Aşk mı? Yoksa esaret mi? Hayatın en çetin sınavı burada başlıyor. Senin hikayen sona mı yoksa yeni bir başlangıca mı yazıldı?

Bana okulda 1 saatin 60 dakika olduğunu öğrettiler. 1 dakikanın da 60 saniye olduğunu. Ama sensiz bir dakikanın sonsuza dek sürdüğünü öğretmediler. Kitap şöyle sonlandı; Tam pes etmek üzere olduğum bir gecede kafamın içinde verdiğim savaşı zorda olsa kazandı. O gecenin sabahına ben çıktım ama içimdeki kimseyi sağ bırakmadım... İYİ OKUMALAR DİLERİİİZ... Kitabı seveceğinize %99,99999 eminim. 1 bölüm okuyup kaçmayın ha 😁

Birbirlerini küçüklükten beri tanıyan ama bunun farkında olmayan Kutay ve Hilalin hikayesi

Asel Miray ve Arel Miran çok yakın iki arkadaştır. Ailelerinin dostlukları lise döneminden beri devam etmektedir ve Asel ile Arel böyle bir ailede dünyaya gelir. Küçüklükleri beraber geçmiştir fakat bazı sebepler onları gelecekte ayıracaktır. Yıllar sonra bir araya gelen Asel ve Arel, güzelliklerle beraber pek çok sıkıntı yaşayacaklardır. Atlatmaları gereken birçok gerçekle yüzleşecek, yeri geldiğinde birbirlerinden tamamen kopacaklardır.

Elif Asaf`ını kaybetmişti, hemde bir uçak kazasıyla. Onun gidişiyle hayatı durdu. Ruhunun rengi siyaha büründü. Fakat yıllar sonra karşısında tekrar kocasını görünce bir rüya sandı. Sımsıkı o rüyaya tutundu. Taki bütün gerçekler omzuna çökerken o rüyadan uyanmak zorunda kaldı.

" Feyza aba! İbrahim Ağabey! Feyza aba! İbrahim Ağabey! " Bağrış sesine elindeki süpürgeyi atıp kırılacak gibi çalınan kapıya koştu genç kız. Kamil hem bağırıyor hem kapıyı yumrukluyordu. Kapıyı açtığında nefes nefes kalmış karşılıklı iki ev arasında koşan çocuğu kollarından tutup kendine çevirdi. " Ne oldu Kamil, İbrahim ağabeyler evde yoklar... bana de ne diyeceksen." Kamil bir elini göğsüne koyup nefesini toplamaya çalıştı. Tıkanıp kalmıştı zavallı çocuk koşmaktan. " Dok-tor- aba doktor..." " Ne olmuş doktora ?" " Millet doktoru lojman- lojmanda kıstırdı öldürecekler." " Ne diyorsun sen Kamil ?" " He Vallaa doğru diyom... güya bu doktor Aliye nin namusuna tasallut etmiş...köylü de toplanıp lojmanı bastı. Ortalık savaş meydanına döndü yetişmezsen öldürecekler doktoru." - Karalar köyünün delisi Feyza ile yıllardır lanetlerle anılan, kimsenin çevresinden bile geçmek istemediği köye sürgün giden genç doktor Esat`ın hikayesi. -

Ölüm, kabullenilmesi en zor gerçektir. Kimileri ölümle yaşar, kimileri ise ölüm hiç yokmuş gibi... Deniz, ölümü kabullenemeyen insanlardan yalnızca biridir. Sevdiği adam, Poyraz`ın ölümüyle hayatı birden altüst olur. Kendi canından geçecek kadar derin bir acı içindedir. Poyraz`ın yanına gitmeyi ve onunla yeniden kavuşmayı aklına koyduğu gece, izlediği bir reklam her şeyi sonsuza dek değiştirir. Bir imkan. Bir olasılık. Ve böylece içinde bir umut tohumu yeşermeye başlar. Ölüm artık bir son olmak zorunda değildir.

İnsan bazen sevdiğini bilmeden yaşar...

