“17’nde 27’nde hepsi benim Çiçek. İster kabul et ister etme buna kader bağı der tüm ülke.”

Dört yaşında, yalnız, sessiz ve hep kucakladığı bir ayıcıkla hayata tutunan minik bir kalp... Açelya`nın dünyasında oyun arkadaşları yoktu, örülü saçlar hayaldi, gülümsemelerse çok uzaktaydı. Yetimhanenin soğuk duvarları arasında, tek dostu kahverengi peluş ayısı Momo`ydu. Ta ki o gün parkta karşılaştığı o adamla göz göze gelene kadar. Şahin, soğukluğuyla tanınan genç bir adamken, bir çocuğun peltek sesiyle yeniden gülmeyi hatırladı. Korkut Ailesi`nin kalabalık ama sevgi dolu evinde, küçük bir kız için yer açıldı. Küçük adımlarla girilen büyük bir hikâye başladı. Bu kitap; Açelya`nın yuva buluşunu, Bir ailenin eksik parçasını tamamlayışını, Ve kalbin yalnızca kan değil, sevgiyle de bağ kurduğunu anlatıyor. Kimi zaman gözlerin dolacak, kimi zaman kalbin ısınacak. Ama en çok da şunu hissedeceksin: Aile, bazen kanla değil, kalple kurulur.

Nivara için sıradan bir sabah, kahvaltı ve okuldan ibaretti… Ta ki ormanda yaralı ve sessiz bir gölgeyle karşılaşana kadar. Kim bu gizemli kişi? Nivara’nın merakı, basit bir günü unutulmaz bir hâle dönüştürecek. Sessizlik, gizem ve küçük bir macera… Kanatlar ve Sessizlik: Düşüş, sıradan bir günün beklenmedik bir karşılaşmayla nasıl büyülü ve gizemli bir hâle geldiğini anlatıyor.

Gerçek ailem kurgusu,ama erkek versiyon…

Gonca Altıntaş İstanbul`da doktorluk yapmaktadır. Bir gün ansızın memleketi Diyarbakır`dan gelen telefonla, hemen Diyarbakır`a gider. Onu bekleyen olaylar çıkmaz bir hikâye yelken açar.

"Aşk bazen bir dokunuşta değil, kalp ritminde başlar..." Nazlı... Aldatılmış, yalnız bırakılmış ama asla teslim olmamış genç bir kadın. Karnında taşıdığı minik kalple yeni bir hayata doğru yola çıkarken, geçmişin izlerini ve geleceğin belirsizliğini Hakkâri dağlarında göğüslemeye hazır. Savaş... Adı gibi sert, bakışları gibi soğuk bir asker. Kimseye açmadığı kalbini, bir kadının sessiz gücüne ve doğmamış bir bebeğin tekmesine kaptıracağını nereden bilsin? Bir karargâh... Sessizlikle büyüyen bir bağ, söylenmeyen cümleler, dokunulmayan duygular... Ve o kalp atışı... Sadece bir bebeğin değil, kırık bir adamla yaralı bir kadının da yeniden başlamasının sesi. Bu hikâyede kan bağı yok... Ama can bağı her şeyin üstünde.

Geride bıraktığı hayatına bir an bile dönüp bakmak istemeyen Efsun kendisine istediği hayatı kurmak için çabalıyordu. Kayıplar dolu geçmişinden koşarak kaçarken kendisine büyük bir söz vermişti; ne olursa olsun insanlara zarar veren bu karanlık dünyanın içerisinde olmayacaktı. Ancak hesaplayamadığı bir şey vardı; yaşam tahtasındaki dengelerin yeri değişiyordu. Sırlarla dolu geçmişiyle karşısında duran Alparslan Özdemir, genç kadının yeminini yüreğinde besliyordu. Efsun ise Alparslan`ın sırlarla dolu geçmişinin içinden bilmese de kaçamıyordu. Bilmese de Alparslan için çok büyük anlamlar yüklüydü. Geçmişinden koşarak kaçan kadından artık uzak duramayacağını anlayan Alparslan, Efsun`un ettiği yemini bilmesine rağmen onu geçmişiyle yüzleştirecekti.

"...Acaba varoluşu tamamen acı sırlarla mı doluydu? Çözülmesi gereken bir sır mıydı yoksa açılmaması gereken bir günlük müydü?..."

