Gecenin koyuluğunda, asaletini gururla göstermek isteyen beyazlar içindeki Ay, bütün ihtişamıyla yeryüzüne ışıklarını yaymıştı. Eskimeye yüz tutmuş yaşanmışlıklarla dolu olan gölün üstündeki tahta yolda ayakta dikilen Efsun’un yüreğindeki ateşin yükselişi, dudaklarındaki acı kıvrılmanın sebebi olmuştu. Başını yukarı kaldırıp gökyüzündeki parıltılara baktı. Parlaklıklarını birbiriyle yarıştıran yıldızları önceden izlemeyi severdi; lakin şimdilerde onları boş gözlerle izlediğini biliyordu Efsun. Üstünde durduğu tahta iskelenin hafif sallantıyla oynadığını fark etti, lakin başını gökyüzünden indirmemişti. Gelenin kim olduğunu, içindeki o garip güvenden ve burnuna ilişen kokudan anlamıştı. Yanında dikilen Aliyle birlikte başını indirdi ve ayın parlaklığıyla ışıldayan gölü izlemeye başladı. Bir müddet sükûnete boğdukları benlikleriyle, ikisi de unutulmaya yüz tutmuş bu iskelenin üstünde yan yana durmuş, gölü izlemeye devam etmişlerdi. Gölün üstündeki tahta yolun kenarlarında yosunlar oluşmuş; üstündeki kurbağaların sesleri, onların sessizliğinin aksine şakıyorlardı. "Gerçek manada başlıyoruz artık, hazır mısın?" dedi, tıpkı görünümü gibi sesi de sert olan Ali. "Hep bu anı bekledim" dedi Efsun. "Kalbimdeki bu acının yankısını kesme vakti geldi," diye devam etti. "Tekrar nefes alabilmemiz için" dedi Ali, bakışlarını çevirip Efsun’a bakarak. "Bu uğurda bir an olsun yok olmasından korkmadığım canımı kaybetmek varsa bile, bitirelim bu işi" dedi Efsun’da başını çevirip Ali’ye bakarak. Gökyüzünde, iki ayrı yerde çakan şimşeklerin mükemmel bir uyumla çizgilerini kaydırıp birbirlerine dokundurdukları o anda, Efsun ve Ali’nin de bakışları öyle dokunmuştu birbirlerine. İkisinin de yüzünü aydınlatıp, o sessizliğin mahzenine çekip demirden parmaklıklara hapsetmişti. Ali, karşısındaki Efsun’un dediğiyle yutkunup arkasını dönerek geldiği yöne yürümeye başlamıştı. Geçmişin karmaşıklığı, geleceğin sırlarıyla dolu olan bu hayatta, yaşama gayeleri ikisi için de ne olacaktı?”

❝ Baron örgütü liderliğinde olan Kamer çetesi İtalya’ya da büyük bir vurgun yaptı. İtalya’da dün sabaha karşı, uyuşturucu kaçakçılığı ve silah ticareti yapılan bir depoda yangın çıktı. FBI ve polis ekiplerinden aldığımız bilgiye göre vurgunu yapan Baron örgütü liderliğinde olan Kamer çetesi olarak bilinmektedir. Kamer çetesi, yapmış olduğu kaçakçılık sonrası depoyu yakmışlardır! Çok sayıda ölü ve yaralı vardır! Kırmızı bültenle aranan Baron kod adlı örgüt ve çete kurucusu, tüm dünya tarafından aranmaktadır. Yaklaşık yedi yıldır aranan Baron’un henüz kimliği tespit edilememiştir. ❞ Bu kurguda geçen kişi ve olaylar tamamen hayal ürünüdür! Gerçekle hiçbir alakası yoktur. Bu kurguda geçen karakter ve kelimeler bir başka kurgudan alınmamıştır. Benzerlikle çalıntıyı karıştırmayın! Fikir şahsıma aittir! Başka kurgulara benzememektedir. Okudukça anlayacaksınız ne demek istediğimi, bunun bilincinde yorum yapmanız rica olunur!

