İşlediği suçtan dolayı ailesi tarafından intihara sürüklenen Süreyya ölüme bir adım daha yaklaşmışken ölümden kaçan bir adamın evinde çat kapı belirmesi ise ölümden uzaklaşırken, aynı zamanda ölüme yaklaşma çabasına girer.

Mihri, on altı yaşında bir genç kızdır. Yetimhanede büyümüş anne babasını hiç tanımamıştır. Baran, kendisinden yaşça büyük olan bir iş adamıdır. Baran Mihri`yi evlat edinir ve ikilinin arasında olmaması gereken ama vazgeçilmez bir ilişki başlar.

"Her küle dönüşen melodiler bir hikâye anlatır..." Sonbaharın melankolisinde şekillenen bir yolculuk... Hayatın iniş çıkışlarıyla bir araya gelen dört yabancı, kendi hikâyelerini keşfederken, birbirlerinin melodilerine eşlik etmeyi öğreniyor. Doğanın sessizliği, rüzgârın fısıltısı ve kalplerdeki çatışmalar, her adımda yeni bir notaya dönüşüyor. Bu bir dostluk, tutku ve kendini keşfetme hikâyesi. Ancak unutmayın, bazı melodiler sadece dinlenmek için değil, yaşanmak içindir. Kül Melodisi: Duyguların, hayallerin ve sonbahar yapraklarıyla savrulan bir senfoni.

Karahan Çakıroğlu ~Namı diğer Kara! Kıbrıs’ta işlettiği casinoların dev imparatoru. Yer altı dünyasının genç liderlerinden Çakıroğlu aşiretinin veliahtı. Bir gün hiç tanımadığı bir yabancı kendisini dolandırmaya çalıştığında bunun karşılığında kendisine bir kız sunulmasını beklemiyordu. Asi, hırçın, dediğim dedik ve inat. Zeynep Kalender belanın göbek adıdıydı.~ Zeynep Kalender ~Namı diğer yedi bela! Onun hiç bir şey yapmasına gerek yok, sabit dursa bile bela ona muhakkak uğrayıp kapısını çalar. Hayatı şimdiye kadar hep çekişmeler üzerinde gitmiş olduğu yeri bir türlü benimseyememiş ve hep yalnız kalmış. Peki kökleri Ardeşen’in yaylarına kadar uzanırsa ne olur? Farkında olmadan kendisini bir girdabın içerisinde bulduğunda istemeden köklerinede yakınlaşmaya başlar~ “Sende biraz lazlık var sanki ha?” Dedi suratıma bakarak. “Uy dema da!” Dedim az önce halasının sesini taklit ederek. İkimizde aynı anda gülerken bir anda kasıldı. “Güldürma da! Yaraliyim haburda. Canima kastın mi var yoksa?” Şivesi bir anda ortaya çıktığında donup kaldım. Her zaman İstanbul Türkçesiyle konuşan adam topraklarında özüne iniyor ve bunu göstermekten zerre utanmıyordu. Yaptığı kinaye karşısında bir şey diyememiştim. Yattığı yerden başını doğrultup pamuksu yumuşaklıkta ki dolgun dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Bu… asla beklediğim bir şey değildi. Kalbimin çarpıntısı beni zamansız yakaladı. Gözlerim adeta yüzünde donakaldı. “Bugün hayatımı kurtardın. Teşekkür ederim.” Dedi pürüzlü bir sesle. “Seni vuran bendim.” “Ama beni iyileştirende sensin.”

