Boynumdaki soğuk demir aniden tenimden ayrılıp yere düştüğünde baygın bakışlarım pencereden yatağın yanına kaydı. Bir yandan uzun süre nefessiz kalmanın etkisiyle öksürüyor, derin derin soluklar alıyordum. Yatağın yanında benden başka bir kişi olması gerekirken iki kişi vardı. Biri beni az önce öldürmeye çalışan kişiydi ve yüzü bana dönüktü, yatağa daha yakın bir yerde duran kişiye korkuyla bakıyordu. Kimdi beni ölümün huzurlu kollarından ayıran? Boynumdan süzülen sıcak kanımı hissettiğimde elimi morardığına emin olduğum boğazıma götürdüm, az önce bıçağın açtığı biraz derin, ince ve uzun olan yarayı tuttum ama acı hissetmedim. Beni öldürmeye çalışan adam, arkası bana dönük olan uzun boylu adama bıçağı savurdu ama sanki orada hiç kimse yokmuş gibi bıçak adamın içinden dumana temas etmiş gibi geçip gitti. Görüntüyü gördüğümde gözlerimin irileşemesini engelleyemedim, ne yani hayaletler gerçek mi? Yoksa bu başka bir şey mi, sonunda kafayı mı yiyiyorum? Açıklama: İnce, karanlık sınırlar... Berfin, zihninde sürekli yaşadığı karanlık bir mağaradan sıyrılmaya çalışırken bir yandan da geçmişini hatırlamak için çabalıyor. Bir gün yaşadığı korkunç bir olay sonrasında hafızasını kaybeden Berfin, terapilerle geçmişine dönmeye çalışırken rüyalarında ve gerçek hayatta yaşadığı olaylar arasındaki ince çizgiyi fark edememeye başlar. Karmaşık duygularla baş etmeye çalışırken yaşadığı her olay onu daha da derin bir kuyuya itiyor. Berfin, geçmişini aydınlatmak için verdiği mücadelede hem kendi iç dünyasıyla hem de dış dünyadaki zorluklarla karşılaşıyor. Bu kurgu, hafıza kaybı, kimlik arayışı, fantastik evren gibi derin konuları ele almaktadır. Berfin`in içsel yolculuğuna eşlik ederken, insanın zihninin karmaşıklığı ve dayanıklılığı hakkında düşündürücü sorularla karşılaşacaksınız. Roman; fantastik, psikolojik gerilim, gizem gibi unsurlarını bir araya getirerek sizi ilk sayfadan son sayfaya kadar sürükleyici bir deneyime davet ediyor. Yayımlanma Tarihi: 13/03/2025

Ödül; hayatta kalmak.

“Kaçış yok. Kurallar tek kişiye ait.” Ailesi yüzünden ölmüş dedesini evinin olduğu “TUHAFLIKLAR KASABASINA” giden genç bir kız, haritada bile zor bulunan bir kasabaya adım atar. Ancak burası sıradan bir yer değildir. Girdiği an çıkışı olmayan, sessizliğin bile tehdit gibi geldiği bir tuzak... Kızın bilmediği bir şey daha vardır: O kasabada normal insan yoktur sadece normal yedi tane erkek vardır. Farklı zamanlarda kaçırılmış yedi yabancı erkek, tıpkı onun gibi buraya hapsedilmiştir. Hepsi bir şeylerden kaçıyordur ama şimdi ortak bir kaderin içine düşmüşlerdir. Kasabanın dört bir yanında, sokak aralarında, terkedilmiş evlerde, bakkalda, okulda hatta camide bile palyaço kostümü giymiş adamlar dolaşır. Ellerinde bıçak, silah, kurşun dolu bakışlar… Hepsi birinin emrindedir: Görünmeyen ama her şeyi kontrol eden, hasta ruhlu bir adam. Bir hata yaparsan, palyaçolar harekete geçer. Emirlere uymazsan, saldırı başlar. Sorgularsan, birini kaybedersin. Bu kasabada güven yok, kaçış yok, ikinci şans yok. Sadece hayatta kalmak var. Ve onun bile bedeli çok ağır. Şimdi , ailesinin zoru ile kasabaya gelen kız, yedi yabancı erkek ve bir görünmeyen canavar arasında ölümüne bir oyun başlar...

