Abisinin arkadaşına aşık olan nidanın hikayesi

Urfa’nın yakıcı sıcağında, suskun duvarların ardında gizlenen bir hikâye… Yıllardır süren kan davası, iki köklü ailenin geleceğini karanlığa gömmek üzeredir. Fakat barışın tek yolu vardır: evlilik. Hiç istemedikleri hâlde ailelerinin onurunu ve toprağın kaderini taşımak zorunda kalan iki genç, birbirine yabancı iki kalp… Onlar için bu evlilik bir mecburiyet, bir zorunluluktu. Ama zamanla sızıya dönüşen kırgınlıkların, derin yaraların ve suskun bakışların arasında filizlenen başka duygular vardır. Gelenek ile özgürlük arasında sıkışan bu hikâyede, sevgi acıya mı dönüşecek, yoksa kalp sızısı bir gün şifasını bulacak mı?

Yıllar önce evlat edinilen,aralarında kan bağı olmasada birbirlerine kalplerinden bağlı üç kardeşin hikayesi

Işılay, Ilgaz ve Ilgın... 17 yıl önce anneleri tarafından üçüzler ayrılmıştı. Işılay ve Ilgaz`ı yetimhaneye bırakan anneleri Ilgın ile Şanlıurfa`dan kaçıp İstanbul`a yerleşmişti. Işılay ve Ilgaz birbirine aile olurken Ilgın tek başına , annesinden sevgi göremeden büyümüştü. Kader üçüzleri 17 yıl sonra bir araya getirdi. Bundan sonra ne olacaktı ? Üçüzler birbirine alışacak mı? Kardeşleri, abileri ve babası ile mutlu olacaklar mı ? Yıllardır yalnız olan üçüzler bir anda kendilerini kocaman bir ailede bulurlar. Üçüzlerin yeni hayatına davetlisiniz.

Pırıl İpek Soydere... Çocuk yaşta tanınmış bir oyuncu, genç yaşında büyük kararlar almak zorunda kalan biri. Göz önünde büyümenin, herkesin "başarılı" gördüğü o hayatın görünmeyen tarafında; yalnızlık, yorgunluk ve bastırılmış hayaller var. Bir gün, hayatına bir teklif düşer. Parlak bir proje. Ateş Acar gibi herkesin konuştuğu biriyle aynı projede olmak... Ama sadece bir proje midir bu? Yoksa geçmişin hayaletleri, yeni başlangıçlara tutunan eller, hiç tahmin edilmeyen sonlara mı çıkarır Pırıl`ı? İlişkiler, dostluklar, rekabetler, aile çatışmaları ve kendi olma mücadelesi... Kimi zaman gülümsetecek, kimi zaman boğazda bir yumru bırakacak bu hikâyede; bazı sahneler zihninizde, bazı duygular kalbinizde kalacak. Hayat bazen zambak kokusu gibi gelir... Narin, güzel. Ama bir kez solarsa… bir daha asla açmaz.

> Bir bakışla başlayan ama yarım kalan bir hikâye... Yıllar sonra, küllerin içinden çıkan duygularla yüzleşme zamanı. Melek geçmişini unutmak istiyordu. Ama geçmiş, onu unutmadı. Aşkın gölgesinde, kurşunların hedefinde bir yolculuk: "Geçmişin Külleri."

`Senin için feda ettiğim yalanları ne zaman göreceksin?` Hislerin Katili. Okul hayatında sakin bir hayat süren Lale A. Parlak annesinin doktorunun çağrısıyla Ankara`ya gider. Ancak orada pek de iyi şeyler olmaz ve annesinin kanser hastası olduğunu öğrenir. Annesinin uzun tedavi süresini en yakın arkadaşı Gülsüm ve sevgilisi Nigel ile atlatmaya çalışır, ancak bu yol göründüğü kadar dürüst değildir. Birçok yalanla artık baş başadır, ve çevresinde güvenebileceği tek kişi bir gece ansızın onu takip eden yabancı adam olacaktır. Alkan Lami Tanyel. Lale A. Parlak devrimini başlatacak veya sonlandıracak kişi. Kartlar bu sefer tamamen anonimin kurduğu düzenden tekrar dağıtılacak. Sırlar ve yüzleşmeler Lale`nin hayatı olacak. Bu bir aşk hikayesi değil, bu acının içerisinde huzur bulmanın hikayesi. "Ne garip, oysa annem ilk bana ölmüş. Bana ölmeseymiş ben ölürmüşüm. Annem... Mezarlık ne tarafta? Bu kapı nereye çıkıyor."

Yıllarca şizofreni bir anne tarafından hem psikolojik hem de fiziksel şiddete maruz kalan Beste Güneş, hayatın bir başka yüzünde akıp giden rengârenk bir hayatla tanışır. Zamanla kendisinin ve yeteneklerinin farkına varan Beste, hayatlarına girdiği rengârenk insanlarla yaşamayı öğrenir ve başlarına gelen türlü zorlukları birlikte aşmayı öğrenirler. Bütün bunların yanı sıra güven, sevgi, dostluk, kardeşlik, aile gibi türlü sınavlardan geçmek durumunda kalır. GÖKYÜZÜNÜN, YERYÜZÜNE BULUŞMASININ HİKÂYESİNE HAZIR MISINIZ?

17 yaşındaki genç bir kızın erken yaşta olgunlaşmak zorunda kalması.