Güneşin ışığı ile ayın gölgesi, yüzyıllardır aynı gökyüzünü paylaşır. Ama şimdi, unutulmuş bir sır onları yeniden karşı karşıya getiriyor. Liminya... Doğanın kalbinde, bahçelerin ve hayvanların arasında büyüyen sıradan bir elf kızıyken, ansızın kaderin merkezine çekilir. Geçmişin sessiz fısıltıları, annesinin gölgelerde gizlediği sırlar ve babasının adını saklayan anılar, onun tüm hayatını altüst eder. Işığın ve gölgenin çatışmasında, üç kadim bilgenin kehaneti ve düşmanın karanlık yükselişi arasında Liminya`nın yolu çizilecektir. Ama o yol, sadece kaderini değil, tüm dünyanın geleceğini belirleyecek. Ve Vals... Derisinde doğuştan gelen dövmelerle, gölgeler kadar eski bir sırla Liminya`nın kaderine bağlanmış bir savaşçı. Onların karşılaşması, bir başlangıcın habercisi olacak. "Liminya & Vals" - Güneşin ışığı ile ayın gölgesinin birbirine dokunduğu yerde, efsaneler yeniden yazılacak.

Ortaokulu aynı sınıfta okumuş sekiz öğrenci. Ortaokulda dörtlü gruplar halinde takılan kız ve erkek grup. Ortaokuldan sonra birbirlerini hiç görmeyen bu iki grup seneler sonra tekrar karşılaşırlar. Bu bir TESADÜF mü, yoksa Tanrı`nın onlara verdiği bir şans mı? Hangisi olursa olsun en sonunda tekrar karşılaştılar ama onlar birbirini hatırlayacak mı? Hatırlasalar bile birbirlerine yabancı gibi davranıcaklar? Peki ya başlarına neler gelecek?

Cemre Işık annesi ve babasının yasak ilişkisinden doğan yasak bir meyvedir. Doğduğu andan itibaren annesi ve babası tarafından istenmeyen Cemreyi ablası Berfu Işık büyütmüştür. Aynı zamanda babasının gerçek evliliğinden olan abisi tarafından da istenmeyen Cemre yıllar sonra onunla karşılaşmıştır. İki Yabancı Cemre Işık-Ateş Gümüşay Bir Kan Cemre Işık-Ateş Gümüşay "Ateş ateşi yakabilir miydi?"

Mecbur yaşarsın... Ama ya sevmek..!

Oyunun tamamlanması için kızın ölmesi gerekliydi… “Bazı sonlar güzel bir başlangıçtır.” demişti büyükbabam. Ama benim sonlanan hikayelerim hiçbir zaman güzel başlamadı. Benim hikayelerimdeki kız yetim ve öksüzdü. Hayata tutunmaya çalışan ama tuttuğu her dalın kırıldığı bir kız…

Efsun Ateş, sevdiği adamın ihanetini ardında bırakmak ve geçmişin yaralarını sarmak için doğup büyüdüğü şehri terk etti. Bilmediği sokaklarında yeni bir başlangıç aradığı Ankara, onun için hem kaçış hem de kaderin kapısıydı. Hayatını yeniden kurma kararlılığıyla çıktığı bu yolda, hastane duvarları arasında dostunun ona bıraktığı son vasiyet, rotasını belirledi. Efsun, gözyaşlarını içene akıtarak askeri okula başvurdu. Geçen dört yıl boyunca disiplin, azim ve kararlılıkla ördüğü hayatında hem keskin nişancı unvanını kazandı hem de Teğmen rütbesine ulaştı. Mezuniyetinin ardından ilk görev yeri olarak Hakkâri’ye, özel bir birlik olan Sungur Timi’ne atandı. Kalbinde ülkesine hizmet etmenin gururuyla, umutlarını sırtlayarak dağlara uzanan yollara düştü. Ancak Efsun’un büyük hayallerle adım attığı bu topraklar, ona umduğu huzuru değil; acının, mücadelenin ve zorlu kararların hüküm sürdüğü bambaşka bir gerçekliği sundu. Bu görev, yalnızca vatan sevgisini değil; insanın kendini yeniden keşfedişini, sadakati ve inancı sınayan bir yolculuğa dönüştü.

