İki büyük ailenin arasındaki sular durulmazken tek bir çözüm vardır. Ya göz yaşları, feryatlar... Ya da, iki çift imza ve aile kurmaktır seçenekler. Birbirini düşman gören adam ve kadın birbirini ölesiye sevdalanabilir mi? Bu mümkün mü? Herkesin de dediği gibi, en büyük aşklar nefretle mi başlar?

"Bazı aşkların bedeli kanla, bazı kaçışların cezası aşkla ödenir." Maria, bir gecelik özgürlüğün peşinde tanımadığı bir adama teslim olduğunda, hayatı sonsuza kadar değişir. Çünkü o adam sadece gecenin değil, karanlığın ta kendisidir: **Sivan Valente.** Ve Maria`nın kanından daha değerli tek şey vardır: **Ağabeyi Ricardo Del Toro.** Siv – Maria. Ricardo – Zeren. Bu hikâyede kimse masum değil. Zeren, hayallerine dokunduğu adamın bir katil olduğunu öğrendiğinde düğünden bir hafta önce kaçtı. Ardında yakıcı bir aşk, parçalanmış bir adam ve ölümcül bir öfke bırakarak. Ricardo ise onu sevmekten vazgeçmedi. Sadece **şehri yakmaya karar verdi.** Sekiz ay sonra bir telefon gelir. Ve Ricardo’nun cevabı nettir: "Gidiyoruz." "Kefaret", bir gecelik arzuların ölümlere, aşıkların düşmana, düşmanların takıntıya dönüştüğü karanlık bir aşk ve intikam romanı. İhanetin tam ortasında doğan tutkular, kurtuluş değil, **bedel** ister. Ve herkes... kendi cehennemini aşkla öder.

Büyülü bir boyut ile insanların boyutu arasındaki düzeni korumak için kurulmuş bir şirket.. Hiç doğmaması gereken iki varis. İşte bende bu şirketin varislerinden biriydim... Her şey 12 yaşında başladı en azından benim için. O gece karanlıkta etrafı aydınlatan alevlerin arasında ilk defa ölüp ölüp dirilmenin ne demek olduğunu kalbimin en derinlerinde hissediyordum. Bu duyguyu kaç kez hissedeceğimi bilmeden... Lena 12 yaşına daha yeni girmişti her zamanki gibi sıcacık yatağının içinde annesinden bir öpücük alabilmek için bekliyordu. Bu öpücüğün annesinden aldığı son öpücüğü olduğunu bilmeden...

Eskiden dost olup babalarının işleri yüzünden düşman olan Miran ve Mirayın bu düşmanlığı bitirmek için yaptıkları evlilik

Ben Derin Kılıç`tım. Kendi gücümü hatırladığım an hiçbir zincir beni tutsak alamazdı.

“O adamla ne diye görüşüyorsun?” diye kıskanç bir ses tonuyla konuştuğunda, kısık sesle güldüm fakat bunu ona belli etmedim. Fazla kıskanç bir adamdı. Bunun farkında mıydı? “Onunla anlaşma yaptık ve bence hoş bir adam. Özellikle de gözlükleri çok çekiciydi.” İğrenircesine yüzünü buruşturdu ama doğrudan gözlerime bakmaya devam etti. “O adam mı? Ciddi misin?” diye sorduğunda, onu başımla onayladım. “Ciddiyim. Onunla yakışırız bence.” Cıkladı. “Sen bir tek benim yanıma yakışırsın.” 09.05.25

