Her gün balkonda şarkı söyleyen Tanem Ezgi, herkesten uzaklaştığını düşünse de, Barış Kıraç çoktan onun ezgilerinde kaybolmuştur. ↯↯↯ "Çok güzelsin Tanem. Gördüğüm en güzelsin. En güzel kız, en güzel insan ya da kalbi en güzel olan demiyorum. Sen en güzelsin. Hepsinin en güzeli." Yeşilleri yüzümde dolaşırken yutkunarak devam etti. "Ama bensiz güzelsin Tanem. Benimle olan, benimle ilgili olan hiçbir şey güzel olamaz ki..." Bakışlarında bariz bir üzüntü vardı. Bunları demeyi istemiyordu, benden ayrılmak istemiyordu ama kendini buna zorunlu tutuyordu. Ona, onun kötü olmadığını söyleyen olmamıştı. Ellerimi uzatıp iki yanına yorgunca düşmüş ellerini tuttum. Gözlerimi, içinde kaybolduğum ormanlarına sabitleyerek en yumuşak ses tonumla konuştum. "Ben güzelim, değil mi?" Başını salladı onaylarcasına. "Benim kalbim seninle, ruhum seninle, her şeyim seninle, Barış. Ben güzelsem, senin varlığından önce değildim. Beni güzel yapan sensin, senin bakışların, senin sözlerin. Seninle olan şeylerin güzel olmadığını düşünüyorsan eğer, içinde senin olduğun kalbim de kötüdür. Ben çirkinimdir." Hâlâ tereddütlü olduğunu görünce son kozumu oynadım. "Hâlâ kötü olduğun konusunda ısrarcıysan, bırak, kötü ol gitsin. Biz de beraber kötü oluruz. Çünkü bizim kötülüğümüz, iyiliklerden daha güvenilir." Bu sefer ellerindeki ellerimi o kavradı ve beni kendine çekerek sıkıca sarıldı. Kokumu derince soluduğunu hissederken duygulu, yoğun bir sesle fısıldadı. "Sessiz hayatıma ses olduğun için teşekkürler ederim. Bir Tanem..." ↯↯↯ Kitap kapağı-Ben Bütün hakları saklıdır!

Abisini şehit vermiş bir kız kendine yeni hayat kurmaya çalışırken, kader en çok korktuğu ve istemediği bir aşkı karşısına çıkarır. Ne olduğunu anlayamadan askerlerin arkasından daha uzun biri ortalarından çıkarak karşıma dikildi. Bu karşı komşum Fırat`ın ta kendisiydi öylece durmuş bana bakıyordu, sonradan fark ettiğim şey elindeki silahı ve kaskıydı. Ulan adam askerdi ve ben bunu yeni öğreniyordum şok içinde adama baktım, "ben Kıdemli Üsteğmen Fırat Ateşoğlu, Umay hanım konserinizi iptal etmek durumundayız. Bomba ihbarı var." Demesiyle olduğum şoktan çıktım.

Femonen Serisi 1 "Duymak istediğim buydu Yazgı, kendine güvendiğin kadar sesine ve sahnene de güven!" dediğinde kaşlarımı çatmıştım. Ne olduğunu hâlâ anlamış değildim. "Anlamadım," dediğimde kızlar yok artık der gibi bana bakıyordu. "Sahne senin Yazgı, çık ve kendini göster." Sahne senin. Alp Beyin ciddi duruşunun karşısında anlamıştım ki ben bu gece o sahneye çıkacaktım. Korkulacak bir şey yoktu. Hayır, vardı. Ben hiç prova yapmadım.

Kitabımda kayıp bir akoru bulmak için gerekli parçaları toplayıp bir yandan da kötülerin eline geçmesini önlerken yaşanan maceraları anlatmaktayım

Bu kitabın her bölümü için özel bir şarkı yazılmıştır. Bu, sıcacık bir arkadaşlık hikâyesi. Grubun solisti Ecem Ecrin Işık aslında biraz içine kapanık biri. Ailesini şehit verdikten sonra duvarlarını kimseye indirmemiş… ta ki bir gün şehitliğe giderken karşısına çıkan yabancıya kadar. O yabancı ona sadece bir mendil uzatır. Ama o mendilin üzerindeki güneş işlemeli motif, Ecem’in kalbine dokunur. Grubun diğer üyeleri de birbirinden tatlı karakterler: 🐱 Baran: Herkese “kediyyy” diyerek dolaşır, tam bir karakter. 😂 Emir: Her haliyle neşe kaynağı, bir cümlesiyle kahkaha attırır. 🤦‍♂️ Pars: Ecem’e platonik olan, ama biraz da salak... 😤 Oğuz: Grubun atarlısı ama bir o kadar da koruyucu. Ve tabii ki Ecem... Grubun yaralı kuşu, ama yeniden uçmayı öğrenecek biri.