Begendiyseniz oy verin lütfen🤍

Bölüm 1: Tanışma (Detaylı Uzun Versiyon) Karabük’ün akşamı her zaman sessizdi. Sokak lambalarının sarı ışıkları kaldırımlara yavaşça düşerken, hafif rüzgar ağaçların yapraklarını hışırdatıyordu. Yasin işten çıkmıştı; belediyede temizlik görevlisi olarak uzun bir gün geçirmişti. Akşam yürüyüşü için evden çıkarken, telefonunu cebinden çıkardı. Bir mesaj geldi: Instagram’dan Aleyna. “Merhaba, nasılsın?” Yasin bir an duraksadı. Mesaj basit görünüyordu, ama içinde hafif bir heyecan uyandırdı. Yanıtladı: “İyiyim, sen nasılsın?” O basit sohbet kısa sürede derinleşti. Aleyna’nın mesajları samimi, sıcak ve dikkatliydi; sanki her kelimesi özenle seçilmiş gibiydi. Yasin’in yüzünde istemsiz bir gülümseme belirdi. İçinde bir sevgi tohumu filizlenmişti. Günler geçtikçe mesajlar sadece gündelik sorular olmaktan çıktı. Yasin, Aleyna’nın küçük mutluluklarını, hayallerini öğreniyor; Aleyna da Yasin’in iç dünyasına adım atıyordu. İki şehir arasında olsalar da, kalpler bir şekilde birbirine dokunuyordu. Bir akşam Yasin, cam kenarında otururken telefonunda Aleyna’nın fotoğrafına baktı. Gülümsüyordu. O an hissetti: bu sevgi, zaman ve mesafe tanımayacak kadar güçlüydü. Mesajlaşmaları ilerledikçe, birbirlerinin günlük rutinlerini, kahve molalarını, yürüyüşlerini paylaştılar. Küçük bir kahve anı bile, birbirlerinin yanında olmasa da anlam kazanıyordu. Yasin, bir mesaj attı: “Bugün seninle konuşmak, günümün en güzel anıydı.” Cevap hemen geldi: “Benim de öyleydi… Sevgi dolu rüyalar.” O an Yasin fark etti ki, bu sevgi sadece bir başlangıçtı. Daha paylaşacak çok anıları vardı, daha anlatacak çok sözleri. Ve belki de, bu mesafeye rağmen, kalplerini birbirine daha sıkı bağlayacak bir yol başlıyordu. Bölüm 2: İlk Sohbetin Derinliği (Detaylı Uzun Versiyon) Yasin, sabah işe gitmeden önce telefonunu eline aldı. Aleyna’dan bir mesaj vardı: “Merhaba! Dün geceki sohbetimiz çok güzeldi. Günün nasıl geçti?” Yasin içten bir gülümsemeyle cevapladı: “Yoğun geçti ama seninle konuşmak günümü güzelleştirdi. Sen nasıldın?” Mesajın ardından Yasin, işe gitmek için hazırlanırken aklında Aleyna vardı. Gün boyunca zihninde sürekli onun mesajları dönüp duruyordu. İş yerinde kısa molalarda bile telefonunu kontrol ediyor, yeni mesaj gelip gelmediğini merak ediyordu. Aleyna’nın cevapları uzun ve içten oluyordu: “Ben de iyiyim. Sadece seni biraz özledim… Seninle konuşmak her zaman rahatlatıcı.” Yasin bu mesajı okuduğunda kalbi hızla çarpmaya başladı. Mesafeler uzak olsa da, kalplerin birbirine yakın olduğunu hissetmek, ona tarifsiz bir mutluluk veriyordu. Mesajlaşmalar artık sadece gündelik sohbetten çıkmış, içten bir bağa dönüşmüştü. Günler geçtikçe Yasin ve Aleyna, birbirlerinin hayatına dair daha çok şey öğrenmeye başladı. Aleyna’nın İstanbul’daki hayatını, küçük mutluluklarını, sevdiği kahve türlerini ve sevdiği çocuk oyuncuların videolarını öğreniyordu. Yasin ise Aleyna’ya kendi rutinini anlatıyor, işten çıkınca evde yaptığı küçük çay keyfini paylaşıyordu. Bir gün Aleyna mesaj attı: “Yasin, bugün öyle bir gün geçirdim ki, sen yanımda olsaydın her şey daha kolay olurdu.” Yasin, bir an duraksadı. Telefon ekranında mesajı tekrar okudu, sonra yazdı: “Biliyorum, mesafe zor ama unutma ki kalplerimiz yan yana. Senin mutluluğun benim için çok önemli. Her zaman yanındayım.” O akşam Yasin, cam kenarına oturup şehri izlerken Aleyna’yı düşündü. Telefonundan Aleyna’nın gönderdiği küçük bir fotoğrafı açtı. Aleyna gülümsüyordu; Yasin’in yüzünde yine istemsiz bir gülümseme belirdi. İçinde büyüyen sevgi, kalbini hafifçe ısıtıyordu. Mesajlaşmalar sadece günün akışıyla sınırlı kalmadı. Birlikte izledikleri videolar, paylaştıkları fotoğraflar ve mesajlarda geçen küçük şakalar, aralarındaki sevgiyi güçlendiriyordu. Yasin, Aleyna’nın gülüşünü hayal ettikçe, ona daha yakın hissetmeye başladı. Aleyna da aynı şekilde, Yasin’in mesajlarından huzur ve güven buluyordu. O akşam, Yasin telefonu kapatmadan önce son bir mesaj yazdı: “Seninle konuşmak, günümün en değerli anı. İyi geceler, Aleyna.” Cevap gecikmeden geldi: “Benim için de öyle… Sevgi dolu rüyalar, Yasin.” Yasin derin bir nefes aldı. Bu kısa mesajlaşmalar, mesafeye rağmen onları birbirine bağlayan bir köprüydü. Artık ikisi de biliyordu ki, aralarındaki sevgi sadece bir başlangıçtı; çok daha