Bazı hikâyeler sessiz başlar. Ne bir çığlık vardır, ne de bir veda… Sadece bir an gelir, hayat bir çizgi çeker ve insanın içinden bir şey sonsuza dek eksilir. Alçin Hazan Tunçer’in hikâyesi de bir sonla başlamıştı. Annesinin ölümü, yalnızca bir kayıp değil, hafızasına kazınmış bir yara olmuştu. Ve ardından gelen babasının ihaneti… Onu, sırf para, korku ve şöhret uğruna yeraltı dünyasının karanlığına terk edişi, daha çocuk yaşta kalbine intikam ateşinin düşmesine neden oldu. Kelimelerden keskin, sessizlikten soğuktu. O gün sadece babası tarafından terk edilen bir çocuk değildi; bir kimlik, bir yaşam, bir geçmiş de orada bırakıldı. Alçin, kendini ölü ilan etti. Geriye kalan yalnızca sessizce büyüyen bir gölgeydi; adını ve ruhunu toprağa gömmüş bir hayalet. Zaman, o yaralı çocuğun içini kinle doldurdu. Ve karanlığın içinde kendi suretini yeniden inşa etti. Yeni bir isim aldı, yeni bir benlik edindi. Artık o, intikamla beslenen, sabırla plan yapan, duygularını zincirlemiş biriydi. Yıllar sonra geçmişin kapısını yeniden çaldı. Bu kez bir öğrenci olarak, abisinin yönettiği prestijli bir kolejin taş duvarlarının içine adım attı. Hiçbir şey belli etmeden iki yıl boyunca maskeler taşıdı; dostluklar kurdu, sırlar topladı ama hiçbirine tam anlamıyla dokunmadı. Her adımı bir satranç taşı gibi hesaplıydı. Her tebessümün ardında bir fırtına yatıyordu. Ama hiçbir plan, kaderin oyunlarını hesaba katamazdı. Beklenmedik biriyle tanıştı. Onun gelişi, geçmişin karanlık dehlizlerinden yankılanan bir çığlık gibiydi. Alçin’in bastırdığı duygular kıpırdanmaya başladı. Unuttuğunu sandığı sıcaklık, gözlerinde yeniden ışık oldu. Fakat bu, zayıflık değil; sınavın başlangıcıydı. Çünkü alçin, şimdi kendi babasının düşmanlarıyla kirli bir ittifakın içindeydi ve kurduğu düzen çökmeye başlamıştı. Sırlar yüzeye çıkıyor, maskeler bir bir düşüyordu. Artık sadece intikam yetmiyordu. Şimdi, kendiyle hesaplaşma zamanıydı. O, kaderi tarafından lanetlenmiş bir kurban değil; kendi kaderini elleriyle biçimlendirecek biri olmalıydı. Geçmişin zincirlerini kırmadan, geleceğe yürünemezdi. Alçin’in hikâyesi, sadece öfkenin değil, dönüşümün de hikâyesiydi. Ve her büyük dönüşüm gibi, bu da kanla, gözyaşıyla ve sessiz bir çığlıkla yazılıyordu…

"Asel, seni seviyorum," dedi Caner, sesi kesik kesik ve güçlükle. "Sakın böyle konuşma," diye karşılık verdim, gözyaşlarım hıçkırıklarıma karışıyordu. Hayatımın en değerli varlığı, ailem, ruhum, elimden kayıp gidiyordu. Ona ulaşmaya çalıştıkça daha da uzaklaşıyordu. "Şarkımız..." diye fısıldadı, "şarkımızı yaşıyoruz..." Sözleri yüreğime saplanırken dudaklarında zayıf bir gülümseme belirdi. Onu izlemek, her nefesinde içimde derin yaralar açıyordu. Son bir güçle, yanımızdaki Ata`ya bakıp, "Sana emanet," dedi. "Sevdiğim sana emanet." O an, aramızdaki sessizlik bile kelimeler kadar ağırdı. Gözyaşlarım durmaksızın akarken, Caner elimden kayıp gidiyordu.

Mafyanın efsanevi aşkını sizlerle buluşturmak için yazılmış bir kitap.

