Hava kararmış, sokak lambaları yeni yanmıştı. Yorgun argın kendimi balkona attım, soğuk havayı içime çekip zihnimi boşaltmak istiyorum. Gözlerim istemsizce, karşıdaki sokağın köşesindeki elektrik tellerine takıldı. Üzerlerindeki o eski püskü, rengarenk ayakkabılar, rüzgarda hafifçe sallanıp duruyordu. Onların bu dağınık ama bir o kadar da sokağa bambaşka bir hava katan, güzel görüntüsünü seviyordum. Tam o sırada, aşağıdaki sokaktan gelen seslerle kulak kesildim. Koşan ayak sesleri, ardından boğuk sesler ve nefes nefese kalmış bir fısıltı... Hızla balkon duvarının arkasına sindim, görünmemeye çalışarak aşağıyı dinledim. Bir grup adam, birini köşeye sıkıştırmıştı. Yere düşen adamın sesi titrek ve çaresizdi. "Abi...Abi... Ne olur...Özür dilerim...Yemin ederim ben yanlışlıkla girdim bu sokağa, inan ki hiçbir şey yapmadım!" Diğer adamların sesleri yükseldi, öfkeyle bağırıyorlardı. "Yanlışlıkla mı, o zaman niye bizi görünce at gibi koşturmaya başladın?! Kime yutturuyorsun lan sen bunu! Ne halt ediyorsun bizim bölgemizde?!......Cevap ver lan ****!" Ardından boğuk bir çarpma sesi, küfürler ve yumruk sesleri yükseldi. Adamlardan biri, diğerini duvara doğru itti. Yere düşen bedenin sesi yankılandı. Darbeler ardı ardına gelmeye başladı. Karanlıkta, gölgelerin içinde ne olduğunu tam seçemesem de, birinin fena halde dövüldüğünü anlamıştım. Yalvarışlar, inlemelere dönüştü. Bedenim buz kesti. Nefesim boğazıma düğümlendi. İçime yayılan soğuk ürpertiyle titredim. Ne oluyor? Bu insanlar kim? Neden birbirlerine saldırıyorlar? Kafamda milyonlarca soru dönüyordu ama hiçbirine cevap bulamıyordum. Sadece saf bir korku vardı içimde. Korkudan dizlerimin titrediğini farkettim. Hızla içeri girmek için balkondan döndüğümde, ayağım bir şeye takıldı. Küçük, toprak bir saksı... Saksının yere devrilirken çıkardığı korkunç gürültü, gecenin sessizliğini yırtıp geçti. Aşağıdaki sesler anında kesildi. Nefesimi tuttum.

Yeni sokaklar, yeni yüzler ve yeni korkular... Kimi ailesinden kaçmıştır, kimi geçmişinden... Kimi sevilmemiştir, kimi yalnız kalmak istemiştir. Kim dost, kim düşman bilinmez. Ama hepsi, aynı karanlık binada buluşmuştur.

"Seni polise vermemem için sadece tek bir sebep söyle." Dedi sakince. . . . Sokakda yaşayan 3 kız Galatasaray`ın şampiyonluk kutlamasında kimseye fark ettirmeden araklama yapacaktır. Ancak bilmedikleri şey o şampiyonluk kutlamasında polisler ve ajanlar da bulunmaktadır. Dijital platforma geçirdiğim ilk kitabımdır. Acemice yazılmıştır. Ona göre okuyunuz🙏🏻

Kısa kısa, tadımlık hikâyeler arıyorsanız doğru yerdesiniz; hoşgeldiniz...

Bu, sadece bir aşk hikâyesi değil. Bu, susturulmuş bir neslin sesi. Sistemin gölgelerinde büyüyen, adaletin terazisine başkaldıran iki yüreğin savaşı. Yangın. Adını taşır gibi yaşar. Kuralların değil, kalbin sesini dinler. Dünya yanarken, onu seyretmektense ateşe benzin döker. Sarp. Buz gibi görünen, ama içinde dev dalgalar taşıyan bir hukukçu. Yasaların efendisiyken, duygularının kölesi olmaya direniyor. O, düzeni savunur. Ama o düzenin kimleri ezdiğini unutmaya çalışır. Bir mahkeme salonunda çarpışan iki kader… Birbirinden nefret etmek için her sebebe sahip iki insan, Ama aynı ateşin içinde kavrulduklarını fark ettiklerinde, Artık sadece adalet değil, Kalpleri de hüküm giyecek. “Ateş Kimi Yakar?” Aşkın mı? Adaletin mi? Yoksa her ikisinin de kaldıramayacağı kadar gerçek olan o tek cümle mi: Bazı savaşlar kazanmaya değil, yanmaya değer. Sınırlar çizildi. İki taraf hazır. Ve ateş çoktan yakıldı. Sen hâlâ izlemekle yetinecek misin, yoksa kendi yangınına adım atacak kadar cesur musun?

Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin. Bazen... sonlar mutlu biter." Dudaklarımı birbirine bastırdım. "Hangi sonlar?" diye sordum. "Ben bunca yaşadığımın ardından mutlu olsam neye yarar? Yüzümdeki gülümseme kendini oraya ait hisseder mi Efruz?" Dizlerinin üstünden doğruldu. Yanıma oturdu. Eli belimi kavradı ve hiç beklemeden beni kendine doğru çekti. Bir eli bacağımı kavradı ve böylelikle tamamen kucağına yerleşmiş oldum. "Hisseder." Dedi. "Hissettiren olursa." Bedenimden ruhum çekilmiş gibi kendimi kollarına bıraktım. "Güzel bebeğim, geçmişinle yüzleşmediğin için bu kadar çok canın yanıyor. Geçmişinle yüzleşmen, onu karşına alman, yeri geldiğinde onunla savaşman yeri geldiğinde ona sarılman gerekiyor. Geçmişinden kaçarak geçmişini unutamazsın." Derin bir nefes aldım. Kokusunu soludum. "Geçmişimle yüzleşmeye gücüm yok," dedim fısıltıyla. "Elinden tutarım." Dedi anında. "Tek başına değilsin. Geçmişini yeneriz. Birlikte." Gülümsedim. Yüzümdeki gülümsememi görmese bile bence hissetti. "Sen geçmişini yendin mi?" diye sordum. "Yendim." Dedi. "Sanırım..." usulca kafamı kaldırarak gözlerinin içine merakla baktım. "Sanırım?" dedim üsteleyerek. Omuz silkti. "Belki sen de benim elimden tutarsın." Gülümsedim. Bu sefer gülümsememi görmesine izin verdim. "Tutarım."

Anadolu `nun şehirdeki insanı

Genç kız her gün kullandığı sokağa bir kez daha giriş yapmıştı. Her sokağa girişinde hemen kan kokuları kendini belli ediyordu. Sokağın sonuna geldiğinde adımlarını yavaşlattı. Sebebi ise boylu boyunca yatan bir adam ile karşılaşmasıydı. Bu kaçıncı ceset görüşüydü? İstifini bozmadan cesetin yüzünü karanlıktan göremese de yanına doğru eğildi. Omzuna hafif sarsma ile cesedin yaşayıp yaşamadığını kontrol etti. Yaşıyordu. Telefonunu çıkarttığında, arkada duran adamın gölgesi, yan tarafına doğru düştü. Sakin olmaya özen göstererek ona doğru döndü. Döndüğünde, ise şaşkın bakışlar ile adamın yüzüne bakakaldı. İlk defa bu adamı bu sokakta görüyordu. Bu adam kimdi?

"Arka bahçemde bir mezar varken nasıl sakin kalabilirim ? Üstelik o adamı ben bile öldürmedim." Umay Demirel , genç ve yıldızı son derece parlak bir modeldir. Onu herkes narin bir çiçek , kırılgan bir vazo ve hatta sevimli bir oyuncak bebek gibi görür. Umay`ın gerçek karakteri ise bu tanımlamalardan epey uzaktır. Acımasız , cani , sinirli... Umay , kariyerinin yükselişte olduğu bu dönemde bir gece gittiği eğlence mekanında onun iradesi dışında şeyler olur. Hiç bir şey hatırlamayarak uyanan Umay , kapısına kendisine çok benzeyen bir kız geldiğinde kaybolan anıları kafasında birleştirir. İçindeki intikamı büyüterek yaşayan Umay , bir gecede bütün intikam planını kafasında tasarlamıştır. Ortaokul zamanında ona yaşatılanlardan , ondan geçmişini ve geleceğini çalan insanlardan intikam alacaktır. Bu yolculuğunda ona Suskun adında bir adam da yardım eder. Bu yolculuğun çok çetrefilli ve son derece tehlikeli olacağından ise hiç şüphe yoktur.