Babası tarafından zorla evlendirileceğeini anlayan Arya evlenmek istemediğinden dolayı evden kaçıp en yakın arkadaşının barına gitmiştir orada çok fazla içip sarhoş olduktan sonra bilinmeyen bir adam gelip ondan formalite bir evlilik anlaşması istemiştir arya`da babasının onu evlendirmesinden korktuğundan dolayı bu anlaşmayı kabul etmiştir

Kış prenseslerinin soyu tükeneli uzun yıllar olmuştu. Diyar, hastalık ve kıtlık içindeydi. Kehanete göre o zamandan beri son kış prensesi derin sularda uykudaydı. Gezgin ruh onun ruhunu bulunca uykusundan uyanacaktı. Kaldı geriye bir kristal tanesi Öldüğünü sandılar derin sularda Fakat korundu ruhu her bir damlasında Ve doğacaktı yeniden Gezgin bir ruh dokununca ruhuna *** Bir şövalye ile kış prensesinin birbirine mühürlenmiş ruhlarının hikayesi.

☆♡Eğer yanıyorsanız kendi başınıza sönemezsiniz.Sizi söndürecek biri gereklidir.☆♡ Gib yani Gizli istihbarat birliği ülke için çalışan devletin fazla bilgiye sahip olmadığı gizli bir kuruluştur.Az kişiyle çalışan bu kurum bazenleri Mit yani Milli İstihbarat Teşkilatı`nın görevlerinde bazen de kendi güvenliği için görevlerde yer alır.Gib`in ajanlarıyla ilgili kimsenin fazla bir bilgisi yoktur.Gib`de başarısıyla nam salmış olan Diyar Yıkış bir gün Mit ajanlarının da orada olduğu gizli bir göreve çıkar.O Mit ajanlarından birinin Mit`te zekası ve başarısıyla nam salmış olan Savaş Sancaktar olduğunu bilmemektedir.Görevi Mit ajanlarıyla çakışarak bitiren Diyar Yıkış görevi başarıyla bitirmenin gururuyla görev yaptığı tesise geri döner.Mit ajanlarından birinin ne kadar güçlü ve zeki olduğunu fark etmiştir tabi.Ama fazla umursamamıştır. Bir gün sonra Mit`ten akıl almaz bir teklif alınca umursamadı gerektiğini anlamıştır.Zor bir seçimle karşı karşıya olan Diyar Yıkış hayatının dönüm noktası olacak kararı vermek zorundadır.Bu kadar onu tamamen başka bir insana dönüştürecektir.Bu karar aynı zamanda her ne kadar bilmesede Savaş Sancaktar`ında hayatının dönüm noktası olacaktır. Diyar`ın kararıyla başlayan cinayetler Diyar için büyük bir sorun oluşturacaktır.Cinayetler ve üzerinde gelen notlar Diyarı oldukça tedirgin etmektedir.Artık hem kendini hem de kalbini koruması gereken Diyar acaba bunu başarabilcek midir?Katili bulabilecek midir?

Benim ilk kitabımdır. Mantık ve yazım hataları olabilir. Şans verirseniz sevinirim. Doğduğu zaman katledilmek istenen cerelianın doğum olmadan annesi tarafından başka diyara kaçarak kurtarıldığı hikayesini anlatılmaktadır. Ya kızımız kurtulamadıysa ve kendisini kurtarmak zorunda kalırsa ne olur? Ölmesi gerekenler ölmediyse? Hala Cerelia Aithne İris`i bulup öldürmek istiyorlarsa? Babası Cereliayı tanıyabilecek mi? Cerelia kurtulacak mı? Bu soruların cevabını bölümler geldikçe alacaksınız. Umarım kitabımı seversiniz iyi okumalarrrr.

“Kaybolan Bağ,” geçmişin izlerini silmeye çalışan bir kadının, hem kendiyle hem de çevresiyle verdiği mücadeleyi konu alıyor. Yetim bir çocuk olarak büyüyen Gece, hayata tutunmayı, sevgi ve umudu yeniden bulmayı öğrenirken, ona bir zamanlar umut ışığı olan kahramanını aramaktadır. Türk ordusunda görev yapan güçlü bir yüzbaşı olarak, hem zorlu görevlerin üstesinden gelirken hem de geçmişte kaybettiği bağları yeniden kurma çabası içindedir. Bu hikaye, travmalarla başa çıkmanın, aile bağlarının gücünün ve sevginin iyileştirici etkisinin altını çiziyor. Gece’nin kendi geçmişiyle yüzleşip, geleceği için mücadele ederken yaşadığı duygusal yolculuk okuyucuyu hem düşündürüp hem de derinden etkileyen bir maceraya sürüklüyor. “Bazı bağlar kaybolur ama kalpte bıraktıkları izler asla silinmez.”

