Mahalle kurgusu* Karganın kanat çırpışlarının ardından kulaklara Manolyanın masalı uğuldadı...

Elzem yıllardır görmediği Armanç karanı görür ve maceraları başlar...

Bir kız düşünün aşık olduğu adamı unuttuğunu düşündüğü zamanlarda mutluyken bir gün kapı zili çalar ve karşısında onu görür .

Birbirine aşık olan ama abi engeline takılan bir çiftin, sıcacık aile ilişkilerinin olduğu mahallede geçen hikayesidir. Avukat oğlumuz ve Psikolog kızımızın hikayesidir.🌸 bütün haklar bana aittir çalınması veya kopyalanması dahilinde gerekenler yapılır.

Tanık olduğum Kişi : Diyelim ki beni gördün , Neden ele vermedin? 0552 *** ** ** : Kusuru örtmede Gece gibi ol demiş Mevlana ondan 0552 *** ** ** : Ha birde...

Kaderi birdi onların. Daha ilkokul çağında vuruldu Kaya Saygıner o yanağında iki koca çukur taşıyan ela gözlü kız çocuğuna. İki inatçı keçiydi onlar ne birbirlerinden vazgeçer ne de bir araya gelirlerdi. Büyüdüler, birbirlerinin en büyük zaafları oldular. Hatalar yaptılar. Yalanlar söylediler. Birbirlerine hasret kaldılar. Aşklarından yanıp tutuştular. Ama kaderleri birdi işte onların. Eninde sonunda dönüp varacakları liman yine aynıydı. Ya kabullenecekler ya da yüreklerini kavuran ateşte kül olup sonsuzluğa ereceklerdi.

Yaz dizisi tadında bir yaz kitabı okumaya ne dersiniz? Size hem temiz hem de İslami içeriklere uygun olduğunu söylesem... Sıcak, temiz, komşuluk ilişkilerinin samimi olduğu, içten bir mahalle olan, YAZ MAHALLESİ ile tanıştırayım öncelikle. Yıllardır bu mahallede yaşayan Süheyla, Ahsen ve Yüsra olmak üzere tatlı bir Kızlar Tayfası, Ve mahalleye yeni taşınan Bilal, Emrecan ve Efe olmak üzere deli dolu Erkekler Tayfası sizleri bekliyor olacak... Efenim gelin beraber, mahallenin mesire alanı olan `Gel Keyfim`de kafamızı dinleyelim.🌿🌸🌼

Arkadaşlar kitabımı Wattpad uygulamasında da yayınlıyorum bazı arkadaşlarım kitabıma erişebilsin diye buradan da yayınlamaya başlayacağım.

Bu mahalleden gitmek istiyordum! Tek çarem universiteye tek yönlü bir biletti. Bu şehirde okumayacaktım ve gidecek tek başıma, daha doğrusu o söylediği sözlerden sonra arkama dahi bakmadan gidecektim. Yıllarca beni yiyip bitiren bu aşka son vermenin vakti gelmişti...

Kimi zaman bir pencere aralığı kadar yakındır aşk. Ve bazen, en tanıdık sokakta, en bilinmeyen duygular saklıdır. Kendi hâlinde bir mahallede, herkesin birbirini uzaktan tanıdığı, selamlaştığı o sıcak düzenin içinde iki kalp yavaşça birbirine yaklaşır. Ne büyük cümleler kurulur ne de büyük hatalar yapılır. Sadece bakışlar değişir, zaman yavaşlar ve içten bir hikâye başlar. Bu kitap, küçük adımlarla büyüyen, kalbe dokunan bir aşkı anlatıyor. Sessiz, sade ama güçlü. Tıpkı gerçek hayat gibi. Aynı sokakta büyüyüp birbirine yıllarca sadece "merhaba" diyen iki kalbin, bir akşam ezanı sonrası yolları kesişti. "Her tabelanın adı onu hatırlatıyordu. Ne zaman hatıralarımın yerine gerçeği gelecekti?"

“Bazı kalpler aynı sokakta büyür.” Ayperi Saylan, Ege’nin kıyısında bir mahallede büyüdü. Sakızlıbahçe, ne çıkılabilen bir yer ne de unutulabilen bir hikâyeydi onun için. Çiçeklerle konuşan annesi, meyve ağaçlarına gözü gibi bakan babası ve sırrı asla açıklanmayan Ay Çöreği tarifleriyle geçmişin izini bugüne taşıyan Saylan Pastanesi... Her şey aynı görünse de, bir gün bir yabancı geldi mahalleye: Atlas Mert Sancak. Bazen biri sadece bir sokağa değil, bir kalbe taşınır. Ve her şey o an değişir. Bu, kapı önü sohbetleriyle yoğrulmuş bir mahallede, alışılmışların içinde gizlenen yepyeni duyguların hikâyesi. Ne dersiniz, ortak olalım mı?

Oturdukları mahallede birbirlerini hiç sevmeyen Pusat ve Aysude ailelerinin zorunuyla evlenmek zorunda kalırlar

Alin, Kiraz çiçeği mahallesinde kendi halinde yaşayan bir kızdır. Ancak bu sade yaşamı, mahalleye geri dönen arkadaşının abisi Kılıç ile bozulur. Bazen bir salıncak, bir kıvılcımı doğurur. … Şimdi izninizle size soruyorum. Siz de bizimle salıncağa binmek ister misiniz? Unutmayın, salıncaklar sadece mutlu etmez. Aynı zaman da yakar. Öyle bir yakar ki mutluluk duyarsın alev almaktan. Ta ki kül olana kadar. …

“Gece karanlığa dönmedi, ona meydan okudu. Ateşse yoluna değil, yüreğine düştü. Ve o an anladılar… Bazı yaralar kanamak için değil, tanışmak içindi.” “Sararsan Geçer.” “Sarsamda Geçmiyor.” “Sararsam Geçer.”

