“Bazen insan, en çok kaçtığı yere doğru yürür. Ve en çok nefret ettiğini sandığına, en derininden bağlanır.” Defne... Üç kardeşin en büyüğü, sorumlulukların omuzlarına erken yüklendiği bir kız çocuğuydu. Kendi acılarını susturmayı, başkalarının sesine kulak vermeyi küçük yaşta öğrendi. Yıllar geçti ama bir şey değişmedi: Hayat onun için hâlâ bir hayatta kalma savaşıydı. Derken bir sabah, bilinmeyen bir evde, tanımadığı bir adamın gölgesinde uyandı. Kuzey… Soğuk, mesafeli, tehlikeli. Ama aynı zamanda fazlasıyla dikkatli… Ve fazlasıyla tanıdık. Onu tanımıyordu, evet. Ama Kuzey onu biliyordu. Her hâlini. En sevdiği kahveyi. Sustuğu yerleri… Çalamadığı kemanın hikâyesini bile. İki yabancı. Bir tanıdıklık hissi. Ve saklanan bir geçmiş. Defne kaçmak istedi, kaçamadı. Çünkü zamanla fark etti… Onu bu adamdan uzak tutan şey, korkusu değilmiş. Yakınlaşmasına engel olan da nefret değilmiş. Bu, yalnızca bir aşk hikâyesi değil. Bu, birbirinin yarasına dokunan iki kırık ruhun dansı.