Eylül, Güzel Sanatlar Fakültesinde okuyan bir ressam adayıdır. Bir gün tüm cesaretini toplayıp yıllardır platonik olduğu, konservatuvar öğrencisi tüm okulun deyimiyle "Soğuk Atlas`a" yazar. Ama işler beklediği gibi gelişmez.

kurbagaprenses: Çirkin kızlar da sevilmek ister ve her öpülmeyi bekleyen kurbağa prens olmaz. 🐸 Sevilmenin kurallarını yeniden yazıyoruz. Burada ne badem gözler ne elma yanaklar ne bal dudaklar ne de fındık burunlar var. Tüm algıları yıkıyoruz ve heybetli bir çirkin kız kulesi örüyoruz. Bu arada saçlarımız da küt ve kıvırcık o yüzden kuleden salıp prensi yukarı çekemiyoruz. Çirkef aşklar diyarına hoş geldiniz. Mahallemiz de bol bol küfür, iç gıdıklayan aşk ve çay yanına bolca samimiyet var. Tek yapmanız gereken bir kase çekirdek ve bir bardak kola almanız. Sonrasında mahalle de koşturup maç yapacağız, bahçelere dalacağız, duvar üstünde çekirdek çitleyeceğiz, yeri geldiğinde kavga edeceğiz ve nihayetinde de müthiş bir aşkın ilk paragraflarını yazacağız. Bu hikaye çirkin bir kızın içimize hüzün bulutlarından yağmur yağdıracağı fakat aşkıyla yağmurdan sonra güneşi açtıracağı bir hikaye. Günebakan mahallesine hoş geldiniz. -Lale Başlangıç: 04/08/2024

Sahi neydi o klişe? "İki farklı dünyanın insanlarıyız" klişesini çok duymuşuzdur. Peki iki gönül sevince seyran olan samanlık bu iki farklı dünyayı birleştirebilecek mi? Tüm Türkiye tarafından tanınan ünlü fenomen Esen Doğaner arkadaşından notları istemek için telefon numarasını alıp Yüzbaşı Rüzgar Gökturan `a yazar... "S-sen o komutansın." "Hangi komutan?" "Benim favori hocamın komutanı hayran olduğum komutan"

Karanlığın hükmettiği bir masada, kanla yazılmış yasalar vardır. Ve o yasalar, kimseye nefes aldırmaz. Kumsal Karaman, zalim babasının gölgesinde büyümüş; annesinin sessiz çığlıklarıyla, kardeşinin masumiyetiyle hayata tutunmaya çalışan genç bir kadın… Ne annesi onu hatırlar, ne babası onu görür. O sadece, aile denilen kara mirasın sessiz taşıyıcısıdır. Ama bir gün, kapısına kader gelir. Masanın en tehlikeli ailesi bir hata yaptığında, açığı kapatacak tek kişi vardır: Kumsal. Yıllar önce büyük bir savaşı durdurmak için yapılan kan anlaşması yeniden masaya sürülür. Ve Kumsal, yeraltı dünyasının en korkulan lideri Tuğrul Ateşoğlu’na “bedel” olarak sunulur. Tuğrul… Babasıyla birlikte kendi tahtını tırnaklarıyla kazanmış, kan donduran bir canavara dönüşebilen fakat adaletsizliğe asla tahammülü olmayan bir adam. Gölgesi bile şehirleri titreten biri. Kumsal’ın kaderi onunla kesiştiğinde, ikisinin de karanlığı başka bir şeye dönüşmeye başlar. Bu bir aşk hikâyesi değil… Bu bir kaçış değil… Bu, iki kırık ruhun kanla mühürlenmiş bir dünyada hayatta kalma mücadelesi. Ve bazen en büyük savaş, insanın kendi kalbiyle olandır. “Kanla doğulur. Kanla söz verilir. Ve bazen kader, en sessiz fısıltıda bile kan ister.”

Bir anda karşınıza çıkan bir kız size anne derse bu sizin hayatınızı ne kadar etkiler ki? Ah işte o durumlar o kadar kolay olmuyormuş. Her şey birbirine girdi. Bu saatten sonra ne olabilir derken aslında hikayenin daha yeni başladığını anladım. ~Lütfen kitabımı herhangi bir yerde paylaşmayınız. Telif hakkı bana aittir. Başka bir yerde herhangi bir şey olacaksa benden izin almanızı isterim. Şimdiden teşekkür ederim.🐣