SİZ: Uraz, SİZ :Hiç duydun mu gözyaşı şişesini?Bugün gittiğim müzenin müdürüyle biraz konuştum o anlattı. SİZ:Eskiden insanlar, söylenemeyen acılar için küçük bir şişe saklarmış. Her gözyaşını içine damlatırmış, konuşmak yerine ağlarmış. Çünkü bazı kelimeler ağırdır, bazı duygular ise sessizdir. SİZ : Ben de böyle bir şişe hayal ediyorum bazen. SİZ :İçinde bir şey yok gibi… ama aslında dolup taşıyor. SİZ: Belki biri birini çok sevmiştir, ama söyleyememiştir. Belki yanında gülümsemiş, ama içinden bin parçaya bölünmüştür. Ve her susuşunda bir damla daha bırakmıştır o hayali şişeye. SİZ : İşte o şişe, benimle yaşıyor. SİZ :Görünmez bir rafta duruyor, sessiz ama orada. SİZ: Belki bir gün fark edersin, belki de hiç... (Görüldü) (Yazıyor...)

Hayatı boyunca koca bir yalan ile yaşadı. Gerçekler yüzüne bir tokat gibi çarptığında ise herşey için çok geçti. İnanmak istemiyordu, nefretin ardında yatan gerçek çok acımasızcaydı. Geçirdiği kazada ise işitme yetisini kaybederek hayallerine veda etti. O artık eski Ezel değildi, yeni hayatına alışmak zorunda bırakılarak tüm hayalleri elinden alınan bir kızdı. Ezel Akar, 18 yaşında geçirdiği kaza sonrası işitme yetisini kaybederek gitarist olma hayaline veda etmek zorunda kalan genç bir kız. Evren grup üyelerini tekrar bir araya getirmek için açmış olduğu CODA MÜZİK COMPANY`in CEO`su Karan Demir. Babasının sahne aldığı konserde gördüğü küçük kız ile seneler sonra yolları tekrar kesişir. Ezel hayalleri için yepyeni bir sayfa açmaya hazırdır Karan ise o hayalleri gerçekleştirecek kişidir. ################### "SEN HAYALİN İÇİN ÇIKTIN BU YOLA, BENDE SENİN İÇİN..."

"Biliyor musun? Ben hep gökyüzünde yaşamak istemişimdir." ... "Gökyüzü benim evim Ahu. Senin yaşamak istediğin yer, benimse bakmak için ölüp bittiğim o gözlerin benim evim." Kapak tasarımı tamamen bana aittir. Kitabımın herhangi bir kısmı alıntı yapılamaz, kopyalanamaz. Yayınladığım ilk kitap olacak bir şansınızı alırım :))

Kadınların yıllardır konuşmadığı bir dünya düşünün. Eğer bir kadın konuşursa ses emiciler gelir ve o kadını öldürüp üstüne sesini çalarlar. İşte benim yaşadığım dünya tamda böyle. Ses emiciler bizi öldürücek diye yıllarca konuşamayan kadınlardık fakat bir gün... Bir gün yanlışlıkla konuştum ve herşeyim değişti... Ben kimmiyim? Ben Beste Yağmur Nihal daha insan olup olmadığımı bile bilmeyen bir kız çocuğum. Benim şarkım nasıl başlıcak bilmiyorum ama sonunu şimdiden tahmin edebiliyorum...

Neva & Enes’nın serüveni…

İçimden geldikçe yazacağım şiirler ve de önereceğim şarkılar. Dilerim birinde kendinizi bulabilirsiniz...

Eli hızla havaya kalkarken çenemi kavrayarak yüzünü yüzüme yaklaştırdı. Parmakları çenemi acıtıyordu. Gözleri durmadan öfke kusuyordu. Gözlerim yüzünün her bir santimetrekaresinde dolanıyordu. Ne dizimdeki acı ne de dudağımdaki sızlama hissi beni etkiliyordu. Ellerim, çenemi tutan eline sarılmamak için duvardan destek alıyordu. Kahverengi gözleri simsiyah gözlerime bakıyordu. Çenemdeki elleri sıklaştırırken bedenimi duvara çarptı. Gözlerimi birkaç snaiye kapalı tuttum. Bedenim zonkluyordu. Vücudum yeterince darbelere maruz kalmıştı. Acım, bedenimin duvara çarpması yüzünden değildi. Acım sevdiğim adamın bana bunu yapmasıydı. Kalbimden binlece haykırış kopuyor, ben konuşamıyordum. Sevdiğim adamın gözleri, gözlerime işkence ederken dudakları yavaşça aralandı. "Benden uzak dur!"

