Dmitry Tvardovsky, geçmişi karanlık anılarla dolu, gizemli ve acımasızlığı ile tanınmış, bir diğer namı Ölüm olan o adam. Her kesin korkması gereken, biri. Tüm dünyayı yöneten ve kurduğu imparatorluk altında olan beş aileyi kontrol ediyordu. Yaptığı küçük bir değişiklik ve onun ağızından çıkacak iki cümle, dünyanın sonunu getirirdi. İmparatorluğu onun gücüydü. Peki ya bu kadar gücü elinde tutan, her kesi bir kukla gibi yöneten iplere sahip olan adam, bir kız çocuğunu yönete bilecek mi? "Deliriyorum, beni o küçük parmağına sardın, kendi etrafında döndürüyorsun."

Geçmiş...Gelecek...Şu an. Sadece bir saniyede değişen hayatlar,bize gerçek yaşamı öğretir. Tesadüf veya değil... Sadece tek istediğim bunu tekrar yaşamamak.

Adam, bir çift yeşil`e aşıktı. Kadın, bir çift mavi`den nefret ediyordu. Adam kadın için her şeyi gözden çıkarırdı. Kadın, ilk adamı gözden çıkarmıştı. Adam, kadın için dünya`yı yakardı. Kadın, adamı yaktığı dünyayla beraber yakardı. Balamir ve Maria... Geçmişin küllerinden doğan bir yalan uğruna birbirlerini bittirmeye yemin etmiş iki düşman. Aşk`mı bu? İhanet mi? Yoksa yakıcakları cehennemin orta yerinde yanacaklardı kader mi? "YERALTI FERİŞTAHI " Yeni bir aşk Damarına kadar ihanet Ve yeraltına sığmayacak bir intikam hikayesi... Yakacaksın. yanacaksın. ama en çokta seveceksin.. Bu isimde ilk kurgu

Hiçbir şey, düşerken aldığın son nefes kadar gerçekçi değildir. Ne ihanet kadar keskin, ne sevda kadar derin. Suskun kalmış bir çığlık, yanılsamış bir zafer, ve asla yazılmamış bir kaderdir. O an ne varsa inkar ettiğin, gözlerinin önünden değil, boğazından geçip gider. Sessizlik bir kurşun gibi saplanır göğsüne ve adını anmadığın her şey çığlık olur diline. Ve son nefesin… bir vedadan çok, hiç yaşanmamış bir hayata duyulan geç kalmış öfkedir. İnsan ölmeden önce sadece kendine yenilir...