derin bir yolculuğun ilk adımıydı. Bölüm 3: Özlem (Detaylı Uzun Versiyon) Sabahın ilk ışıkları Karabük’ün üzerine düşerken, Yasin uyandı ve telefonu eline aldı. Daha mesaj kutusunu açmadan kalbi hafif bir sıkışma hissetti. Aleyna’dan hâlâ bir cevap gelmemişti. Günün ilk mesajı, geceden kalan bir özlem gibiydi: “Seni özledim…” Yasin’in içi ısındı, ama aynı zamanda mesafelerin ağırlığını hissetti. İstanbul’da Aleyna, Karabük’te Yasin… Aralarında yüzlerce kilometre vardı, ama kalplerinin birbirine olan bağlılığı her geçen gün daha da güçleniyordu. Mesafe, onları zorlamıyor; aksine, içlerindeki sevgiyi besliyordu. O gün Yasin işine gitmişti. Her iş arasında kısa molalarda telefonunu kontrol ediyor, Aleyna’dan gelecek mesajı bekliyordu. Saatler geçtikçe, küçük bir mesaj bile onu mutlu etmeye yeterliydi. Nihayet akşamüstü Aleyna’dan bir mesaj geldi: “Bugün çok yoğundu, ama sürekli seni düşündüm. Seni görmek, yanında olmak istiyorum.” Yasin mesajı okudu ve derin bir nefes aldı. Mesafe ne kadar uzak olursa olsun, bu sevgiyi hiçbir şey yok edemezdi. Mesajla birlikte içindeki özlem biraz hafifledi. Hemen cevap yazdı: “Ben de seni çok özledim. Bir an önce kavuşacağımız günü hayal ediyorum. Her gün seninle konuşmak, bana güç veriyor.” O akşam Yasin, evine geldiğinde sessizliği hissetti. Televizyonu açtı ama dikkatini veremedi. Cam kenarına oturdu ve Aleyna’yı düşündü. Gözlerini kapatıp onun gülüşünü hayal etti. İçinde, her mesajla biraz daha büyüyen bir sevgi vardı. Mesafe fiziksel olarak uzak olabilirdi ama ruhları yan yanaydı. Yasin, o akşam mesajlaşmayı uzattı. Saatlerce, geçmiş anılardan ve küçük hayallerden konuştular. Aleyna, çocuk oyuncularla ilgili hazırladığı bir videoyu gönderdi. Yasin, gülümseyerek videoyu izledi ve mesaj attı: “Senin bu mutluluğunu görmek, günümün en güzel anı. Bu sevgi, mesafeleri bile yeniyor.” Aleyna cevapladı: “Her an seni düşündüğümde, kalbimde sıcak bir his oluşuyor. Bu sevgi, bizi hep güçlü kılıyor.” O gece Yasin, telefonu kapatırken derin bir nefes aldı. İçinde hem özlem hem de mutluluk vardı. Bu sevgi, onları birbirine bağlayan görünmez bir ip gibiydi. Mesafe, sadece bir engel değildi; bu engel, onların kalplerini daha sıkı birbirine bağlayan bir köprüye dönüşmüştü. O andan itibaren Yasin biliyordu: Özlem, sadece geçici bir his değildi. Bu, aralarındaki sevgiyi güçlendiren, derinleştiren bir duyguydu. Ve her gün, her mesaj, bu duyguyu büyütmeye devam edecekti. Bölüm 4: Küçük Sürprizler (Detaylı Uzun Versiyon) Bir sabah Yasin, işe gitmeden önce telefonunu eline aldı. Aleyna’ya bir sürpriz yapmak istiyordu. Son günlerde Aleyna, çocuk oyuncuların videolarını çok seviyordu ve Yasin bunun farkındaydı. Küçük bir fikir geldi aklına: Aleyna’nın en sevdiği oyuncuların kısa videolarını bulacak, birkaç fotoğrafla birleştirip ona gönderecekti. Yasin bilgisayarının başına oturdu. Videoları tek tek indirdi, fotoğrafları düzenledi, mesajla birlikte Aleyna’ya göndermeye hazır hâle getirdi. İçinde bir heyecan vardı; Aleyna’yı mutlu etmek, gününü güzelleştirmek, onun yüzünde bir gülümseme görmek… Bu sevgi, onu motive ediyordu. Akşam işten sonra evine geldiğinde telefonuna mesaj geldi: “Yasin, videoyu gördüm! Sen bunu mı hazırladın? Çok mutluyum, çok teşekkür ederim!” Yasin’in yüzünde büyük bir gülümseme belirdi. Hemen cevap yazdı: “Senin mutlu olmanı görmek, günümün en güzel anı. Bu sevgi, küçük sürprizlerle büyüyor.” Aleyna’nın cevabı geldiğinde Yasin’in kalbi hafifçe hızlandı: “Seninle konuşmak, bana huzur veriyor. Mesafe ne kadar olursa olsun, kalbimiz hep yan yana.” O akşam Yasin, cam kenarında otururken Aleyna’yı düşündü. Gülümsemesi gözünün önüne geldi, mesajlardaki neşesi aklına düştü. İçinde büyüyen sevgi, onu hem huzurlu hem de heyecanlı yapıyordu. Mesafe fiziksel olarak vardı ama kalplerini asla ayıramazdı. Ertesi gün Yasin, Aleyna’ya başka bir küçük sürpriz hazırladı. Bu kez, birlikte izleyebilecekleri kısa bir video derledi; kendi sesinden küçük bir mesaj ekledi. Video gönderildiğinde Aleyna hemen mesaj attı: “Seninle bu videoyu izlemek çok güzeldi. Her an seninle olmayı hayal ediyorum.” Yasin, mesajı okurken hafifçe başını salladı ve içten bir gülümseme belirdi: “Ben de. Bu sevgi, her mesafeyi aşacak kadar güçlü.” O akşam, Yasin telefonu kapatırken düşündü: Küçük sürprizler, yalnızca