"Onu kendime âşık edeceğim.." "Bu büyü yasak ve tehlikeli, yine de yaptırmakta kararlı mısın?" "Evet, istiyorum." "Baştan uyarmalıyım ki bunu yaptığımız kişi seni fazlaca sevecek ve rahat bırakmayacak. Geceleri bile.." "Nasıl yâni? Geceleri bile derken?" "Sürekli seks isteyecek." "Güzel.. Bu benim işime gelir.."

Hayatında kötü günler geçirecek olan Güneş`in Atlas`ını bulma hikayesi.

Tek cadde, Tek geçiş… Ama onca kalabalığın içinde kadere boyun eğmiş olan, birbirinden habersiz iki insan… Karışan telefonlar ile beraber peşi sıra gelişen olaylar silsilesi onları birbirine mahkum eden iki insan haline getirdi. Ne Duru Demir’siz; Ne de Demir Duru’suz bir adım öteye gidemez oldu.

Romantizm, aşk, mizah, hepsi bir arada. Gençler için uygundur. Daha yaşı küçük olanlar rahatsız olabilir. Not: kitapta eşcinsel içerikler mevcuttur. Rahatsız olan okumasın.

Uzak mesafede olan iki aşığın ne kadar mesafe olursa olsun birbirlerine kavuşması

Bu hikaye fantastik olup tamamen hayal ürünüdür..

Sıradışı öğretmen asker ilişkisi

Ben glamour prensesi prenses Amber. Bir cadı tarafından üzerime kara büyü yapıldığı söylensede ben buna inanmıyordum. * Herşey bahar festivalinde başlamıştı. Babamı ve krallığımı geride bırakıp aşık olduğum kralın yanına gidiyordum . Öyle birine kaptırmıştım ki kendimi bunun geri dönüşü yoktu. Zaten geri dönmeye de hiç niyetim yoktu. Aşık olduğum adam normal biri değildi. O herkesin korkup kaçtığı , zalim , korkusuz, kötü kraldı.

İnsan en çok sevdiğine kırılmış Kimi zaman insan şaşar Kimi zaman da gülümser Her acı her türlü geçer Ama geçmeyen tek acı Mısra`nın dilinde ‘İhanet’ di. ______ Mısra Yıldız & Muhammed Kerem Aktürkoğlu

~ Işık ve Gölge Ona âşık olmak… Bir tamamlanmaydı. İnkâr… kaçış… reddetme… Hepsi yaşandı. Ama sonunda, bu tamamlanmaya onlar da yetmedi. Onunla aramızdaki bağı anlatmanın birçok yolu vardı. Ama en özeli hep şu benzetmeydi: Işık ve Gölge. Gölgenin tek şartı, ona yansıyan bir ışık olmasıydı. Işığınsa görünür olabilmesi için, yansıtabileceği bir cisme ihtiyacı vardı. Biz buyduk. Birbirimizi var ediyorduk. “Karanlığımda güvendesin,” demesi yetmiyordu. Ben görünür olmak istiyordum. Onunla var olmak… Kendimi sadece onun ışığında görmek istiyordum. Ama o, biraz olsun yansıması bende devler yaratır diye korkuyordu. Buradaki karanlık, dış dünyanın tehlikeleri değildi. Esas tehlike, Benim onu değiştirme ihtimalimdi. Onun üzerindeki etkimdi. Ne kadar geri çekilmek istese de, Düşeceği tek yer benim tarafımdı. Ve o da biliyordu bunu. Bir gün ismim dudaklarından öyle bir çıktı ki… Sandım ki, hiç bitmeyecek bir bahar gelmişti ömrüme. O an… İsmim, gerçekten “Bahar”dı. Ama sonra… Bir gün yeniden söyledi adımı. Bu kez… Soğuktu. İçimi titreten, kalbimi donduran bir soğuklukla. Ve ben… İlk kez o an anladım. Efsanede anlatılan Persephone gibi… Bahar’ın gelişiyle var olan o genç kız gibi… Ben de yeraltına indim. Yerin altına hapsoldum. Çünkü ışığımı kaybettim. Ve ışığım yokken… Ben sadece karanlıkta kalan bir gölgeydim. Bu nasıl oldu?

"Ceylan sadece benim için yaşa!"

"Sen beni bu karanlığın içinden çıkaran tek aydınlıksın Kanat Aktan." "Benim aydınlık olmamı sağlayan tek kişisin Leya."

Bir kez daha gök gürledi o gece . Elzem sessizce ilerlerken yağan yağmurla gizledi göz yaşlarını. Herkes şemsiyesine sığınmışken o yağmura sığındı. Yine her zamanki gibi yoluna bakacaktı ama bu sefer yolu farklıydı.

Sonradan birbirini bulan iki kardeş , kız kardeşin sevdası ve abinin kardeşini koruması (bence okumalısın).

“İnsanlar ay’a benzer, kimseye göstermedikleri karanlık bir yüzleri muhakkak vardır.”

Rüzgar esti, çiçek buketinin içindeki zarif gülün yapraklarından biri esintiye kapıldı. Uçtu, uçtu ve uçtu. Nelere sebep olacağını ona söyleseler aklı şaşardı.

Hayatının tarifini çok önceden yazmıştı Sevil: bir tutam cesaret, bolca umut… Ama Samsun’dan İstanbul’a uzanan yol, bu tarifi tamamen değiştirecekti. Sevil`in Babası Can, ‘doktor ol’ dediği yerde, Sevil ‘pasta yapacağım’ dedi. Ve hiç kimsenin bilmediği bir şehirde, hiç tanımadığı bir adamın yardım eliyle... kendi mevsimine adım attı. Bu artık onun mevsimiydi. Bu, Sevil Mevsimiydi.

“Birbirimizi en çok, ayrı kaldığımız zamanlarda sevdik; belki de o yüzden hiç kavuşamadık.”

Kardeşi olarak gördüğü arkadaşını sevebilecek mi Gökalp

"Sana söz Vira ne olursa olsun kim ne derse desin elin elimde olucak.Babam bile olsa karşımda tutucam elini Soz veriyorum Vira." Baransel`in bu sözleri ne kadar iç açıcı olsada patronun karşısında elimi tutmayı bırak gözlerime bile bakacağını düşünmüyordum....

Aşka tutulunca herşeyin toz pembe olduğunu zannederiz. Yada ilk aşkların son aşkın olacağını.... Kader bilinmezlik......

Azelya bir sabah babasıyla kavga eder aklı allak bullak olan Azelya tam o sırada ço kkolay bir şekilde kaçırılır ama kendisini hiç kaçırılmış gibş hissetmez.

Söz ver beni birdaha bırakmayacağına,söz ver bana ve aşkımıza sahip çıkıcağına,söz ver beni kalbinin tam ortasında saklıycağına, söz ver beni travma larımla yalnız bırakmayacağına.

Ömür yine bir ailesinden daha ayrılıyordu -babası olarak gördüğü albayı ve askeri liseden beri kardeş benimsediği Tunaydı onun ailesi- ama ayrılıpta gittiği yerin zaten ona ait bir aile olduğunu onunla tanışınca, kavga ederek anlaştığında, ondan ne kadar kaçsa da onu yine etrafında görünce anlamıştı... ~ -Kaçmak mı kurtaracak seni benden ? -En azından denicem. -Boşa yorulcaksın. -Neden miş o ? -Sen nereye ben oraya be Ömür. ~

Umutsuzluk icinde yanan bi ateş.