İnsanın canını en çok ne yakar? Arkadaşla kavga? Aşk acısı? Anne baba kavgası? Ya da azıcık taze yenen azar? Herkesin canına tak eden nokta farklıdır. Buna göre çektiği acının da derinliği değişir. Fırtınalar kopar içinizde ve o acı öyle bir siner ki en derinlerinize, kimse içinizde ne fırtınalar kopardığını tam olarak kestiremez o acının. Ama bir gün öyle biri girer ki hayatınıza tam da o fırtınanın soğuk yeller estirdiği kalbinize; işte o insan anlar sizin fırtınanızı nasıl dindirmesi gerektiğini. Kader dediğimiz olgu, `Her şerde bir hayır vardır.` sözünü yüzümüzde acı bir tebessümle bize öyle bir anlatır ki, bir yanımız buruk bir acı ile kıvranırken bir yanımız içimizdeki fırtınayı dindiren insana sıkı sıkı bağlanmak ister ve bağlanır da nitekim. O yüzden kemerlerinizi iyi bağlayın, İstanbul`un en nadide semtlerinden birinde prensesler gibi büyümüş Erva-Eylül Sözeri kardeşlerin karşısına Karadeniz`in hırçın dalgalarıyla yetişmiş Yaman-Yağız Mertoğlu kardeşler çıkarsa ne olur görelim. Ve unutmayın; Herkesin hayatı hiç ummadığı anda değişir. Bir de; Her şeyden önce `Destek Olmaktır` AŞK.

“Yarım Kalanlar Kulübü" *Yağmur Çalışkan* —Yarım Kalanlar Kulübü sadece bir hikâye değil, herkesin kalbinde sakladığı ama hiç anlatamadığı duyguların sesi... —Bu kitapta; çocukluğuna uzanan yolları, yarım kalan sevgileri, sustuğum anları bulacaksın. Liva ve Miraç, belki bir hayal... —ama onların hikáyesinde kendini görmen hiç de uzak değil. —Çünkü bazı insanlar büyürken kırılır, bazıları severken eksilir. & —Ve bazen bir kitap, seni en çok sustuklarınla yüzleştirir. —Her sayfa bir iç çekiş, her kelime bir iz... Bu sadece bir son değil, belki de seninle başlayan bir başlangıç. #yarımkalanlarkulübü #yazarolmakistiyorum #yazarlar #romanhikaye #yenihikaye #Liva&Meriç *12.05.25* ~Yağmur Çalışkan~

Umuda koşanlar hep engellere takılırmış...

İnsan gözünün asla ulaşamayacağı kadar saklı bir yerde, dünyanın en görünmez vadisi uzanır. Bir zamanlar bu vadide; devler, kurt adamlar, sihirbazlar ve vadinin özgün sakinleri birlikte yaşardı. Ta ki devler ihanet edene kadar. Onların gözü artık sadece vadide değil, insan dünyasındaydı. Bu ihanet, görünmez vadiyi savaşın eşiğine getirdi. Ancak yaklaşan savaşın ortasında yalnızca kılıçlar değil, kalpler de sınanacak. İki dünya arasında sıkışmış kardeşler. Kalbini aşık olduğu insana adayan bir kurt adam. Ve bu aşkın gölgesinde, kardeşini korumak isteyen bir abla. Ancak kardeşi, kurt adamın geçmişten gelen kalp yarasına baskı kurmak üzere; o kadına aşık olmaya başlamaktadır. Her seçimin bir bedeli, her duygunun bir sırrı var. Ve şimdi herkes aynı fısıltıyı duyuyor: Yaklaşan bir savaş var. Ve zafer, her zaman iyilerden yana olur...

Esin, annesinin ölümünden kalan derin boşlukla; Umut, kaybettiği hayatın sessizliğiyle baş etmeye çalışırken yolları kesişir. Zor zamanlarda kurulan bağlar, en derin yaraları gerçekten iyileştirebilir mi? Bu, kayıpların gölgesinde ilerleyen; kırılganlıkla cesaretin iç içe geçtiği bir yolculuğun hikâyesi. Her adımda geçmişin izleriyle yüzleşen iki yalnız ruh, geleceğe dair yeni anlamlar arar. Ve bu yol, nerede biteceği bilinmeyen, yaşanacaklarla şekillenen bir serüvendir. Yıkılmış hayatların içinde hâlâ ışık arayanlar için… Bu hikâye, senin hikâyen olabilir.

