17 yıl boyunca babası tarafından acılar çekmiş annesini ölümü ile suçlanan Arel

Sıradan bir hayat yaşayan Ece Mısra, bir gün hastaneden gelen bir telefon ile doğumda karıştığını öğrenir. Ve ne kadar istemese de öz ailesi ile yaşamaya başlar. Klasiklikten uzak bir gerçek ailem kurgusudur.

Yalnızlığın ağırlığını omuzlarında taşıyan bir adam... Kalbine saplanan ihanetin sesini sadece tetiği çekerken duydu. Bir adam... Bir kurşun... Ve arkasında kalan sessizlik...

Çocukluktan başlayan bir aşk masalı. Balım & Agâh

Geçmişi unut.. Geleceğe bak.. Bazen yolun sonu yolun başıdır.. ;)

Hiçbir şey sebepsiz değildir. Her şeyin bir sebebi, bir nedeni olmalı hayatta. Daren Lina’nın da aradığı buydu: Sebep. Onun en büyük sebebi babasıydı. Bir insan babasına borçlu olur mu? Zorunda olduğu her şey, onu binbir yola sokacaktı. Sahte bir masumluk denilerek anıldı. Oysa o, tüm masumluğu ile buradaydı. Onu masum kılan, içindeki küçük kızdı. Ama o küçük kızı unutmuştu. Bir küçük mucizeyle yeniden hatırlayacağından habersizdi. Babası onu kendi kızı gibi değil, kendi varisi gibi yetiştirdi. O, onun kızıydı. Annesinin prensesi olmasına babası izin vermedi... Hayata savaşarak gözlerini açtı ve öyle de devam etti. Her yönüyle mükemmel yetişmişti. Babasının son dileğini yerine getirmek istiyordu. Ama babasının isteği, onun tek dileği haline gelmişti. Bir dilek ne kadar zor olabilirdi ki? Bir dilek, binbir pişmanlığa sebep olur muydu? Bir istek, bir dilek… hayatını çıkılması imkânsız yollara soktu. Aşk... Bu dileğin neresindeydi?

Gerçek sandığın her şey… sadece bir hayalse? Peki ya o hayal, yaşadığın tek gerçekse? Bazen uyanmak, ölmekten daha ağırdır. Bazı acılar rüyadan uyanınca geçmez. Ve bazı hikâyeler... sadece birinin kaleminden dökülen yalandır. Bu bir hayat hikâyesi değil. Bu, kimin gerçekten yaşadığını sorgulatan bir düşün içinde, üç farklı sona açılan tek bir kapı.

Bir yanda ölümcül tehlikeler, diğer yanda insanın içinde fırtına gibi kopan duygular... Bu kitap, hayatın saçma sapan zorlukları arasında savrulan insanların hikayesi. Ödümcül gerilimle örülü bir dünyada, aşkın ve sevginin ışığı nasıl yanar? İyi ve kötü arasındaki ince çizgide, bazen kendimizi bile tanıyamadığımız anlarda, gerçeklik ve delilik birbirine karışırken, umut da hayaller de sarsılır. Duyguların en derinlerine inen, dramla örülmüş, kalbinin hızla çarpacağı bir yolculuk… Hazır mısın? Çünkü bu kaçış, kolay olmayacak.

❝Sanrılardan ibaretti sanki bütün yaşananlar... Boğazıma oturan o koca yumru, elimden kayıp giden, bir daha da sahip olamayacağım hayallerim, hayatımdı sanki... Ağlayamadım. Bağıramadım. Durduramadım. 26 yıllık yaşamımın, 7 yılında adım atmadığım şehirde, onun tarafından bir başıma bırakılmıştım. Son umudumda da dalından acımasızca koparılıp alınmış gibi hissediyordum... Varlığımdan nefret eden insanlarla doluydu etrafım. Kaçmak isteyip, kaçamadığım bir labirentin içimdeydim sadece. Karanlık yolumu aydınlatan tek bir mumum vardı. Cılız ateşi bir sağa, bir sola savrulurken, koşmam için umut olmuştu bana... Yoktu. Artık o da yoktu. Karanlığın ortasında bir başımaydım. "Sözler hiçbir zaman tutulmaz anne... tutulmaz. Dedim sana. Ben ne sevmeyi hak ediyorum, ne de sevilmeyi. O gün... o gün ölmesi gereken bendim. Bendim." Ucunda oturduğum kayalara içindeki nefreti döküyormuş gibi çarpan o hırçın dalgalar, sanki sesim olmaya çalışıyordu. Gök gürledi. Bulutlar ağladı... Göğsüme ince bir sızı yayıldı. "Beni sevdiğine inanmamıştım zaten..." Titreyen dudaklarımı zapt etmeye çalışırken, gözlerimi karşımdaki hırçın denize çevirdim. "...şayet sen bile sevmekten vazgeçtin." Karadeniz acımasızdı. Aldığını vermez, verdiğini de acımadan ellerinin arasından alırdı... sonra elinde avucunda bir şey kalmazdı. Almıştı. Hepsini ellerimin arasından çekip almıştı. Ben Güneş. Kolu kanadı acımadan koparılan, omuzlarına tonlarca yük konulan kadın.❞ 🌑 0 4 /0 3 /2 0 2 4 ALINMASI, KOPYALANMASI VE ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR 🖇 Written by: simaara 🪶

