Defterin kapağını kapatırken kendimi başka bir yerde buldum. Burası..benim odam değildi. Burası evin içi bile değildi.

Avukat Kadın & Savcı Adam ⚖︎ Üst komşunun evinden gelen müzik sesinden rahatsız olan Avukat İzgi Merza Soylu komşusuna yazar. Halbuki bilmediği bir şey vardır: Yazdığı adam, sevgilisinin ezeli rakibi olan "VSD" lakaplı boksör bir savcıdır. Kitapta geçen tüm kişi, yer, kurum ve kuruluşlar tamamen hayal ürünü olup, gerçeklikle hiçbir ilgisi yoktur. Her sahne kurgudan ibarettir. 28.03.2025🕯️

🍂Başlama tarihi 27.07.2025🍂

Genç adam notu açtığında okuduğu cümle yutkunmasına neden olmuştu. `sen ait olduğun yerdesin` yazıyordu. Çöplük müydü? Küçücük bir kızın ait olduğu yer çöplük müydü? O çöplükte hayatı değişen bir kız büyüyünce nasıl biri olmuştur sizce? Eğer merak ediyorsanız sizi kitabımı okumaya davet ediyorum. Keyifli okumalar.

"Sana gerçek olanlar ve yalnızca hayalden ibaret olanların daimi savaşını anlatmamı ister misin?" Çocukların öğrenmesi gereken şeyler her zaman toz pembe mi olmak zorunda? Güneş ve Gece annesinin insanları kesip biçtiği, öldürdüğü bir ortamda ne öğrenebilirdi? Pamuk şeker yapmayı mı? İnsan öldürmeyi, onların çığlıklarına kulaklarını tıkamayı öğrenmişlerdi. Bu çığlıklar bir gün kesilecek, Güneş`i sessizliğe mahkum edecekti. Habersiz yapılan bir baskın sonucu hem ikiz kardeşini hem de annesini yitiren Güneş, farklı paralel evrenlerde onları ararsa en fazla ne olabilirdi? Aşık olabilirdi. Canından öte insanların yalanları ortaya çıkabilirdi. Bütün hayatının çıkar için olduğunu öğrenebilirdi. İkizini tekrar bulabilirdi. Sonsuz dostluklar kurabilirdi. En önemlisi yaşamayı öğrenebilirdi. Tozlu ve karanlık bodrum. Sırlar. Yalanlar. Tutulmayan sözler. Gerçek dışı varlıklar. Büyük bir kehanet! "Edersen dostuna ihanet, üzerine leke bu kehanet, yansıması olandan kork, merhamet dile, merhamet dile, söylersen yalanı gerçek, gözleri seni hapsedecek, boğulursan orada, af dile, af dile." "O gece annem giderken sesimi, kardeşim giderken çocukluğumu da götürmüştü." "Ama unutma Gece, bu bir yok oluş öyküsü."

Ben bulutlara bile anlam yükleyen insanım. Bana öyle bakma...

Karşımda duran adama baktım. Çenemi iyice kaldırarak gözlerimi kehribar gözlerine diktim. Adem elması kavislenirken dudağımın kenarı yukarı doğru kalktı. "Ne oldu Akbora korktun mu?" O kendini bana daha çok yaklaştırırken konuşmaya devam ettim. "İnsanlara o kadar yargı dağıtıyorsun; gücün görücü usülü aldığın karına mı yetmedi?" Elleri saçlarımla buluştu. Parmakları sarı saçlarımın arasında gezinirken "Gücüm bir sana birde kızıma yetmiyor be Zifos." Elini yanağıma koydu. "Ya bir gün gözlerini benden çekersen? O zaman kahrolurum Berfin. Unutma, yağmur olmadan fırtınanın olması imkansız. Sen olmadan ben olamam."

sadece bir bağlantı,

Ellerim kanlıydı. Ellerimde kan vardı. Bu ellerde ruhunu öldürmüş bir kadının kanı vardı. Görünmez olmuştum artık göremiyordum kendimi, hoş aynadaki yansımam her ne kadar tersini de söylese işime geliyordu belki. Sol tarafıma dönmeden önce kesik bir nefes verdim ve bakışlarımı kendini asmış olan adama çevirdim. Şey sanırım intihar etmiş...

Kendi kaderinin tam ortasında durman gerekiyor. Çünkü kimse seni beklemiyor. Birileri seni kovalıyor. Hazır ol. Çünkü sen fark etmesen de, onlar seni izliyor. Geçmişin emareleri seni sınamak için dönüyor. Ve sen, istemesen de bu oyunun tam ortasında yerini almak zorundasın. ▪︎ Kıyametler, bilinmeyenlerin kıyısında üretilir. Kural yok. Sadece 6 aşama var. 6 aşamayı geçtin mi? Tebrikler! Artık mezunsun. Artık binlerce aşama var.