Ben Adenya Kara. Soyumuz kara değil ama kaderimiz kara be abla... Yedi yaşında babamı toprağa verdim. Ondan kısa bir süre sonra annemi bir mezar daha yanına... Geriye kim mi kaldı? Bir ben. Bir de abim Asil Kara. Hayat bizden çok şey aldı. Ama bizi birbirimizden alamadı. Ta ki... kader yine hayatımıza burnunu sokana kadar. Kader sandığım şey her geçen gün kedere dönüşüyordu...

LAURA Aşkın, sırların ve tehlikenin tam ortasında… Yarı Türk, yarı Fransız bir genç kız olan Laura, çocukluk hayali olan doktorluk mesleğini yapmak üzere İspanya’ya gider. Amacı sadece insanlara yardım etmektir… ama hayatın onun için çok başka planları vardır. Madrid sokaklarında adım adım ilerlerken, sadece tıbbi bir kariyerin değil, kalbini altüst edecek bir aşkın da içine sürüklenir. Ancak bu aşk, beraberinde karanlık sırları ve ölümcül tehlikeleri getirir. Laura, güvenle ihanet arasında sıkışırken; gerçek aşkı, dostluğu ve kendi gücünü yeniden keşfedecektir. Her karar, her bakış ve her fısıltı bir ipucu; her yol ayrımı ise geri dönülmez bir kader olacaktır. Bu roman; aşk, romantizm, gizem ve gerilim dolu kurgusuyla sizi sayfaların arasına kilitleyecek. Hayat bazen bir uçağın penceresinden başlar… ve bir öpücükle değişir.

Kendi güzel yüreği,güzel bir hanımefendi; bu hanımefendinin zorlu bir zamanında karşısına çıkan, yaralarına merhem olmak isteyen, hayatı islam yolunda geçmiş, haramlardan kendini muhafaza etmiş; yakışıklı,edepli iffetli bir beyefendi. Ve sonrasında yaşanacak hüzünlü,mutlu,huzurlu,acılı zamanlar... Kitabımın benzerini yazmak durumunda veya çalıntı durumunda hukuki işlem başlatılacaktır.

Bazı aşklar tam karşındadır... Aynı sınıfta oturur, aynı teneffüslerde yanından geçer... Ama sen, onun kalbindeki fırtınayı asla bilmezsin. Buse`yi ilk gördüğü gün âşık oldu. Ama söyleyemedi. Yıllarca sessiz kaldı. Ve o sessizlikte başka bir hikâye başladı. Bir aşkın gecikmiş hali... Bir kalbin yıllarca susması... Ve zamanın, sevgiyi sınadığı bir yolculuk.

Bazı kelimeler fısıldamaz, haykırır... Ama çığlıklarını duyabilmek için okumak yetmez; hissetmek gerekir. Satır Arası Çığlıklar, dışarıdan sessiz ama içi paramparça olan ruhların şiiridir. Kimi zaman bir ayrılığın ardından, kimi zaman gecenin tam ortasında yazıldı. Bu kitap, bastırılmış duyguların, söylenemeyenlerin ve içe gömülen yalnızlıkların dilidir. Her dize, bir suskunluğun yankısı. Her sayfa, görülmeyen gözyaşlarının izini taşır. Okurken değil, içinden geçerken anlayacaksın. Çünkü bu şiirler sadece okunmak için değil. hissedilmek, tamamlanmak için var.

Her söz her kalbe dokunmaz

Selam Ben Aybalam evet doğru duydunuz Aybalam gerçek ailem sandığım kişiler ailem değilmiş bunu öğrendikten sonra hayatım altüst oldu ben sert ve komik bir mizaca sahibim bu da benim hikayem .Ha bu arada abilerim varmış sayısı belli deil her geçen gün artıyor da.

