Yıllarca eğitim aldıktan sonra, Doğu`nun en hassas bölgelerinden birinde, kasaba okulunda öğretmen olarak konumlandırılan Eflin Karan`ın kod adı `Salkım`dı. Görevi, bölgedeki terörist ile iş birliği yapan öğretmeni bulmak ve gözlem raporlarını merkeze aktarmaktı. Ali ise `Kırağı` kod adıyla tanınan özel kuvvetlerde ünü olan, korkusuz bir yüzbaşıydı. Bölgeye gelmesinin sebebi, güvenlik sızıntısının tam merkezine konumlandırılmış öğretmeni bulmaktı.Sızan bilgiler, içeride birinin olduğunu gösteriyordu. Şüpheli listesinde bir isim dikkatini çekiyordu: Eflin Öğretmen. İlk karşılaşmaları mesafeli olsa da, birbirinden hoşlanmadıklarını anlamışlardı. Fakat merkezden gelen beklenmedik bir emir ikisinin de hayatını değiştirecekti. "Derinliği arttır Yüzbaşı Türkoğlu. Salkım ile teması resmi hale getirin. Operasyonel evlilik izni verildi."

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.

Ben, Beritan… Töre evliliğinin, yani berdel geleneğinin kurbanı olan bir kadınım. Kendi isteğim dışında, hiç beklemediğim bir anda, bilmediğim bir hayata sürüklendim. Karanlık bir noktaya, soğuk bir yabancıya, hiç tanımadığım bir adama adım atmak zorunda kaldım. Ve o adımı atmamdaki sebep ne sevgi ne de istekti. Sadece bir kefaretti… Bir bedeldi. Bir borçtu. Ve benim kaderim, abimin hayatını kurtarmak için ödenen bir anlaşmaya sıkışıp kaldı. Bana öğretilen tek şey, bir kadının varlığının ailesinin borçlarını kapatmak için kullanılabilecek bir araç olduğuydu. Ve ben de o araç olmuştum. O adam… Tanımıyordum onu. Gözlerinde bana ait hiçbir şey yoktu. Ne bir tanıdıklık ne de bir sıcaklık… Sadece derin, uçsuz bucaksız bir soğukluk. Aramızda ne bir bağ vardı ne de bir ortaklık. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine mecbur iki yabancıydık. Ve bu evlilik… Bir anlaşmaydı. Bir zorunluluk. Ama her geçen gün, her dakika, her nefeste… İçimden bir şeyler kopuyordu. Aşk yoktu. Sevgi yoktu. Aramızda yalnızca intikam vardı. Kırılmış, kararmış kalplerin oluşturduğu dipsiz bir boşluk… O adamın varlığında kayboluyordum, gözlerindeki soğuklukta eriyordum. Onun da bana karşı bir hissi yoktu. Ne bir ilgi ne de bir beklenti. Sadece birbirimize yabancıydık. Ve bu yabancılık, her geçen gün daha da büyüyordu. Ama sonra fark ettim… Sessizlik, bazen kelimelerden daha fazlasını anlatır. Onun gözlerine her baktığımda, o buz gibi bakışların ardında bir şeylerin gizlendiğini hissediyordum. Acı mıydı, öfke mi, yoksa geçmişin küllerine gömülmüş bir pişmanlık mı, bilmiyordum. Ama orada bir şey vardı. Ve beni en çok korkutan şey şu: Ya o soğukluğun ardında saklanan şey, bir gün bana dokunursa… Ya ben de değişirsem? Bu bir oyun değil. Bir masal hiç değil. Kimse mutlu bir son vaat etmiyor. Ama içimde bir korku var. Ya bu zorunluluk, hislerimi benden çalmak yerine bana bilmediğim bir şeyi öğretirse? Ya nefretin içinde sıkışmış duygular, zamanla başka bir şeye dönüşürse? Ya o adam, bir gün bana gerçekten bakarsa… Ve ben de ona bakmaya başlarsam? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey, içimde sessizce büyüyen bir ihtimal. Ve en çok korktuğum şey, o ihtimalin bir gün gerçeğe dönüşmesi…