Bazen susmak bir tercihten çok, bir hayatta kalma biçimidir. Ben bu mahallenin içinden susarak geçtim. Başımı hep eğdim, gözüm hiç kimseye değmesin diye. Ama ne kadar kaçarsan kaç, karanlık bir adım ötende yürür. Ve bazen tam dönüp gidecekken, seni kendi sessizliğinle yakalar. Benim adım Meryem. Yirmi iki yaşındayım. Tesettürüm, kalbimin üzerine giydiğim bir dua gibi. Hayatım; namaz vakitlerine bölünmüş, Kur’an sesiyle şekillenmiş bir sessizlik. Ama içimdeki huzurun üstüne siyah bir gölge düşmeye başladığında bunun adını koymak istemedim. Çünkü o gölgenin adı Harun’du. Onu herkes tanır. Tanımayanın duyduğu bir hikâyesi, çekindiği bir suskunluğu vardır. Mahallede bir çocuk ağladığında, anneler "Harun gelir" diye susturur. Bir kadın gece tek başına yürürken, adımlarını Harun’un evine yaklaşmadan hızlandırır. O, sokak lambalarının sönük kaldığı adamlardandı. Ve ben… onu hiç tanımak istememiştim. Ama tanıyordum. Çocukluğumdan beri.

Sürekli olarak karşına çıkan ünlüye kalbini kaptıran Yasemin yaşananları kaderin oyunu sanar ve aşkına karşılık bulma umuduyla bir mesaj atar. Zamanla mesajların ardı arkası kesilmez ama bir gün kaderin oyunu gün yüzüne çıkar ve aralarında ki kırmızı ip dolanmaya başlar. Yasemin kendini bu aşka o kadar çok kaptırmıştır ki çevresinde olup biten hiçbir şeyden haberdar olmaz. Belki de hiçbir zaman kopmayacak olan kaderin kırmızı ipi bu sefer bizi yanıltmıştır. 🎀 İg/birvaveylaa1 Tt/birvaveylaa Wattpad/birvaveylaa

Benim hikayem hiç karanlık olmadı, Aydınlığı yaratabilecek güce her zaman sahiptim. Ben masum değilim, sessiz hiç değilim. Ben kendi kaderini tayin etme gücünü söke söke almış Masayı bir tekmeyle dağıtmış ve bu uğurda her şeyi aleve vermiş biriyim. Size küllerin öyküsünü bıraktım, geri kalanlardan bir hatıra.

"Bir itiraf ister misin?" Yutkunup yüzüne baktım. "Ne itirafı?" Gülüp gözlerimden gözlerini çekip gökyüzüne baktı. "Biri var gülüşü güldürüyor, nefesi yaşama isteğimi arttırıyor." Eliyle yıldızları gösterince oraya baktım çok parlak bir yıldız gösterdi. "O yıldız gibi işte milyonlar içinde böyle parlıyor."

"Hakan, kendine gel kardeşim. Sana göre mi o kız. Bu kız Camiden çıkmıyor, sen ise bardan çıkmıyorsun. Bu kız hiç bir yabancı erkeğin gözlerine bile bakmıyor, sen daldan dala konuyorsun. Bu kızın elinden Kur`an-ı Kerim düşmüyor, senin elinden içki kadehi. O kadar ortak yönünüz var ki sayayım mı daha?" ** Gülsima eğik başını birdenbire kaldırarak gülümsedi. Nemli gözleri gülüşüyle birlikte ışıl ışıl oldu. Yüzünde şaşkınlığın ve sevincin verdiği değişik bir ifade vardı. Benliğini tarifsiz bir mutluluk sarmışken, bakışları Hakan`ın yüzünde geziniyordu. Kısa süren bir sessizliğin ardından, "Camiye mi gidiyorsun, Namaz kılmaya mı başladın sen?" diyerek sordu. ** "Bu asansörden mi çıkıyorum katlara? Kaçıncı katta Hakan`ın odası?" diye sevinçle sordu. Hakan`ı görme ümidi kalbini heyecanlandırmıştı. Onu görmek ve onunla konuşmak için sabırsızlanıyordu. "Durun hanımefendi," dedi danışmadaki kız ayağa kalkarak. "Hakan Bey sizinle görüşmek istemiyor.

Allah`ın rahmetinin en güzel tecellisidir anne.. En çok onlar sever, en çok acıyı da onlar çeker. Her fedakarlıkta bulunurlar evlatları için. Her annenin vardır bir hikâyesi. 🌿 Bende annemin hiç bir kurguya yer verilmeyen hikayesini yazıyorum. 🌾 "Sadece filmlerde yaşanır sanıyorduk.."

Urazzkayr_: Umutsuzluğa kapılmak neden Dicle? Urazzkayr_: Umut etmeyi denemek varken niye umutsuz olmayı seçiyorsun? Urazzkayr_: O içtiğin zehir, farkındasın değil mi?

