Kendince normal bi hayatı olan ışık`ın, babasının anlaşma yaptığı adamla çalışmak zorunda kalır ve o günden sonra hiç bişey aynı olmaz. gerçekler ve yalanlar tüm karanlığıyla ortaya çıkar. Işık- benim hayatım çok karanlık. Nasıl ışığım olsun ki? Atlas- ben o kocaman karanlığındaki küçük ışık olmak isterim ışık. İsmini sana yeniden vermek.. lütfen benden uzaklaşma.

Issız, karanlık, soğuk, bilinmez… Gözlerimi açtığımda böyle bir dünyadaydım. Ya da dünya demek anlamsızdı, çünkü daha çok sadece bir yer gibiydi. Ne gerisi ne de ötesi vardı. Yalnızca uzun ağaçlar, uçuşan yarasalar, bataklıktan farkı olmayan bir gölet vardı. Tüm bunların arasında gözlerimi araladığımda ilk düşündüğüm bunun bir rüya olduğuydu. Peki gerçekten de bir rüya mıydı? Bir rüya böylesine sonsuz olabilir miydi?

mutluolmakistiyorum; Mutlu olmak için ihtiyacımız olan şey nedir sence? Sosyal medyada gariban gariban gezerken üstten gelen bildirim ile kaşlarımı çattım. Mutlu olmak için ihtiyacımız olan şey mi? Muhtemelen para ve başarıdır. Işıksırmalı; Para ve başarı bence. mutluolmakistiyorum; Peki bunlara sahip olduğum için neden mutsuzum?

Hayatı aile sorunları yüzünden kördüğüm olan Gece ,beklnmedik bir anda ona ışık olacak biri ile (tekrar) tanışır ünlü milyarder Ateş Işık. Soyadı gibi IŞIK olur Gece`nin hsyatına. Ve bu tanışmanın ardından aşk kuytu köşelerden Geceye el sallamaya başlar... (Argo ve şiddet içerir... Tavsiyem +13 yaşın okumasıdır...)

Bir gece yarısı bir gökdelenin tepesinde saçları savrulan genç bir kız... Ne istediğini bilmeyen, tek bildiği gitmek istediği olan o kız... Kimsenin sevmediği biri olarak büyüyen bu kız artık daha fazla dayanamıyordu. Son istiyordu bomboş geçen hayatına. Çünkü nefes alıp vermek hayatta yaşadığın anlamına gelmezdi. Yaşamak nefes almak ve vermek ise yaşamak değil muş gibi yapmaktı sadece. Varsın ama yoksun gibi. Ve işte o gece hayatı nefes alıp vermek dışında bir şeye kapı araladı. Yaralarından tutan birine rastladı. Zihnindeki sessizliği duyan birine... Artık yaşaması için bir sebebi vardı ve zamanla daha fazla sebebi olacaktı... Bu hikaye hayatının anlamsız ve boş olduğunu düşünen, belki de yalnızlıktan kafayı yemek üzere olan, aynı bu hikayenin yazarı gibi kendi içinde kaybolan herkese umut olması dileğiyle yazılmıştır. Ve unutmayın hayat bazen sona geldik dediğiniz anda başlar...

Her şey bir anda oldu. Bir çığlık. Bir silah sesi. Ve geçmişe ait o eski kapı…Tiwanaku. Liora, ailesini kaybettiğinde her şey bitti sanmıştı. Ama kamp gecesi duyduğu silah sesiyle birlikte, bir bilinmezin ortasına düştü — zamanın mı, kaderin mi, kimsenin bilmediği bir geçitten geçti. Ve o andan sonra hiçbir şey aynı kalmadı. Burada insanlar uçuyor. Kanatlı bedenlerle, keskin bakışlarla, gökyüzünde süzülen ırklarla dolu bir dünya: Aerionlar ve Umbreathler. Işıkla karanlık arasında sıkışmış bir savaş var. Ve Liora’nın gözleri, bu dünyanın dengesini bozacak kadar farklı. Kael, sürgüne gönderilmiş, kanatları yakılmış bir yabancı. Sert, suskun, ama Liora gibi kırık. Onu kimse istemiyor. Ama en çok da o, Liora’yı korumak için ortaya çıkıyor. Işık taşı onunla parlıyor. Umbreathler onun peşinde. Aerionlar ise ondan korkuyor. Liora bu dünyayı istemedi. Ama bu dünya, ondan vazgeçmiyor.

Lina ve Liza, birbirinden ayrılmaz ikiz kız kardeşlerdir. Bir gün, prestijli bir akademiye başvuruları kabul olur ve kraliyet mensupları olarak yola çıkarlar. Bu akademi, sadece en yetenekli öğrencilerin kabul edildiği, gizemli ve büyülü bir yerdir. Lina ve Liza, burada yeni arkadaşlıklar kurar, zorlu derslerle başa çıkar ve akademinin sırlarını keşfederler. Ancak, akademide her şey göründüğü gibi değildir. İkizler, okulun karanlık sırlarını ortaya çıkarırken, kendi yeteneklerini ve cesaretlerini de keşfederler. Bu süreçte, birbirlerine olan bağlılıkları ve güvenleri sınanır. Lina ve Liza, hem akademinin hem de kendi iç dünyalarının derinliklerine doğru bir yolculuğa çıkarlar. Bu büyüleyici hikaye, dostluk, cesaret ve keşif dolu bir macera sunuyor

Herkes ışığı görmek ister. Ancak ışığı sadece karanlıktakiler görebilir.

