Eski bir şehrin çürümüş kalbi gibi kokuyordu bu bina. Duvarları nemli, pencereleri kırık. Ama içeride korkudan başka her şey vardı. Lilith eldivenlerini takarken aynaya baktı. O aynada gördüğü şey bir kadın değildi. Gözlerindeki soğukluk, bir patoloğun masasına düşen taze ceset gibi hissizdi. Dudaklarında yine o lanet kırmızı ruj vardı. Rujun adı “Vahşet” olmalıydı. Kurban hâlâ koltuğa bağlıydı. Ağzında kirli bir bez, gözlerinde şok. “Adın neydi?” diye sordu Lilith, başını hafif yana eğerek. Adam cevap veremedi. Sadece inledi. “Ah, doğru. Zaten ne fark eder…” Lilith, çantasından jilet gibi keskin bir bisturi çıkardı. “Benim için sen zaten bir isim değil, bir izsin.” Adamın göğsüne eğildi, sanki onun kalbini dinliyormuş gibi. “Senin gibileri eğiten sistem hâlâ çalışıyor mu bilmiyorum. Ama ben oradaydım. Beni unutacak kadar aptal oldun. Bu da cezan.” Bisturiyi yavaşça adamın göğsüne bastırdı. Bir cerrah gibi değil, bir cellat gibi… Adam bağırmaya çalıştı ama ses yoktu. Sadece gözyaşı vardı. Dakikalar sonra oda sessizliğe gömüldü. Duvarlara, koltuğa, yere kan sıçramıştı. Ama Lilith’in üstünde tek damla bile yoktu. Titizlikle çalışmıştı. ⸻ Cinayetten sonra, binadan arka kapıdan çıktı. Üzerinde geceye karışan siyah bir kaban vardı. Gözleri karanlığa alışmıştı. Ama içindeki karanlık, çok daha eskiydi. Tam binayı terk ederken, yere bırakılmış eski bir dosya dikkatini çekti. Üstünde hiçbir isim yoktu. Sadece bir harf: R. Dosyayı açtı. İçinde eski gazete kupürleri, fotoğraflar, bir ölüm listesi ve en üstte bir şey daha: “Lilith. Hayatta kalan son kişi. Takipteyiz.” Kadın hafifçe gülümsedi. “Geçmiş, yakalayıcıdır,” diye fısıldadı kendi kendine. “Bak sen… hâlâ peşindesiniz demek.” O gece, şehir bir kez daha kanla tanıştı. Ama bu kez cinayet sadece bir ölüm değildi. Bu bir mesajdı. Lilith geçmişini unutmamıştı. Ve görünen o ki geçmiş de onu.

Kızıl Ölüm`ğn maskelerini takan iki azılı düşmanın aşk hikayesi.

Efruz Kandemir... Kocaman bir karanlığın ortasına bırakılmış küçücük bir kızdan ibarettim. Ama bu sadece içimdekilerdi. Dışarıdan bakıldığında karanlığı üzerine geçirmiş, kalbinde ne sakladığı belli olmayan tehlikeli bir kadındım. "Hayatıma giren erkekleri önünde sonunda öldürürüm!" Alparslan Aksoy... Bazı meslekler fedakarlıklar gerektirir; senden bir parça ister. Bazı meslekler ise hayatını ele geçirir; senden imkânsızı ister. Benden istenen bütün hayatımdı. Ancak bu mesleği seçtiğimde bunu biliyordum. Bilerek kabul ettiğim gerçeklerden kaçmak korkaklık olurdu. "Ben vatanına ihanet eden bir kadına aşık olmam!"

Gerçek ailem ama bu sefer kızımız mafya

Kitaplar daki ilk kurdum wattpad dan de polisiye yazıyordum ama kapandı şimdi kitaba geçelim alta bir alıntı bırakacağım "Benim adım DEVRİM burada yaratmaya geldim"

Hayat kimi zaman dimdik ayakta durmamı gerektiğini öğretirken çoğu zaman kimseye güvenmemem gerektiğini öğretmişti bana. Kırmızı ruj çoğu kişi için romatizm ve aşkı simgelerken benim için ise bir kadının kararlılığını , cesaretini ve asaletini simgelerdi. Bu çoğu kişiye saçma veya absürt gelebilir ama benim için böyleydi yani enazından Devin Neva Bellisoy için öyleydi. Babamın baskısından ve bütün acılarımdan kaçmaya çalışırken çıkmaz bir sokağa girmiştim fakat sonrasında bu çıkmaz sokağın benim hayatım olacağını bilmiyordum. Ailemden kaçarak İstanbul`a geldiğimde kendimi bir mafya öyküsünün içinde bulmuştum. Ve her gün , her geçen ay gittikçe onlarca , binlerce kadınlara tacavüz eden pislikleri , kadınları öldüren pezevenkleri bu dünyadan eksiltiyordum. Onların acı dolu bağırışları ve çığlıkları bana zevk veriyordu ve her pisliği eziyet ede ede öldürmeden önce her zaman kırmızı rujumu sürerdim. Buda benim tek eğlencemdi. Her işlediğim cinayette polislerin asla bulamayacağı kanıtları yok ederdim. Her işlediğim cinayette bir kağıda "DNB" yazarak cesedin elinin içine koyardım. Bütün cinayetlerimi saat tam 12:00`da yapardım. Fakat bir gün bu yolda Giray Göktuğ Aksoy ile karşı karşıya geleceğimi bilemezdim. İşte butün olay burda başlıyordu..

Ünlü bir kiralık katille gelen yeni görev ile her şey başlar. İlk kim sobelenecek. Hanımefendi mafya mı? yoksa bay katil mi?

Ben iğrenç işler yapan bir adamın sırdaşı, mirasçısı, ailesi ve dayandığı güçtüm. Bir kadının ona dayatılan düzende kendi düzenini kuracağını bilemezler. Fakat gizli yaptığım işler bir gün ortaya çıkacaktı işte o zaman yer yüzünde sadece korku hakim olacak, Bir kadının karşısında ceketlerini saygıyla iliklemek zorunda kalacaklardı.

"Yarattığımız ateşi ya harlayacaktık ya da biz de kül olup gidecektik..."