Kalbiyle gelen bir çocuk, ama kalbi orada olmayan bir kız... Barkın sevdi. Kendi gibi, sessizce, derinlerden, saklayarak. Rüya baktı, gördü... ama hissetmedi. Ona göre bu bir hikâyeydi, ama başlaması bile gerekmeyen bir hikâye. Arkadaşların zoruyla kurulan bir bağ, sonra alışkanlığa dönen sessiz bir bağ. Ama alışkanlıklar bazen sevginin kıyısından geçer. Ve işte o kıyıda, biri düştü... Diğeri yürümeye devam etti. Barkın hâlâ gözlerinin içine bakarken umutla, Rüya arkasını döneli çok olmuştu bile. Barkın farkedince, eski sevgilisine döndü. Ve Rüya aldatıldığını hissetti. Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu bir vazgeçememe, kabullenememe, yanlış zamanda yanlış kalbe denk gelme hikâyesi. Ne aşktı ne de Aşık. Ama birinin canı çok yandı. Biri ise kırgınlığı, çaresizliği ve acıyı hissetti.

Bazı duygular ölmez, sadece derinlere gömülür. Nisan, iç sesini susturmuş, hayatla arasına görünmez bir perde çekmiş bir genç kadındır. Hissetmekten çok düşünmeye, yaşamaktan çok izlemeye alışmıştır. Ta ki bir gün, kütüphanede tanıştığı küçük bir çocuk, kelimelerin arasından uzanıp onun sessizliğini çatlattığında... ‘Belki’ kelimesi, Nisan için sadece bir ihtimal değil; suya düşmüş bir umut, karanlıkta parlayan bir kıvılcım, kalbin en kuytusundaki yaşam belirtisi olur. Bu hikâye, yavaşça açılan kalplerin, geçmişin yükünden sıyrılarak geleceğe akanların ve en çok da ‘belki’lere şans vermeyi seçenlerin romanıdır.

@dargınprenses:Çarpraz sorguya mı çekiliyorum? @sevimliteyze2343: Çarpraz değil ama isteme sorgusu sayabilirsin canım @dargınprenses: nE? @sevimliteyze2343: Oy kıyamam heyecanlandın mı sen? @dargınprenses: Noluyooo @sevimliteyze2343: Şu oluyor: ALLAHIN EMRİ PEYGAMBERİN KAVLİYLE SENİ OĞLUMA İSTİYORUM Bu kişi tarafından engellendiniz * * * Bir şaka uğruna yaşadığım şeylere hâlâ inanamıyordum. Bu depo da kaldığımızdan beri kaç defa bunu düşündüm bilmiyorum ama içimde ki suçluluk hissi şuan başımda ki yaradan yahut etrafımda ki ateşten daha çok canımı yakıyordu. Buradan kurtulabilir miyim bilmiyorum ama artık için bir konu da rahattı. Kader kurtulmuştu... Elhamdülillah... - RÜVEYDAAAAAAAAAA Arya`nın sesi ile gözlerimi zar zor da olsa araladığım da üzerime doğru yanarak düşen dolap hatırladığım son şey oldu. İşte o an benim için zaman durmuş herşey önemini yitirmişti... Yapabildiğim tek şey kollarımı yüzüme siper etmek... Gerisi zifiri bir karanlık... * * * Herşey de eğlence arayan kızın Filistin ile değişen duyguları....

Kendim olmak için korkularımın üzerine gitmeliyim, biliyorum. Keşke sadece söylendiği kadar kolay olsa bunu gerçekleştirmek... Tüm dünyaya meydan okumam gerekiyor belki, belki bütün sevdiklerimi kaybedeceğim bu savaşta, belki de kendimi feda edeceğim zafer uğruna. Ama devam etmeliyim, pes etmemeliyim, savaşmalıyım onlarla... Ancak böyle aydınlığa çıkabilir dünyam...