" Doğru sen herkesi gördün, kalbinde herkese yer vardı da bi bana yoktu , söylesene cemre hiç mi sevemezsin beni " Kitabımın her hakkı saklıdır, konunun kapağın ve ismin uygulamada olmadığı bir kitap, Herhangi bir çalıntı da gerekli olan herşey yapılacak. ... "Sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor " İki gencinden sesi bu ana kadar çıkmıyordu fakat adam türkünün bu sözlerini genç kıza bakarak devam ettirmişti, görsün istiyordu içindeki sevgiyi, "E-emir ab-"genç kız şuan ki bulundukları durumdan fazlası ile rahatsızdı, korktuğu şeyin başına gelmesini istemiyordu. "Görmüyorsun değil mi, Şu kalbimin senin için nasıl attığını görmüyorsun! "Genç kız duydukları ile korktuğu şeyin başına geldiğini anlamıştı, abisi olarak gördüğü hatta mecbur kalmadığı sürece bir araya gelmedikleri adamın onu sevmesinden korkuyordu. " Doğru sen herkesi gördün, kalbinde herkese yer vardı da bi bana yoktu , söylesene cemre hiç mi sevemezsin beni "genç kız düşündü sevebilir miydi ki? Hiç bir zaman böyle bir soruyu kendine sormamıştı , şimdide sormak istemiyordu... Evet burası Gülce mahallesi;bir mahalle düşünün eskiden olduğu gibi sıcacık bir mahalle. Oğluna kız arayan, dedikoducu teyzelerin, delikanlı erkeklerin olduğu, mahallenin genç ve güzel kızları, küçük çocukları ve herkoşulda iyi günde kötü günde birbirinin yanında duran bir mahalle burası GÜLCE MAHALLESİ iyi yönlerinin olduğu gibi çoğu aşkların yarım kaldığı bir mahalle..

İki farklı kişinin bir arada çarpmaya başlayan kalpleri

Bazı yaralar görünmez, bazı hikâyeler yazarın kalbinden sessizce süzülür. Bu roman, iki gencin hayatında yaşanan kırılmaların, suskunlukların ve içlerinde büyüyen derin boşluğun hikâyesi. Yazarın kendi yaşamından izler taşıyan bu satırlarda, kaybedilen dostlukları, yarım kalan aşkları ve saklanan acıları bulacaksınız. Bir şehri değiştirmek mümkün olabilir, ama insanın içindeki boşluğu doldurmak, en zor yolculuktur. Ve bazen en büyük mücadele, kendinle baş başa kaldığın anlarda başlar. "Boşluk"; yaşanmışlığın en hüzünlü, en gerçek halinin kelimelere dönüşmüş şeklidir.

[Şiddet,kendine zarar verme gibi ögeler içermektedir!] Çocuktum ve yaşadığımız şeylerin kaderimiz olduğunu düşündüm. Büyüdüm ve anladım,bizim kader dediğimiz başkalarının tercihlerinin sonucuydu. İlahi adaleti bekledim. Sandım ki zamanla herkes yaptığının bedelini ödeyecek. Olmadı! Şans kötülükten taraf oldu! Bir tarafta sevdiğim adam ve geleceğim. Diğer tarafta geçmişim ve annem. Aşk durdurmaya yetmedi beni. Geçmişin beni yönetmesine izin verdim. Geçmişin kuklası olmayı kabul ettim. Herşeyi kaybetmeyi göze alarak. Belki de en çok kendimi yok ederek.

Genç kadın evinde oturup kitap okuyorken aniden kapısı çaldı. Bakışları dış kapıya kitlendi ve hemen ayaklandı. Birisini beklemiyordu. Beklediği kişinin geleceğini zannetmiyordu doğrusu. Artık gelecek birisi de varmıydı bilmiyordu. Adımları hızlı hızlı kapıya gelip delikten bile bakmadan açtı. Karşısında duran iri cüsseli insan çok çok yakından tanıdığı biriydi ama aynı zamanda hiç ama hiç tanışamadığı kişiydi. Yeşil gözleri adamın üstüne sabitken konuşamayacağını anlayan adam omzunu kapı pervazına dayayıp karşısında kısa kalan kadına bakıp konuşmaya başladı. " istiyorum " dedi net bir şekilde. " seni tanımayı, seni görmeyi, senin hakkında olan her şeyi bilmek, duymak istiyorum" Genç kadının elleri kapı kulpunun üzerinde adeta uyuşmuş gibiydi. Ne diyeceğini hatta cümle kurabilir mi ondan bile emin değildi. Genç adam konuşamayacağını anlayınca omuzunu dayadığı yerden doğrulup koyu gözlerini kadının gözlerine kenetlemişti. " yalnızca ben " dedi ihtiyaç ve muhtaç şekilde. " ve yalnızca sen" İstiyordu, muhtaçtı ve ondan başkasıyla olamazdı. Tamamen kurgusal bir kitaptır. Kendi şahsıma aittir. Okunur okunmaz bilmiyorum ancak yazmaya bir şans verdim umarız sizde verirsiniz...

❝ Sonuçta o Alex Turner`dı. Benim Alex`im, Arctic Monkeys`den olmayan. ❞ © imacbeth

Ülkesini temsil etmek için Brezilya liginden ayrıldı ve şimdi Türkiye U-20 ligini domine etmek için sahaya adım atıyor. Azap Kangülü dünyanın en iyi oyuncusu olmak için dünyanın tüm oyuncularına meydan okuyarak kendini gösterecek mi yoksa gösteremeyecek mi?

Disiplinle yetiştirilmiş zengin bir kız ve normal bir aile Peki anlaşabilecekler mi?

Civan: EFNAN ÇILDIRTMA BENİ! Siz: Bağırma bana! Civan: Ne işin vardı o herifin arabasında senin? Civan: Ben sana uzak dur dedikçe tersini yapıyorsun! Civan: Üç gün ulan! Civan: Üç gün yoktum! Civan: Ben arkamı döner dönmez ona mı gittin? Siz: CİVAN ÇILDIRTMA BENİ! Civan: Bağırma bana! Siz: Ne ima ettiğinin farkında mısın sen Siz: Bence bu konuşmayı burda bitirelim Siz: Birbirimizin kalbini kıracağız yoksa Civan: Bitirelim bencede. Civan: Biz bu konuşmayı sonsuza dek bitirelim. Civan: Ben anladım sen asker yolu beklemezsin. Civan çevrimdışı. Gözlerim bir süre son mesajında takılı kaldı. Yüzümde buruk bir tebessüm oluşurken kırılan kalbimle ekranı kapattım. Babam askerdi. Bilmiyordu. Abim askerdi. Bilmiyordu. Civan Mert Türkoğlu benim doğduğumdan beri asker yolu beklediğimi bilmiyordu.

Herkes yapıyordu dedim ben niye yapmıyorum ve yaptım.

Ruhunuz üşüdüğünde, kalbinizi ısıtan o tatlı sözcüklere sıkı sıkıya sarılın. Bir daha asla onlara sahip olamayabilirsiniz. Tıpkı benim gibi. Bir hata yapmıştım. Derinlerde uyuyan kabuslarımı uyandırmış, kendi cehennemimden kaçamaz olmuştum. Fakat unuttuğum bir şey vardı. O da korkunun yalnızca bir illüzyon olduğuydu.

Bir ev… İki kadın… Ve yıllardır susan bir adam. Pervin, Azat Mirzaoğlu’nun ilk eşi. Gururuyla, sabrıyla ve kimseye göstermediği kırgınlığıyla dimdik duran bir kadın. Berfin, bu eve kuma olarak giren genç kadın. Sessiz… yaralı… ve herkesin sandığından daha güçlü. Aynı adamın gölgesinde yaşayan iki kadın, aynı çatıda nefes alırken birbirlerinden sakladıkları tek bir şey var: Azat’ın onlardan sakladığı gerçek. Bir gün, o sır ortaya çıktığında bu evde kimsenin kaderi yerinde kalmayacak. Pervin’in yıllarca koruduğu düzen… Berfin’in saklamaya çalıştığı geçmiş… Azat’ın sustukça büyüyen günahları… Hepsi tek bir gecede çarpışacak. Bu hikâye, gururun bile sustuğu, aşkın bile yetmediği, sırların ise asla gömülü kalmadığı

Okurmusunuz Yenibir başlangıç.

