Gökyüzünün en büyük çelişkisi… Bir yanda, karanlıktan korkan ama ışık saçmaya mecbur hisseden Güneş; geçmişin gölgelerinden kaçarken, parladıkça kendi yarasını gizlemeye çalışan. Diğer yanda, ışığını kaybetmiş Ay; yüklerin ağırlığı altında gençliğini tüketmiş, sessiz gecelerde yalnızca başkalarının varlığıyla parlayabilen. Biri ışığını kaybetmenin acısıyla boğuşurken, diğeri ışığının yükünü taşımaktan yorulmuştu. İki yaralı kalp, iki farklı yol… Biri güçlü görünmek için ışığını zorla yayar, diğeri hayata küsmüşçesine kendi karanlığına saklanır. Ama aynı gökyüzünün mahkûmları olarak, aynı hikâyede buluşmaktan kaçamazlar. Çünkü bazı yollar, ne kadar farklı görünse de aynı noktada kesişmeye mahkûmdur. Kader, bazen en sert fırtınaları aynı gökyüzünde toplar; bazen de iki uzak ışığı, tek bir çizgide karşı karşıya getirir. Ve işte o anda, gölge ile ışığın sınırı silinir, hangi tarafın diğerini aydınlattığı belirsizleşir. Birbirlerine benzemeyen ama birbirlerinin eksikliğini taşıyan bu iki ruh, aynı sorunun cevabını ararken kendilerini hiç beklemedikleri bir yolculuğun içinde bulurlar: Karanlıkla yüzleşmek mi daha zordur, yoksa ışığı taşımak mı? Ve gökyüzünde ayrı duran bu iki ışık, yeryüzünde birbirinin eksikliğini tamamlamaya başlar. Ama bu tamamlanış, bir iyileşme mi getirecektir, yoksa yeni yaralar mı açacaktır? Çünkü asıl cevaplanması gereken tek bir soru vardır: Ay mı Güneş’ten güç alır, yoksa Güneş mi Ay’ın saklı kalan karanlığını aydınlatır? Ya biri ışığını kaybederken diğeri kendi ışığından korkuyorsa… O zaman gerçek aydınlık nerede saklıdır?

580***: Gökyüzündeki dolunay bir daha bu kadar güzel parlar mı? ...... 580***: Sadece bu gece biriyle konuşmak istiyorum. 580***: Şansını dene istersen çünkü yarın yokum. Siz: Kimsiniz? Siz: Beni nereden tanıyorsunuz? Siz: Sapık msınız? 580***: Hahaha, bu kadar korkma sapık falan değilim. 580***: Uzun zamandır böyle gülmemiştim, teşekkürler… 580***: Galiba görüldüyle devam edeceğiz? 580***: Olsun, telefonun arkasında birisinin olması ve mesajları görüyor olması bile iyi hissettiriyor. Siz: Kimsiniz ve numaramı nereden buldunuz? 580***: Ölmek üzere olan biri ve numaranı attım. Kimseden almadım. ...... Bir gece ansızın gelen mesaj ile hayatı değişen genç bir kız, Hastalığından dolayı öleceğini düşünen genç bir erkek, Yolları dolunayın en parlak olduğu bir gecede tek bir gecede kesişti.

Yağmur, neşesi ve nazik ruhuyla çevresine ışık saçan bir genç kızdır, ancak lösemiyle savaşmaktadır. Tek dileği, acısız ve huzurlu bir şekilde hayatını tamamlamaktır. Ege ise kendi karanlığında kaybolmuş, intihar düşünceleriyle boğuşan genç bir adamdır. Hayatları tesadüf eseri keşişir.

Dünya üzerinde yayılmadık yer kalmayan Hetro Virüs salgınına veya diğer adıyla Lavin hastalığına çözüm bulmaya çalışan üç kişinin hikayesidir.

Sevip de gösteremeyen ve bunu anlatamayan babalara ithafen, bir babanın ağzından yazılmış kitaptır. Hayatın zorluklarıyla baş başa kalmış bir durumda, tek ışığı kızı olan bir baba.

Ben Mina. Mina Yücesoy. Yanlış sil. Mina sarı Bir Hemşire Hatası yüzünden hayatı değişen Mina. 16 yıl sonra her şeyin gerçeği ortaya çıkan ve yeni bir ailem olan Mina. Yeni abiler, üçüzler, Anne-Baba. En büyük yaram Anne-Baba sevgisi. Ne demekti mesela o. İş kolik asla evde olmayan Anne-Baba ile büyüyen ben yeni Anne-Babama alışacak mıydım?. (Kopyalanmaması rica edilir)

"Gözlerin... maviymiş." "Ne olmasını bekliyordun?" "Rüyamda siyahtı." Karanlığın mavisine hapsolmuş bir geceydi onun gözleri. Kapanmamış defterler ve yarım kalmış yüzlerin fısıltısı, her adımına eşlik ediyor; karanlık sokaklarda aldığı her nefes, yolun sonuna geldiğini anlatıyordu. Ama o son, aslında bir başlangıçtan ibaretti. Çünkü onun hikayesi, dibe doğru çekilen bir girdapta dönüp duruyordu. ---------- ❕Bu eser, "Rilan" adıyla yayınlanan ilk kitaptır; ismin, izinsiz kullanımı yasaktır.