Öğretmen Asude Kaya ve Savcı Yiğit Doğan Atay `ın yanlış bir numarayla başlayan hikayesi...

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Behişt; kelime manasıyla Farsça cennet, uçmak anlamına gelir. Belki de bir asker için kullanmaya en uygun sıfat budur... İlkay o gün başına geleceklerden bihaber ailesiyle ve nişanlısıyla vedalaşıp kolay bir operasyona gideceklerini düşünürken badisinin, hayatını emanet ettiğinin kardeşinin kolları arasında şehit olmasıyla tüm hayatının değişeceğini bilmiyordu... Özel olarak kurulmuş bir timin artık yaşları dolayısıyla geri göreve çekilmesiyle birlikte Türkiye’de bir ilk gerçekleştirilerek ilk defa bir kadın tek başına yıllar sürecek bir görev için düşmanların içine sızdırıldı. İşte her şey ondan sonra başladı! Kimsenin yüzünü, yaşını ya da cinsiyetini bilmediği teröristlerin korkulu rüyası, askerlerinse olmayı hedeflediği, gurur duydukları bir efsane haline geldi. Herkes onu tek bir isimle tanıdı: KURT! Onunsa bildiği tek bir şey vardı; “Silahının namusu, bayrağının dalgalandığı her yerin vatanı olması ve intikamıydı...!”

“Bazı yazlar kalbini kapatırsın. Bazı yazlar, kalbin sana oyun oynar…” Bu yaz, Riley için sıradan bir yaz olmalıydı. Güneşin kavurduğu sokaklar, eski mahallelerin balkonlarından sarkan renkli havlular ve çocukların neşeli sesleri... Her şey tanıdıktı. Ta ki Ethan çıkıp gelene kadar. Ethan her zaman oyunbozan olmayı severdi. Sözleriyle, bakışlarıyla, inadına gülümsemesiyle Riley’nin duvarlarına çarpmaktan hiç yorulmadı. Oysa Riley aşkı çoktan kapının dışında bırakmıştı. Ya da en azından öyle sanıyordu. Kimi aşklar sessiz başlar, kimi aşklar yazın ortasında inatla filizlenir. BU YAZ AŞKA KARŞIYIM, kalbinle inatlaşmanın, geçmişle hesaplaşmanın ve yaz güneşinin altında filizlenen bir hikayenin romanı. KARŞIYIM SERİSİNİN 1. KİTABIDIR.

öğle vaktinin en kavurucu olduğu zaman dünyaya gelmişti küçük kız bebek yine aynı zaman ve günde terk edildi bir yetimhane köşelerine atıldı hor görüldü ağladı sesini duyan olmadı düştü kaldıran olmadı saçını okşayan bir el olmadı minicik başıyla hayata tutundu herşeye rağmen bir ailesi olsun istedi peki buldumu o aileyi ya ilerde öz ailesi ortaya çıkarsa doğduğundan beri görmediği annesini görürse? hadi gelin hep beraber Selvinin hayatına göz atalım ❤️❤️❤️

Selam ben Alev benimle birlikte İstanbuldaki yeni taşındığım bu mahallede başıma neler geleceğini benimle birlikte görmek ister misin?

Hayatının yalan olduğunu öğrenen ve bir yalanla hayatına giren hayatının aşkı

Gençlikte başlayıp 7 yıl önce yarım bırakılan bir aşk hikayesi. Yıllar sonra yeniden karşılaşan iki eski aşık. Kırgınlıklar, pişmanlıklar ve gönül yorgunlukları her şey hala yerli yerinde miydi? Yerindeydi, peki ya aşkları o hala yerli yerinde miydi?

" Biliyor musun?" dediğinde kaşlarım çatıldı. " Neyi?" deyip yutkundum. " Gülüşün güzel." dediğinde nedense utanmıştım bu sefer. Sırıtan taraf yine o olmuştu.

Mezun olduktan sonra bir kafe işleten Nazlı, dükkan sahibinin onu çıkarmasıyla yeni bir dükkan arayışına girer. Bu süreçte çocukluk arkadaşıyla yaşayan Nazlı, arkadaşıyla evden de çıkmak zorunda kalırlar. Böylece yeni bir mahalleye taşınan ikiliyi yeni maceralar beklemektedir. “Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” der Tolstoy. Bizim hikayemiz de böylece başlamış oldu.

“Hayat bazen en derin kırılmaları en sessiz kalplere yazardı.” Duru, sevilmekten çok dayanmayı öğrendi. Ferit, yürümekten çok vazgeçmemeyi... Bir kazayla savrulan hayatlarında, sadece bedenler değil, kalpler de yara aldı. Ama her yara, içine biraz ışık sızdırırdı. Bu roman; susarak sevenlerin, gözyaşlarıyla güçlenenlerin ve yıkıldıkları yerden el ele doğrulanların hikâyesi. Çünkü bazen yürümek, sadece ayakla değil... yürekle olur.