Sanat galerimin açılışı için son dokunuşları yaparken, Kintsugi sanatını kullandığım vazoya ilgiyle baktım. Lacivert vazodaki sır, geceyi andıran derin bir deniz gibi; çatlaklar ise altınla ışıldıyordu. Her bir kırık bana geçmişin bir anısını fısıldıyordu. Kırık her bir parçayı altın rengiyle onardım. Vazonun üzerinde küçük küçük yıldızlar serpiştirmiştim; kuzey yıldızını andıran, yol gösteren ışıklar. Onlara bakarken içim gururla doluyor. Kırılan vazo mucizevi bir şekilde bir araya geldi. Parçaları belli oluyor ama orada işte, hâlâ güçlü. Bu sanat kalbimde kırgın bir kalbin yeniden doğuşunu hatırlatır gibi çarpıyordu. Altın çizgiler galerinin loş ışıklarıyla parlıyor, küçük yıldızlar zemindeki gölgelerle dans ediyordu. Gözlerim ondan ayrılmıyor. Güzel, öyle değil mi? Kırıldığı için utanmıyor. Aksine, kırıldığı yerlerden ışıldıyor… Tıpkı biz insanlar gibi. Bir eşya parçalanır; kırıklar ortaya çıkar, eksikler görünür. Ama işte tam o noktada Kintsugi ortaya çıkar. Altın, gümüş veya platinle bir araya getirilir parçalar. Parçaların birleştiği yerler, ışığı yansıtan çizgiler gibi parlar; geçmişin yükünü, zamanın acısını ve tekrar doğmanın güzelliğini anlatır. Kintsugi, kırılmışın yeniden doğuşu; tam da bu yüzden, kusursuzlukla değil, kırılganlıkla güzeldir. Her altın çizgi, yaşanmışlık ve sabrın şiirsel bir izidir; her çatlak, bir ruhun hikayesini taşır. Sanat galerisi, sohbetlerin uğultusu ve kadehlerin tok sesleriyle doluydu. Yaklaşan ayak sesleri bana tanıdık bir koku taşıdı: vanilya ve sandal ağacının sıcak karışımı, hafif tütün notalarıyla Kaan’a özgü bir koku. Gözlerimi özlemle birkaç saniyeliğine kapattım, anılar zihnimde film şeridi gibi akarken, kalbim hafifçe hızlandı. Gözlerimi açtığımda, Kaan önümde duruyordu. Galerinin kalabalığı, bir an için tamamen silinmişti. Sanki zaman sadece ikimizin etrafında dönüyordu. “Biliyor musun,” dedi Kaan, sesi fısıldar gibi ama her kelimesi ağır ve anlamlı, “Bu vazo… Kırık parçalarını bir araya getirdiğin o şaheser, senin ellerinden çıktı. Her çatlağı onardın ve ortaya gözle görülür bir masal çıkardın. Bizim masalımız gibi." Sesinin derinliği, gözlerindeki kararlılık beni içine çekti. "Biliyorum, kalbini ve güvenini kırdım. Ama ben hâlâ bize karşı büyük bir umut besliyorum. Bu vazoyu onardığın gibi, biz de kırılan her parçayı birlikte onarabiliriz. Nare… Senin için her şeyi yaparım. Bu zamana kadar da sadece seni korumaya çalıştım." Kalbim hızla atarken, nefesimi topladım ve karşılık verdim. “Boşanmamızı ailem için ertelediğimi biliyorsun. Her şey benim için fazlasıyla zor lütfen daha fazla zorlaştırma Kaan." deyip derin bir nefes aldım. Kaan tedirgin bir şekilde ellerime doğru uzandı. “Bekleyeceğim. Ne kadar sürerse sürsün, her kırık parçamızı birlikte onaracağız. Ve sana ait kalacağım, Nare… Senden asla vazgeçmeyeceğim.” Acının tebessümü dudaklarıma yansırken, bakışlarımı birleşen ellerimizden onun gözlerine doğru çevirdim. "Çaban nafile. Artık her şey için çok geç. Sen... Beni kaybettin Kaan. Eskiden sana hissettiğim huzur, güven, umut... Kalbimde bir parçası bile kalmadı. Seni dünyadaki tüm duyguların en güçlüsüyle seven bir kadını kaybettin." Onu bırakmamdan korkar gibi elimi daha sıkı tuttu. Kalbimde fırtınalar koptu, düşmemek için onun beni tutmasına izin verdim. Belki de son kez yan yana duruyorduk. Çenesini omzuma dayadı ve derin bir nefes aldı. Dışarıdan görenlerin imrendiği aşkın acı verici ateşinde yanıyorduk.

