Dracula artık bir efsane değil. O, Aaron Ashborne adıyla hayatta ve her zamankinden daha güçlü. Gölgelerin derinliklerinde, kim olduğu bilinmeyen kadim varlıklar uyanıyor. Bir zamanlar mühürlenmiş sırlar, modern dünyanın kalbinde yankılanırken, yaşayanlarla ölüler arasındaki çizgi silinmeye başlıyor. Bir şirket... Bir kadim metin ve bir mezarlığın altına gömülü unutturulmuş bir savaş... Bilimin dokunamayacağı, inancın açıklayamayacağı bir karanlık hızla yayılıyor. Her biri geçmişinden kaçan karakterler, istemeden bir kehanetin parçası haline gelirken, gerçek düşman henüz sahneye bile çıkmadı. Bu şehirde adalet, intikam ve sonsuzluk aynı masaya oturmuş durumda. Gece henüz yeni başlıyor. Kan ve Kül: Necropolis karanlık büyürken cesareti olanlar içeri adım atmalı...

Binlerce yıl önce bir kadim bilge varmış. İnsanların kalplerini değil, gözlerini okurmuş. Çünkü derlermiş ki, kalp ne kadar susarsa sussun gözler daima fısıldarmış gerçeği. İnsanlar ne zaman yalan söylemeye çalışsa hemen yakalanıyormuş. Çünkü bilge her şeyden önce o kişinin gözlerine bakarmış. Eğer ki bir kişi yalan söylüyorsa ya gözlerini kaçırır ya da göz bebekleri titrermiş. Zamanla bu söz halk arasında bir inanca dönüşmüş: "Her şey yalan söyleyebilir ama gözler asla."

Yalanlar... Yıllardır ağzımdan çıkan tek doğru söz, gözlerimden okunan tek gerçek bir duygu var mıydı?​ Hayatta kalmak için mi öldürdüm, içimdeki canavarı beslemek için mi? Ne kazandım? Bilmiyorum... Bir hikaye anlatılamaya başlandığında, sonunu tahmin etmek çok da zor olmaz, derdi annem. İşin komik yanı, ben hikayemin nasıl başladığını hatırlayamıyorum. Doğduğum an mı hikayemin ilk cümlesi yazılmıştı kader defterime, yoksa o gece ekmek bıçağını elime ilk aldığımda mı? Nasıl başlamış olursa olsun; arkamda ölü bedenler bırakarak, ellerimde kan lekeleriyle beraber ilerlediğimi ve çok da uzak olmayan bir gelecekte o bedenlerin arasına karışacağımı biliyorum... Hayatta kalmak bir zafer değil, sadece yeni bir cehennemin başlangıcıydı.

Ay çocuğu diyorlardı ona. beyaz teni simsiyah saçları vardı. Gece kadar karanlık gözleri ışıl ışıldı. İsmini taşıyordu. Ama içi? içi de bir ay kadar beyaz mıydı? O kirlenmişti, günaha batmıştı.