"Bir hilalin uğruna ne güneşler batıp duruyor..." "Av avlanır, avcı avlar." "Bu beyaz kar artık temiz değildi. Çünkü bu kar onlarca insanın canını almış, kanını yutmuştu." "Bugün tam 45 evin ocağı sönmüştü. 45 ailenin feryadı Türkiye`nin her bir yanından duyulacaktı. Bugün onlarca çocuk şehit evladı olarak anılacaktı. Kimisi babasının intikamını almak için izinden giderek asker olacaktı." Hem karısını hem de arkadaşını aynı günde kaybetmiş komutan...Kızı onun için bir umut olmuşken o da elinden alınmıştı. Daha 8 yaşındayken babası şehit düşmüş bir çocuk. Büyüdüğünde ise onun gibi asker olmuştur. Küçük bir köyde genç kız. Ailesi adını koymaya bile tenezzül etmemişler. Sırlarla dolu bir hikâye. Aşk ile dostluğun bir arada olduğu kitap.

Hayatı boyunca ailesinden hep şiddet gören ve yalanlarla büyüyen Derin namı diğer Arya bir gün hayatının da yalan olduğunu ve yaşadığı onca acının boşa olduğunu öğrenir. O tıpkı bir eşya gibi 16 yıl önce anne ve baba dediği aileye satılmıştır. Gerçek ailesi ise onu ölü olarak biliyordur. Bir yandan geçmişini gerçek ailesinden saklamaya çalışırken diğer yandan onlara alışmaya çalışır ancak biri ya da birileri onun mutlu olmasına izin vermeyecektir.

"Ben Hilal kendime gezegen oluşturdum ve sevdiğim adam ile doldurdum. O da kendine bir gezegen oluşturdu içinde benim olmadığım. Ben sevdiğim adamın yollarına güller serdim. O, serilen gülleri başka kadın için topladı. Ben onu sevdim oda sever sandım. Sevdi ama beni değil... Gezegen demişti bana doğru ama hangi gezegenin ismi olduğumu söylememişti. Söylemesine gerek kalmadan ben kendim buldum. Ben yanlışlıkla keşfedilmiş Üranüs Gezegenim. " Yanlıştı duygular yanlış kişiyeydi. Hissettikleri yanlıştı. Yaptığı davranışlar yanlıştı. Birini bu kadar sevmek bile yanlıştı. Her şey burada yanlıştı. Doğruyu görmek uzun sürecekti. O zamana kadar ellerinde ne kalırdı? İşte orası bilinmiyor. Gelin sizde Yanlış Gezegeni okuyun bide... Not; Okunma ve beğenme sayısının az olmasına aldanmayın. İlk bölümlerde pes edip çıkmayın devam edin emin olun ilerleyen bölümler saracaktır. Bir şans ver birşeyler kazanırsın ama kaybetmezsin.

Kadın sıradan bir günde, sıradan bir an esnasında sadece ilk bakış ile o adama aşık olur. İçindeki his öylesine büyüktür ki akılalmaz bir karar alır: yalanlarla aşık olduğu adamın evine yerleşir. Kadın böyle bir çılgınlığı neden yapmıştır? Bir kadın tam olarak ne sebepten böylesine şiddetli bir ilk görüşte aşka kapılır ve böylesine uçarı bir karar alır? Böyle bir deliliği yapmasının ardındaki motivasyon nedir? Ve Sırma Akçalı kimdir?

"Onu aldatan eski asker sevgilisine yazarken nerden bilebilirdi ki başka bir askere yazacağını..." Hikaye sadece bu kurgudan ibaret değil aslın da ana karakterimizin çok travmalı bir yaşantısı ve tehlikeli hayatını ele alıyor. Sizi de peşinden sürükleyecek eğlenceli ve bir o kadar koşuşturmalı hayatı olan karakterimize yardım etmek ister misiniz? Asla pişman olmayacağınız bir kitap iyi okumalar ballarımmm 🎀

"Aa tövbe tövbe, sevgili falan ne diyon abi sen ayıp günah, çarpılırsın bak." "Milletin içinde bana sevgilim derken hiçte ayıpta günahta değildin, hayırdır." Daha önce tatsız bir karşılaşma yaşadığınız kişi sizinle aynı sınıfa düşerse ne olur?

8 yaşında abisiyle evlat edinen bir kızımızın hikayesi adı Defne gül olcak ama bilmiyoki evlat edinildiği aile unun öz amcadının ailesi ölüyo kızımız bu gerçeği 18 zine 3 ay kala yaşıyor. Umarım ilginizi çeker bu benim ikinci hesabım ilk hesabımın şifresini unuttum tekrar hesapla yine sizinleyim.