Nüket Kozcu, kendi halinde üvey annesinin yaptıklarından hoşnutsuz bir üniversite öğrencisidir. Bir gece bara gider ve tanımadığı bir adamla beraber olur. Ah, yanlış oldu; adamı çok iyi tanıyordur fakat sarhoşluğundan kim olduğunu anlamamıştır. Yakın arkadaşının abisi olduğunu farkettiğindeyse çoktan olayların akışına istemeden de olsa sürüklenmiştir. Nüket Kozcu bu geceyi aklından çıkarmayı planlarken, planları Savaş Akduman`ın planlarına toslar. Savaş Akduman, o gecenin etkisinden kurtulamaz ve Nüket`i beklenmedik bir şekilde kendi dünyasına davet eder. Nüket tarafından aldığı olumsuz yanıtlar ise Savaş`ı durdurmaya yetmeyecektir. Savaş için her şey `Şehvetten` ibarettir, Nüket ise `Aşk` istemektedir. Ya şehvet kazanacaktı, ya da aşk. Arası yok! "Sen satranç oyuncusu gibisin Savaş, hedefi değil hedefe giden yolu seviyorsun." (Nüket Kozcu) "Sen etrafına at gözlüğüyle bakarken birinin de çüş demesi bir zahmet zoruna gitmesin, güzelim." (Savaş Akduman)

Sadece derslerine odaklanmış insanlarda aşık olabilir. İnek diye dalga geçilen insanlarda birini sevebilir. Ve ben bunu en net şekilde öğrendim. Harun : Ya incitirsem seni seni severken? Kapak tasarımı @nisaauthor 🤎🤎çok teşekkürlerrr 🥹🥹

Askeri bir hemşire ve asker anlaşmalı evlenmek zorunda kalırsa ?

Bilmiyorum kii seni nasıl severim.

Hayat çok başka ve ben aile evinden ayrılıp başka şehre gidiyorum çünkü hep tehlikenin içindeyim ve hayatım boyunca korkuyla yaşayamam her şeyden uzaklaşıp yeni ve sakin bir hayat kuracağım ne olursa olsun hayallerinizin peşinden gidin ölümlü dünya ne olacağı belirsiz bari hayallerimizi yaşayarak ölelim ve hayat yoluna engel koysa bile ilerleyin her şeyin çözümü olduğu gibi o engelleri aşmanın da bir çözümü vardır ve hayat bir anda öyle bir şey koyar ki önünüze hayallerinizin dengesini kaybeder kendinizi bam başka bir yerde bulursunuz her şey ve herkes yabancı ve sen yapa yalnızsındır işte bazen bir yolculuk bin yol açabilir

Hayallerimizin hemen gerçekleşmesini isteriz, değil mi? Peki ya bir gün, gerçekten ışık hızında bize doğru gelseler… Onlarla yüzleşmeye hazır mıyız? Eum-ji, hayalleriyle ailesi arasında sıkışmış bir genç kız. İki tarafı da çok sevse de, günün sonunda kendini, ikisini de mutlu etmeye çalışırken ezilmiş ve tükenmiş hisseder. Hayallerini kovalamak ister; ama ailesini geride bırakmaktan, ailesini seçerse de kendini kaybetmekten korkar. Tam da her şeyin içinden çıkılmaz göründüğü bir gecede, gökyüzünde ona sanki özellikle göz kırpan bir yıldızla karşılaşır. Tuttuğu o masum dilek, Eum-ji’yi beklemediği kadar hızlı ve sert bir şekilde hayallerinin tam ortasına fırlatır. Ancak oraya vardığında, hayal dediği şeyin sandığı kadar hafif, parlak ve kusursuz olmadığını fark eder. “Bir Dilek Tut”; hayallerin ağırlığını, zamanın değerini, kaderi, aileyi, arkadaşlığı, aşkı ve en önemlisi insanın kendini bulma yolculuğunu anlatan bir hikâye. ✨

İleride ki yapılan kendi cenaze törenime bakıyordum. Evet yanlış duymadınız kendi cenaze törenim. İşte böyle başlamıştı, 17 yaşında ki Hazal ölmüş, 25 yaşında yeni bir Clara gelmişti dünyaya...

