Şurimşine: Lazca canımın içi sevdiğim. 2000`ler de geçen bir aşk hikayesi. Mert Ali ve Leyla`nın hikayesi. Şiddet ve korkutularak büyütülen Leyla ilk kez sevilmeyi tadacaktı belki de. Saf sevgiyi. Leyla`dı o Mert Ali için annanesinin koyduğu ismi vardı sadece. Onu satan babasının hiç bir şeyi olsun istemiyordu karısının üzerinde.

Mahalle kurgusu* Karganın kanat çırpışlarının ardından kulaklara Manolyanın masalı uğuldadı...

𝐒𝐢𝐳: Yaylalar sıra sıra (oh nenni koçari) 𝐒𝐢𝐳: Vuruldum selvi boya (haydi haydi koçari) 𝐒𝐢𝐳: Koçari gel burdan geç (oh nenni koçari) 𝐒𝐢𝐳: Göreyim doya doya (haydi haydi koçari) 𝐒𝐢𝐳: Koçari gel burdan geç (oh nenni koçari) 𝐒𝐢𝐳: Göreyim doya doya (haydi haydi koçari) 𝐒𝐢𝐳: Oh nenni koçari 𝐒𝐢𝐳: Koçari kimun yari 𝐒𝐢𝐳: Oh nenni koçari 𝐒𝐢𝐳: KOÇARİ BENUM YARİM 𝐊𝐨𝐜𝐚𝐫𝐢𝐦: ??

Bir varmış, bir yokmuş”la başlar her hikâye; Ama yalnızca adam kadını sevdiğinde, bir ömürlük mutlu son yazılır.Ayrı kalan kalpler bir gün yeniden birleştiğinde, ya her şey olur, ya da hiçbir şey. Çünkü bazı aşklar vardır; ya kalpten kalbe köprü kurar, ya da sonsuza dek yıkılır.

Bir adam, en yakın arkadaşına verdiği sözü unutmamak zorundadır. Bir kadın, geçmişinden kaçarken tek umudunu ona bağlar. Leyla Esin’in abisi ve Emir Baran yıllar önce asker arkadaşıydı. Ama kader, onları ayırdı; Kadir Urfa’da hayatını kaybettiğinde geriye sadece bir vasiyet kaldı: Leyla, Emir Baran’a sığınmalıydı... Peşindeki karanlık güçler artarken, Leyla Esin çaresizce Trabzon’un sert rüzgârları arasında, kendini Emir Baran’ın dünyasında bulur. İki farklı hayat, bir söz ve yemin… Ve henüz anlatılmamış bir hikaye… Güvenin ve aşkın sınandığı bu yolculukta, herkesin gizlediği sırlar ortaya çıkacak. Leyla Esin ve Emir Baran’ın hikayesi, sizi sayfalar boyunca nefes nefese bırakacak.

İnsan;hiç ummadığı,beklemediği,bilmediği bir anda ailesini bulsa,ne tepki verirdi? ••••••• Esra hocanın ağzından çıkan o cümle,minik Melek için sevinç, büyük Melek için ise şaşkınlık sebebiydi. "Öz ailen aslında seni hiç terk etmemiş Melek."

Karadenizde yaşayan Zelal Yamaçlı ve Fırat Yılmazel in hikayesi. Karadeniz de bir sevda.

Her şey bir mektupla başladı... Aile sorunlarının içinde büyüyen Mihre Altaner, hayatını bir kaç parça kağıt parçasına sığdırmaya çalışıyordu. Kendine yazdığı bu mektuplar bir hobiye dönüşmüştü. Nereden bile bilirdi ki yazdığı mektupların uçuşup sırra kadem basacağını? Oysaki Ediz Batın Karayel`in ayaklarının ucundaydı. Aradan geçen yılın ardından Ediz Batın`ın aşkı dinmemiş, kader onları bir ara getirmiş. Nasıl mı? "Siz ben patronumsunuz ve bende sizin çalışanınızım. Dahası olamaz." dedim sert bir suretle. "Sen benim çalışanımsın ve bende senin patronunum. Dahası düşünülemez!" dedi. Onun sesi bir değişikti. Sinirli mi? Kırgın mı? Yoksa mutlu mu? Ama aslına bakarsak sesi ulaşılmazdı. İmkansızlığın uçurum kenarlarında gibi.

Ait olduğu topraklara döndüğünde onu bekleyen bir `sözün` olduğunu nereden bilebilirdi. Verilmiş sözler. Yapılan anlaşmalar. Kırılan kalpler. Yıkılan güven. Üzülme Meyra, zikret çünkü `Bilesiniz ki kalpler ancak Allah`ı anmakla huzur bulur.`

[MAHALLE KURGUSU] ⤜→ Acıyla kavrulan yüreklerin deniziydi Karadeniz. Kavuşulamayan sevdaların deniziydi. Karadeniz’i, yüreği Karadeniz olanlar anlardı. Acıyla yoğrulmuş, ruhu ölmüş ama yaşayan bedenler anlardı. Anladım. O kadar iyi anladım ki bu deli Karadeniz’i, zamanla o bana baktı ben de kendini gördü, ben ona baktım onda kendimi gördüm. Hırçınlığımı, dize gelmez deli dalgalarımı, karanlık derinliğimi gördüm. Annemin verdiği sevgiyle dolup taşan gözlerim, görmez dediğim o deli dalgaları gördü. Küçükken annem ve babam varken Karadeniz gibi olmam diyen kendimin, Karadeniz’den daha hırçın olduğunu zamanlarını gördüm. Karadeniz oldum. Burada, yüreğimdeki bu acıyla yaşayabilmek için olunması gereken o asi, deli deniz oldum. Zamla bu deli dalgalarda yoğruldum. Işığımı, gülüşümü, sevgiyle parlayan gözlerimi, şefkatli ellerle dokunulan yüreğimi denizin derinlere gömdüm. Karadeniz’in ta kendisi oldum. Güneş saçlı, deniz gözlü annesinin o çok sevdiği Karadeniz’in dingin limanı değil, asi dalgalarıyla coşan karanlık gecesi oldum. ⤜→ ✉¹sâye`den posta: Sürmene`nin Gültepe mah. sıcacık arkadaşlık ve aile bağlarıyla, tüm neşe dolu anlarıyla sizleri bekliyor :)

Karşımda duran adama baktım. Çenemi iyice kaldırarak gözlerimi kehribar gözlerine diktim. Adem elması kavislenirken dudağımın kenarı yukarı doğru kalktı. "Ne oldu Akbora korktun mu?" O kendini bana daha çok yaklaştırırken konuşmaya devam ettim. "İnsanlara o kadar yargı dağıtıyorsun; gücün görücü usülü aldığın karına mı yetmedi?" Elleri saçlarımla buluştu. Parmakları sarı saçlarımın arasında gezinirken "Gücüm bir sana birde kızıma yetmiyor be Zifos." Elini yanağıma koydu. "Ya bir gün gözlerini benden çekersen? O zaman kahrolurum Berfin. Unutma, yağmur olmadan fırtınanın olması imkansız. Sen olmadan ben olamam."

Gemi mühendisi kız ve Tersanecilikle uğraşan mafya Karadeniz kurgusudur. Ordunun köklü aileleri olan Ayda ailesinin en büyük kızı gemi mühendisi olan Narenin ortaklarına gemi yapmasıyla başlayan yeni hayatı nare 24 yaşında bir gemi mühendisiydi ailenin en büyük kızıydı 4 kardeşlerdi. Trabzon`un köklü ailelerinden olan Kavraz ailesinin tek varisi olan Demir Alaz Kavraz ise hem mafya hemde gericilikle uğraşan delikanlıydı kendi tersaneleri nin başında olan Demir Alaz 27 yaşında ve makine mühendisiydi.

Zeynep, küçük yaşlardan itibaren hayatın zorlu yüzüyle tanışmış, ailesine destek olabilmek için gençliğini işlerle geçirmişti. Üniversite hayali ertelense de asla vazgeçmemiş, sonunda kazanmayı başarmıştı. Tam her şey yoluna girmeye başlamışken, üçüncü sınıfın sonunda annesini kaybeder. Zeynep’in tek dayanağı olan annesi artık yoktur. Babasının onu, kendi yaşında bir adamla evlendirme isteği ise bardağı taşıran son damla olur. Kaçmaktan başka çaresi kalmayan Zeynep, bir gün kendisini ölümün eşiğinden kurtaran Aras’la yollarının yeniden kesişeceğinden habersizdir. Belki de bu karşılaşma, hayatının en büyük sınavı olacaktır… "Kimi zaman bir kaçış, aslında yeniden başlamaktır..." Kitabımın tüm hakları saklıdır izinsiz olarak kopyalanması ve paylaşılması durumunda gerekli işlemler başlatılacaktır bilginize.

Artvin`li olmasına rağmen Romanya`da yaşamak zorunda bırakılmış Gazel yaşadığı ülkeye gelen Deniz`e suikast düzenler. Ama Deniz`in aşk anlayışı tersine döner ve Gazel`e aşık olur. Onu zorla hiç görmediği memleketine sürgüne getirir gibi getirirken Gazel, tehlikeden kaçıp daha büyük bir tehlikeye kapıldığının farkında değildir.

