Kuzgun uçtu, evini aradı. Kuzgun uçtu, tuzağa düştü. Kar yağdı, bir ev tüm ihtişamına rağmen yok oldu. Sesleri içine çekti, içindekileri kovdu. Deva gelene kadar. Deva Kuzgun, hayatın kıyısında tutunmaya çalışan genç bir kadındır. Umutsuzca bir sığınak ararken, karşısına çıkan şüpheli derecede ucuz lüks bir villa, ona hem umut hem de huzursuzluk getirir. Seçeneksiz kalan Deva, bu fırsatı kaçırmaz… İzan Karavezir’in parmakları masaya vurdu kendini. Tak. Deva’yı gördü. Tak. Evi karşısına çıkardı. Tak. Kuzgun tuzağa düştü. Tak. Onunla tanışma zamanı gelmişti. İzan Karavezir, bir planını daha başarıyla sonuçlandırmıştı. Sırada kendini tanıtmak ve Kuzgun’un sınırlarını keşfetmek vardı. ** ÇALINTI VE KOPYALAMA DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR.

"Belki seninde içinde bir ışık vardır, Batı" "Işık mı? Belki de senin gözlerin karanlığa alışmamış, Ayça"

Tanrılar yoktu… Ama tanrıcılık oynayanlar vardı.” Bir zamanlar ölümün eşiğine bırakılmış bir kız çocuğuydu Lavinia. Ailesi, uğruna ellerini kana bulayan çocuğu bir gün bir yük gibi terk etti. Ama kader, acımasız olduğu kadar döngüseldi. Yıllar sonra, o terk eden aile yeniden onun kapısına geldi—bu kez sığınmak için. Lavinia artık yeraltı dünyasının en önde gelen isimlerinden biriydi. Kurduğu imparatorluk, kan ve zekâyla örülmüştü. Yalnız büyüdü, tek başına savaştı ve kendine ait olmayan bir soyadını küllerinden bir marka gibi doğurdu. Ama asıl savaş, ailesi yanında belirdiğinde başladı. Geçmişin sırları, gece gibi ağır ağır çöktü hayatının üstüne. Gerçek babasını öğrendi… Yıllarca onunla aynı masalarda oturmuş, aynı savaşın içinde çarpışmışlardı. Yüz yüze gelmişlerdi. Ama birbirlerinin kim olduğunu bilmeden. Ve şimdi Lavinia, sadece ihanetin değil, kaderin de tokadını yemişti. Bir yanda yıllar önce onu ölüme terk eden ailesiyle, şimdi o sır perdesi yırtılmıştı, ve ardında başka bir oyun başlamıştı. Öte yanda kanla kurulmuş bir tahtın üstünde her an devrilmeye hazır dengeler… Bu savaş ne sadece toprak, ne de saltanat meselesiydi. Bu, Lavinia’nın geçmişiyle yüzleşip kendi kaderinin iplerini yeniden örme savaşıydı.

Aşk aranırken mi bulunur yada aşk bulunabilir mi? Aşık olduğunu kaybedince anlar insan, karşındakinin sevmediğini ise terkedilince değil sözler tutulmadığında anlar. Giriş değil sonuç belirler hikâyeyi ilkler değil sonlar vardır.. Lütfen kitabıma bir şans verin, pişman olmayacaksınız:))

Otobüsün içindeki o sahte güvenlik hissi, bir cam kırılması ve ardından gelen o ürkütücü bağırışlarla tuzla buz oldu. Kalbim, sanki göğüs kafesimi yırtacakmış gibi hızla çarpmaya başladı. Gözlerim dehşetle etrafta gezindi; maskeli, silahlı adamlar... O an, beynimde her şey durdu sanki. Sadece o tehditkar silahlara ve maskelerin ardındaki karanlığa odaklandım. "Aşağı!" diye bir emir duyuldu, o kadar sert ve kesin ki, iliklerime kadar işledi.

Roni Aybars, geçmişte susturulmuş bir gazetecidir. Yıllar sonra, eski bir aşk olan Leyla`nın gönderdiği bir kaset, onun hayatını ve belleğini yeniden harekete geçirir. Kasette yalnızca sesler değil; bir sistemin kirli sırları, gözetim ağları ve itibar suikastları vardır. Roni, bir yandan Leyla’nın sessizliğini çözmeye, bir yandan da bu sesleri dünyaya duyurmaya çalışırken, adım adım takip edilir. Sistemin içinde saklanan “Derin Kod” açığa çıktıkça, devlet medyayı, halkı, hatta zamanı manipüle etmeye başlar. Ama ses durmaz. Kasetler çoğalır. Herkesin içinden bir Roni konuşmaya başlar. Roni ve Leyla’nın geçmişte yarım kalan aşkı, bu yeni direnişin sessiz kalbi olur.

Manipülasyon teknikleri ile yeni kitabım yayında manipülatörlere karşı bilinçli olmanızı sağlayacak bazı bilgiler içerir.

Kafamı önüme çevirip koşmaya devam edecekken kolumdan tutulup bir kayanın arkasına çekilmem bir oldu. Gözlerim büyüdü ve bunu yapanın kim olduğunu anlamaya çalıştım fakat sırtını kayaya yaslamıştı ve benim arkamdaydı. Elleri dudaklarıma bastırılmış, ses çıkarmamı engelliyordu. “Nefes al, unutuyorsun” demesiyle soluğumu tuttuğumu fark ettim. Derin bir nefes çektim içime. “Sana zarar vermeyi düşünmüyorum, henüz. Elimi çekeceğim ama sesini çıkarmayacaksın, tabii o çöplüğe geri dönmek istemiyorsan”

“Bu sen değilsin Lavin. Kendine gel.” “Son kez.” diye fısıldadım rüzgara doğru, boynumda kolye olmuş çaresizliğimi yüzümü yalayıp geçen esintisiyle almasını dileyerek. “Son kez beni bırakma Aren.” dedim titreyen sesimi artık kontrol aktında tutamayarak. Gözlerim gecenin karanlığında parıldayan yıldızları süzüyordu. Yüzüme hoş dokunuşlar konduran hafif esinti, ruhumun bir parçasıydı. “Sevapkar cennetteki günahkar çiçeğim..” dedi Aren. Yüzümü yavaşça ona doğru çevirdim. Yüzünde birkaç saniye süren bir endişe görmüştüm. Karanlıkta bile yüzünü sanat eseriymiş gibi ezberlemiş olduğum için ayırt edebiliyordum. Üzerinde yıllar boyu uğraşılmış olduğunu düşündüğüm ve benim için herkesi tehlikeye atacak olan elleri kanlı o adam. Ademcik elmasına kadar muhteşem olan, bir ressam tarafından detayı detayına işlenmiş o zarif insan. Aren gözlerini kapattı. Yutkundu. Derin bir nefes verdi. Aren`i doğru cümleleri ararken bocalamasını görmek tanıklık etmek istediğim bir şey miydi? Emin değildim. “Gece, o gün ağır aksak ve sessiz, omurganı zedeleyen ürpertici tınısıyla seni ölüme davet edecek. Ve o daveti kabul etmemen için daima yanında olacağım, Elzem`im.”