Birbirine mecbur bırakılan iki yabancı. Biri inatçı, diğeri tahammül sınırlarını zorlayacak kadar dik başlı. Ve ikisini de aynı ateşe sürükleyen tek bir kelime, İntikam. Yıllar sonra ülkesine dönen genç kadın, ailesinin düşmanlarına karşı güç kazanmak uğruna hiç istemediği bir evliliğe mahkûm edilir. Onu bekleyen adam ise, kaybettiği kardeşinin intikamını almak için bu birlikteliği bir fırsata çevirmeye kararlıdır. Ancak hiçbir plan, iki ateşli ruhun karşı karşıya geldiğinde savrulan kıvılcımları hesap edemez. Bu evlilik; savaşacakları, direnecekleri, birbirlerine meydan okuyacakları bir arenaya dönüşür. Ve intikam için başlayan bu yolculuk, beklenmedik bir yerden –kalplerinden– çatlamaya başlar. Peki nefretle atılan imzalar, gün gelir vuslata dönüşürse… O an, kim kazanır; kim yenilir? Ateşin içine atılan iki yürek, sonunda birbirine mi yanacak, yoksa birbirini mi yakacak? Bu hikayede geçen kurumlar, yerler, olay örgüleri şahsıma, yani yazarın hayal gücüne aittir, benzeri yoktur bilginize.

Bir ev… İki kadın… Ve yıllardır susan bir adam. Pervin, Azat Mirzaoğlu’nun ilk eşi. Gururuyla, sabrıyla ve kimseye göstermediği kırgınlığıyla dimdik duran bir kadın. Berfin, bu eve kuma olarak giren genç kadın. Sessiz… yaralı… ve herkesin sandığından daha güçlü. Aynı adamın gölgesinde yaşayan iki kadın, aynı çatıda nefes alırken birbirlerinden sakladıkları tek bir şey var: Azat’ın onlardan sakladığı gerçek. Bir gün, o sır ortaya çıktığında bu evde kimsenin kaderi yerinde kalmayacak. Pervin’in yıllarca koruduğu düzen… Berfin’in saklamaya çalıştığı geçmiş… Azat’ın sustukça büyüyen günahları… Hepsi tek bir gecede çarpışacak. Bu hikâye, gururun bile sustuğu, aşkın bile yetmediği, sırların ise asla gömülü kalmadığı

Annesi ve babasının şehit edilmesiyle bir anda sessizliğin içine düşen küçük bir kız… Neşesiyle, yaramazlığıyla, elma ağaçlarına tırmanan hafifliğiyle hayata tutunan o çocuk, bir gecede yalnızlığın en ağır hâliyle yüzleşir. Sığındığı evde onu seven bir kadın vardır; fakat hayatlarına giren adam ve oğluyla birlikte küçük kızın dünyası daralır, kelimeleri susar, çocukluğu gölgelerin altına saklanır. Yemez, içmez, konuşmaz… Kendini hayattan çeker, ruhu derin bir karanlığa doğru sürüklenir. Tam o anda, hayatına bir adam girer. Baba şefkatinin ne demek olduğunu bilmeyen bu küçük yüreğe, ilk kez güvenmeyi, sevilmeyi ve yeniden çocuk olmayı hatırlatır. Onu karanlıktan çıkarırken, aynı zamanda içindeki gücü, direnci ve vahşi doğasını uyandırır. Dağ Keçisi, melankolinin içinden filizlenen umutla; yıkımdan doğan dayanıklılıkla; sevginin iyileştirici kudretiyle örülü bir roman. Çocukluğunu geri kazanmak için tırmanması gereken sarp kayaları, kendi elleriyle aşan bir kızın hikâyesi… İçindeki dağ keçisini keşfetmeye cesareti olan herkes için.

