Çocukları küçükken neden küstüğü belli olmayan iki düşman yeraltı mafyasının çocuklarının arasında geçecek olan olaylar. Adam kıza aşık olduğu için ona not yazması, odasına girmesi, konuşmaya başlamaları, olur olmadık yerlerde karşılaşmaları ama kızın onu görmezden gelmeye çalışması, görmezden gelememesi.

Kaderin bir pusuyla ayrı bıraktığı çocukluklar yıllar sonra BİR NEFRETLİK MESAFE kadar uzak olcaklar...

"Ne bekliyordun ya!" diye bu sefer ben bağırdım avazım çıktığı kadar. "Sana diyorum Cesur, sana! Ne bekliyordun ya sen benden?" Elimdeki kutuyu kaldırıp ona doğru salladım. "Dedem öleli bir ay olmuşken, bana alyans göndererek ne bekliyordun ya sen ne!" "Dönmeni!" dedi hışımla yönünü tekrar bana çevirirken. "Beni unutmamanı! Uğruna her şeyimi tek kalemde feda edebileceğim kadının dönmesini umdum Helen!" derken dibime kadar girmiş, bağırıyordu. "Sadece İstanbul`a değil ama! Bana da dönmeni istedim! Burada tek başıma her gün her gece köpekler gibi seni özlerken sen de beni özle de dön istedim!" Ellerini saçlarına daldırmış sakinleşmeye çalışmıştı."Ya şu siktiğimin iki yılında hep ne istediysem onu istedim sadece senden! Bir kez olsun benim seni sevdiğim gibi beni sev istedim Helen! Çok mu şey istedim?" Gözlerim hırstan mı yoksa kırgınlıktan mı bilinmez dolarken başımı iki yana salladım. "Ben seni çok sevdim Cesur." Buruk bir kıvrılma boy gösterdi ifadesinde. "Kabul," dedi. "Sen de sevdin belki beni. Ama benim sevgim, senin için herkesi, her şeyi yakıp geçebilecekken seninki beni hiçbir konuda öne koymana bile yetmedi. Ben, hiçbir konuda senin ilk tercihin bile olamadım." Başını iki yana salladı. "Sen varya sen; elindeki işinden, önündeki dosyadan, Helen..." dedi ve üzerime eğildi. "Sen beni dudağındaki o kırmızı rujundan bile daha az sevdin." Dudaklarım aralandı, istemsizce bir adım geriledim. Nasıl böyle düşünebilirdi? Beni oradan, o kalıptan çıkartmak zorundaydı. Benim gidip de ona geri dönmeyişim sevgisizliğimden değil, bana söylediği yalanlarındandı. "Ben seni terk edip giden annen değilim Cesur." dedim tek celsede. "İlk önce bunun bir farkında ol." An be an gölge inen yüzüne ve düşen omuzlarına rağmen durmadım. "Ama tıpkı onun gibi," dedim arkamı dönüp gitmeden önce. "Ben de unuttum seni."