Gözlerimi açıyorum ve beyaz ışığı görüyorum. Öldüm diye seviniyorum önce, beyaz ışığı cennet sanıyorum. Işığa uzanmak istiyor elim, cenneti avuçlarında hissetmek istiyor.Sonra ölü bedenler hareket edemez diyorum kendi kendime. Demekki ölmemişim. Bu günde ölmedim diye üzülüyorum, intihar girişimim başarısız olmuş.

"Bazı adamlar sessiz sever. Ama Aslan Vurel Demir? O, sessizliğinde bile yakar." Svetlana... geçmişinden kaçan, ama kalbinden saklanamayan bir kadındı. Aslan... herkesin çekindiği, karanlık tarafıyla konuşulan, dokunamayan ama sahip olan bir adamdı. Onlar tanışmadı. Birbirlerinin içine düştüler. Bir bakışla başladı. Bir kıskançlıkla alevlendi. Bir dokunuşla durdu. Ve sonra... Gözlerinin içine bakarken, birbirlerini en çok orada kaybettiler. 🎧 Her bölüm, bir şarkının kalbinde anlatıldı. Bu hikâye yazılmadı. Yaşandı

“Bazen en derin yarayı, en sessiz kişi taşır.” Gökçe Akçay, psikoloji son sınıf öğrencisidir. Mezun olabilmek için bir danışanla terapi süreci yürütmesi gerekir. Ancak karşısına çıkan sıradan biri değildir: Sessiz, yaralı ve geçmişiyle savaşan bir asker. Kendi içindeki karanlıkla ve ailesinin baskısıyla mücadele eden Gökçe, henüz kendini iyileştirememişken başkasına umut olmaya çalışır. Bu terapi, sadece bir akademik görev değil; kalpleri birbirine dokunan iki ruhun zorlu ve içten bir yolculuğuna dönüşecektir. ❗Kitabımın tüm hakları bana aittir. Kopyalanmasına kesinlikle iznim yoktur. Haklarının ihlal edilmesi durumunda hukuki süreç başlatılacaktır.

Kadın sıradan bir günde, sıradan bir an esnasında sadece ilk bakış ile o adama aşık olur. İçindeki his öylesine büyüktür ki akılalmaz bir karar alır: yalanlarla aşık olduğu adamın evine yerleşir. Kadın böyle bir çılgınlığı neden yapmıştır? Bir kadın tam olarak ne sebepten böylesine şiddetli bir ilk görüşte aşka kapılır ve böylesine uçarı bir karar alır? Böyle bir deliliği yapmasının ardındaki motivasyon nedir? Ve Sırma Akçalı kimdir?

"Benim için, Lütfen benim için, Kelebeği Sev, Kelebeği Koru, Kelebeği Yaşat" Vuslat Argin Erezin, içinde taşıdığı yükler sessizdi. Gözlerinde sadece anlatamadığı hikayeler değil, aynı zamanda karanlık bir hayatın izleri vardı. Mafya dünyasının sert kuralları arasında büyümüş, yıllardır kaçamadığı bir dünyayla savaşan biriydi o. Elay Riva Arsev, başarılı bir psikologdu. İnsanların ruhundaki en derin yaraları görür, sabırla onarmaya çalışırdı. Vuslat ise kolay kolay kimseye açılmaz, kendi karanlık dünyasında yalnız kalmayı seçerdi. Ama Elay’ın sakin sesi ve kararlı duruşu, zamanla onun sert duvarlarını yıkabilecek miydi? İkisi çok farklı dünyalardan geliyordu. Vuslat, karanlık geçmişiyle ve suç dolu hayatıyla savaşırken, Elay iyileşmek isteyenlere ışık tutuyordu. Ama kader onları Aynı noktada, Aynı acıyla buluşturmuştu.

"Velmira Valenor, ailesini öldürmekle suçlanıyor, fakat gerçekte bu suçu üstlenmiyor. Gizemli bir akıl hastanesinde geçirdiği zaman, deha ve delilik arasında ince bir çizgide yürüyen bir hikayeyi ortaya koyuyor. ‘Nyx Sanctum’ adlı bu yer, sadece akıl hastalarını değil, dâhileri de barındırıyor ve her adımda karanlık bir sır daha açığa çıkıyor. Peki, Velmira gerçekten deli mi, yoksa bir sapkın dâhi mi?"

Hazal Serav, bir kriminal piskolog. Karakola getirilen suçlular ile sorguya girer ve suç işleyen kişilerin gerçek niyetini anlamaya çalışır. Yani, suçlu, bu suçu bilerek mi işledi yoksa bu suçu işlemeye zorlandı mı? Hazal bir gün karakola gelen katil zanlısı Vezar Mirze ile sorguya girer. Vezar`a sorular sorar ve onu anlamaya çalışır. Sorgu sonunda Vezar`ın suçunu bile isteye işlediğini, başka kimse tarafından zorlanmadığını tespit ederek suçlunun dosyasına, "Gerçek bir katil." yazar. Birkaç ay sonra, Vezar Mirze`nin suçu üzerine yapılan mahkeme sonucu Vezar ömür boyu hapis cezasına çarptırılır ve bu haber nedeniyle deliden öfkeye dönen, abisini kurtarmak için hırslanan Atlas Mirze, Hazal ile iletişime geçmeye çalışır. Başta Hazal`a iyi davranan Atlas, sonrasında Hazal`a, abisinin dosyasına yazdığı "Gerçek bir katil." yazısını değiştirmesini ister. Hazal`ın karşısında artık önceden tanıdığı nazik, beyefendi bir Atlas Mirze yoktur. Her şey için Hazal`ı zorlamaya başlamıştır. Atlas, abisi hakkında yazdığı ve abisinin ömür boyu hapis cezasına çarptırılmasına sebep olan o raporu yazan Hazal`a bu yaptığını değiştirmesini söyler. Çünkü eğer olumlu bir şekilde o rapor değişirse, abisi yeniden mahkemeye girecek ve cezadan kurtulacaktır. Yani Atlas Mirze, Vezar Mirze`nin kardeşidir ve abisini kurtarmak için Hazal ile tanışır. Hazal Serav artık büyük bir ikilemde kalır: "Adalet mi yoksa Atlas`a duyduğu sevgi mi?"

Çocukken ailesini gizemli bir yangında kaybetmiş. Bir kasabada büyümüş ama kasaba halkı ona hep mesafeli davranmış.

❝Gözün üstünde kaş altında yaş, Omzuna çarpanla savaş. Ölüm gelmeden evvel sesini göğsünde duyarsın. Yalnız çarpışmakla olmaz, Gerektiğinde kaç.❞ ☾ "Bana bir şey söyle Kılıç," diye fısıldadım kulağına. "Senin için ne yapabilirim." "Sarıl bana," dedi göğsüm sesini yutarken. "Benden nefret etmiyormuş gibi sarıl Bataklık Çiçeği." Kelimeler tam göğsümden süzülüp kalbime sızdı. Çenemi başının tepesine kapattım koruyucu bir tutumla, gövdesinin tümünü saramayan kollarım sarabildiğince sıkı sardı onu. Elimden gelseydi onu doğmadan öldürürdüm, elimde olsaydı onu yeniden doğacağı bir evrene götürürdüm. Gücüm yetseydi onu sıradan bir adam olarak büyütürdüm, tüm o kral büyüsüne kapılıp gitmemek imkansızken krallığındaki tek insan ben olurdum. ☆ ⭒Gerçek kurum ve kuruluşlarla hiçbir alakası yoktur, tümüyle zihnim ve ruhumla şekillenmiş bir hayatın hikayesidir⭒

Bir uçak düşer. Sadece beş kişi hayatta kalır. Ama bu bir kaza değildir. Bu, geçmişin hesabıdır. Onlar sadece bedenleriyle hayattadır, ruhları yıllar önce ölmüştür. Sessizliğin içinde çalınan bir telefon, açılan bir kapı… Her bir mesaj, çözülmeyi bekleyen bir sır, bir suç, bir ihanet. Zaman hızla tükenirken, güvenin adı yok olur. Birbirlerine bakışlarında saklı binbir yalan, binbir pişmanlık… Bu sadece hayatta kalma savaşı değil. Bu, kendinle, geçmişinle ve karanlığınla hesaplaşma oyunu. “Kara Kutu” Korkunun, acının ve gerçeğin gökyüzünden düşüşü. Hazır mısın? Çünkü bu, ruhunun sınandığı bir yolculuk.

Bazen bir gün, her şeyin özeti olabilir. Sabah uyanıyorsun ama neden kalktığını bilmiyorsun. Sokağa çıkıyorsun, kimse gözünün içine bakmıyor. İşe gidiyorsun, sistem işliyor ama içinde bir şey duruyor. Bu hikâyede ne büyük olaylar var ne kahramanlar. Sadece biri var - herkes gibi görünen biri. Günlük hayatın sessiz çığlıkları, iç sesle dış dünyanın çatışması, kalabalıklar içinde görünmez olmak... Eğer bazen "burada olmamalıydım" hissine kapılıyorsan, bu sadece bir hikâye değil. Bu, bizim hikâyemiz olabilir.

Karanlık bir duman, beyaz bir dumanı içine lodos gibi çekebilir. Kara duman tüm sırlarını, benliğini beyaz dumana feda edebilir. Bir zaman sonra öldüğünü hissedersin, fakat başka bir diyarda tekrar diritilirsin. Fakat o diyarda; RUHLAR DİYARIN DA insan değil, ya bir ruh ya da bir iblis olursun. O diyarda bunu sadece tek bir kişi belirler; KARANLIK RUH. O diyara beyaz bir ruhun süzülüp, kara dumana hapsolmasıyla yeni bir diyar oluşur; KARANLIK RUHLAR.

“Bazı şeyler sadece bakınca başlar.” Lara, ailesiyle birlikte taşındığı terkedilmiş bir taş evde, geçmişin sessizliğinde unutulmuş bir varlıkla yüzleşir. Evin aynaları toz tutmuyor. Yansıması ona ait değil. Geceleri fısıltılarla uyanıyor… Ve her sabah, aynada aynı kelime yazıyor: BAKMA. Psikolojik gerilim, doğaüstü korku ve içsel çöküşün anlatıldığı bu roman, okuyucuyu aynanın öteki tarafına davet ediyor. Göz göze geldiğinizde artık çok geç olabilir.

O gece gökten üç yıldırım düştü yeryüzüne, bir tanesi günahkâra, bir tanesi günaha, bir tanesi de mazluma vurdu.

Genç kız şubat soğuğunda ayakları altında ezilen kar ile birlikte, ellerinde tuttuğu ipe korkak ama kararlı bakışlarını gezdiriyordu. Ağlayıp, sızlanıyor yüreğinin ortasında sıkıca işlenmiş acıyı kendisi ile birlikte ellerinde tuttuğu ipe asmak istiyordu. Yarım kalan bir ressamın resmiydi sanki, ressam tam güzel bir şeyler hayatına karalamaya başlarken boyası bitmiş gibiydi. Şehir, şehir gezdi intihar dükkanına ölümünün oyuncağını bulabilmek için, yüzünde ki yorgun tebessüm ile girdi ama istediğini bulamadı. Çok duyduğu bir ölüm yolu denemek için evinden uzaklara sürüklendi ölümün işlediği kötü his bile güzelliğini kaybettirmeye yetmemiş o deniz süslü uçurumu buldu, ta ki yaşlı bir adam ona bir bardak çay ikram etmek isteyene dek. Ama bu kez karşısında ki genç kadın dişli çıktı Don Ritchie sabaha kadar kıza çay ikram ederek, intihardan vazgeçirmeye çalışsa dahi durum düzelmedi. " İntihar ruhu ölen kişiler için tatlı bir sondan başka bir şey değildir. " ❗️YENİ BÖLÜM HER CUMA

Tanrı evreni yarattı. Ardından adaleti sağlamak için onu... Nulgath. O, ilk yargıçtı. Duygusuzdu. İnsanlara ait hiçbir şeyi bilmeden onları cennet ya da cehenneme gönderdi. Ta ki... insanları gözlemlemeye, acılarına tanıklık etmeye başlayana dek. Zamanla yedi büyük günahı ve insanlığın karanlık taraflarını öğrendi. Ardından cesaretin, hüznün, hasretin ve... aşkın ne olduğunu. Bir melekti. Sonra bir suçluya, bir ihanete, bir trajediye dönüştü. Sevdiği kadını Tanrı`dan sakladı. Ve onun çocuğu, Tanrı`nın yeni kutsal varlığı oldu: Uriel. Şimdi, Nulgath`ın düşüşü başlıyor. Tanrı`ya karşı, düzene karşı ve... en çok da kendine karşı. ⚖️ Adalet nedir? Bir varlık yargılayabilir mi? 🔥 Cehennem gerçekten suçlulara mı aittir, yoksa yalnızlara mı? ☁️ Cennet gerçekten huzur mudur, yoksa itaatin diğer adı mı? Bu sadece bir başlangıç. Ve sonunda herkes yargılanacak. İlk yargıç bile...

Bir sonbahar sabahı, lise koridorları her zamanki gibi kalabalık ve hareketliydi. Dört öğrenci, bu karmaşanın içinde birbirleriyle tanışacak ve unutulmaz bir dostluğun temellerini atacaktı. Bu dört kişi arasında bir erkek ve üç kız vardı: Emre, Zeynep, Elif ve Merve.

Gözlerini ilk kez pistte bana diktiğinde... ...arabanın sesi değil, onun sessizliği çarptı bana. Bazı insanlar doğuştan karanlıktır. Yeldan da onlardandı. Ravin onun karanlığını görmedi, ya da görmek istemedi. Koray ise... her zaman arkamdaydı. Beni gölgemde bile kollayan o adam. Ama bu hikâye bir yarış değil. Bu, freni olmayanların savaşı. Ve ben... Kırmızı Takım`ın en soğukkanlısıydım

"Bazı tanışmalar kaderin değil, kalbin planıdır." Mayıs her şeyi kontrol altında tutmaya çalışıyordu. Ta ki Kuzey kafeye girene kadar… Bir tesadüf gibi görünen karşılaşma, aslında içten içe iki kırık kalbin birbirini tanıma yolculuğuydu. Aşk, hastalık, terapi ve kendini bulma üzerine sarsıcı bir hikâye… Bu hikâye seni gülümsetirken içini sızlatacak. Belki de sen de biraz Mayıs’sındır...

Yolunu kaybeden yaprak, elbet birgün evini bulur... Rüzgar dindiğinde.

Korku psikolojik gerilim kitabıdır 2 kişilik bir çalışmadır

Masumdu. Sevgi doluydu. Sokaklarda sahibini sadakatle izleyen bir köpekti yalnızca. Ta ki onu korumaya çalıştığı gün, insanlar tarafından katledilene kadar. Rex`in insanlara olan nefreti, cehennemin duvarlarında yankılandı. Ve o karanlık duvarlarda sinsice dolaşan bir varlık, bu öfkeye kulak verdi. Onu Araf`a taşıdı - adaletin en karanlık yerine. Artık Rex`in bir görevi var: İnsanları yargılamak. Anılarına bakarak, karar vermek. Ama karar kolay mı? İnsanlardan hâlâ nefret mi edecek... yoksa onları anlamaya mı başlayacak? Her "adalet", aslında bir varlığın içini rahatlatma çabasıysa, Kimin haklı olduğuna kim karar verir? Bu hikâye bir arınma değil. Bir çürümenin, sessiz ve soğuk bir adaletle nasıl örtüldüğünün hikâyesi. "Adalet bazen yalnızca bir bahanedir... Vicdan sustuğunda, en doğru karar bile kan kokar."