Biraz gerçeklerden bahsetmenin zamanı gelmedi mi?

Anlamsızlık. Kanser gibi zihnimi hasta eden duygusuzluğun ilkelerinden biri. Zihnimin içinde gitgide büyüyen anlamsızlığın zehirli sarmaşıkları kalbimi kenetlemeye başlamıştı çoktan, derinden ve bir o kadar da yavaştan çürütüyordu beni. Nasıl bir güne uyandığımı bilmiyordum ama nasıl bir güne uyandığımı hissetmek yüreğimi burkuyordu. Hep böyle mi oluyordu peki? Başımıza bir şey gelmeden önce, neler olacağını bilmiyor olsak da hissedebilir miydik?

Gemi mühendisi olan Deniz in iş için Şile ye gelmesi ve orda hayatının aşkıyla karşılaşması... . . . Ağustos başında olmamıza ve havanın sıcak olmasına rağmen dışarda şiddetli bir yağmur vardı. Pastanenin camına vurup kayan damlalar dışarıyı görmeye engel oluyordu. İçerde kısık sesle açtığım müzik boş pastanenin duvarlarında yankılanıyordu. Bu havada kimsenin gelmeyeceğini bildiğim için mutfağa gittim. Aklımda olan birkaç tarifi denemek için mükemmel bir zamandı. Bir süre sonra pastane kapısının açılması sesini duyduğumda hemen çıktım mutfaktan. Pastanenin ortasında gördüğüm adamla gözlerim kocaman açıldı. Sarı saçları ıslanmış kahverengiye dönmüştü. Yağmur suyu saçlarının ucundan yere damlıyordu ama sadece saçları değil kendisi de sırılsıklam olmuştu. Kabanının bıraktığı açıklıktan beyaz gömleği üzerine yapışmıştı. Pantolonunun paçalarından damlalar akmaya devam ediyordu. "Hoş geldiniz, biraz ıslanmış gibisiniz."

Bazen hayatımın karardığını düşünüyorum. Ama hayat bana öyle olmadık bi zamanda olmadık bir haber veriyor ki ne yapacağımı,neyin nasıl olacağını, ne düşüneceğime şaşırıyorum umarım bundan sonraki hayatım güzel olacak mı diye de düşünüyorum ama tam tersi olursa ki ben yine ve yine yalnızlık ile baş başa kalacağım sadece o var bana iyi gelen bir tek o var. Ben Lavinya Asil Çiçek Bilinmezliklerle dolup taşan bir lavin

.sbnzmxjzlnxnzmclajcoajxksnxlanc

“Kimi aşklar kaderdir, kimi kaderi değiştirir.”

Lise Kurgusu + Mizah + Gizem Yıllar önce ayrılan ikizler, yıllar sonra öğrendikleri gerçeklerle birbirlerinin yerlerine geçerler. Ancak hesaba katmadıkları bazı şeyler vardı. İnsanlar göründüğünden daha mı aptaldı, yoksa onlara oyun mu oynuyorlardı? *Yazım tarihi:11/06/2025* *Tüm Haklar Saklıdır*

Filistin’in özgürlüğüne kavuşmasının ardından, genç öğretmen Ahsen gönüllü olarak bu topraklara gider. Yeni bir başlangıcın eşiğinde olan halkın umutlarını, sevinçlerini ve acılarını yakından tanıyacaktır. “Filistin’de Açan Güneş”, savaşın ardından doğan umudu, bir öğretmenin gözlerinden anlatıyor

hayat bazen en çok güvendiğin yuvam dediğin yerden yıkar seni selis geçmişinin gölgesinden kaçar ama kovalamaca bir gün son bulacaktır ve selisin geçmişi bir gün onu sobeleyecektir hayatında attığı yalanlar onun peşini bırakmayacaktır umursamazlığının altında yatan düşünceleri onu boğarken çıkacak aşk karşısına ama bilemeyecek ki insanın her yuvam dediği yerden yıkılacağını.

Aşkımızı gözyaşımızı mutluluğumuzu sessiz yaşardık biz çünkü bizim çığlıklarımızda sessizliğimizdi

Konuşma engelli olan Yankı, motosiklet yarışçısıdır. Tek hayali motoGP uluslararası yarışmalarda oynamak olan Yankı`nın ilk serisidir. İyi okumalar dilerim. Bölümlerimiz uzun olacaktır ve seri şeklinde gidecektir:)

Roblox hikayeleri olan bir kitap. Kesin okuyun!!

arkadaslar okuyun vallahi cok güzell

Mn istəyirəm ki, şəkil əlavə eləyəm. Bir cərvəl düşünün, onun bir tərəfi şəkil olacaq, bir tərəfi axı düzəlirəm. Mən axı tərəfi gələcəzlərim. Məsələn ki, mətinin ortasına şəkil qoya biləm və şəkilin kənarlarına mətin yaza biləm. Elə bırakmam lazımdır.