"Her topun peşinde koşan gençler, sadece oyun değil, hayatıda ogreniyor. `gokyuzune ait` dokstluk ve mücadeleyi bir araya getiren sıcak bir hikaye."

merhaba öncelikle Ders başında aşk, 🤍 kitabımız erkek gurubu ve kız gurubunun düşmanlığından bahsediyor. kız karakterlerimiz olanlar yağmur, Nazlı. melisa ve aydan yaşadıkları şehirde bir deprem meydana gelmiştir ve bunun üzerine okulların hepsi köntrol edilmiştir ve kızların eski okulunda hasarlar tespit edilmesiyle okulları kapatılmıştır. Ve kızlar ailelerinin zoruyla ÖZEL AVCI KOLEJE gitmek zorunda kalmışlardır. kızlar ortama alışmaya başlarken işler istedikleri gibi gitmez çünkü yan okullarında olan Popüler ve zorbalar olarak bilinen yazgı, buğra, ayaz, rüzgar ve çağatay kişileriyle aralarında ki iletişim gün geçtikçe kötüye gitmektedir ve birbirlerine düşman olurlar Okula yeni gelen sudem ise ortama alışmaya çalışacak ama kızlar tabiki kötü davranacak ama sonra aralarındaki bağ kardeş gibi oluşur ve sudem de aralarına katılır ve bunun üzerine oda erkekler le düşman olurlar... ama herşeyin bir bedeli vardır buda her iki okulda geçerli şekilde tek ve önemli kural asla aşık olunmayacak yada sevgilide bunu nasıl alacakları belli değil Hadi sizinde bekliyorum kitaba okumaya başla seviliyorsunuz KÜFÜR İÇERİKLİ!

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.

Güzce Alkım başına geleceklerden habersiz amcasıyla sıradan bir hayatı olan normal bir kızdı. Ama Güze hiç ummadığı bir anda ve zamanda bir adam çıka gelecek ve Güzcenin hayatının merkezi olacaktı. Güzce bunu bilmeden yaşıyordu. Nerden bilebilirdi ki O adamın onun hayatını mahvede bileceğini Güzce çok yanlış ve korkulması gereken bir adamla karşılaşmıştı. Çünkü adamın girdiği her mekanda imi dahi duyulsa insanların eli ayağı titrerdi. Hele ki eğer o adamın düşmanıysan ölümden başka çare yoktu. Yaptıkları ölümden beterdi çünkü o adı gibi Ateşti ve yakıp yıkıp geçerdi. Güzce ise suydu: saf , temiz ve durgun. Bu iki zıt kutup birbirlerini bulduklarında taşlar birer birer bozulacaktı. Çünkü Ateş bir kıza aşık olursa işte o zaman o kıza yaklaşmak şöyle dursun göz ucuyla bile bakamazdı. Ve Ateş bir kıza bağlandıysa ipler koptu demekti. ama Güzcenin en korktuğu şey ise Ateşti.

"Her türlü acı yaşattı bana belki en derin yaralarımı o açtı ama sonradan çok güzel kapattı belkide bu yüzden vazgeçemedim ondan" İntikam için Düşmanının nişanlısını kaçırıp ona işkence ettikten sonra pişman olup Aşık olan bir Aren soylu🔥

İtalya`da uğraştığım insan sayıları o kadar çoktu ki. En başta mafyalardı. Bu özel dövüş aldığım kişinin emriyle birçok mafyayı bitirmiştim. İstanbul`a gelmemin amacı evlenmek istemek değildi. Özel dövüş veren kişi burada bir mafyayı bitirmemi söylemişti. Mafya hakkında verdiği tek bilgi adının Poyraz Ayaz olduğuydu.

Babasının düşmanları olduğu için Gece daha doğmadan babası onu terk edip gitmiştir.Gece annesiyle birlikte zorlu yollardan geçip Bursadan ,Edirneye,Edirneden ise en sonunda İstanbula gelmişlerdir.Gece başladığı kolejde ilerleyen zamanlarda çocukluk aşkı olan ismini hatırlamadığı kişiyi görür ikiside birbirini tanır.Fakat Gece`nin bilmediği birşey vardır. Düşmanlarının oğlu intikam için onunla aynı okulda ve aynı sınıftadır....

En samimi arkadaşların,en azılı düşmanların,en tehlikeli oyunların ve en imkansız aşkların hikayesi...

