Korktuğun alevdir, çakacağın kibritin ise senin kendi ellerindir. Ve unutma, korktukların her zaman için senin efendindir. Seversen zaaf edinirsin, sevmezsen de duygularını yitirirsin. Şimdi sen seç, hangisi daha çok tüketir seni? Sustukların mı yoksa, vazgeçtiklerin mi? ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ♡ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ 🕯️: Yutkundum; ona yalan söylemek zorundaydım. "Evet," dedim kararlı bir sesle. "Evet, o her zaman için senden daha iyiydi." Geriye doğru bir adım attım. "O, her zaman birinciydi. Sen... Sen hiçbir şeydin işte, adın bile yoktu bende." Yalan söylüyordum... Kendimi inandırmaya çalışıyordum... İstifini hiç bozmadı. "O hâlde," dedi, ilk defa bana karşı yorgun bir şekilde, "getir onu buraya, Göksu. Bir kez. Sadece bir kez kendi gözlerimle senin onunla gerçekten mutlu olduğunu görürsem inanacağım sana, söz. Bırakacağım bu işin peşini. Adımı dahi duymayacaksın bir daha."

Bazı yangınlar kibritten değil insandan çıkar... Güneş geçmişini unutmaya çalışırken Ares geçmişin ta kendisi olur

"Kalbinde varolan kırışıklıkları say. Onlar ki uykusuz gecelerin en büyük şahididir..."

Bir kibrit masal mıdır?