-Gitarınla bir şey çalsana, ben de dans edeyim. -Ne çalmamı istersin? -Hangi şarkı beni, sana hatırlatıyorsa.

Üstümü bile değiştirmeden uykuya dalmışım ki telefonuma gelen bildirim sesleri uyandırdı beni. Hayır bir tane de değil ki. Oflaya puflaya telefonumu elime almıştım ki mesajları görünce sanki yüzüm beyazladı. Bilinmeyen numaradandı tüm bildirimler. "Bizi polise vermen senin için saçma bir davranış olmadı mı Sasa?" "Kendine taktığın değişik isim sayesinde senin gerçek kimliğini bulamayız mı sandın?" "Yanlış kayaya çarptın Meri."

Yetenek yarışmalarından sahne ışıklarına, dostluk ve ihanetin iç içe geçtiği bu yolda, Açelya, Sevilay, Esila ve Leyra müzik dünyasında kendilerine bir yer açmaya çalışırken, asıl soruyla yüzleşecekler: Hayalleri için her şeyden vazgeçmeye hazırlar mı? 4 Yapraklı Yonca kitabında; Açelya, Sevilay, Esila ve Leyra`nın bu tutku, umut, aşk heyecanına gelin siz de ortak olun.

Bir mermi…ve ruhta çöküşler.Bir sarı lale? Anlamı derindir.Her satır,iyileştirebilir… Ruh ikizi denen,bir saçmalıktan ibarettir.Ruhlar aynı olacaksa bedenler niye?Bir ruhu anlamlandırabiliyor isen sevmişsindir.Oysa ki sadece sevmek değildir ki konu. Bir gece o dört duvar arasında anlarsın ki duvarlar bile anlamlı.Yalnızlık değildir bu.Yalnızlık,çevrende kimsenin olmaması değil,düşlediğin kişinin yanında olmamasıdır. Hasret de çaresizliğin kralıdır.Öyle ki bazen ölüm,çaresizliğe eş değerdir.Ruhunuzdan parçalar bulabilirsiniz bir cümlede... Bazen müzik,can evimiz olabilirdi ve güzel başlangıçlar doğururdu... Efsun girdiği yeni aileye alışmaya başlamıştır lakin bazı şeyler patlak verir.O aileye gelmesi bir dönüm noktasıdır hayatında..Ve yıllar sonra acısını tamamlayan biriyle denk düşer...

Eftelyw21:Biliyor musun? Senin neredeyse her konserine geldim. Eftelyw21:Her bir şarkını ezbere biliyorum hepsi okadar mükemmel ki. Eftelyw21:Sana aşık oluşum ise nasıldı biliyor musun? Sen sahnedeyken benim telefonumu eline ilk alışın. Eftelyw21:Orada yeşil gözlerini gördüm. Yemyeşil gözlerini. Eftelyw21:Ve sonra bana telefonu geri uzatışın. İşte sana ozaman aşık olmuştum.

Spot ışıkları başkalarının üzerindeydi. Ama gerçek hikâye sahne arkasındaydı… Siena Cruels duygularıyla baş etmeye çalışırken, Luna Hale enerjisiyle her ortama ışık saçıyordu. Rowan Skye, her zamanki gibi herkesi korumaya çalışırken, Nova Blair kendi iç savaşlarıyla boğuşuyordu. Zane ve Milo Carter ikizdiler—biri sahnenin yıldızı, diğeri arka plandaki kahkaha. Kai Vexley geçmişinden kaçıyordu, Eli Rowe ise ilk defa bir yere ait hissetmek istiyordu. Bir kurs. Bir sahne. Birbirinden bambaşka hayatlar. Hayal Sahnesi sadece bir kulüp değildi, onları değiştiren yerdi. Dans ettikleri yalnızlıkları vardı. Yazıya dökülmüş kırıkları. Müziğe gizlenmiş sırlar, dramaya taşınmış kalpler... Aşk, dostluk, hayal kırıklığı ve yeniden başlama cesareti. Bu hikâyede roller değişebilir, ama bir gerçek var: Sahne arkası bizdik.

Yarım kalan bir melodiyle başlar her şey. Bir kız... beyazlar içinde, geçmişini arar. Bir adam... hiç var olmamış bir hayalet gibi fısıldar kulağına. Ve bir çınar ağacı... her şeyi sessizce izler. Ama bu bir roman değil yalnızca. Bu, parçalanmış bir zihnin onarmaya çalıştığı geçmişin hikayesi. Melodi bir çığlıktır. Kayıp bir çocukluğun, susmuş bir annenin ve bir odanın camından görünen ağacın melodisi. Bu hikayede gerçekle hayal, sessizlikle çığlık arasında yalnızca bir perde kadar mesafe var. Ve bazen en büyük kurgu, yalnızca tek bir kişinin gerçeği olur.