bir mutluluk anı değil, aralarındaki bağın güçlenmesini sağlayan bir köprüydü. Aleyna’nın yüzündeki gülümseme, onun en değerli hazinesi hâline gelmişti. Ve bu sevgi, her gün yeni bir anlam kazanıyordu. Bölüm 5: Zorluklar (Detaylı Uzun Versiyon) Günlerden bir gün, Aleyna’nın morali bozulmuştu. İstanbul’daki yoğun iş ve okul temposu, karşısına çıkan küçük sıkıntılarla birleşince, kendini yalnız ve yorgun hissetti. Yasin bunu fark etti; Aleyna mesaj attığında, kısa bir yanıt gelmişti: “Bugün çok zor geçti… Hiç keyfim yok.” Yasin’in içi sıkıldı. Mesafe, bazen bu tür durumlarda yetersiz kalabiliyordu; yanında olamamak, onu rahatlatamamak zor geliyordu. Ama biliyordu ki, küçük destekler ve samimi sözler bile, Aleyna’yı biraz olsun mutlu edebilirdi. Hemen cevap yazdı: “Biliyorum bugün zor geçti, ama unutma ki her zaman yanındayım. Ne zaman ihtiyacın olursa buradayım. Bu sevgi, her engeli aşacak kadar güçlü.” Aleyna, Yasin’in sözlerinden güç aldı ve cevapladı: “Seninle konuşmak bile bana iyi geliyor. Mesafe sadece fiziksel, kalplerimiz yan yana.” O gün Yasin işten sonra evine geldiğinde, Aleyna’yı ne kadar çok önemsediğini bir kez daha düşündü. Cam kenarına oturdu, derin bir nefes aldı ve mesajlaşmaya devam etti. Aleyna’nın küçük mutluluklarına odaklanarak, onu biraz olsun gülümsetmeye çalıştı. Yasin, bir sürprizle daha gelmeye karar verdi. Aleyna’nın sevdiği çocuk oyuncuların videolarından kısa bir derleme hazırladı ve mesajla birlikte gönderdi. Aleyna kısa sürede yanıtladı: “Senin bu düşünceli sürprizlerin bana çok iyi geliyor. Bu sevgi, zor zamanları bile aşmamı sağlıyor.” O akşam, Yasin telefonu kapatırken düşündü: Zorluklar, aslında onları daha da yakınlaştırıyordu. Mesafe, aralarındaki sevgiyi test ediyordu ama her engel, bu bağı daha da kuvvetlendiriyordu. İçinde bir kararlılık oluştu: Ne olursa olsun, Aleyna’nın yanında olacaktı ve bu sevgi, her türlü engeli aşacaktı. Ertesi gün Yasin, mesajlara biraz mizah katmayı da ihmal etmedi. Küçük şakalar, gülümsemeler ve video kliplerle Aleyna’yı mutlu etmeye çalıştı. Her mesajda, aralarındaki sevgi daha da büyüyordu. O akşam Yasin, yatağına uzanırken Aleyna’yı düşündü. Mesafe, onları ayırıyor gibi görünse de, kalplerini asla ayıramıyordu. Bu sevgi, sınırları aşan bir bağ hâline gelmişti. Ve Yasin biliyordu ki, her zorluk onları sadece daha güçlü kılacaktı. Bölüm 6: Ortak Hayaller (Detaylı Uzun Versiyon) Yasin, işten çıkıp evine geldiğinde akşam güneşinin yavaşça kaybolduğunu gördü. Pencereden dışarı bakarken Aleyna’yı düşündü. Onunla geçirecekleri günleri hayal etmek, içinde hem heyecan hem de huzur yaratıyordu. Mesajlaşmaları sırasında, ikisi de geleceğe dair hayaller kurmaya başlamıştı. Aleyna yazdı: “Bir gün, birlikte küçük bir evimiz olsa… Sabah kahvelerimizi birlikte yapsak, akşamları yürüyüşe çıksak… Hayal ediyorum.” Yasin hemen cevapladı: “Ben de öyle hayal ediyorum. Seninle birlikte olacağımız o günleri düşünmek, bana güç veriyor. Bu sevgi, her hayali gerçeğe dönüştürebilir.” O akşam, Yasin hayal kurmaya devam etti. Küçük bir bahçe, birlikte geçirecekleri hafta sonları, film geceleri… Her detay, kalbinde bir sıcaklık yaratıyordu. Aleyna da mesajlarında bu hayalleri paylaşıyor, küçük ayrıntılar ekliyordu: “Belki evimizin bir köşesinde kitap rafları olur, her akşam birbirimize hikayeler okuruz. Küçük bir mutfakta birlikte yemek yaparız…” Yasin gülümsedi. Her ayrıntı, onların kalplerini birbirine daha sıkı bağlıyordu. Mesafe, fiziksel olarak aralarına mesafe koysa da, ruhları yan yanaydı. Bu sevgi, hayalleri bile gerçeğe yaklaştırıyordu. Bir gün Aleyna, mesaj attı: “Seninle hayal kurmak bile bana mutluluk veriyor. Sanki yanımdasın.” Yasin cevapladı: “Seninle hayal kurmak, gerçek bir buluşma gibi… Mesafe sadece bir sayı. Bu sevgi, her şeyi mümkün kılıyor.” O akşam Yasin, cam kenarında otururken bir not tuttu: “Bir gün, her hayalim gerçek olacak ve Aleyna ile birlikte olacağız. Bu sevgi, mesafeyi aşacak, zamanın önünde duracak.” Yasin ve Aleyna, hayal kurdukça birbirlerine daha da yakınlaşıyorlardı. Küçük detaylar, basit hayaller bile aralarındaki bağı güçlendiriyor, kalplerini birleştiriyordu. Mesafe, onları ayırmıyordu; aksine, sevgilerini büyütüyordu. O gece, Yasin telefonu kapatmadan önce son bir mesaj attı: “Seninle her hayali paylaşmak, hayatımın en