Gücün sesinle duruşunla ve seçimlerinle parlar. Kendini küçümseme. Dünya senin ışığını görmeli... Ben onu çok sevmiştim. Oda beni çok sevmişti. Peki aşk gerçekten bu muydu. Önce ayaklarını yerden kesip sonra seni yerin dibine sokan bir şey miydi?

Türk Hava Kuvvetlerinde Olan Kadın Ve Türk Kara Kuvvetlerinde Olan Adamın Hikâyesi... "Havadan gelen nefes karaya vurmasaydı, Çiçek toprağa kavuşmazdı. Çiçek oksijen bulması için toprağa karışması gerekirdi. Ve Hava ve Kara Birleşirdi. Toprak ve Çiçek Buluşurdu. Bu ne demekti? Bu Tam olarak şu demekti. Bir Makine, Bir İnsan Tek Vücut Olduğunda Yeryüzü Ve Gökyüzü Birleşir Bir Savaşçı Doğar."

Bir kayıp… Bir defter… Ve hiç hesapta yokken başlayan bir kader… Helin, küçük yaşta ailesini kaybettiğinde, teyzesinin yanında ikinci bir hayat bulmuştu. Hande, onun hem koruyucusu hem de en büyük dayanağıydı. Ne yazık ki iyi insanlar güle benzerdi; güzellikleriyle çevresini aydınlatır, ama bir o kadar da çabuk solar giderlerdi. Hande de bu hayata, Helin’in on sekizinci yaş gününden sadece iki hafta sonra veda etti. Geride kalanlar yalnızca anılar değildi. Hande, en yakın arkadaşı Zümrü ile birlikte çok önceden bir plan yapmıştı. Plan, Helin’in Zümrü’nün 26 yaşındaki polis oğlu Yiğit ile evlenmesiydi. Çünkü Hande’ye göre Yiğit, Helin’in güvende olacağı tek kişiydi. Yiğit, Helin’i hem koruyacak hem de yalnız bırakmayacaktı. Tüm bu plan, sayfa sayfa yazılmış bir defterde yer alıyordu. Son isteği netti: “Evlen. O sana iyi gelecek.” Helin için bu, bir tercih değil; bir zorunluluk gibiydi. Çünkü artık kimsesi yoktu… Ve bazen, insan çaresizliğin içinde şekillenen bir kaderi kabullenmek zorunda kalırdı. Bu sadece bir evlilik hikâyesi değil. Bu, geçmişin izleriyle örülü, duyguların sessizce filizlendiği, her satırı bir sır, her adımı bir seçim olan bir yolculuk. Kader, bazen hiç açmak istemediğin bir defterle başlar…

"Alaca kalk okulun ilk gününden geç kalacaksın!" Diye bağırdı annem, bu arada selam, ben Alaca Ak. Ve bugün 10. Sınıfımın ilk günü, arkadaş grubumla geçireceğim bir sene zeka yoksunluğundan öleceğimiz şakadan karnımızın yarılacağı bir sene daha. Beni asıl heyecanlandıran bunlardı işte. Benimle tanışmaya ve anılarımı dinlemeye var mısını? ~Uyku seven yazar 💗~

Ben Meyra. 23 yaşındayım. Hayvanlarla, sessizlikle ve kendi kurduğum küçük dünyayla yaşıyorum. Herkesin “büyü” dediği yerden bilerek uzak durdum. Çünkü bazı hayaller, kalabalıkta soluyor. Bir gece, bu sessizliğin ortasına yaralı bir yabancı düştü. Adını sonradan öğrendim. Atlas. Onun dünyası gürültülüydü, benimki yavaş. Bir haftalığına aynı çatı altında kaldık. Hayvanlar, sabah sesleri, toprak ve iyileşen yaralar arasında Atlas ilk kez durmayı öğrendi. Ben ise kurduğum dünyanın ne kadar kırılgan olduğunu fark ettim. Gitti. Ama bazı insanlar giderken arkalarında sessizlik bırakmaz. Bu hikâye; iki ayrı hayatın, aynı yerde nefes almayı öğrenmesini anlatıyor. Ve evet, bizim anlatıcak çok şeyimiz var.