"Ve ben, hiçbir zaman gülmemiş bir kız olarak bu defa mutlu olacağım..."

-2 Bölümlüktür.- Seni satırlarıma bu yüzden yazıyorum sevgilim, bu yüzden seni anlatıyorum satırlarıma, bendeki en kıymetli parçaların asla kaybolmasın, seni asla unutmayayım diye yazıyorum, seni bana unutturmayacak bir parçaya sahibim ama anılarımızı unutmak istemiyorum. Sen ilkin sonusun, bense toprağındaki ölü çiçek. İlk Yayımlama Tarihi: 1 Şubat 2020

Senden kalan ufacık bir not benimle dalga geçti sevgilim. ————————— Tuna -hevesini aldım senden heves. Heves- tuna seni iten hiç bir zaman ben olmadım ama artık tutanda olmucam. Düşünce anlatsın ne demek olduğunu.

"Bazı tanışmalar kaderin değil, kalbin planıdır." Mayıs her şeyi kontrol altında tutmaya çalışıyordu. Ta ki Kuzey kafeye girene kadar… Bir tesadüf gibi görünen karşılaşma, aslında içten içe iki kırık kalbin birbirini tanıma yolculuğuydu. Aşk, hastalık, terapi ve kendini bulma üzerine sarsıcı bir hikâye… Bu hikâye seni gülümsetirken içini sızlatacak. Belki de sen de biraz Mayıs’sındır...

Karanlığa hapis edilmiş Işığın yolunu bulma hikayesi... Işık ailesiyle yaşadığı sorunlardan sonra kendini dağ başındaki evine kapatmış durumdadır ta ki bir gün yaralı bir adam evine gelinceye denk...

Edebiyat dersinin sonlarına doğru titreyen telefonum beni rahatsız etmeye başlamıştı. Nihayet öğretmenimiz bizi bıraktığında sınıftan çıkar çıkmaz telefona sarıldım hemen. 0535*******: Sesli bir mesajınız var. Sesi açmadan hızla sınıfa girip yakın arkadaşlarımın yanına doğru yaklaştım. Dördü birden oturmuş bir şeyler konuşuyorlardı. Telefonumu önlerine koyup yakınmaya başladım. "Ben ne yapacağım? Bu ne oğlum? Kafayı yersin heee!"

Sonra gözleri, mıknatısın demiri çektiği gibi gözlerime kilitlendi. O karanlık irislerin ortasındaki göz bebekleri, sanki birer kara delik gibiydi; içine bakıldıkça daha da büyüyor, beni kendi dipsizliğine çekmek ister gibiydi. O an, etrafımızdaki her şey silinmiş, sadece o yoğun bakış kalmıştı. O bakışta, ilkel bir açlık, bastırılmış bir ihtiyaç, kontrol edilemez bir sahiplenme arzusu alev alev yanıyordu. Sanki ruhumun en derinlerine nüfuz etmek, beni tamamen kendi varlığına katmak istiyordu.

Hafızamı hatırlamak için günlerdir çırpınıyordum. Kimdim ben, neredeydim? Neden bu eve hapistim ve neden ölüm kokan bu adam her günümü mahvedeceğine ant içmiş bir şekilde bana zarar vermekten çekinmiyordu? Ben ne yapmış olabilirdim? Ne yaşatmış olabilirdim? Kim olduğumu bile bilmiyordum. Neyin günahını ödüyorsun Vera? Sen gerçekten Vera mısın? Sen bu insanlara ne yapmış olabilirsin? Her gün acımadan bana eziyet çektiriyordu. Beni merak eden bir ailem olduğuna emindim ve de bir o kadar da güzel bir çevrem. Hepsi neredeydi? Neden hiçbiri bana ulaşamıyordu. Söylesene, sen nasıl bir adamsın? Karşımda duran ve öfke dolu bakışlarla beni iğrenircesine izleyen bu adam, arkamda duran aynaya bakışlarını çevirerek nefretini iliklerime kadar hissettirecek şekilde fısıldadı. "Bak şu aynaya, iğrenç ötesi haline tükürmek için her gün fırsat sunuyorum sana. Biliyorsun ki bu güce sahibim, daha doğrusu öğreneceksin. Sana acıyla öğreteceğim her şeyi. Söz veriyorum lağım faresi, ölümün benim kollarım arasında olacak. Ama önce bana yaşattığın her şeyin bedelini teker teker ödeyeceksin!"