güzel anı. Sevgi dolu rüyalar, Aleyna.” Aleyna cevapladı: “Benim için de öyle… Her hayalimiz, kalplerimizde büyüyen bir sevgi.” O an, Yasin bir kez daha anladı: Hayaller sadece umut değil, aralarındaki sevgiyi besleyen birer köprüydü. Ve bu köprü, onları sonsuza kadar birbirine bağlayacak bir yoldu. Bölüm 7: İletişimin Gücü (Detaylı Uzun Versiyon) Bir gün Aleyna, Yasin’e beklenmedik şekilde mesaj atmadı. Yasin, kısa süreli bir endişe hissetti. Telefonu eline aldı, mesaj kutusunu kontrol etti; bir şeyler yanlış mı olmuştu? Ama sonra Aleyna’dan bir açıklama mesajı geldi: “Bugün biraz yoğundum, mesaj atamadım. Özür dilerim.” Yasin derin bir nefes aldı ve cevapladı: “Hiç sorun değil, Aleyna. Mesafe bazen zorlayıcı olabiliyor ama unutma ki her zaman yanındayım. Bu sevgi, her şeyi aşacak kadar güçlü.” Bu küçük olay, Yasin ve Aleyna’ya iletişimin ne kadar değerli olduğunu gösterdi. Mesajlar sadece bilgi aktarmak için değildi; kalplerini birbirine bağlayan bir köprüydü. Açık, samimi ve içten konuşmalar, mesafelerin ötesinde bir yakınlık yaratıyordu. O akşam Yasin, cam kenarında otururken düşüncelere daldı. Aleyna’yı düşündü; onun gülüşü, mesajlardaki samimiyeti, küçük sürprizlere verdiği tepkiler… Her biri, iletişimin gücünü hatırlatıyordu. Yasin, telefonu eline alıp yazdı: “Seninle konuşmak, günümün en değerli anı. Bu sevgi, kelimelerle güçleniyor.” Aleyna kısa sürede cevap verdi: “Benim için de öyle… Mesajlaşmak bile, kalplerimizin ne kadar yakın olduğunu hissettiriyor.” Günler geçtikçe, ikisi de iletişimi hayatlarının merkezine koydu. Sabah uyandıklarında ilk yaptıkları şey mesajlaşmak, günün stresini birbirlerine anlatmak ve küçük mutlulukları paylaşmak oldu. Yasin, iş yerinde bile ara ara mesajlara bakıyor, Aleyna’nın gününü merak ediyordu. Bir akşam, Aleyna yazdı: “Bazen yanımda olmanı, ellerini tutmayı hayal ediyorum… Ama mesajlar bile yeterince güçlü.” Yasin cevapladı: “Mesafe fiziksel olabilir ama kalplerimiz yan yana. Bu sevgi, her engeli aşacak kadar güçlü. İletişim, bizi birbirimize bağlayan görünmez bir ip.” O akşam, Yasin telefonu kapatmadan önce son bir mesaj yazdı: “Seninle her anı paylaşmak, her duyguyu hissetmek, benim için çok değerli. Bu sevgi, kelimelerle büyüyor.” Aleyna cevapladı: “Her mesajın, kalbime dokunuyor. Mesafe önemsiz; bu sevgi her şeyi mümkün kılıyor.” O andan itibaren Yasin ve Aleyna, iletişimin sadece bilgi aktarmak olmadığını, kalplerini birleştiren bir güç olduğunu anladılar. Mesafe ve zaman farkı hiçbir şey ifade etmiyordu; önemli olan, birbirlerine gösterdikleri dikkat, özen ve sevgiydi. Bölüm 8: Küçük Anılar (Detaylı Uzun Versiyon) Yasin, sabah işten önce telefonunu eline aldı. Aleyna’dan gelen bir mesaj onu gülümsetti: “Geçen günkü video çok güzeldi! Seninle izlediğimde, sanki yanımdaymışsın gibi hissettim.” Yasin, mesajı okurken hafifçe başını salladı. Mesafe fiziksel olarak vardı, ama ruhen her zaman yan yanaydılar. Aleyna ile paylaştığı küçük anılar, kalplerinde büyük bir sevgi hissi yaratıyordu. O akşam Yasin işten döndüğünde, cam kenarına oturdu ve Aleyna’yı düşündü. Geçen hafta birlikte izledikleri kısa videoları, paylaştıkları fotoğrafları ve mesajlaşmalarını gözden geçirdi. Her küçük anı, onların kalplerini birbirine daha sıkı bağlıyordu. Aleyna mesaj attı: “Seninle paylaştığım her anı, kalbimde saklıyorum. Sanki yanımdaymışsın gibi hissediyorum.” Yasin cevapladı: “Ben de öyle… Küçük anılar bile, bu sevgiyi büyütmeye yetiyor.” O gece Yasin ve Aleyna, video görüşmesi yaptı. Kamera ekranında birbirlerini görmeseler de seslerini duymak, birbirlerinin gülüşünü paylaşmak, kalplerine dokunmak gibiydi. Aleyna bir kahve yaptı, Yasin de kendi evinde aynı şekilde kahvesini aldı. Ekranda birbirlerine bakarken, adeta aynı anda kahve yudumladılar. Bu küçük an, mesafeleri önemsiz hâle getiriyordu. Yasin mesaj attı: “Bu küçük anlar, seninle olduğumu hissettirdi. Mesafe hiç önemli değil; kalplerimiz yan yana.” Aleyna gülümsedi ve cevapladı: “Her anımız özel. Bu sevgi, her mesafeyi aşacak kadar güçlü.” O akşam, Yasin telefonu kapatmadan önce bir not aldı: “Her küçük anı, her mesaj, her video… Hepsi bu sevgiyi büyütüyor ve bizi birbirimize daha da yakınlaştırıyor.” Günler geçtikçe, küçük anılar birikiyor, her biri kalplerinde unutulmaz bir iz bırakıyordu. Bir kahve molası, bir