Bazı sözler vardır ki dudaktan değil, doğrudan yürekten dökülür. Bazı dizeler vardır ki bir kalemin ucundan değil, bir ömrün içinden süzülür. İşte okuyacağınız bu şiirler de yalnızca sözcüklerden ibaret değil; bir insanın yaşadıkları, hayal ettikleri, özledikleri ve sevdikleriyle yoğrulmuş içli bir serüvendir. Ben, Mehmet Aykurt… Hayatım boyunca kelimelere tutundum. Bazen hüzünle, bazen neşeyle, bazen de isyanla konuştum onlarla. Şiir benim için yalnızca yazmak değil, yaşamak demekti. Bu kitap, yıllar içinde biriktirdiğim duyguların, düşüncelerin, sevinçlerin ve acıların bir yansımasıdır. Her bir şiir, kalbimin bir köşesinden kopup gelen içli bir ezgidir. Bu dizelerde; Anadolu`nun kadim halk kültüründen, Bektaşi ve Alevi geleneğinin derin deyişlerinden izler bulacaksınız. Kimi zaman köyümün dağlarında esen rüzgârı , kimi zaman içimi sızlatan bir hasreti , kimi zaman da milletim için atan yüreğimi dile getirdim. Şiirlerimde bazen bir isyanın haykırışı, bazen bir köyün sıcaklığı, bazen hayat mücadelesinin izleri, bazen samimi bir dua, bazen hak edene yönelik bir beddua, bazen de yol gösteren bir nasihatin sesi yankılanır. Eğer bu satırlarda kendinize ait bir hüzün, bir tebessüm, bir hatıra bulursanız; bilin ki aynı duygularda buluşmuşuz demektir. Çünkü şiir, en çok da paylaşınca güzelleşir. Bu yolculukta beni yalnız bırakmayan herkese, özellikle kelimelere can veren, ruhuma yoldaş olan ilhama, sonsuz minnettarım. Kalpten kaleme… Ve oradan sizin gönlünüze. Mehmet Aykurt

Düşmanların dostlara, dostların ise düşmanlara dönüştüğü bir dünyada büyüleyici bir aşkın hikayesi... "Yalan söylüyorsun." "Öyle mi?" Bunu bir meydan okuması olarak görmesini istemiyordum ama yine de yüzümü çevirmedim. "Sana ait olmayan şeyleri istememelisin." dedim düşünmeden. Bedenim zincire dolanmış olmasaydı eminim daha ikna edici olabilirdim. Susuzluk boğazımı yakmıştı. Onu eğlendirmiş olmalıyım. Kısa ve içten bir kahkaha attı. "Ve bunu küçük bir hırsız söylüyor?" Bana doğru eğilip çenemi kendisine doğru kaldırdı. Bana bu kadar kolay dokunabilmesinin şaşkınlığıyla donakaldım. Parmak uçları soğuk yanaklarımdan boynuma doğru inerken doğrudan gözlerimin içine baktı. Tüm tüylerimi diken diken etmişti. "Hala anlamadın mı? Sen zaten bana aitsin." Kesinlikle şaka yapmıyordu.

~ İki Küçük Kalbin Ezgisi ~ "Bir gün olur da kader bizi de ayırırsa abicim, bil ki sen benim için her zaman en değerlisisin." Umut ve Duygu—iki küçük kardeş, iki büyük yürek. Ailelerini talihsiz bir yolculukta sonra kaybettiklerinde, İstanbul’un karmaşası on yaşındaki Umut’a ağır, beş yaşındaki Duygu’ya sessizce sığınacak bir gölge olur. Yıllar ilerledikçe bu iki çocuk, ışıltısı pasla kaplı sokaklarda sırt sırta büyür: Umut hayal ettiği romanı yazmaya, Duygu ise notaların izinde abisinin düşlerini yaşatmaya ant içer. Fakat kader, her ezgiyi bir boşlukla sınar. Umut’un sakladığı gizli acı, yirmili yaşlarının eşiğinde bedenini susturur; kelimelerinin yerini harf harf suskunluk alır. Duygu, tekerlekli sandalye tezgâhı kadar gıcırdayan eski bir midi klavyeyle, borçlardan ağır bir umut taşır–abisi uyanana dek. Bu roman, yıllar sonra karanlık bir sığınakta hayata tutunan gizemli bir anlatıcının gözlerinden süzülür. Her bölümün eşiğinde duyacağınız fısıltılar, kardeşlik bağını geçmişten geleceğe taşır. İki Küçük Kalbin Ezgisi, kaybın ağırlığına karşı direnen sonsuz sevginin, hayallerin ve fedakârlığın iç burkan şarkısıdır. Sayfaları çevirdikçe, bir romanın gölgesinde iki kalbin aynı ritimde çarptığını hissedecek, pas tutmuş bir melodinin bile umutla parlayabileceğine tanık olacaksınız.

