“Zihnimin kuyularında, kalbimin en derin mahzenlerinde saklayıp büyüttüğüm acılarım, geçmişimin ağında dönüp duran ama geçmeyen yara izlerimin içinde amansız bir döngünün kucağındaydım. Ölüyordum, fakat yaşıyordum. Kendime olan merhametim uçurumun kenarındaydı, ölümün kıyısında yaşamayı diliyordum. Yaralarımı tekrar tekrar kazıyıp izleriyle alay ederken, O`nun varlığıyla zihnimde susmak bilmeyen çığlıkların gidişini gördüm. Kendi yarasının kabuklarından bize duvarlar ördü. Uçurumun kıyısında beni beklerken, defalarca parçalara ayrılmıştı. Yine de yaralarıyla beraber sardık ikimizin acısnı. O`nun yaraları, onun izleri. Beni kurtardı, beni acılarına sardı iyileştirdi. Onun sığınağı oldum, onun zehiri, onun şifası oldum. Onunla iyileştim, acıya alıştım. Kalbimin gürültüyle attığını Onunla hissettim.”

❝Gözün üstünde kaş altında yaş, Omzuna çarpanla savaş. Ölüm gelmeden evvel sesini göğsünde duyarsın. Yalnız çarpışmakla olmaz, Gerektiğinde kaç.❞ ☾ "Bana bir şey söyle Kılıç," diye fısıldadım kulağına. "Senin için ne yapabilirim." "Sarıl bana," dedi göğsüm sesini yutarken. "Benden nefret etmiyormuş gibi sarıl Bataklık Çiçeği." Kelimeler tam göğsümden süzülüp kalbime sızdı. Çenemi başının tepesine kapattım koruyucu bir tutumla, gövdesinin tümünü saramayan kollarım sarabildiğince sıkı sardı onu. Elimden gelseydi onu doğmadan öldürürdüm, elimde olsaydı onu yeniden doğacağı bir evrene götürürdüm. Gücüm yetseydi onu sıradan bir adam olarak büyütürdüm, tüm o kral büyüsüne kapılıp gitmemek imkansızken krallığındaki tek insan ben olurdum. ☆ ⭒Gerçek kurum ve kuruluşlarla hiçbir alakası yoktur, tümüyle zihnim ve ruhumla şekillenmiş bir hayatın hikayesidir⭒

Her yıldız parlak değildir; bazısı gökyüzünde kırık, eksik ya da çatlak halde parlar. Tıpkı hayat gibi… Bu kitap, kırılmış ama ışığını yitirmeyen dört gencin hikayesini anlatıyor. Kendi içlerindeki yaralarla, hayallerle ve umutlarla mücadele ederken, birbirlerine tutunarak karanlıkta parlamayı öğreniyorlar. “Kırık Yıldızlar”, dostluğun, cesaretin ve yeniden doğuşun öyküsü… Çünkü bazen en güzel ışıklar, en beklenmedik yerlerden doğar...

16 yıl boyunca onca acı çekmiş olan Ece gercek ailesinin onlar olmadığını ögrenir bakalım Ece mutlu olabilecekmi

Yarım asırlık bir mumyanın kalbinde kısılı kalmış ölü bir duygu gibiydi aşk: hoyrat, yaşlı ama hâlâ ölmemiş... Ve ölüm korkusu ikimizin kalbine usulca bırakılmış bir veda busesiydi: yoğun, arzulu ve en isteksiz... Unutmadık. Zira ikimizde çaresizliğin en acısını birbirimizde yudumladık. O bir kitabın ilk sayfasıydı, bende bir sonraki. Birleşmek bir parmak arası kadardı lakin kavuşmak bağlı olduğumuz zincirleri bükmek demekti. Aramızda onlarca söz, binlerce kahkaha, yüzlerce göz yaşı vardı. Lakin hiçbiri bizim değildi. Zira çaresizlik, yanyanayken birbirini okuyamamak demekti. Ben Gülşah. Acıların, aşkın, şehvetin, kırgınlıkların, güllerin şahı Gülşah. Minnetin boyunduruğunda, aşkın çaresizliğinde, karanlık bir berzahın ortasında kalakalmış Gülşah. Bir günahın kefaretine canı sayılmış, zina tenine doğduğu gün bulaşmış, anne karnına düşer düşmez gayrimeşru olarak yaftalanmış Gülşah. Benim için unutmak, yutkunmak kadardı: yediğim kazıkları, nefret dolu sözleri, gerçekleri yutkunmak kadar... Minnetin altında daha küçücükken ezilmeye başlamış, vazifesinden üstün marifetler elde etmiş, kimsesizliği hissettiği kadar kendinden feda etmiş küçücük bir kızdım. Ben, dayımın kumar parasını ödemek ve kötü kalpli yaşlı adamın illegal yoldan oturduğu bir masanın suçunu örtmek için evlat alındığımı öğrendiğimde de küçücük bir kızdım... Ya da gerçek annemin sebebini bilmediğim intikam planlarını dinlediğimde de... Ve şimdi biliyordum ki: Vedalaşmadan çıkılan her kapı tekrar açıldığında merhabalaşamayacak kadar yabancılaşır.

Kanla yazılan kader,silahla bozulmaz. Mafya adamlar& Azılı suikastçı kadınlar

Yaralı bir yüreğin en derin izleri aşkın dokunuşuyla iyileşir...

Kemanın eşsiz senfonisi her darbede yaraları bir bıçak gibi deşti. Bedenlerinde tek bir kan damlası dahi bırakmadı. Keman darbeleri şiddetlendi tiz acı bir çığlık gibi salonda yankılandı. Kan kırmızısına boyanan perdeler usulca kapandı. Gösteri sona erdi... YARALAR SENFONİSİNE HOŞ GELDİNİZ! Burada asıl gösteri perdeler kapandığında başlar. Oyuna hazır mısınız?

O kara günden sonra bir daha güneş benim için doğmayacak, kalbimdeki yaralar iyileşmeyecek ve içimdeki o derin boşluk hissi asla dolmayacak zannederdim. Oysa ki öyle değilmiş. Güneşin bir kez bile olsa benim adıma doğması, kalbimdeki yaraların iyileşip iz dahi bırakmadan yok olması, o boşluğun dolması için doğru zaman ve doğru insan yetiyormuş. Yusuf Kayra yetiyormuş.

"Gerçekten de ölülerin de sevdiğini düşünüyor musun?" Duraksadım. Bir kez daha utandım. Bu dediklerimi duymasını istemezdim. Bu kadar acınası ve zavallı bir insan olduğumu bilmesini istemezdim. "Evet. İnsanlar ruhlarıyla sever, bedenleriyle değil. Bedenler ölür, ruhlar değil." Dedim gözlerine bakmaya çalışarak fakat yapamadım. Simsiyah gözlerinde sonsuzluk var gibiydi ve ben o sonsuzlukta kayboluyor gibiydim. Gülümsediğini gördüm. Kalbim tekledi. İlk defa gülümsediğini görüyordum. Çok güzel gülümsüyordu. "Ölüler de sever," Dedi ve iç çekti. "Bu lafı sevdim."