kısa video, bir gülümseme… Mesafe sadece fiziksel bir engel; ruhları her zaman yan yanaydı ve aralarındaki sevgi her geçen gün daha da derinleşiyordu Bölüm 9: Kavuşma Hayali (Detaylı Uzun Versiyon) Yasin, Karabük’te akşam yürüyüşüne çıkarken, her adımında Aleyna’yı düşündü. Mesafe, her geçen gün daha da zor geliyordu ama kalplerini ayıramıyordu. Yasin, zihninde her ayrıntıyı canlandırdı: Aleyna ile karşılaşacakları o ilk an, ellerinin buluştuğu an, göz göze geldiklerinde yaşanacak sessizlik… Mesajlaşırken Aleyna da aynı hayali kuruyordu: “Bir gün, Karabük’e gelip yanımda olacaksın… Sanki o günü beklemek bile mutluluk veriyor.” Yasin’in kalbi hızla çarptı. Mesaj yazdı: “Ben de o günü düşünüyorum… Her adımda sana daha yakın hissediyorum. Bu sevgi, her mesafeyi aşacak kadar güçlü.” O akşam, Yasin cam kenarına oturdu ve hayal kurdu. Aleyna’yı kollarında tutmayı, birlikte gülmeyi ve konuşmayı… Her bir detay zihninde canlanıyordu. Mesafe fiziksel olarak vardı, ama ruhları yan yanaydı. Bu sevgi, hayallerini gerçeğe dönüştürmek için onları motive ediyordu. Aleyna mesaj attı: “Buluştuğumuzda ilk ne yapacağız sence?” Yasin cevapladı: “Sanırım sadece birbirimize bakıp, gülümseyeceğiz… Sonra belki birlikte yürür, en sevdiğimiz kahveleri içeriz. Her şey çok doğal ve güzel olacak. Bu sevgi, her anımızı özel kılacak.” O akşam, Yasin telefonu kapatmadan önce bir kez daha hayalini düşündü. Mesafe zordu ama özlem ve hayaller, aralarındaki bağı daha da güçlendiriyordu. Her mesaj, her video görüşmesi ve her küçük sürpriz, onları kavuşacakları güne hazırlıyordu. Yasin derin bir nefes aldı: “Bir gün kavuşacağız ve o an, tüm beklemeye değer olacak. Bu sevgi, zaman ve mesafe tanımıyor.” Aleyna mesaj attı: “Ben de aynı şeyi hissediyorum. Kavuşacağımız günü hayal etmek bile bana huzur veriyor. Her an, kalbimizde bu sevgiyi büyütüyor.” O andan itibaren, her ikisi de kavuşma hayalini zihninden hiç çıkarmadı. Bu hayal, sadece özlemi hafifletmekle kalmıyor, aynı zamanda aralarındaki sevgiyi her geçen gün daha da derinleştiriyordu Bölüm 10: Sonsuz Sevgi (Detaylı Uzun Versiyon) Karabük’te sakin bir park, akşam güneşinin kızıl ışıklarıyla aydınlanıyordu. Yasin, kalbi heyecanla çarparken parkın yolunu tuttu. Bugün, yıllardır hayalini kurduğu gün, Aleyna ile ilk kez yüz yüze buluşacakları gündü. Her adımı, özlemin verdiği hem heyecanı hem de hafif bir tedirginliği taşıyordu. Aleyna da İstanbul’dan yola çıkmıştı. Otobüsle uzun bir yolculuğun ardından, Karabük’e yaklaşırken kalbi hızla atıyordu. Mesafe boyunca her düşüncesi, Yasin ile geçirecekleri anlara odaklanmıştı. Her mesaj, her video görüşmesi, bu günü daha da özel kılmıştı. Parkın girişinde karşılaştıklarında, zaman sanki durdu. Yasin, Aleyna’yı gördü ve tüm mesafeler bir anda yok oldu. Aleyna gülümsediğinde, Yasin’in kalbi bir kez daha hızlandı. Adımlarını hızlandırarak ona doğru yürüdü. İlk bakış, ilk gülümseme… Sonra birbirlerine sarıldılar. Yasin, Aleyna’yı kollarına aldığında, yılların özlemi bir anda eridi. Bu sarılma, sadece bir temas değil; tüm mesafeyi, tüm zorlukları ve tüm bekleyişi silen bir sevgi ifadesiydi. Aleyna, gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. “Sonunda buradayız…” dedi fısıltıyla. Yasin hafifçe gülümsedi: “Evet… Her şey buna değerdi. Bu sevgi, zaman ve mesafe tanımıyor. İşte şimdi yan yanayız.” Parkta birlikte yürürken, elleri sıkıca birbirine kenetlenmişti. Her adımda, birlikte hayal ettikleri küçük anları yaşıyorlardı: birlikte kahve içmek, sohbet etmek, gülmek… Her an, aralarındaki sevgiyi daha da derinleştiriyordu. Akşam boyunca birbirlerine sadece sarılmadılar; geçmişte paylaştıkları mesajları, videoları ve küçük sürprizleri hatırladılar. Her hatıra, onları birbirine daha da yakınlaştırıyordu. O gece, Yasin ve Aleyna parkın kenarında otururken yıldızlara baktılar. Aleyna başını Yasin’in omzuna yasladı ve fısıldadı: “Artık mesafe yok, sadece sen, ben ve bu sevgi var.” Yasin karşılık verdi: “Evet… Bu sevgi, sonsuz. Ne zaman olursa olsun, mesafe ne kadar olursa olsun, hep yan yana olacağız.” O andan itibaren Yasin ve Aleyna, kalplerinde taşıdıkları sevgi ile birbirlerinden ayrılmadılar. Mesafe, zaman ve zorluklar, onları yalnızca daha güçlü kılmıştı. Ve bu sevgi, hayatlarının her anında yol gösterici, güven veren ve mutluluk kaynağı oldu.