Kayıp geçmisin, bulunmuş geleceğe söyleyeceği şeyler vardı.` Uçurumun kenarında; atlamak kurtuluş, orada durmak zulüm. Ne yapılırdı o an? Hayatın kıyısındaysanız eğer karar vermek o kadar da zor değildir.

Bu romanda hayal olan çok az şey var. Gerçekte olan şeyler kurgu ve sembolizm ile duygu yoğunluğu altında harmanlanmıştır. Hüseyin Nihâl Atsız ve Sabahattin Ali`nin harmanı gibi...

Doğar doğmaz annesini kaybeden, adı bile olmayan bir çocuk... Teladu`nun donmuş topraklarında büyüdü; sevgi görmeden, sadece hayatta kalmaya çalışarak. Bir gün, kendisine zulmeden bir muhafızı kırık bir cam parçasıyla öldürdü ve kaderini kendi elleriyle yazmaya başladı. Yıllar boyunca acıyla yoğrulan bu çocuk, bir savaşçıya, sonra da efsanevi bir lidere dönüştü. Paralı asker olarak başladığı yolculuk, binlerce kişilik bir orduya ve kendi adaletini kurduğu bir krallığa evrildi. Karalius`un tacı altından değil, acıdan dövüldü. Soğuk tepelerde, siyah zırhıyla bir hayalet gibi yürürken, karanlık geçmişiyle yüzleşmeye hazırdı. Yüzündeki yara izleri, çektiği acıların iziydi ama bu izler, onu çirkinleştirmiyor; aksine, karizmasına gölge değil, ağırlık katıyordu. Onu gören, bir kraldan fazlasını görüyordu. Karalius`un huzurunda suçlular diz çöküp af diliyordu. Ama Karalius`un adaleti merhametten değil, haktan geliyordu. KARALIUS SESLENDI "Adalet artık bir kelime değil, bizim ayak sesimizdir!" Küllerden doğan kralın gözlerinde, ne korku ne tereddüt var. Sadece adaletin sancağını taşıyor.

İçimden gelenler. Çeşitli şiirler.

Yıldızlar, hayatta bir yön gösteren umutlar gibi parlar. Ancak bazı insanlar, tıpkı kaybolmuş yıldızlar gibi, yolculuklarında kendilerini yitirirler. Bu, üç kardeşin, kaybolan yıldızlarını ve kaybolan kimliklerini bulmaya çalıştıkları bir hikaye.

Sevgilim, bana senin beni unuttuğunu ve artık yoluma bakmamı söylüyorlar. Söyle bana, uğruna kendimi bu denli kaybetmişken senden nasıl vazgeçeyim? Sarılışını, öpücüklerini, geçirdiğimiz şehvetli geceleri, sabahları yanımda uyandığında yüzünde oluşan o sevimli gülüşlerini... Söyle bana ben nasıl unutacağım seni? Sen sevgilim, kalbimden böylesine dolup taşmışken ben nasıl vazgeçeyim? Yol göster bana birtanem, ben sensizlikle sınanmaktan çok yoruldum. Eğer bir gün bu günlük sana ulaşırsa ve bu satırları okuyorsan aç o şarkıyı, bizim şarkımızı. Hatırlamadığın için şarkıyı yazıyorum, biliyorum ki unutmak hiç istemezdin sevgilim. Tak kablolu kulaklıklarını, aç sevdanın son vuruşunu. Bu sana yazdığım son satırlar, çünkü sanırım artık hatırlayacağına dair olan umutlarımı yitirmek üzereyim. Umarım şarkıyı dinlediğinde bizim için tekrar sende bir ışık yanar. Çünkü seni karanlıklara bırakmak istemezdim. 19.09.2025 Seni çok seven, V.