Bir Bedel Meselesi

Darıca ailesinin babası Selim Darıca ve anne Yaren Darıca müteahhittir. İşleri kötüye gittiği için uygun yollu bir köşk satın alıp onu yenilemek ve satmak isterler. Tam da bu sırada karşılarına Siyah Köşk çıkar. Bu köşk onlara çok iyi gelir fakat bilmedikleri bir şey vardır. Köşk lanetlidir ve bu lanet yavaş yavaş bütün aileyi tamamen sarmaktadır. İşler kötüleşmeye başladığında Selim Darıca ortanca kızı Nisa`nın kayboluşundan sonra en azından en küçük kızı Elif`i kurtarmak ister. Elif`i halasına gönderir fakat aileden bir daha haber alınamaz. Yıllar sonra hayatını kitap yapan Elif Darıca Baş komiser Eylül Kaba ile tanışır. İkili siyah köşkün lanetini çözmeye çalışırken aralarında bir bağ kurulur. Fakat Lanet ailenin soyunu kurutmakta kararlıdır. Bu lanete ortak olmak ister misiniz?

Gece, kendini bir örtü gibi dünyaya sererken, hiçbir şey ne karanlık kadar derindi, ne de yalnızlık kadar eziciydi. An, her şeyin kaybolmuş olduğu, aynı zamanda her şeyin yeniden başlayacağı andı. Alya Mira Karaca. Bir gecede yıkılan bir aile, sessizliğe gömülen bir geçmiş ve o geceyle birlikte yok olan bir kız çocuğu. Hayatı kanla silinen ve bir gecede her şeyini kaybeden bir kadın. O gece gökyüzü, iki kadının çığlığıyla yarıldı ama üç kadın mezara gömülmüştü. Sürgün edildiği topraklarda bir sır gibi yaşarken kimse, fırtınayı gözlerinde, geçmişi sırtında taşıyarak geceleri zihninde nasıl bir savaş alanı kurduğunu bilemedi. On yılı sadece geçmişin hayaletleriyle, hayatta kalmakla değil, aynı zamanda karanlıkta örülen sırlar ve bir amaçla geçirdi. Zihninde bir hesaplaşma, kalbinde ise on yıldır büyüyen bir intikam alevi vardı. Alya acısını içine gömüp uzaklara giden küçük bir kızdı ama dönen, o küçük kız değildi. Altay Karal Kurtviran. Karanlık dünyaya hükmeden, bu karmaşık ağın tam ortasında yer alan tehlikeli, güçlü ve esrarengiz bir adam bir adam. Yeraltı dünyasının labirentlerinde hüküm süren bir adam. Karanlık geçmişinde saklı tuttuğu büyük bir sır, gözlerinde hem ölümün karanlığı hem de hayatın en yakıcı arzusu var. Geçmişi sislerle örtülü, kimliği sayısız yalanla mühürlü. Kimsenin bilmediği büyük bir sırrı taşıyan bu adamın kaderi, Alya`nın intikam yolculuğuyla kesiştiğinde yalnızca Alya’nın değil, tüm dengelerin kaderi değişecek. Gerçekler ortaya çıktıkça, hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığı anlaşılacak. İntikamın ateşinde güçlenen bir kadın. Karanlığa hükmeden bir adam. Ve karanlığı yutan bir adalet. Ve karanlığın içinden doğan bir devrim. Bu yalnızca bir aşk hikâyesi değil. Bu, sessiz çığlıkların, yarım kalmış vedaların ve kadim hesapların hikâyesi. Küllerinden doğmuş bir kadının kendi gölgeleriyle yüzleşmesinin, acı ve karanlık arasında sıkışmış bir adamın kimliğini arayışının ve adaletin artık sadece mahkemelerde değil, sokak aralarında da kurulduğu bir dünyanın hikâyesi. Bu, güç ve özgürlük arayışının, adaletin acımasız yüzünün ve kadınların sarsılmaz cesaretinin, kadın gücünün sınırlarını zorlayan ve küllerin altından doğan bir yangının hikâyesi. Alya Mira Karaca`nın hikâyesi. "Bazen bir kadın, dünyayı yerinden oynatabilir."

irem sancak kalbindeki huzuru ve mutlulğu sevdiklerine yormuştu ve zaten sevdikleride bunu amaçlıyordu . ama irem her gülüşünde mutluluğu tadarken kalbi her zaman bir farklı atar ve bir farklı kan pompalardı . o zaman o acılar hemen geçsede birilerin kalbinde geçmemişti ve uzun zamandırda hayatlarındaydı bu acı ve her zaman bu acı ile yaşatacaklarını düşünmüşlerdi sahi hayat ters köşeleri sevmezmiydi .... Kitabıma bir şans verirseniz çok sevinirim . Yazın okumalık çıtır çerez bir kitaptır