Karan ural öztürk mü? Yoksa karan ural Kandemir mi? 16 yılınızın sadece 9 yılını üvey aileniz ile birlikte geçirdiğinizi düşünün yapılan bir hata yüzünden hayatınızın 9 yılını üvey ailenizle birlikte geçirirken geri kalan 7 yılınıda sokaklarda geçirerek büyüdüğünüzü düşünün. Üvey babanızın size yaptığı telefon görüşmesinden sonra hayatınızın değişeceğini anlıyorsunuz peki ya karan ural bu değişime hazırmı?

Küçük hayatların Büyük hikâyesi

Yılların verdiği bir zaman diliminde sokak müziği yapan genç bir kız varmış. Bu kız küçücük hayallerinin peşinden koşmayı pek sever. Hayat ona o kadar değersiz hissettirmiş ki, anlam veremezmiş çoğu kez. Ama yine de pes etmek değilde, usul usul gidermiş en çok varmak istediği yere Sıradaki hikâye yaşanması mümkünken yaşanamayan hayallere

Lgbt üyesi bir kızın aldatılmasi sokağa düşüp birinin yardımcı olması fakat o biri nasıl biri?

Gönlümün Çıkmaz Sokağı Ön Söz Burası, şiirlerin çıkmaz sokağı... Satırların ve cümlelerin kifayetsiz kaldığı yer. Bazen öyle anlar gelir ki, söyleyecek çok şeyin varken susarsın. Çünkü kelimeler yetmez artık. Yüreğin konuşur ama dilin susar. İşte bu kitap, o sessizliklerin içinden dökülen duygularla yazıldı. Her dizesi, kalbimde bir yerin yankısı. Gönlümün çıkmaz sokağında kaybolanlar için… Belki de kendini bu sokakta bulanlar için.

!! Kapak Pinterest sitesinden alınmadır. !! Şiddet, korku gibi ögeler bulunmaktadır.

Bu kitapta ne yaşanırsa yaşansın hayatta enerjisini kaybetmek istemeyen bir kızın hikayesi anlatılıyor.. Sisu:Yaşanan olumsuzluklara ve güçlüklere rağmen cesaretli ve dayanıklı olmak ,ayakta kalmak

- TAMAMLANDI - Bir kedinin sokak kedisi iken ev kedisi olma hikayesi. Kedinin Bakış Açısından Anlatılmaktadır.

Eskiden lisanslı bir boksör olan ama bir anda tüm kariyerinden vazgeçmiş bir kızın ya her şeyin arkasında sokaklarda gizli bir gece hayatı varsa. `Her insanın iki hayatı vardır birisi herkesin bildiği vitrinlik birisi kimsenin bilmediği derinlik` onun hayatının gerçeğiyse. Çevresindeki herkesin onun vitrinlik hayatından bir beklentisi varken onun beklentisi hayatının derinliklerindeydi. MEVSİM ALATAN ya da bir diğer adıyla ALESSİA MANCİNİ

Seheryeli Mahallesi nin şenşakrak havası herkesin içini sıcacık tutardı . herşey düzen ve sükûnet içinde akıp gidiyordu tabi her sakinliğin ufak bir heyecanı vardı . Feyza Akyol ve Bestegül Şimşek ! paragrafı bozan cümle modunda Mahallenin sakinliğini bozmaya ant içen iki deli . gözlerini teyzelerin gözde damat adayları Sıraç Beyzade ile Yiğit Karacaya dikmişlerdi bol kahkahalı biraz Çalkantalı hikayemize hoşgeldiniz

“İçinde Deniz’in olduğu ambulansı hastaneye ben götürdüm lan!”

ILGAR HALZEN Kimsesizliğin büyüttüğü bir çocuk… Sokakların acımasızlığıyla şekillenmiş bir yürek… Ilgar Halzen, çocuk yaşta sokaklara terk edilmiş, hayatta kalmayı sokak lambalarının altında öğrenmişti. Soğuk gecelerin sessizliğinde büyüdü, gözleri karanlık kadar derin, orman kadar gizemliydi. Bu yüzden herkes ona “Orman Gözlü” dedi. Ama bir gün… Adını bile bilmediği ailesi, kaderinin karşısına dikildi. Ilgar, geçmişin hayaletleriyle yüzleşmek, kan bağıyla kurduğu ancak yabancılaştığı bir dünyada yerini aramak zorunda kaldı. Bu, sadece bir sokak çocuğunun değil, kaybolmuş bir kimliğin, bastırılmış duyguların ve unutulmuş bağların hikâyesi.