Başarılı moda tasarımcısı Aurelia, kendi kurduğu markasıyla zirvedeyken yaşadığı talihsiz bir uçak kazası sonucu hafızasını kaybeder. Kim olduğunu, nereden geldiğini ve en önemlisi, kalbinde bir zamanlar kim olduğunu tamamen unutmuştur. Hayatını yeniden kurmaya çalışırken, karşısına çıkan gizemli bir adam geçmişin kapılarını zorlamaya başlar. Eski mahallesinden, çocukluk yıllarından tanıdığı bir dost… ama Aurelia onu tanımaz. Oysa Daniel, onu ilk günkü gibi hatırlamaktadır ve yıllar sonra onu bulmak için Auréna’ya gelmiştir. Aurelia geçmişini ararken, kalbinin derinliklerinden gelen tanıdık bir ses ona yol göstermeye çalışır. Ancak hatırlamak, bazen unutmayı istemekten daha zordur. Peki, bir kalp unuttuğunu yeniden hatırlayabilir mi? Ve hatırlamak, her zaman iyileştirir mi?

İnsanlar niye bir sevgiliye ihtaç duyar diye düşünüyordum. Simdi fark ettim insan sevilmeye muhtaç olarak doğar. Değer görmeye muhtaç olarak. Arkadaşlar evet sever ama diğer arkadaşlarını sevdiği gibi sever ve onlara davrandığı gibi davranır. Aile de aynı sekilde diğer cocuklarına verdiği sekilde deger verir ama bir sevgili sadece o insana ilgi verir hiç kimseye vermediği şekilde. Sadece dünyada o varmış gibi işte sevgiliyi değerli kılan buydu ama ben bir ilişki insanı değildim. Çabuk sıkılırdım özgürlüğüm kısıtlanıyormuş gibi hissederdim. Ta ki o hayatıma girene kadar.

Sessizliğin bir sesi vardı. Ve bazen en büyük çarpışmalar, tek bir kelime edilmeden yaşanırdı. Duru, hayatla arasına kalın duvarlar örmüş, az konuşan ama derin hisseden bir kızdı. Babasının gölgesinde, yokluğun içinde, kendi küçük evreninde büyümüştü. Gülümsemeyi unutmamıştı ama kimseye de göstermiyordu. Savaş... Hayatı ciddiye almayan, küfrüyle bile ruhunu örten, yaralı bir adamdı. Ama gözleri, bakışları ve çığlığı başka bir şey anlatıyordu. Onlar hiç konuşmamışlardı. Ta ki bir bakış, bir sessizlik ve bir karşılaşma, onları içten içe birbirlerine çarpana kadar. Bu bir aşk hikâyesi değildi sadece. Bu, iki ruhun gürültüsüz bir çarpışmasıydı. İz bırakan, kanatmayan ama unutturmaz bir çarpışma.

Kör bir kuyuya atılmıştım. Her geçen saniye nefesim kesilirken, karanlıktan bir el uzanıp çekip almıştı beni. Daha ne olduğunu anlamadan tutsak olmuştu kalbim. Ruhumun kırık parçaları batmıştı avuç içlerime. Henüz altı yaşındayken hatırladığım silik bir anıdan ibretti bütün sevgisizliğim. Öksüz kalmış masum bir çocuğun hayal kırıkları vardı zihnimin en ücra köşelerinde. Ve birde o… Gözleri harla yanan bir ormandı. Ne zaman değse irisleri irislerime nefesimi keserdi, ateşler içinde can çekişen yansımam. Kalbimin acı çığlıkları arşı tırmalardı ufak bir tebessümüne. Kanser gibi yayılmıştı, önce çocukluğuma sonra tüm benliğime. Geçmişim kayıptı ve geleceğim bu adamın ellerinde ustaca tuvale çizilmişti. Öyle muazzam bir tabloydu ki! Şefkatiyle büyülediği renklerin arasında kimse fark etmemişti hüznün vedasını. Ve şimdi buradaydım… Her şeyin başladığı yerde onun yokluğuna sığınıyordum. ADEN…

Kelebek, ömrünün ne kadar kısa olduğunu bilseydi... yine de ışığa bu kadar tutkuyla uçar mıydı? Ya da... Bir gün sonrası olmayacaksa, bugün neye benzemeliydi? @kelebeginyarini: Ne zaman öleceğinizi bilseniz, kime ne yazardınız? • • • @fanustakidunya: sana seni seviyorum derdim Yara İz’im... @kelebeginyarini: Kimsin? @fanustakidunya: fanusta bir dünyayım İz :) @kelebeginyarini: adımı nereden biliyorsun? @fanustakidunya: kimliğinde yazıyor sarışın, sen bilmiyor muydun yoksa? @kelebeginyarini: şaka yapmayı keser misin? @fanustakidunya: yine ilk günü kaçırdın sarışın. @kelebeginyarini: sınıftan biri misin? @fanustakidunya: fanusta bir dünyayım diyorum inanmıyorsun oysa ben kelebeklerin bir yarını olduğuna inanmıştım. . . . Günleri değil, yılları sayan bir kelebeğin… Ve onu yaşatabilmek için dünden çalıp yarına ekleyen bir adamın hikâyesi. 🦋

Zaten bir şaka deyil geçmeyin bazen hayatınız değişebiliyor.