🗡️🩺🗡️ “Bilmiyorum Delfin. İyi miyim kötü müyüm bilmiyorum. Ama bildiğim tek bir şey var o da…” beklentiyle bakıyordum yüzüne. O da gözlerimden bir umut ışığı görmek için bakıyordu bana. Ama korkusuzca baksa anlayacaktı benim içimdekini de. Acı bir şekilde tebessüm etti “O da seni çok sevdiğim. “ ben olduğum yerde mıhlanmış dururken o bir adım attı bana. “Ben senin her şeyini çok sevdim, Delfin. Rüzgarda uçuşan kumral saçlarını; sevindiğinde, üzüldüğünde, kızdığında koyulaşan yeşil gözlerini; kendinden çok sevdiklerin için atan o kalbini… Ben senin, sana ait olan her zerreni çok sevdim doktor. Senden hiçbir karşılık beklemeden, uzaktan ve acıtmadan sevdim. “ Gözlerim dolu dolu yüzümde tebessümle dinledim her bir kelimesini. Yüreği naif olsa da dışarıya göstermeyen o adam şimdi benim için yüreğini önüme sermişti. Belki de bu; hayatımda aldığım en güzel itiraf olarak kalacaktı benimle. 🗡️🩺🗡️ Annesinin ölümü ile hayatı değişin bir kadın:Delfin. Ve onunla aynı kaderi yaşayan bir adam:Safir. İlmek ilmek işleyen aşk ve verilen mücadeleler…

Nerden bilebilirdi ki gittiği yer ona aşkı öğretecekti. Nerden bilebilirdi ki gittiği yer Ona yuva olacaktı. Nerden bilebilirdi ki gittiği yerde birinin vatanı olacaktı. Kıdemli üsteğmen Cihan Korhan 🤍 Türk dili ve edebiyat öğretmeni Gülce Akay

Hiçbir şeyden haberi olmayan Alya`yı Mardin`de ki gerçekler bekliyor hiçbir şeyden habersiz İstanbul`da hayat sürerken kendini koca bir gerçeğin ve bir hayat oyununun içinde buluyor peki bundan sonra ne olacak ? Merhaba ben Medine bu benim yayınladığım ilk kitaplardan biri umarım beğenirsiniz yazım hatam olursa kusuruma bakmayın iyi okumalar 🎀😻😘😂

*Askeri kurgudur. Bazı yollar kaderin çizdiği gibi başlamaz… ama onun yazmadığı yerlerde gerçek hikâyeler başlar. Doğunun sert rüzgarlarında bir hemşire: Eylül Meva Akdağ. Gizlerle örülü geçmişiyle, küllerinden doğmaya çalışan bir adam: Erkin Ata Bayındır. Eylül bir kış akşamı, yaralı bir şekilde karşılaştığı Erkin`le birlikte mektuplardan oluşan bir günlük yazmaya başlar. Bir sağlık ocağında kesişen hayatlar, sırlarla dolu bir geçmiş ve yazılmamış bir gelecek... "Sana hiçbir şey hissetmiyorum… Ama seninle sustuğum her an, en çok seni duydum."