Demir dedikleri adam,tam karşımda bütün göz alıcılığı ile duruyordu... ``Yeni evine,ailene ve hayatına hoş geldin Duru Saraca.`` Gelen cesaret ile olduğum yerde doğruldum ve bulunduğu masaya doğru ilerledim.Masanın önüne geldiğimde ,ellerimi iki yana yasladım ve ona doğru eğildim, ``Demir dedikleri adam sen olmalısın...Ayrıca açık konuşmak gerekirse ben pek hoş bulmadım.`` -Merhaba sevgili okurlarım! Yeni hikayem ile karşınızdayım,bir hatam olursa yorumlarda belirtmenizi isterim. Hepinizi çok seviyorum,iyi okumalar dilerim.-

Gözlerimi hafifçe aralayıp "Nasıl ya?" "Ben ölmedim mi ?" diye sordum. "Hanımefendi ne diyorsunuz anlamıyorum!"diyince yattığım koltuktan kalktım ayağa önümde duran kişinin otobüs şoförü olduğunu gördüm "Ölüme Bir bilet yok mu?"dedim. Adam hiçbir şey anlamamış gibi yüzüme baktı ben de otobüsten inince kendi kendime söylendim "Ölüme bir bilet almayı unutmuşum herhalde"dedim.

En güzel tanışmalar sonbaharda olurmuş, ben de kaderimle bir güz akşamı tanışmışım meğersem. Ama yanlış yer,yanlış zaman. Aradan geçen yıllar çok şey değiştirdi ve şuan ulaşılmaz. İmkansız imkanım.

Büyük günahların telafisi olması gerekir. Hangi dönemde ve nerede olduğu tam olarak bilinmeyen efsanenin telafisiydi bu.