"Kendimi hiçbir yere ait hissetmediğim bu dünyada ki savaşım, bitti." Rozerin Sarya Taşkın`ın hayatı, bir gecede yerle bir oldu. Abisi Serhat`ın başına gelen talihsiz bir olay, tüm aileyi darmadağın etti. Serhat hapse girerken, babaları kalbine yenik düştü. Kasabanın büyükleri, yaşananları affetmedi ve Taşkın ailesini Şanlıurfa`dan sürgün etti. Hiç bilmedikleri, kimselerine güvenemedikleri İstanbul sokaklarında, Rozerin hem annesine hem kardeşlerine kol kanat germeye mecbur kaldı. Annesi tekerlekli sandalyeye mahkûmdu, kardeşleri hâlâ çocuktu. Oysa Rozerin, daha kendi çocukluğunu bile yaşayamamıştı. Mücadeleyle geçen dokuz yılın ardından, hapisteki abisinin genel af sonucu çıkması hayatındaki tüm dengeleri alt üst edicekti. Trabzon`lu köklü bir ailenin kızıyla evlenmek istediğinde, karşılığında bekar oğulları için kardeşlerinden birini şart koşarlar. Rozerin, ailesi için hiç düşünmeden kabul etti. Bunu bir vefa borcu, bir kefaret gibi gördü. Ama kader, her zaman bir adım önde yürür. Büyük gün geldiğinde, Rozerin kendini bambaşka bir adamla evli buldu. Evleneceği kişinin yerini son anda biri almıştı - o kişi, aslında berdel olacağı adamın baş düşmanıydı. Artık sadece bir evlilik değil; İki düşman ailenin ortasında, geçmişle geleceğin gölgesinde filizlenen bir savaşın içindeydi. Ve bu savaş, yalnızca intikam değil... Kalbinin ritmini bile değiştirecek kadar derin bir aşka da kapı aralayacaktı. Bazen sürgün edildiğimiz yer değil, kalbimizin kendisi olur.

New York`tan İstanbul`a oradan da Trabzon`a uzanan bir Karadeniz hikayesi... Kağan kuzeninden intikam almak için New York`tan İstanbul’a döner. Ne var ki aldığı intikam çok acı bir sonuç doğurur. Yaptığının vicdan azabıyla Trabzon`a Servi`nin yanına gelir. Ancak geri dönmek onun için artık pek mümkün olmayacaktır. Üstelik ateş bacayı sarmaya başlamıştır.

"Adını söylemedin." dedi. Güldüm. "Bir daha karşılaşacakmışız ya. O zaman söylerim." O da güldü. "O zamana ben öğrenirim zaten." "O halde kendine iyi bak Tunga." Bana sadece Yiğit adını söylemişti. Ben Tunga deyince bakışları merakla bana döndü. "Benim kim olduğumu biliyormuşsun!" Arabadan geri çekilip el salladım. O bana şaşkın şaşkın bakarken Sıtkı amca eski arabasıyla köy yoluna çıktı.

Bir Rus mafyası ile Bir Türk doktorumu? ... Wattpad`di özleyen tayfa buyursunlar bakalım 🤭

Vedasız gidişlerin elbet bir dönüşü var mıdır? Mersin’den Bitlis’e savcılık stajı için atanan, enerjisi bitmek bilmeyen ancak babası tarafından yarım bırakılmış bir kadın, Umay Yıldırım. Babasının istediği yolda ilerlerken yolu bir adamla kesişir. Kıdemli üsteğmen Turan Yılmaz herkesin saygı duyduğu ancak çekindiği bir adamdır. “Sen bana şişe mi fırlattın savcı yardımcısı?” “Çöpe fırlatacaktım, şansa size geldi kıdemli üsteğmen.” Vatan için her şey mübah mıdır? “Vatan için her şey mübah Turan" “Biliyorum vatan yüreklim” Aşk, görev ve vatana adanmış hayatlar. Ve aynı davanın farklı cephelerinde buluşan iki yürek. “Seni delirtmeyi seviyorum” “Sana deli olmayı seviyorum.” Güzelce edilemeyen vedalar tamamlanmak için gelecekte beklerler. “Bir başkasından sonra herkes gelebilir, ancak vatandan sonra hiç kimse.” Ancak hikaye bu kadar değil, çünkü Turan’dan Sonra. Aşktan daha güçlü duygular olduğunu, önce vatan demenin, hayatlarını bu uğurda feda edenlerin yazıldığı bir roman. “Bu kitapları bitirene kadar dönmüş olacağım Ötüken yüreklim” Ve ben o kitapların kapaklarını bile açmadım, çünkü o gelecekti. Turan bana dönecekti ama böyle bir sürprizle gelmesini beklemiyordum.