14 yaşında aşçılık stajerliğine atılan kızın 17 yaşında pişmanlığı ve okulunu bitirmesi için iş yerinin zorluklarına dayanması gereken son 3 ay anlatılıyor usta chef olmak üzere 30 şahıs tanıtılacaktır (gerçek hikayeden uyarlanmıştır)

“-onu seviyor muyum aşık mıyım nasıl anlayacağım. Bir insanı sevmekle aşık olmak arasındaki farkı nasıl bileceğim.” “-şöyle düşün , sen bir tilkisin ve yalnız yaşıyorsun. Kimseye güvenmiyorsun. Ama bir gün olduğun topraklara bir kurt iniyor , aç gözü dönmüş ve dolunaya az kalmış. Yemeğe ihtiyaçın var ve kuzuların mekanını senden iyi bilen biri yok. Ve sen aç kalmak uğruna kurta kendi mahzenini açıyorsun. Bu aşktır, kendini düşünmezsin tek amacın karşı tarafı hoşnut etmektir. Ve kurt o mahzendeki kuzuyu yemekten vaz geçer. Ve onu yanına alarak korur, senden bile. Buda sevmektir. Sen sonuçundan yararlanmasan bile kurta yolu tarif edersin, ama eğer onu sevseydin ona mahzenin yerini değil sadece bir koyunu verirdin..” izel kumru, aynı kalbi kadar çürük bir ruhu seven o kızdı.

Sakin bir hayatı olan bir ressamın Herkesin tanıdıgı ünlü bir booksör tanışıp aslında yurt dışında timi ile tetikçi ile şans eseri öğrenmesi.

Her şeyden çoktan vazgeçmiştim, eriyordum ama bunun farkında olan kimse yoktu. Önümde aşmam gereken bir hastalık ve yaşamam gereken bir hayat vardı. Abim, beni ailemizden kurtarıp yanına almıştı; her şeye yeniden başlamam için bir umut vermişti bana. Bu sefer, elimdekine sahip çıkacak, o umudu yeşertip çiçek açmasını sağlayacaktım. Ancak bunları yaşarken, yüzleşmemiz gereken bir geçmiş olduğunu hiç bilmiyordum. "Kader ağlarını örmüştü, şimdiyse sıra bizdeydi"

Emniyet güçleri tarafından aranan, ülkenin başına bela olmuş, maske takarak tüm suçları işleyen bir seri katil grubu. Canlı veya ölü bir şekilde yakalanmak hiç bu kadar kötü olmamıştı çünkü bu grubun iki türlü de eline geçmek, Cehennemde yer edinmek gibiydi. . Peki, bir maske gerçek yüzünü ne zamana kadar saklayabilirdi? Ya da maske takmadan gerçek yüzlerini saklayan insanlardan kendini nasıl koruyabilirdin? Hangisinin daha tehlikeli olduğunu yaşayarak görecektik!

Açıklamak için fazla kısa bir hikaye.

Psikolojik sorunları , tavmaları , yemek problemleri ( Anoreksiya Nervoza) olan , acısını içinde yaşayan, ailevi sorunları olan , aşka da inancı kalmayan , depremzede bir kız olan MERVE ile Sağlık sorunlarıyla uğraşan ( lösemi ) yine de her seferinde güçlü bir şekilde ayağa kalkıp yoluna devam eden yiğit ARSLAN’ın İMKANSIZ’a yakın bir aşk hikayesidir bu. Yolları Aydın da kesişen gençler kaderin cazibesine kapılırlar. Güçlü başlayan aşk hikayeleri ikisinden birisinin ölmesiyle son bulur acaba hangisinin ? Sizler için yazdım. Umarım beğenirsiniz. IMKANSIZ Benim basilan ikinci kitabim. KDY ile cikardim. Yaklaşık 10 bin kelimeden ve 68 sayfadan olusan kisa bir kitap. Stephen Zweig tarzinda ki ilk ask hikayesi denememdi ama sanirim onu bir romana dönüştürmek üzereyim. Devamini sizler icin buraya yazicam.

neydi aslında acı ;bir nevi herhangi bir materyal ile kendine zarar vermek mi ya da ölüm derecesine getirip canını daha çok yakmak mı? ‘kendine gel’ dedim sakince bu acıya neredeyse yıllardır katlanıyordum bugün de yine aynısı olacaktı ve ben bu hastaneden her seferinde olduğu gibi çıkıp gidecektim. lakin öyle olmayacaktı her şey daha da kötüye bürünecekti angst bir kitaptan esinlenmiştir (sadece belli bir kısmı) kitap adı: 9. Hariciye Koğuşu kitapta neredeyse küçüklükten beri yaşanan bir zorluk var ve bu olay bir nevi travma sebebi o yüzden bu olayları atlatırken atak geçirdiği kısımlar olabilir, en az seviyede argo kullanmaya çalışacağım ama bu travmalar sizi etkileyecekse lütfen okumayın.

Kekeme bir kız. Zorba okul çevresi ve travmatik geçmiş. Birde dünyanın sonunu getirecek bir virüs. Bu savaşın kazananı kim olacaktı? ****

“Hayatın altı üstünden daha güzelmiş :)”