Her insan küçükken kırılmıştır illaki, insan kırıldıktan sonra ya sürekli kırılıp üzülür ya da bir defa kırıldıktan sonra onu kıran kişiye taş kesilir dediklerini duymaz kısacası artık o onun gözünde bitmiştir. Küçüklüğünde kalbi kırılmış ve büyüdüğünde taş kesilmiş bir kız duruyor karşınızda bu kişi Farah gülce Ulusoy’du, onun bir kalbi yoktu artık onun kalbi taş kesmişti. Küçüklüğü onun için bir imtihandı, kişi dünyaya imtihan olmaya gelirdi yaşadığı hayat boyunca geçirdiği zaman imtihandır ona yıllar sonra Türkiye’den ayrılarak Rusya’ya gelmişti çünkü Farah artık dünyaca ünlü bir balerin ve dansçıydı. Farah Ulusoy dans ve baleyi aynı anda yapıyordu ve bu işte çok başarılıydı binlerce kişi onu dinlemek için geliyordu. Pekâlâ o mutlu muydu hayır pek sayılmaz o mutluluk nedir bilmiyordu artık o duygusuz birisine dönüşmüştü, artık üzülmüyor ağlamıyordu. Farah artık büyümüş ve olgunlaşmıştı o 20 yaşındaydı, duyguları ve yaşamındaki zorlukları onu zorlasa bile dünyalarca ünlü bir balerin olmuştu. Aynanın karşısına geçip saçlarıma şekil vermeye başladım, saçlarımın çok fazla yıpranmaması için sadece gösterim olduğu zamanlarda saçlarımı şekillendirip ısı kullanıyordum. Çoğu zaman asık suratlıydım çok soğuk olduğum söyleniyordu ama hayranlarıma daha doğrusu buralarda olamam onların sayesinde olduğu için aileme gülümsüyordum gülümsemeyi sevmiyordum gülümserken çok fazla yoruluyordum somurtmak bir insana bu kadar mı yakışır diyorlardı hepsi yalancıydı. Hepsinin gözlerine baktığım zaman gerçekleri görebiliyordum bu özel bir güç değildi sadece 6.hissim kuvvetliydi, giyinme odama girerek dolabımın içinden siyah tüllü elbisemi alarak aynanın karşısına geçtim, üzerimde nasıl duracağını düşündüm. Sevgili annem Monozza her güne bir video kaseti bırakmıştı ,annemin ismi Arap kökenliydi kendisi de Arap olduğu için monozza ismi onlar için gayet normaldi. Kaseti yerleştirerek ekrandan annemi izlemeye başladım, vaktim kısıtlıydı ama her gün yaptığım gibi makyaj yaparken onu izleyebilirdim. Gözlerime koyu renklerle vurgulayarak kırmızı bir ruj sürdükten sonra yerimden kalkarak aynaya karşı “harikasın Farah” Rusya’da kendime ait bir evim vardı kapımı kilitleyerek arabama doğru ilerledim. İstikamet ruhlarını kaybetmişler müzesiydi. Yarım saatlik bir mesafem vardı, kendiliğinden açılan radyomu kapatarak arabamın içine hakimlik sağlayan sessizlik ile yoluma devam ettim. Düz yolda ilerliyordum müzeye yakın bir yere oturmayı tercih etmiştim ışıklarda durduğum zaman karşıdan karşıya geçmeye çalışan teyzeye dikkat kesilmiştim, sol bacağı ilk adım attığında aksarken ikincisinde sağ bacağı aksıyordu bir adam geldiği zaman yanına yardım etmek için teklif etmişti kadın anladığım kadarı ile teklifini kabul etmiş karşıya geçtikleri zaman da adam kadına acıdığı için para vermişti. Yalancıydı. Yola devam edip müzenin önünde park edip arka koltuktan siyah uzun kabanımı aldım, üzerime giydikten sonra arabadan inip dışı gösterişli olan binaya girdiğimde çalışanlar sıra halindeydi ,rastgele bir çalışan “merhabalar Farah hanım, lütfen bu yandan” arkasından ilerleyerek perdenin arkasında beklemeye başladım çok fazla gürültü ve çocuk sesi vardı arkadan el işareti yaparak “çocukları dışarıya çıkartın” adam “ama” itiraz ederek” çıkarın dedim” kabanımı çıkartarak karşımdaki boydan aynalara bakarak “az kaldı.” Gözlerimi kapatarak `umiy tatamanaa li altawfiq” ışıklar kapandığında opera müziği başladığında perde de açılmıştı gözlerimi yumarak etrafımda tur atarak seyircilere doğru ilerledim gözlerimi açıp sağ ayağımı yukarıya kaldırıp tekrar döndüm. Dans hareketlerini yapıp bir andan da bale ye uyarlamaya çalışıyordum, aynı zaman da kendimi dansa kaptırmamaya uğraşıyordum, kaptırdığım an süre yi unutup dansa devam ediyordum. Şarkı bittiği zaman seyircilerin önünde eğilerek” Spasibo za prosmotr.” seyirciler alkışladığı zaman bakışları tanıdık gelen birisini gördüm evet fazlası ile değişmişti benim gösterimde benim hayatımı yerle bir eden birisinin ne işi vardı. Kalbimin sıkışması ile dayanmaya çalıştım, içeriye girip haplarımı atmam gerekiyordu ama ben içeriye giremiyordum beynim komut vermeyi durdurmuş ve karşımdaki adamdan gözlerini alamıyordu o ise yanındaki kadınla konuşmaktan beni fark etmemişti bile Yıllarımın katili Atilla vasilievaydı. “İki insan da yıllarca birbirlerini görmek istediler, aynı yerlere gitmek istediler bilmiyormuşçasına karşılaşmak istediler evren onları karşılaştırdı ama onlar birbirlerini fark edemediler.”

İki hayat tek hikaye... Koruyanlar neden hep erkek olur? Bu sefer koruma bir KADIN(!) . . . Havucu bana uzattı. "İster misin?" Kafamı olumsuz anlamda salladım. "Havuç sevmem." Bir ısırık aldı havuçtan. Söylediğimi umursuyor gibi değildi. "Hadi gidelim." Dedim. Kaşları havalanırken karşımda havuç yiyen kızı izliyordum. "Nereye gidiyormuşuz?" Havucunun son kısmını da ısırdıktan sonra dibini camdan fırlattı. "Nereye olacak anlaşma yapmaya."