Kırıktı kelebeğin kanatları, zayıftı uçtuğu kafesi. Kapısında süregelen bir duvar vardı. Ve kalbi kanadından kırık kelebek sonun da konacak bir dal bulmuştu.. Hiç konmaması gereken çatırdak dal.. Gönlü Sahir olan ile onun Lahzasında vurguni yemiş gözlerin sahibi Ahu güzelin hikayesi.. " Her son son değildi. Benim hikayem bittiği yerde başlamıştı." Kitap Kapağı için @writerladyy( Selin Özgen`e) teşekkürler :)

Kalbi yakıp kül eden de oydu Kalbin atmasına sebep olanda... Yade bnewş`ın verdiği hüküm üzerine iki hayat birleşecekti. Biri ailesi için kabul etti diğer sevdalı olduğu adam ile evlenecekti. Ferman azad Dilwan bilinmezdi. Hiç bir hareketi diğerine uymazdı. Üstüne üstlük Tam tersini yapardı. Hiç kimse onun bir sonraki adımını tahmin bile edemezdi. Lavin Sarya Dilwan ,beyaz ölüm meleği . Etrafındaki tüm çiçeklerin güneşi , suyuydu o . Güzelliğiyle , haraketleriyle , saygısıyla etrafında nam salmış bir kadındı. Aşkın saflığının vucüt bulmuş haliydi. Peki tüm bunların ardında Firaz Dilwan Mihriban Dilwan Ve Devran Dilwan `nın ölüm sırrı dedikleri sırrı ne zamana kadar saklayabileceklerdi? (✿⁠ ⁠♡)

Arkadaşlarıyla doğu turuna çıkan Özüm, kötü bir tesadüfle karşılaştığı insanın hayatını tümüyle değiştireceğini nereden bilebilirdi ki?

Bir kadın ve adam vardı. ikisinin de üstüne giydikleri zırhlar intikamdan oluşuyordu. Öyle bir yere gelmişlerdi ki artık Zırhlarında ki çatlaklardan sızıntılar akıyordu. Belki de son o an ikisi için başlamıştı. Savcı Leyla Gökay& Yüzbaşı Serdar Ulukan.

İşte, mevsimler peş peşe tespih taneleri gibi sonbahardan kışa, kıştan da bahara atlamıştı. Ah şu tayinler; doğudan kaçmak için bir bahanedir gibi gözlerime dolardı. Sonunda Emel öğretmenimiz de diğer öğretmenler gibi bir yıl kalıp gitti. Acaba bu köy mu yaşanılacak gibi değildi de ondan mı gidiyordular. Yoksa herkes ille de kendi evine mi gitmek istiyordu bilemiyorum ama artık yeni öğretmenimi bekleyeceğim.

İlk görüşte aşkın adıdır Eflak. Sevdalarına şaittir tüm dağlar "Benim için tüm kızlar Ülke sen Vatansın Eflak"

(Eski Adı: Beşik Kertmesi) İnsanın kaderi ne zaman yazılmaya başlar? İnsanın kaderi kaç kez yazılır? İnsan kaderini değiştirebilir mi? Melek ve Yiğit`in kaderi onlar doğmadan çok önce yazılmaya başlamıştı. Bir böğürtlenin bir insana verebileceği en mucizevi hediyeyle... Onların kaderi üç kez yazıldı. İlkiydi doğmadan önce yazılan ama sonra değişti. Ayrıldılar ve unuttular birbirlerini. Kaderleri üçüncü kez yazılırken ikisi de bu işe karşıydı. Ve ikisi de bu kaderi silmeye kararlıydı. Bir böğürtlenin mucizesi ile yazılan kader bir silahın patlamasıyla değişti. Bu kez ne oldu da yeniden buluştular dersiniz? Tüm hakları saklıdır.

Miran ile burada olduğu her akşam yaptığımız gibi mutfağımızda davlumbaz ışığında oturuyorduk. Miran`ın bir sıkıntısı vardı belliydi. Ona baktım "Sevgilim, sorun ne bilmiyorum ama çıkar hadi ağzındaki baklayı." dedim. Bana baktı. Bakışı her zamankinden farklı suçluluk ile kaplanmış bir mutluluk gibiydi. Herkesten gizlediği o bakışları yalnızca bana karşı bir bulutla kapatmıyordu hislerini. "Dora, ben bir şey yaptım." dedi. Korkmaya başlamıştım. Devam etmesi için gözlerine baktım. