Gölgeyle mühürlenmiş bir şehir. Kanla yazılmış bir soy. Ve her sessiz adımın ardında yankılanan geçmişin fısıltısı... Evelyn Thorne, geçmişi babası tarafından gizlenmiş bir soylu. Onu tanımadığı bir şehre, Noctis`e sürükleyen tek şey, miras kalan bir malikâne değil-aynı zamanda babasının karanlık sırlarının yankısıdır. Gölgeyle örtülü sokaklarda dolaşırken, yalnızca taş duvarlara değil, kendi içine de adım atar. Fakat Noctis, sıradan bir şehir değildir. Her duvarında bir bakış, her köşesinde bir tehdit gizlidir. Damian Valegrin ise güce doğmuş, sırlarla büyütülmüş bir adam. Tahta ulaşmak için eğitilmiş, güveni unutturulmuş. Evelyn`in gelişi, onun kurduğu dengeleri alt üst eder. Çünkü bazen en büyük tehdit, düşmanların değil, kalbinin sesinden gelir. Aşkın zırhla sarıldığı, güvenin ihanetle sınandığı, karanlığın hüküm sürdüğü bir satranç tahtasında... Piyonlar ölür, şahlar çürür. Ve bazen en büyük savaş, kendi geçmişinle verilir.

Dracula artık bir efsane değil. O, Aaron Ashborne adıyla hayatta ve her zamankinden daha güçlü. Gölgelerin derinliklerinde, kim olduğu bilinmeyen kadim varlıklar uyanıyor. Bir zamanlar mühürlenmiş sırlar, modern dünyanın kalbinde yankılanırken, yaşayanlarla ölüler arasındaki çizgi silinmeye başlıyor. Bir şirket... Bir kadim metin ve bir mezarlığın altına gömülü unutturulmuş bir savaş... Bilimin dokunamayacağı, inancın açıklayamayacağı bir karanlık hızla yayılıyor. Her biri geçmişinden kaçan karakterler, istemeden bir kehanetin parçası haline gelirken, gerçek düşman henüz sahneye bile çıkmadı. Bu şehirde adalet, intikam ve sonsuzluk aynı masaya oturmuş durumda. Gece henüz yeni başlıyor. Kan ve Kül: Necropolis karanlık büyürken cesareti olanlar içeri adım atmalı...

"Hiçbir rüya masum değildir." İnsanlar her gece uyur… Ve her gece rüyaları çalınır. Hiç fark etmeden, hiç hissetmeden, en mahrem duyguları, korkuları, arzuları, pişmanlıkları… Hepsi, tozlu raflarla çevrili kadim bir yeraltı arşivinde toplanır. O arşivin adı: Toprakarşivi. Ve onun en soğukkanlı bekçisi: Aeris Noct. O duygusuzdu. Çünkü görevi bunu gerektiriyordu. Onun işi, başkalarının rüyalarını kaydetmekti. Kendi rüyasını asla görmemek şartıyla. Görürse... görürse her şey çökecekti. Ama o gece geldi. Sistem dışı bir rüya kitabı, hiçbir sahibin kaydında olmayan, kuralları ihlal eden bir düş. Sayfaları yanık, kapağında bir tek kelime: BEN. Aeris okudu. Ve o rüyanın içinde bir adamla karşılaştı. Adı Varen. Sesini daha önce hiç duymamıştı, ama kalbi onu tanıyordu. Dokunuşu, içini paramparça eden bir karanlıktı. Ve Aeris, ilk defa bir rüyayı geri kapatamadı. Ama Varen bir düş değildi. O, arşivden kaçmayı başarmış bir yankıydı. Bir zamanlar birine ait olmuş, sonra silinmiş. Yok olmamış. Gömülmüş. Ve şimdi Aeris’in içinde yeniden doğuyordu. Arşiv çöküyor. Rüyalar sızıyor. İnsanlar kendi düşleriyle uyanıyor ve delirmeye başlıyor. Çünkü bir düş bir tek düş arşivde tutulamayacak kadar güçlüydü. Ve o düş, aşkı hatırlıyordu. Ama Aeris’in aşkı, Varen’i dünyaya geri getirirse, arşivin duvarları değil, insanlığın dengesi çökecek. Gerçeklik ve rüya arasında bir savaş başlıyor. Aeris, ya aşkını hatırlayacak… Ya da her şeyi sonsuza dek unutacak. “Bazı rüyalar geri dönmek için yaratılır.” “Ve bazı aşklar, yeryüzüne dönmeden tamamlanmaz.”

Binlerce yıl önce bir kadim bilge varmış. İnsanların kalplerini değil, gözlerini okurmuş. Çünkü derlermiş ki, kalp ne kadar susarsa sussun gözler daima fısıldarmış gerçeği. İnsanlar ne zaman yalan söylemeye çalışsa hemen yakalanıyormuş. Çünkü bilge her şeyden önce o kişinin gözlerine bakarmış. Eğer ki bir kişi yalan söylüyorsa ya gözlerini kaçırır ya da göz bebekleri titrermiş. Zamanla bu söz halk arasında bir inanca dönüşmüş: "Her şey yalan söyleyebilir ama gözler asla."

Yalanlar... Yıllardır ağzımdan çıkan tek doğru söz, gözlerimden okunan tek gerçek bir duygu var mıydı?​ Hayatta kalmak için mi öldürdüm, içimdeki canavarı beslemek için mi? Ne kazandım? Bilmiyorum... Bir hikaye anlatılamaya başlandığında, sonunu tahmin etmek çok da zor olmaz, derdi annem. İşin komik yanı, ben hikayemin nasıl başladığını hatırlayamıyorum. Doğduğum an mı hikayemin ilk cümlesi yazılmıştı kader defterime, yoksa o gece ekmek bıçağını elime ilk aldığımda mı? Nasıl başlamış olursa olsun; arkamda ölü bedenler bırakarak, ellerimde kan lekeleriyle beraber ilerlediğimi ve çok da uzak olmayan bir gelecekte o bedenlerin arasına karışacağımı biliyorum... Hayatta kalmak bir zafer değil, sadece yeni bir cehennemin başlangıcıydı.

Ay çocuğu diyorlardı ona. beyaz teni simsiyah saçları vardı. Gece kadar karanlık gözleri ışıl ışıldı. İsmini taşıyordu. Ama içi? içi de bir ay kadar beyaz mıydı? O kirlenmişti, günaha batmıştı.