"Buzdan bir hayata, ateşten bir aşk düştü." Karam… İstanbul’un zarif sokaklarında baleye tutunmuş bir kadın. Ama soyadında karanlık taşıyor. Gözlerinin ardında saklanan sırlar, geçmişten gelen bir gölge gibi peşinde. Ailesi, yeraltı dünyasının susturulmuş çığlığı. Araz… Bir zamanlar bir kalbi kurtaran doktordu. Şimdi elleri kanlı, yüreği sessiz bir adam. Karadeniz’in hırçınlığını taşıyor damarlarında. Babasının mirası, onun kaderi oldu. Sakladığı şey ise yalnızca silahlar değil… Yıllardır gömülmüş ölüler, unutulmamış günahlar var topraklarında. Bir sokakta kesişen yol, Bir bakışta tanınmayan tanıdıklık. Karam’ı kurtardığında, aslında kendini de ateşe atmıştı. Ve o ateş, zemheride yanıyordu. Yalanlar, geçmişten gelen kan izleri, ölü sanılan dedeler, saklanan cesetler… Her şey ortaya çıktıkça, aşk bir yangına dönüşüyor. Ama bazen yanmadan sevemezsin. Bazen tüm sevdiklerin ölür… Sen hayatta kalırsın. Ve bu, bir kurtuluş değil; kefarettir. "Zemheri Ateşi", buzun içindeki kıvılcımla yanmaya başlayan bir aşkın, sırlarla örülmüş kanlı bir geçmişle yüzleşmesinin hikâyesi. Bu romanda herkes susar. Ama kalpler bağırarak konuşur.

Ruhu kaybolmuş bir kız. Onu en çok koruması gereken kişi yaralamıştı, bir başkası onun yerine geçebilir miydi ki?

0533: Abi bize 4 lahmacun 2 ayran (23.42) Siz: Ay noluyo (23.45) Siz: Kardesim yanlıs numara lahmacuncu degil burası Siz: Ayrica bu saatte ne lahmacunu be kafayı mı yedin 0533: Abicim lahmacun yemenin saati mi olurmuş

"Yeni Aileni çok seveceksin bücür"

Babasının evlenmesiyle birlikte annesinin yanına taşınan Ahu`yu İstanbul`da karmakarışık bir lise hayatı bekliyordur. Yeni bir okul, yeni bir ev, yeni arkadaşlıklar ve aşk... Sarp Fırat Karaca ile tanışmasının ardından her şey değişir.

DÜNYADA YALAN OLMASAYDI NE OLURDU ADLİ ÇALIŞMA

Bugün tam bir ay oldu buraya geleli. Dört duvarın arasındayım. Küf kokuyor burası, biraz da is. Derin bir koku çekiyorum içime, işte diyorum kendime; İşte benim yaşama sebebim bu. Zar zor sığdığım yatak bu gece bana dar olmakta kararlı, uyku denen o lanet şey girmiyor gözüme. Bedenim bir külçeden farksız, dört gündür uyumamışım. Yine girmiyor. Gözümü her kapattığımda cesetler beliriyor o karanlıkta. Ceset denmez ona, olsa olsa leştir o. Derdi amcam yanımda olsaydı. Haklı, leşti her biri. `İlk günler kusarsın sürekli, uyuyamazsın, rüyana girer kabus ederler.` Demişti amcam, şimdi söylediği her şeyi yaşıyorum. Apansız bir ürperti geliyor engel olamadığım, rüyalarımı kabus ediyorlar epey bir vakittir. Bunların hepsi birkaç aya mazi olacak, biliyorum. Ne artık rüyama girecekler, ne de leşlerini görünce kusacağım. Ben artık öldürmek için yaşayacağım. Ben kim miyim? Ben Dinçer, Dinçer Demirsoy. Başka da hiçbir şey değilim zaten. Hayatta bir şey olmak için işte şimdi tam da buradayım. Tek bir kelimeyle anlatamadığım bu şehirdeyim. Ölü kentteyim, ölü zırhlarının içindeyim, leşlerin her gün daha da arttığı bir mezarlıktayım.

Bu sadece bir balo değil, büyüdüğümüz şehrin koynundan denize karışan bir veda gibiydi. İzmir`in kıyısından açıklara doğru ilerleyen yat, yeni hayatıma yelken açıyordu sanki. Vedalaşırken, bazı duygular çoktan gelmişti: kabulleniş, yalnızlık, çaresizlik. Bir odaya girdiğimizde gördüklerimle kıkırdamam aniden kesildi. Oda silah doluydu. Sanki bir savaş gemisinin içindeymişiz gibi. Camın dışarısından yata doğru bir bot geldiğinde barmen bota atlamamızı emretti. Biz sesimizi çıkaramıyorduk. "Gelmezsek ne olur?" Naz sorduğunda barmen çevik bir hareketle cebinden silahını çıkarıp ikimize doğru tuttuğunda nefesim kesildi. "Acelemiz var, hızlı ol." Arkamızdan bir ses yükseldiğinde o tarafa baktım. Yat...Alevler içindeydi.

Her cevap yeni bir soru.