Efnan mevsim genç yaşta bir karar alır ve bir yarışmaya katılarak ressam olmanın hayalini kurar ama iş pek bekledigi gibi olmaz oradan geçen ansızın biri tablolarindan birisini kahvesiyle batırır. Efnan o çocuğu hiç unutmaz fakat aradan 4 sene geçer ... Ve o çocukla tekrar karşılaşır ne duygular ne bakışlar ne hisler aynıdır. ●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

"Sanma bir gün geçer bu karanlıklar gecenin ardında yine gece var" Necip Fazılın bu sözü sanki hayatımın merkezi gibiydi. Hep geçmesini ümit ettiğim karanlıklar şuan saklandığım bir sığınaktı bana. Küçük Firuze için karanlık bir kâbustu ama Firuze büyümüştü. Artık onu hiç bir karanlık korkutamazdı çünkü Firuze aydınlığını kaybedeli çok olmuştu

"Sana, bana aşık olmamanı söyledim. Neden beni dinlemedin." Genç depresif bir kız... Ressamlık tutkusu onu ölüme götürürken, küçüklüğünde babasının bıraktığı kalıcı travmalar, hissizlik duygusuyla başa çıkmak için kullandığı sigara, kahve ve kendi vücuduna yaptığı eziyetler. Duru abisinin ölümünü kabul etmeyip babasına duyduğu nefret onu hissizleştirir, babası öldükten sonra Duru, babasından kalan son anısını yaşatmak uğruna girdiği bu yolda karşılaştığı, karamsar, başı dertten kurtulmayan Ayas`la; uzun denilecek kadar kısa, kısa denilecek kadar uzun bir zaman geçirir. Ayas daha küçük yaşta annesinin babası tarafından şiddet gördüğü ve bunu unutmak için taşındığı şehirde, takıntı yaptığı toksik ilişki arkadaşlarına da olduğu kadar kendisine de yansır. Eski sevgilisi Ceren`i takıntı yapan Ayas, bu duygudan kurtulmak için karşısına çıkan bu fırsatı değerlendirecek mi? Yoksa bu fırsat onun kaderi mi? İki insan, iki babasız yetim. Biri kader, biri ölüm. • NOT: BU HİKAYEDEKİ TÜM OLAYLAR, İSİMLER HAYAL ÜRÜNÜDÜR. Yeni hikayemdir, yorumlarınızı bekliyorum.<3