Asena ailesiyle mutlu bir yaşam sürerken her şeyin yolunda gibi görünmesiyle babasının annesini aramasıyla her şey değişir

Herkesten ayrı bir yerdeyim artık. Kendi yuvamı kurmuştum ama evli olduğum adamı sevmiyordum. Her gün dövülen biri olmaktansa kendim bu adamdan ayrılırım daha iyi...

İstihbarat ajanı olan Asena kimseye bu büyük sırrını söylemez herkes onu bir tıp fakültesi terk olarak bilse de Asena’nın geçmişi iç açıcı değildir Asena her şeyi bıraktığı acıya gömdüğü şehir Ankara’ya dönmüştür ama bu sefer hayatında bir değişiklik olacaktır kurnazlar ekibi tekrar toplanacak ve askeriyeden ata timi ile birlikte ucu bucağı görünmeyen bir göreve girecektir Asena nereden bilsin ki ata timinin komutanının karşı komşusu olduğunu Büyük sırlar, büyük canlar alırdı bu vatandan bakalım alınan can kimin olacaktı

Hayat tesadüflerle doludur. Ve bu tesadüfler bazen birinin hayatında önemli etkiler bırakır . Siz o an o tesadüfün hayatınız için ne kadar önemli bir şey olduğunu sonradan anlarsınız. Sabahattin Ali `nin Kürk Mantolu Madonnada dediği gibi " Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı , gene aynı şekilde fakat her şeyden habersiz yaşayıp gidecektim.Sen bana dünyada başka bir hayatın mevcut olduğunu , benim de bir ruhum olduğunu öğrettin " 26 yaşında genç ama bir o kadar da başarılı, ünlü bir psikolog olan Leyla Karaca bir gün dedesi Salim Karaca`dan kalan bütün mirası ona bıraktığını öğrenir. Fakat Leyla dedesinden kalan mirası almak istemez . Ünlü bir mafya olan Salim Doğan`ın vefatından sonra bütün miras Leyla `ya kalır. Bunu duyan bütün bölge liderleri kızın peşindedir.Ama Leyla yaşayacağı bu tehlikeli hayatın henüz farkında değildir. Alaz Dağdelen ise Salim Dogan`dan intikam alacaktır. Ama kendisi hayatta olmadığı için bu intikamı torunundan almak ister. Bakalım hayat onları ne kadar zorlu yollarla karşılaştıracaktır. Ve bu zorlu yolun sonu onları neye sürükleyecektir. İYİ OKUMALAR 😘🦋🖤