Gökyüzünün en büyük çelişkisi… Bir yanda, karanlıktan korkan ama ışık saçmaya mecbur hisseden Güneş; geçmişin gölgelerinden kaçarken, parladıkça kendi yarasını gizlemeye çalışan. Diğer yanda, ışığını kaybetmiş Ay; yüklerin ağırlığı altında gençliğini tüketmiş, sessiz gecelerde yalnızca başkalarının varlığıyla parlayabilen. Biri ışığını kaybetmenin acısıyla boğuşurken, diğeri ışığının yükünü taşımaktan yorulmuştu. İki yaralı kalp, iki farklı yol… Biri güçlü görünmek için ışığını zorla yayar, diğeri hayata küsmüşçesine kendi karanlığına saklanır. Ama aynı gökyüzünün mahkûmları olarak, aynı hikâyede buluşmaktan kaçamazlar. Çünkü bazı yollar, ne kadar farklı görünse de aynı noktada kesişmeye mahkûmdur. Kader, bazen en sert fırtınaları aynı gökyüzünde toplar; bazen de iki uzak ışığı, tek bir çizgide karşı karşıya getirir. Ve işte o anda, gölge ile ışığın sınırı silinir, hangi tarafın diğerini aydınlattığı belirsizleşir. Birbirlerine benzemeyen ama birbirlerinin eksikliğini taşıyan bu iki ruh, aynı sorunun cevabını ararken kendilerini hiç beklemedikleri bir yolculuğun içinde bulurlar: Karanlıkla yüzleşmek mi daha zordur, yoksa ışığı taşımak mı? Ve gökyüzünde ayrı duran bu iki ışık, yeryüzünde birbirinin eksikliğini tamamlamaya başlar. Ama bu tamamlanış, bir iyileşme mi getirecektir, yoksa yeni yaralar mı açacaktır? Çünkü cevaplanması gereken bir çok soru vardır: Ay mı Güneş’ten güç alır, yoksa Güneş mi Ay’ın saklı kalan karanlığını aydınlatır? Ya biri ışığını kaybederken diğeri kendi ışığından korkuyorsa… O zaman gerçek aydınlık nerede saklıdır? -İTHAFTIR- "Ne gündüzdün, ne gece. Ne tamamen vardın, ne de yok. Ama kalbimin en sessiz yerinde hep sen vardın. Seni hiç tanımadan tanıdım, görmeden bildim. Bu kitabı, bir rüya kadar gerçek, bir dua kadar saf olan o hissin sahibine armağan ediyorum..."

Düşmandan Aşka :) Güliz için güne başlamak tam bir kabustu: işe geç kaldı, kaza yaptı, bisikleti pert oldu… Yetmedi, işini de kaybetti. Ona çarpan kişi ise şehre ilk kez ayak basan Mert’ti. Mert, Güliz’in tam zıttıydı: nazik, sakin ve sinir bozucu bir şekilde… çekici. Güliz ise deli dolu, ateşli ve her an patlamaya hazır bir bomba gibiydi. Yağmur altında, kırık bir bisiklet ve dağılmış hayatlar arasında başlayan bu kaos; kahkaha, inatlaşma ve biraz da aşkla karışmaya başlar. Peki, her şey ters giderken… kalpler doğru zamanda yolu kesiştirir mi? Romantik bir komedi okumaya hazır olun :) Yayın tarihi : 12.11.2025

Hayat kimine beyazdı kimine siyah Zordu yaşamak, vazgeçmek isterken yaşamak... Küçüktüm ben daha Çok küçüktüm... Dünya üzerine adalet hakim ve savcının dudakları arasındadır. Karar verildi...