Laçin TOMRİS ve Pamir Lev SVYATOSLAV geçmişte farklı yönlerden zarar görmüş iki kişi...     Hayatları çok farklı gibi görünse de aslında aynı merkezden çıkan bir kötülüğün kurbanları. İlk başta birbirlerinin düşmanı olduğunu sanıyorlar. Ama sonradan fark ediyorlar ki... aynı karanlıkta savaşıyorlar. BU KURGUDAKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLARIN GERÇEKLERLE BİR İLGİSİ YOKTUR. HERHANGİ BİR BENZETME TESADÜF OLARAK NİTELENDİRİLİR. KİTABIN TÜM HAKLARI SAKLIDIR.

“Hasiktir, Logan! Hani çocuk ölmüştü?” Az önce evde Türkçe konuşan adam şu an ona bağırıyordu. Uzaktaydı fakat yakalanamayacak kadar bir uzaklık değildi bu. Umay adamların elindeki silahları görünce cadde boyunca koşmaya başladı. Adamların hepsi Umay’a bakıyordu. “Bu küçük bize sorun çıkarır mı?” “Sanmam Yegor. O sadece küçük bir kız, bunları unutacaktır.” dedi Logan arkasına bile bakmadan koşan Umay’a bakarken. Logan yanılıyordu. Umay’ın yeni tanıştığı bir duygu vardı. O da intikam duygusuydu. Umay bir ara sokağa girdiğinde dinlenmek için duraksadı. Gözyaşları koşarken akmaya başlamıştı bile. Elini cebine attı. Yarısı yanmış mendili çıkardığında o an içinde bir öfke belirdi. Burnuna götürdü mendili ve kokusunu içine çekti. Biraz olsun babasının kokusunu alıyordu. “Bugün size yaşatılanları unutmayacağım baba.” dedi boğuk çıkan sesiyle. Ailesinin intikamını alacaktı.

Beş Aile. Beş Varis. Bir Masanın Etrafında Kurulu Düzen. Ve O Düzeni Yerle Bir Edebilecek Bir Sır. Yeraltı Dünyasının Görünmeyen Tahtında Oturan Demir Sofra, Türkiye`nin En Köklü Beş Ailesi Tarafından Yıllardır Yönetiliyor. Güç, Kanla Yazılıyor; Sadakatse Korkuyla Sağlanıyor. Her Birkaç Yılda Bir Varisler Seçiliyor. Kurallar Belli. Ta Ki Biri O Kuralları Çiğneyene Kadar. Aşk,mantık,intikam,ihanet ve daha fazlası, kadim bir efsanenin gölgesinin ardında tekrardan yazılıyor. Beş Taşın biri düşerse, kalan dört parçalanır. Güvenin olmadığı bir dünyada, aşk en büyük risktir.

“Senin yüzünden çok büyük birisi peşimde.” Babam bana seslenince bu sefer kafamı ona çevirdim. “Sergei Aslan Vasilyev. Bu adı unutma.” Anlamaz gözlerle ona bakıyordum. Kimdi bu adam? “Çoğu mafya ona çalışır. Bizde ona çalışıyorduk. Ama onun aptal kuralları olmasa…” Birden karşımda duran sandalyeyi devirdi. Babamı ilk kez bu kadar sinirli ve stresli görüyordum. Kötü bir haldeydi. Ama nedense bir şey hissetmiyordum. Sadece haline acıyordum. Ona bakışlarımı farketti. Acıyarak baktığım bakışlarımı. Kaşları aniden çatıldı ve bana doğru yaklaştı. “İstediğin gibi bak. Ama o bakış senin içinde geçerli. Farkında değilsin ama bu işe sende bulaştın Ada.”

Yıllar sonra özgürlüğüme kavuşmuştum. Babamın aşırı korumacı davranışlarından kaçmak için bir bahanem oldu. Ülkedeki tüm kaliteli okullardan atılmak. Sonunda yurt dışında okuyabilecektim. İtalya`ya geldim. Yeni sınıf arkadaşlarımla beraber hoşgeldin partisi için bir gece kulübüne gittik. Alkolü kaldıramadığımı bilmeme rağmen bana ikram edilen tüm içkileri içtim. Lanet olsun ki doğru düzgün yüreyemiyordum bile. Sonra ne mi oldu? Ayaklarımda hissettiğim sıcak dokunuşlar ve ardından mermi sesleri. Gözlerimi açtığımda karşımda benim en köklü Rus mafyası Sokolov`un kızı olduğumu bilmeyen tehlikeli ve vicdansızlığıyla nam salmış İtalyan mafyasının lideri Lorenzo Moroni duruyordu.

Her gün doğan Güneş abisinin ve babasının ölümünden sonra Bade Aksa Kozlov için doğmadı çünkü onu çıkarları için değil gerçekten seven insanları kaybetti. Kaybedişinin ardından onun en büyük destekcisinin büyük bir mafya lideri olduğunu henüz bilmiyordu.

Kanlarının rengi de karaydı, kalpleri gibi. O karalık etraflarındaki herkese bulaşıyordu, özellikle sevdiklerine.