BÖLÜMLER UZUN DEĞİL AMA ÇOK KISA DA DEĞİL Rusyada büyüyen nadya nın türkiyede gerçek ailesini bulmasıyla başlar • "Yaralarımı görebilirsin ama hikayemi asla bilemezsin." • "sende bana uyuşturucuyu bırakacağın konusunda söz vermiştin! Ama görüyorum günden güne erimeye devam ediyorsun! Sen ve o salak kalbin, değerli beynini mahvediyor ama farkında değilsin! Hayatını yaşa artık Nad! Yas tutmaktan vaz geç, ölen öldü ama sen hâlâ yaşıyorsun! Adında umudu, ışığı taşıyorsun ama bir viranesin! Kendine gel-" • "sen hangi sürtüksün" Dehşet görmüş gibi eliyle ağzını kapattı ve sonra "ANNEEEEEE!!!" diye gürledi. • Çakal? O kim be? • "abi" "bana abi mi dedin" "abim değil misin" "evet, evet öyleyim!" • nad hastalandığında eve koyu saçlı bir erkek gelmiş, fyodornun talimatıyla odadan çıkmıyordu • "doğukan, nad nerde" "şu an ters kelepçeyle okuldan çıkıyor" • yıllar onu çok değiştirmişti, maskesini yüzünden çıkartmıyor, saçlarını taramaya tenezzül etmiyor, kimseyi kırıp kırmamayı önemsemiyordu • "sen niye yine buradasın?!" "insan hiç kardeşine öyle der mi seni görmeye geldik işte" "bak velet, ben karakolda değil savcılıkta çalışıyorum ama sayende karakolda uyuyacağım artık!" "uyuyacak yerin var birde şikayet mi ediyorsun" "sabır..." • "hayvanları mı öldürüyorsun" "sende insanları öldürüyorsun" "ama ben para kazanıyorum" "bende kazanıyorum" "senin paran var" "seninde var" • "lena kim" "lena kim" "LENA KİM" • "Benim iş yerime hâlâ gelmedin Nad" *** "NAD İYİ MİSİN" "abi..." "Efendim güzelim" "Ben...Ben arabadan..." "Korkuyor musun?" Daha fazla dayanamayıp bayılmıştım. • "Piskologa gitmek ister misin?" "Piskologluk bir deli olduğumu mu ima ediyorsun?!" • "Çıksana odamdan!" "Nedenmiş?" "Senin bir odan var!" "Kardeşimin odasında durmak istiyorum!" "İsteme! İsteme kardeşim, isteme!" "Aha bana kardeşim dedin! Şimdi tekrar et bakayım `a-bi`" "Çık git odamdan!" • "Poker mi oynayacağız?" "Evet! Yoksa bilmiyor musunuz?" "Biliyoruz ama az önce masaya 50 sterlin koydun!" • "Bu soruları nasıl çözebiliyorsun?" Robert kafamı duvara vura vura öğretmişti abi. • "Senin sevgilin mi var?!" "Olamaz mı?" "Olamaz! Kim o özürlü herif?!" "Var demedim ki."

Öylesine yaşamını sürdüren biriyken ne olduğunu anlamadan kendini yer altı dünyasında bulan bir gencin hayat hikâyesi. O böyle biri olmak istemedi ancak hayat onu bu çukura itti. Aşık olmaması gerekiyordu ancak hisleri bunun önüne geçti. İntikam ateşi ile yanıp kavrulurken birçok acılara da göğüs gerdi.

En yakın erkek arkadaşıma uyuz oluyorum çünkü o bir UYUUUZ.

12. Sınıfa geçen Duygu çocukluk arkadaşı Denizle okulun ilk gününe giderken bir gençle karşılaşır. Çocuğun çekici tarzı ve kokusundan etkilenir. Sınıfa gittiğinde aynı çocukla karşılaşır. Zaman geçtikçe birbirlerine rakip olmaya başlarlar. Her deneme sonuçları geldiği zaman çekişmeleri de daha alevli bir hal alır. Bu çekişmeler sonucu birbirlerine daha mı çok yakınlaşacaklar yoksa biribirlerinin en büyük rakipleri mi olacaklar ?

Arya bakkalın camındaki numaraya yazdığını sanıp başka numaraya yazdıktan sonra başına ne geliyor...

Bu okulda herkesin bir sırrı var.Bazıları geçmişten kalma, bazıları isedudaklarımdan düşen bir kelime kadar yeni. Ben mi? Sadece sevdiğim biri tarafından reddedildim... Sonra bir sahte sevgili buldum. Belki de tek gerçek olan oydu.

Yolları bir şekilde kesişen Lara ve Pars. Pars`ın belalarına ortak olan Lara.

Leyal… Sevilmeden evlendirilen bir kadın. Kaçtığı adamın kollarında bulduğunu sandığı özgürlük, bir kafese dönüşünce anladı: Gerçekten gitmek yetmez, geçmişten de kaçmak gerek. İçinde büyüyen bir sır var şimdi. Kimse bilmiyor. Belki kendisi bile… “Beyaz Kelebek”, pişmanlığın, aşkın, kırık kadınların ve suskun çığlıkların hikâyesi. Her sayfada kendinden bir parça bulacaksın… pişmanlık, annelik içgüdüsü, yanlış anlaşılmalar ve geç gelen ama çok kıymetli bir aşk…

"Umarım kalbinin olduğu yerde bir boşluk vardır. Çünkü ben artık orada yokum ve bir başkasının olmasını kaldıramam..." ✨ Neva Dersim, eniştesi Örsal Sonkoç tarafından sahte evrak ve tanıdık aracılığıyla akıl hastanesine kapatıldıktan sonra hastaneden çıkar çıkmaz intikam ateşi ile yürüdüğü yolun sonunda kendisini anma töreninde bulur. Kayboluşunun ardından üç hafta geçen 29 yaşındaki Örsal Sonkoç`un ölü bedenine yazlık evlerinde ulaşan polis, olayın cinayet olduğuna karar verdiğinde kurbanın eşi Hazen Sonkoç ve aile yakınları sarsılmıştır. Dedektif Kenan Emir Korkusuz, Örsal Sonkoç`un katilini ararken anma töreninde bir genç kızın söyledikleri herkesin kafasında soru işaretleri oluşturmuştur. "Ben Çilay Zümrüt. Örsal`ın sevgilisiyim..." Yoksa Örsal Sonkoç cinayeti bir aşk üçgeni yüzünden mi işlenmişti?

*fotograf* Nilüfer: nasılımmmmm 05*******: sürpriz yumurtadan çıkmış gibi *kitap yakında yazılmaya başlatılacaktır bilginize*