Ölüm onları bir araya getirmişti. Aralarında koca bir mezar varken mutlu olamazlardı.

Hiç, kendinize aykırı içinizdeki kişiliğinizden dolayı sahtekar gibi hissettiniz mi? Ama onun içinde değildi. Onun iki tane hayatı var. Biri asla tanınmaz diğeri kesinlikle tanınır. Biri sevmez sevilmez, diğeri çok sever sevilir. Önce kendi benliğini sonra da içindeki harareti dindirmek için "mantıklı insanları" öldürmeye başladı. "Hataya mahal yok" demekten hatadan başka bir şey bulunmaz oldu. Ve bu hatalarla hikayesine istemediği karakterler sokuyor. O, sevmez sevilmez. Peki ya öldürdüğü kişiliği? Kalbine gömdüğü kişiliğini bir başkası çıkartmaya başlayınca aklı allak bullak olur. Ama o, hani sevemezdi? İşte bu yüzden bu hikayeye şans verin derim. (Kendimce bir şeyler deniyorum. Bir cinayet hikayesinde gerilim ve dramdan başka şeyler de olması gerektiğini düşünüyorum. kafa yormalık sadece cinayetten ibaret olmaması taraftarıyım) Kısacası eğlenmenize bakın:)

Çiçek babasıyla büyüyen ve annesinden nefret eden bir kızdı. Abilerini ve kardeşini tanımayan çiçek babasıyla mutlu yaşıyordu. Bir süre sonra annesi abileri , yeni evliliğinden olan kızıyla ortaya çıkar ve çiçeği derinden yaralar. Okula yeni transfer olan Kartallar ise büyük bir yer edinmiştir. Çiçek ve Kartal birbirine aşık olacak ve acılarını birbiri saracaktır. Romantiklik, acı ve komedinin olduğu kitaba hoşgeldiniz.

Naz ve arkadaşları okullarına yeni gelen müzik öğretmenleri ile bir müzik yarışmasına katılıyorlar ve kazanmak için neler yaptıklarını, nasıl eğlendiklerini okuyacağımız bir hikaye.

Bazı kapılar tesadüfen çalınmaz… Kalplerin ayarladığı bir saati vardır. Arya Altunay, üniversite için taşındığı şehirde, geçmişini geride bırakmaya çalışan genç bir kız. Yeni evi, yeni umutları… ama her gece yan daireden gelen gitar sesi, içini garip bir hisle dolduruyor. Sessiz, gizemli ve uzak… Mavi Solmaz. Mavi, kimselerle konuşmayan, geceyle dost olmuş bir çocuk. Notalarında sakladığı geçmişi, kimsenin bilmediği yalnızlığıyla duvarların ardında yaşıyor. Ta ki bir gece, yanlışlıkla Arya’nın kapısını çalana dek. Bu sadece bir yanlışlık değil… İki yalnız ruhun birbirine dokunma anı. Bir kapı aralandı. Bir şarkı başladı. Ve aşk, tam da olması gerektiği yerde doğdu: duvarın öteki yanında. 💛

Sessizlik, insanlara göre nedir? Sadece susmak ya da konuşmayıp boşluğa dalmak mıdır? Hayır, öyle değil. Bana göre sessizlik, bir haykırıştır: Ne kadar susmaya çalışsan da, içinde hep bir savaş vereceksindir. Bu savaşta ya yıkılmayı seçeceksin ya da tüm sesleri susturup kendin için bir çiçek bahçesi yaratacaksın. Peki, sen hangisini seçmek isterdin? Bir çiçek bahçesinde gökyüzündeki yıldızları sessizlikle izlemeyi mi, yoksa içindeki sesleri susturmamayı ve kendini zihninde yok olmayı mı? Hikayemiz işte Burada Başlıyor Lora, geçmişin ona yaşattığı acıların altında ezilmiş ancak güçlü durmaya çalışan biriyken, bir gece kaldırımda yanına oturan bir yabancının hayatını değiştirmesine izin verir. Geçmişte yaşayamadığı çocukluğunu, hayatına giren yeni kişiyle birlikte yeniden aramaya koyulurken, sırtındaki geçmişin acıları yıllar sonra yine onun hayatına girer. O, kendi içinde acılarıyla savaşırken, dışarıdan iyi görünmeye çalışıp aynı zamanda çocukluğunu arıyordu. Peki, hangisi daha baskın gelecekti? Geçmişin sırtına bıraktığı yükleri mi, yoksa hayatına yeni giren bir adamla birlikte aradığı çocukluğun neşesi mi?