25 yıl sonra gerçek ailemi bulursam nolurdu acımı yoksa sevinç mi peki ben hiç bişey hissetmesem "ben almira dolunay soylu şimdi ne yapacaktim onlara güvenmeli miydim ya yine ykılırsam bu sefer bunu kaldıra bileceğimden emin değildim ... "

Var olan bir insanı sevmek kolaydır, peki ya içinde var olmadığınız bir insanı sevmek ne kadar kolaydır? Ya da kolay mıdır? Bu kelime oyunları kadar anlamsız, ya da kelime oyunları kadar anlam dolu mudur? İşte bunu belirleyecek olan zamandır. Peki zaman boşa mı akar, yoksa akmaz mı? Bunu belirleyecek olanda bu kitabın yazarıdır.

yeni yazmaya başladım destek okursanız ve yorumlarınızı dile getirirseniz sevinirim.

Kimi zaman bir pencere aralığı kadar yakındır aşk. Ve bazen, en tanıdık sokakta, en bilinmeyen duygular saklıdır. Kendi hâlinde bir mahallede, herkesin birbirini uzaktan tanıdığı, selamlaştığı o sıcak düzenin içinde iki kalp yavaşça birbirine yaklaşır. Ne büyük cümleler kurulur ne de büyük hatalar yapılır. Sadece bakışlar değişir, zaman yavaşlar ve içten bir hikâye başlar. Bu kitap, küçük adımlarla büyüyen, kalbe dokunan bir aşkı anlatıyor. Sessiz, sade ama güçlü. Tıpkı gerçek hayat gibi. Aynı sokakta büyüyüp birbirine yıllarca sadece "merhaba" diyen iki kalbin, bir akşam ezanı sonrası yolları kesişti. "Her tabelanın adı onu hatırlatıyordu. Ne zaman hatıralarımın yerine gerçeği gelecekti?"

Mervan Ağa, bu duruma hazırlıklıydı. Üzerine yürüyen Sidar’a ani bir hareketle yumruğunu indirdi. Ne olduğunu anlamayan Sidar yere yığıldı. Ama bu, Mervan Ağa için yeterli değildi. Yerdeki adamı acımasızca yumruklamaya devam etti. O an, Âgit Ağa ise yalnızca seyrediyordu; deli oğlunun öfkesini izlemekle yetiniyordu. Araya giren diğer ağalar, Sidar’ı Mervan Ağa’nın ellerinden güçlükle alabildiler. Mervan Ağa’nın belindeki silahı çekmesiyle içeridekilerin yüreği ağzına geldi. Herkesin aklından geçen tek şey, Sidar’ın kafasına sıkacağıydı. Ama o, kalabalığa dönerek tok sesiyle haykırdı: “Ben birini istiyorsam alırım! Kimse bana engel olamaz. Engel olmak isteyen varsa, buyursun gelsin!” Bu sözlerle ortamı donduran Mervan Ağa, elindeki silahla kadınların bulunduğu odaya doğru yöneldi. Gözleri odayı taradı ve ortada, elinde tepsiyle duran Avşin’e takıldı. Genç kadının gözleri ağlamaktan kıpkırmızıydı. Onu bu hâlde görmek, yüreğinde bir yumuşama yaratacak gibiydi ama... Avşin, Diyar’ın kardeşiydi. Bu gerçek, tüm duygularını bastırıyordu.

Rüzgar sert bir şekilde saçlarını dağıtıyordu. Güneş ise ışığını onun üzerinden asla çekmiyordu. Çok güzeldi. Duru, masum bir güzelliği vardı. Kafasını bana doğru çevirirken rüzgar saç tellerinden birazını mavi gözlerinin önüne sermişti. Sarı saçları, mavi gözleri, cam gibi teni ile kusursuz bir güzelliğe sahipti. Ama onun en güzel yeri kalbiydi. "Neden öyle bakıyorsun?" Çekinerek bana bakıyordu. Gözleri bana her döndüğünde mavileri parlıyordu. İşte ben buna aşık oluyordum her seferinde. "Seni daha fazla ne kadar sevebilirim diye düşünüyordum." dedim. Yıldızları, çiçekleri ve dünyada güzel olabilecek her şeyi kıskandıracak cinstendi gülümsemesi. Usulca göğsüme koydu başını. Çevreledim kolum ile onu. Sahi gerçekten daha ne kadar sevebilirim onu.