İçimdeki canavarı nasıl durdurucaktım?

Yemeğe oturmaya giderken kapı sesiyle dönüp baktık . Babamın dediği tek şey beklediğimiz kişi de geldi olmuştu sonrasında benim için hiçbir şey yoktu. Herkese selam verdikten sonra gözleri beni gördü şaşırmamış gibiydi belki de duygularını saklıyordu..... bilemiyorum... Gözlerimiz birbirine kenetli kalmıştı. Kalabalık sanki susmuştu ve sadece biz vardık . Bu O`ydu nasıl unutabilirim ki o kahve gözler esmer ten uzun boyu ve bakışları çok dikkat çekiciydi Aman Tanrım! Bana ne oluyor böyle. İkimizin de bakışları birbirimizde takılı kalmıştı ne O çekiyordu ne de Ben. Onun burda ne işi vardı. Ne yapıyor burada bilemiyorum ama öğrenmem yakındır...

"Meğer benim bu güne kadar yaşadığım hayat sadece olaylar silsilesinden ibaretmiş; beni sana getirmek için başıma gelen geçici heveslermiş. Yaşamak sensin, sevgilim." Bana bunları söylemesinin üzerinden günler geçti, ama ne yüzünü gördüm ne sesini duydum. Bilmeden bana veda etmiş olma ihtimali beni öldürüyordu. Ama ne yapar eder, bana geri gelirdi; 25 yıl sonra beni bulmuş bir adam, şimdi bırakmaz değil mi? Hem de karnımda ondan bir parça taşıdığım haberin henüz almamışken... Ah sevgilim, sana kavuşmak için günlerce zemheride kaldım, sesim çıkmadı. Ama ya şimdi benden gittiysen, ben nasıl dayanırım?

Acımasız hayatta lal olmuş ve kendini resimleriyle ifade etmiş genç bir kız , sert bakışları ve sert tavrı ile genel olarak korkulan bir genç erkek. Kitabım lise kurgusudur ve gelip bir göz atmanızı tavsiye ederim.

Soylu bir prenses. Bir mafya suikastçi. Ve kanla mühürlenmiş bir yemin. Aeris evliliğiyle halkını kurtarmaya çalışırken, Silas ise onun son nefesini almaya gelir Ama kader, sadakatten daha tehlikeli bir düşmana sahiptir;AŞK

Geçen zaman eskiden yaşanan olayları siler miydi? Bazı insanlar için evet bazı insanlar için de hayırdır bu cevap. İşte bu hikayede hayır ve evet diyenlerin hikayesi. Geçmişi bir yana koyamayan Armin çocukluğundan beri aşık olduğu adamla bazı olaylar yüzünden yollarını ayırırlar. Geçmişi unutan Turan önüne yeni bir yol açmaya çalışırken kader onları yan yana getirmek için kolları sıvar. Armin ya kendini çıkmaz bir labirentin içinde bulucaktı ya da her zaman yaptığı gibi her şeyden kaçıcaktı.

Ben Mavi 24 yaşındayım bir ailem yok aslında şöyle demek daha doğru olur sanırım hâlâ hayatta olsalar bile beni terk ettikleri günden beri benim için yoklar Beni bıraktıkları günden sonra zor da olsa okuluma devam edip hayallerime ulaştım ve şu an bir devlet hastanesinde doktorluk yapıyorum Mavi aniden aldığı tayin isteme kararıyla kendini yepyeni bir hayatın ortasında bulur yeni şehrinde sıfırdan bir yaşam kurumuştur ama bazı olaylar hiç tahmin etmediği gibi gelişir belki de orada kendisini bekleyen bütün hayatını değiştirecek biri vardır

Kopuk  hayatlar vardır kopuk parçalar  kopuk hikayeler.... Bir tepeye çıkarsın  evlerin ışıkları vardır  o  manzara da Her ışık bir çok farklı hayata Her hayat bir ana şahitlik eder peki bu kızın hayatına kaç ışık şahitlik edicek....

Birbirlerini sevdiler, yıllarca… Ama kader, düşman yazdı onları. Z.Ş`den, yüreğe dokunan bir roman…