Bir kayıp… Bir defter… Ve hiç hesapta yokken başlayan bir kader… Helin, küçük yaşta ailesini kaybettiğinde, teyzesinin yanında ikinci bir hayat bulmuştu. Hande, onun hem koruyucusu hem de en büyük dayanağıydı. Ne yazık ki iyi insanlar güle benzerdi; güzellikleriyle çevresini aydınlatır, ama bir o kadar da çabuk solar giderlerdi. Hande de bu hayata, Helin’in on sekizinci yaş gününden sadece iki hafta sonra veda etti. Geride kalanlar yalnızca anılar değildi. Hande, en yakın arkadaşı Zümrü ile birlikte çok önceden bir plan yapmıştı. Plan, Helin’in Zümrü’nün 26 yaşındaki polis oğlu Yiğit ile evlenmesiydi. Çünkü Hande’ye göre Yiğit, Helin’in güvende olacağı tek kişiydi. Yiğit, Helin’i hem koruyacak hem de yalnız bırakmayacaktı. Tüm bu plan, sayfa sayfa yazılmış bir defterde yer alıyordu. Son isteği netti: “Evlen. O sana iyi gelecek.” Helin için bu, bir tercih değil; bir zorunluluk gibiydi. Çünkü artık kimsesi yoktu… Ve bazen, insan çaresizliğin içinde şekillenen bir kaderi kabullenmek zorunda kalırdı. Bu sadece bir evlilik hikâyesi değil. Bu, geçmişin izleriyle örülü, duyguların sessizce filizlendiği, her satırı bir sır, her adımı bir seçim olan bir yolculuk. Kader, bazen hiç açmak istemediğin bir defterle başlar…

Ben Meyra. 23 yaşındayım. Hayvanlarla, sessizlikle ve kendi kurduğum küçük dünyayla yaşıyorum. Herkesin “büyü” dediği yerden bilerek uzak durdum. Çünkü bazı hayaller, kalabalıkta soluyor. Bir gece, bu sessizliğin ortasına yaralı bir yabancı düştü. Adını sonradan öğrendim. Atlas. Onun dünyası gürültülüydü, benimki yavaş. Bir haftalığına aynı çatı altında kaldık. Hayvanlar, sabah sesleri, toprak ve iyileşen yaralar arasında Atlas ilk kez durmayı öğrendi. Ben ise kurduğum dünyanın ne kadar kırılgan olduğunu fark ettim. Gitti. Ama bazı insanlar giderken arkalarında sessizlik bırakmaz. Bu hikâye; iki ayrı hayatın, aynı yerde nefes almayı öğrenmesini anlatıyor. Ve evet, bizim anlatıcak çok şeyimiz var.

Zeynep, küçük yaşlardan itibaren hayatın zorlu yüzüyle tanışmış, ailesine destek olabilmek için gençliğini işlerle geçirmişti. Üniversite hayali ertelense de asla vazgeçmemiş, sonunda kazanmayı başarmıştı. Tam her şey yoluna girmeye başlamışken, üçüncü sınıfın sonunda annesini kaybeder. Zeynep’in tek dayanağı olan annesi artık yoktur. Babasının onu, kendi yaşında bir adamla evlendirme isteği ise bardağı taşıran son damla olur. Kaçmaktan başka çaresi kalmayan Zeynep, bir gün kendisini ölümün eşiğinden kurtaran Aras’la yollarının yeniden kesişeceğinden habersizdir. Belki de bu karşılaşma, hayatının en büyük sınavı olacaktır… "Kimi zaman bir kaçış, aslında yeniden başlamaktır..." Kitabımın tüm hakları saklıdır izinsiz olarak kopyalanması ve paylaşılması durumunda gerekli işlemler başlatılacaktır bilginize.

Sevdiğim birine onu sevdiğimi söyleyemeden ölecek olma düşüncesi beni kapana kısılmış gibi hissettireceğinden hislerimi kendime saklamaz söylerdim. Sanırım o yüzden ağzımdan çıkanları kulağım duyduktan bir süre sonra idrak edebilmiştim. Dur durak bilmeden rezil oluyordum resmen. "Merih ne yaşansın istiyorsun? Heyecandan bayılayım mı kollarında? Çok sevmekten öldü diyecekler sonra hakkımda." Ben söylediklerimin şokuyla bir karış açık ağzımla ona bakarken bu sefer durmadı. Eğilip alt dudağımı iki dudağının arasına alıp içine çekerken bütün vücudum elektrik akımına kapılmış gibi ardı ardına titremeye başladı. Sıcak dudakları heyecandan kuruyan dudaklarımı sırayla içine çeke çeke öperken olayı kavramam uzun sürdüğünden ufacık ısırıp ona karşılık vermem gerektiğini hatırlattı bana. Dudaklarım sözsüz emriyle harekete geçti, üst dudağını onun bana yaptığı gibi dudaklarımın arasına hapsedip öptüm. İstediği karşılığı alan Merih`in dudakları dudaklarımın üzerinde arsız bir gülümsemeyle gerildi. Farkında olmadan kıkırdadım. Sarhoş gibi hissediyordum. Beynimin içinde gri bir sis bulutu vardı ve zevkle beni ele geçirmiş gibiydi. Kasıklarımda toplanan şehveti görmezden gelmek eziyet gibiyken bacaklarımı dizlerimden kırıp kendime doğru çekerek birbirine bastırdım. Hareketimi hisseden Merih ağzımın içine doğru öpüşmemizi kesmeden inledi. Onu deli gibi istediğimin farkına varmış mıydı?