Geçmişin izleri ile şekillenen gelecek

Üstüne, acımasız günahlarını yıkarsa sevdiğin insan, sağ çıkamazsın. Kanatlarını kırarlar ve sonrasında senden uçmanı isterler. Kalbini sökerler ama yaşa derler. Burası dünya, yazgın buymuş meğer. Yazgı denen şey eğer ki gerçekse, ondan ne kadar nefret ettiğimi bilsin istiyorum; bana sunduğu bu hayattan nefret ettiğim kadar. Hatta belki daha fazla. Kendimden nefret ettiğim kadar. *** "Sen bir tek beni harcamadın. Aileni harcadın. Ama en kötüsü ne biliyor musun? Sen kendini harcadın." "Ailemi kazanabilirim." "Peki ya, diğerleri?" "Belki diğerleri benim için bir kayıp değildir? Bu ihtimali hiç düşündün mü?"

Ben dalıp gitmişken, karşı koridordan çıkan kadın bir anda tüm dikkatim üzerinde topladı. Mekânın ışıkları adeta ona yönelmiş gibiydi; her adımı, her hareketi sanki sahnenin ortasında olduğunu fısıldıyordu. Siyah elbisesiyle zarif ve asil bir duruş sergiliyordu; kumaşının akışı, her hareketiyle birlikte adeta yaşam buluyor, mekânın havasını değiştiriyordu. Elbisesi uzun olmasına rağmen, bacağındaki derin yırtmaç, elbisenin naifliğini gölgelemiyor; tam aksine, hem cesur hem de sofistike bir çekicilik katıyordu. Beyaz teni, elbisenin koyu rengiyle büyüleyici bir tezat oluşturuyor, gözleri ekrandan fırlamış gibi ona kilitleniyordu. Yırtmacın arasından görünen uzun ve pürüzsüz bacaklar, sanki her adımda bir hikâye anlatıyordu; baştan çıkarıcı ama aynı zamanda zarif, dikkatlice dengelenmiş bir estetik gibiydi. Gözlerim istemsizce ayak bileklerine kaydı. İncecik bileğinde asılı duran zarif halhal, sadece bir takı değil, onun duruşunu ve karakterini tamamlayan küçük ama etkili bir imza gibiydi. Işığın bile bileğiyle oyun oynaması, onun doğal bir ışıltıya sahip olduğunu gösteriyordu. Yukarı doğru baktığımda, dalgalı ve hacimli saçlarının omuzlarına salındığını fark ettim. Her bir teli, ensesinden kayıp omzuna dökülüyor, hareket ettikçe ışığı yansıtıyor ve onu daha da büyüleyici kılıyordu. Sanki saçlarının ritmi, adımlarının melodisiyle uyum içindeydi. Ve yüzüne baktığımda... işte asıl sarsıntıyı o an yaşadım. Güzel demek yetersiz kalırdı. Bu kadın, güzelliğin çok ötesinde bir aura taşıyordu; büyüleyici, unutulmaz, neredeyse dokunulmaz bir varlıktı. Kim olduğunu bilmiyordum ama kesin olan bir şey vardı: Daha önceki davetlerde hiç görmemiştim. Görmüş olsaydım, bu yüz belleğime kazınırddı, bir daha asla silinmezdi. Gözleri, dudakları, hatta hafif tebessümü bile aklımda bir iz bırakıyordu; sanki her detay, özenle tasarlanmış bir sanat eserinin parçasıydı. Onu gözlerimle takip ediyordum, ama o bir an bile başını kaldırıp bana bakmadı. Varlığımı hissetmiyor gibiydi, ya da belki de sadece kendi dünyasında yürüyordu. Ardından beklenmedik bir şey oldu: Kadın, doğruca Halil İbrahim Bey’in yanına yürüyüp oturdu. Salonda onlarca boş masa varken, neden yaşlı bir adamın yanına oturuyordu? Bu küçük ama gizemli tercih, merakımı katbekat artırdı. İçimde bir heyecan dalgası yükseliyor, adeta her detayı ezberlemeye çalışıyordum. Kimin olduğu, neden orada bulunduğu, her bir hareketiyle anlatmak istediği hikâye… bütün bunlar zihnimde yavaş yavaş şekilleniyordu.

“Ne sen benden kopabilirsin, nede ben senden ayrılabilirim. Biz birbirimize sarmaşık gibi sarıldık, kaderimiz bir.”

Baba olmak için illa kan bağı mı lâzımdı? Hayır.

Sessiz karanlığın gölgesinde ki yansıma

Yayıncı bir kız ve yayıncı bir adam, aslında kader ağlarını onlar için yayınlara başladıkları ilk zamanlar örmüştü... Aden ve Barlas`ın hikayesine ortak olmak ister misiniz?

Kitabım kısacası yaşadığı bütün zorluklara rağmen ülkesini berbat halinden kurtarmaya çalışan bir kızımızın bu yolculuğunda aşk dahil olmak üzere bir sürü duyguyu tattığı tatlı bir hikayedir<33

Melodi’nin rüyası artık kabusuydu.

... ölü ruhların arkasındaki gizemli perde

Bedenleri her ne kadar yeni tanışıyor olsa da, ruhları evvelden tanışıktı.