4 arkadaş mi diyeyim 4 düşman mi diyeyim.... En yakınındakilere dikkat et... Çünkü en büyük tekme en yakınındakilerden gelir... Alev Berin Gazel Karan

Krallıklar ve kuralları.

Hayatının tepetaklak haline alışmış Vera, hiç adını bile duymadığı bir adaya düşer..

Karanlık ve aydınlığın, Gece ve gündüzün, Siyah ve beyazın, Ay ve güneşin hikayesi... ***** Bazı aşklar ay ve güneş gibidir... Birbirlerine aşık bir o kadar da uzaktır. Ay kendi gecesinde yalnız başına yaşarken mutludur. Fakat bir gün güneşi görür ve gözlerini ondan alamaz. Öyle sıcak, öyle ışıltılıdır ki; ay güneşe tutulur ama gel gör ki, ikisi de birlikte yaşayamaz. Çünkü ay geceye aittir, güneş ise gündüze. İmkansız olarak düşündüğümüz bu aşk aslında o kadar derindir ki, bu birlikteliğin senede iki defa yaşayacaklarını ve yalnızca bir saat süreceğini bildikleri halde ay güneşten vazgeçmez. Bir gün ay dayanamayıp, "bu aşkı bütün gezegen görecek. Benim sana nasıl yandığımı." der. Bu durumda ay karanlığa bürünür. Böylelikle Ay tutulması gerçekleşir ve herkes bu aşkın güzelliğine şahit olur.

Murat, genç yaşta askere katılmış ve savaşın acı yüzüyle tanışmıştır. Bir gün, büyük bir çatışma sırasında görev arkadaşlarından Elif adında bir hemşireyle tanışır. Elif, savaşın tam ortasında yaralı askerleri tedavi etmek için cephedeki hastaneye gönüllü olarak gitmiştir. Gözlerindeki cesaret ve insanlara olan sevgisi, Murat’ı derinden etkiler. İkisi de savaşın kasvetli havasında bir teselli arayışındadır. Murat, savaşın içinde her an ölümle burun buruna gelirken, Elif’in naif ama güçlü duruşu ona huzur verir. Aralarındaki bağ, her geçen gün daha da derinleşir. Ancak, görev sırasında Murat, Elif’i korumak zorunda olduğunu hisseder. Herkesin hayatı bir tehlike altındayken, bir yanda da ona olan duyguları gitgide büyür. Bir süre sonra, büyük bir operasyona katılmak üzere cepheye gönderilir ve Elif’i geride bırakır. Aralarındaki duygusal bağ, mesafeye rağmen hızla güçlenir. Murat, Elif’e olan duygularının savaşın acımasız yüzüyle çeliştiğini, ona zarar vermekten korktuğunu fark eder. Elif ise, Murat’a her zaman güvenmiş, ona olan sevgisiyle savaşın korkunç gerçeklerinden biraz olsun kaçabilmiştir. Savaş sona ermeden önce, Murat son bir göreve çıkar. Ancak bu görev, ona Elif’e olan duygularını bir kez daha test ettirir. Aralarındaki ilişki, ikisinin de hayatta kalma mücadelesini verdiği bir ortamda nasıl var olabilecektir? Aşkları, savaşın içinde yok olmadan hayatta kalabilecek midir?

Her insan göründüğü gibi değildir ve ne yaşadığını bilemeyiz.

-Aşk tesadüfmüdür? Yada aşkta tesadüf lere yer varmıdır? Telif hakkı : -Kitabım bizzat benim tarafımdan yazılmıştır. -izinsiz paylaşım hakkı yoktur. -herhangi bi çalıntı dırumunda gerekli yerlere başvuru yaparım. -hertürlü eleştiriye açıgım (ama saygı çerçevesinde)

Ben Beatrix, yetimhaneye düştüğümde henüz yedi yaşındaydım. İnsanların beni sevmesi için mükemmel ve daha az korkutucu olmam gerektiğini öğrendiğimde de yedi. Büyücülerin beni sevmesi ve kabullenmesi için daha yetenekli olmam gerektiğini öğrendiğimde ise on iki yaşındaydım.