Mafya ve zoraki evlilik içerir

Bundan 7 yıl önce trafik kazasında hayatlarını kaybeden ailelerinin ardından birbirlerine tutunarak yaşayan Ceyda, Ayna ve Deniz, yaz tatilini değerlendirmek için köylerine dönmüşlerdi. Üç yıl önce; köylerindeki `lanetli` olarak adlandırılan malikaneye giren gezginin kaybolmasının merakını Deniz üzerinden atamamış ve malikaneye girmişti. Deniz`i bulmak için malikaneye giren Ceyda ve Ayna, onu bulamadıkları gibi birbirlerini de kaybetmişlerdi. Malikane aslında kim olduklarını acı bir gerçekle yüzlerine vurmuş, paslı demir kapısı hayatlarını; karmaşa, savaş, ızdırap ve acıyla doldurmuştu. Olduğu kişiyi kabul etmek istemeyen Ayna`nın önünde iki seçeneği vardı; ya evrenden tüm varlığını silip yok olacak, ya da varlığını sürdürmek için evreni yok edecekti.

Katillerin de kalbi varmış, katiller de severmiş. Ama katiller, her daim onu sevmeyecek birisini severmiş. Katiller bir kere sever, gönlünü çalan kimse, sonsuza dek onu sever. Bu kitapta, belki aşk olur.

Güneş bize uzayın elçisiydi. Uzayda ne olup ne bittiğini göstermek için bize mesaj veriyordu. Ay ise Güneş`in elçisiydi. O mutlu ise parlak o üzgün ise yok oluyordu. Onlar bizimle konuşuyordu, biz ise onları anlamıyorduk. Güneş ise bizim onu anlamımızı istemiyordu. Ona baktığınız zaman onu görebiliyor musunuz? Göremezsiniz, gözleriniz kamaşır. Uzay ise bambaşka bir evrendi. Evren bize uçsuz bucaksız kendini anlatıyor. Her gün anlatıyor, her gün gösteriyor, her gün söylüyor ama biz yine ve yine anlayamıyoruz. Evren hem uzayı hem de güneşi bize göstermek için bize elçi gönderdi. Herkes anlasın ve görsün diye bize tekrar ettirdi. Biz bu anlara de ja vu dedik. Onlarla anlaşabilen tek bir şey vardı, su. O bize deniz, okyanus ve şelale olarak çıktı karşımıza. Onu içtik, onunla yıkandık ve onunla yapabileceğimiz her şeyi yaptık, onu kullandık. Güneş mutlu ise sıcak, üzgün ise soğuktu. Ay mutlu ise durgun, üzgün ise gelgitliydi. Işığın gölgesinde saklandılar. Birbirlerine dokunmaları yasaktı ama onlar dünya da yaşanabilecek en anlamlı duygu ile bir aradaydı. Aşk... O duyguyu yenebilecekler miydi? O duygunun üstesinden gelebilecekler miydi? Hayat onları bir arada tutmaya mı zorlayacaktı yoksa ayrı tutmaya mı zorlayacaktı? Onlar bizden saklandılar, Onlar gözükmek istemediler, Onlar duyulmak istemediler... Elçiler onları açığa çıkardı ve çok sinirlendiler. Ceza vermek istediler, elçiler cezayı kabul edecekler miydi? Ceza onlar için gerçekten ceza mı olacaktı? Ceza neydi? Ya lanet, laneti çözebilecekler miydi?

Yine bir gün her zaman ki gibi sabah kalkıp okula giderken otobüsü bekliyordum ve bir anda bir soğukluk fark ettim. Elim ayağım titriyor ellerim buz gibi servis hala gelmiyordu. Cebimdede 10 TL para vardı. Ve o parayı acaba harcasam mı? Harcamasam mı? Diye düşünüyordum. O zamanlar Erzurumdaydım. Biliyorsunuz Erzurum soğuk oluyor biraz. Soğukta ne yaptım ne ettim bir türlü ısınamadım. Bir anda durdum sağıma soluma baktım. Ve bir tane otobüs geldi otobüse bindim. Servisçi beni aradı. -Mesut nerdesin? Bir anda durdum ne diyeceğimi bilmiyordum dilim tutuldu. Ve ardından servisçi yine bağırdı. -kime söylüyorum? Bende -Abi neden hep geç geliyorsun soğuktan dondum. Elim ayağım titriyor dedim. Servisçi bana güldü. Dedi`ki -Yollar buz tutmuş gelemedim yavaş geldim. Tabikide her servisçi aynı yalanı söyler. Otobüs ile okula gittim. Okul arkadaşlarım bana güldüler ben de dedim ki -Nesen gülüyorsunuz? Baktım hala gülüyorlar kendileri çok bilmiş sanki. Beni çok dışlıyorlardı. Ama gerçekte çok seviyorlardı. Belkide belli etmek istemiyorlardı. Bunun ben farkındaydım zaten. Ve hırs ettim. Çalışıp didindim. Sonra sınava girdim ve memurluğu kazandım. Hiçte bile pessetmedim sürekli kendimi verdim. Ve hayatın ışığını gördüm. Çünkü biliyordum ki böyle olacağını...