin edemeyecekleri bir son bekliyordu. Mavi Kale`de ilk kural; kimseye güvenmemek ve kimseyi sevmemekti.