Bazı sesler sürekli çabalansa dahi duyulmazdı, bazıları da sesini saklamak istese dahi biri tarafından fark edilir ve duyulurdu. Mihra, Hamza için çabalamasına rağmen duyulmayanlar kısmındaydı. O gülümseyen gözlerin altındaki siyah halkalar veyahut yanlız kaldığı her an sessizleşen ve büyük bir boşluğa odaklanan o gözleri açıkça belli ediyordu aslında mutsuzluğunu lakin "duyulmuyordu" işte. Yalan yok Mihra güzel oyuncuydu, iyi saklıyordu mutsuzluğunu insanlardan. Sonuçta bu kız boş yere katılmadı o tiyatro kulübüne fakat onu görüp, sesini duyan birisi olsun da istiyordu içten içe. Tabi tüm bunların farkında olan Hamza`nın varlığından habersiz... ~ Güzellik algılarının yok sayılacağı ve "böyle bir aşk anca kitaplarda olur." denilecek bir kitaptır, seveceğinizi düşünüyorum sevgili arkadaşlarım. Bir şans verirseniz çok mutlu olurum iyi okumalar ❤️

"Mahir 105" 120 yapalım hadi de hadi bakalım beğenecek misiniz 50 olabilecekler mi?! Son Bölüme Bakan İlk İki Bölüme De Baksa Olur Mu Acaba Tatildeyim De Panolara Bakamıyorum İlk Hikayem Olan Kabusum Şiir Deneme İle Karmaşık Yayında Umarım Beğenirsiniz Tek Bir Kitap Olsun Ki Görünme Fazlalaşsın Diye Diğer Kitaplar Oluşturulmadı @nisauthor ve @dunaydanmarsa355 kitap kapağını yapan canım kişi o Medine hanım hem de ücretsiz yaptı sağ olsun isterseniz sizde yaptırabilirsiniz İlk bölümler Güliz Ayla sonra Metin Arolat sonra Kayahan ve Erol Evgin sonra Emre Aydın ardından Sezen Aksu ve Ferdi Tayfur Edip Akbayram şarkıları vardır sıralama buna göre Benlik her zaman doğruyu tutturamaz bazen de Kusura Bakma seni yanlışa itekleye eğitim der o yüzden insan bir dur diyemez neden sorgulayamaz işte bu soruların cevapları akrostiş şiirlerle karainci Benlik Kusura Bakma kitabımın da Galiba tutukluk yaptı benim hikaye 15000 oldu taslakları gidince 10000 kalıyor 6 6 gidiyor olacak mıyım yine aynı sayıda kaldı bakalım kaç gün gidecek bu şekilde / sayemde ay/ki 1 rakam fazla yazmışım Şimdi eski bölümlerin akrostiş lerini paylaşıyorum 5 5 sonra 60 kişi görmüş olan bölümlere döneceğim Wattpadte: karainci_50 idim; 9 yılda, 93.900 okuma almıştı hikayem!... Tabi 200 bölüm vardı...(Şuan kaç olduğunu bilmiyorum ama 16.07.2024`de öyleydi) ( Şu an 1 sene geçti üç ay önce bir yazar canım baktı Şimdi ise can yazar baktı 100 kişi bakmış) Ben takip ettiğim hikayeleri akrostiş yaparak tanıtım yapıyorum Burada 607 2000 de olur ki olacak gibi çünkü hikayem okunmuyor ana sayfada olmadığı süreçte bölüm oldu hâlen dur demedi ama zaten yazmaya yaşamaya yaşatmaya devam ediyorum sonuçta kelimelerimi kişileri / geri döndüm 61 den devam bakalım onlar 120 olacak mı/ gerçi 607. bölüm olmadı ama 215 oldu İlk bölüm 120 olur mu Herkes, benliğini arar ama bulabilir mi?! Nüfus ettirebilir mi bedenine bakalım görelim!?

Gerçekleşen bir kehanet son bedenlerine hapsolan reenkarne ruhlar...