"Buzdan bir hayata, ateşten bir aşk düştü." Karam… İstanbul’un zarif sokaklarında baleye tutunmuş bir kadın. Ama soyadında karanlık taşıyor. Gözlerinin ardında saklanan sırlar, geçmişten gelen bir gölge gibi peşinde. Ailesi, yeraltı dünyasının susturulmuş çığlığı. Araz… Bir zamanlar bir kalbi kurtaran doktordu. Şimdi elleri kanlı, yüreği sessiz bir adam. Karadeniz’in hırçınlığını taşıyor damarlarında. Babasının mirası, onun kaderi oldu. Sakladığı şey ise yalnızca silahlar değil… Yıllardır gömülmüş ölüler, unutulmamış günahlar var topraklarında. Bir sokakta kesişen yol, Bir bakışta tanınmayan tanıdıklık. Karam’ı kurtardığında, aslında kendini de ateşe atmıştı. Ve o ateş, zemheride yanıyordu. Yalanlar, geçmişten gelen kan izleri, ölü sanılan dedeler, saklanan cesetler… Her şey ortaya çıktıkça, aşk bir yangına dönüşüyor. Ama bazen yanmadan sevemezsin. Bazen tüm sevdiklerin ölür… Sen hayatta kalırsın. Ve bu, bir kurtuluş değil; kefarettir. "Zemheri Ateşi", buzun içindeki kıvılcımla yanmaya başlayan bir aşkın, sırlarla örülmüş kanlı bir geçmişle yüzleşmesinin hikâyesi. Bu romanda herkes susar. Ama kalpler bağırarak konuşur.

Karadeniz, adının ağırlığını taşıyordu; siyah ve kudretli. Dalgaları, öfkesini kayalara savurarak hesap sorar gibiydi. İçinde tutamadıklarıyla birlikte dışına da savurarak geri toplayarak geriye çekiliyordu. Geride bıraktığı göçük, kırılmış ve yıpranmış sessiz bir iz gibi yere tutunuyordu. Ben o göçükte, hayatta kalmaya çalışan son kum tanesiydim. Yaşamla ölüm arasındaki o dar geçitte sıkışıp kalmıştım. Unuttuğum ne varsa hatırladıklarımdan daha ağır bir şekilde üzerime koca bir dalga gibi gelecekti. Bunu ne şimdi savaşırken ne de yaşarken anlayabildim; ben bunu kudretli dalgaların arasında boğulurken anladım. Boğulduğum kara sularda hiç ummadığım bir anda bir el kıyıya doğru çekti beni. Ve ben, o ele tutunarak kalmayı değil, o ele bağlanarak var olmayı seçtim. Karadeniz’in göğsünde sakladığı sırlarla örülü, acı, hayatta kalma ve yeniden doğma üzerine bir hikâye. ☸☸☸ ❝Senin gücün Göçmen Kızı, sesinle değil sessizliğinle titretir dünyayı; zira bazı kadınlar bağırmadan da devrim yapar. Ve sen susarak bastığın toprağa, boğulduğun denizlere, yandığın ateşlere ve tüm bu dünyaya adını öfkeyle kazıdın.❞

"Dünya adaleti bulamıyorsa, biz bulalım kürt kızı" "Ucunda ölüm olsada" haklılığıyla tekrar ettim "ucunda ölüm olsada" . . .

İki laz bir araya gelirse ne olur. Çevik kuvvet polisi ve üniversiteli bir kızın inişli çıkışlı bolca inatlı hayatına göz atalım mı? Deniz gözlü kız ile Orman gözlü adamın karadenizin dalgaları gibi hırçın aşkı. Biraz kızalım biraz üzülelim. Bolca da gülelim. Ee hazırsanız başlayalim

Hayatları için bir dönüm noktası olan eğitimden sonra Lebip Meran`ın çıkmış olduğu bir yurdışı görevinden dönüş esnasında bir kaza sonucu ortadan kaybolması ve hafızasını kaybetmesi... ardında kalan iki ekibinde bu olay sonrası bambaşka yerlere dağılmasına sebep olmuştu. Onları ayıran bir görevken hepsini bir araya tekrar toplayan şeyde bir görev olacaktı bu belki de kaderin onlara oynadığı bir oyundu Ardında neleri bıraktığından bihaber olan Lebip Meran tüm düyasını iki can parçasına adamışken diğer yanda tüm düyasını oğlundan ve işinden ibaret hale gelmiş olan Yalım Kaner Talaz...

Eskiden dost olup babalarının işleri yüzünden düşman olan Miran ve Mirayın bu düşmanlığı bitirmek için yaptıkları evlilik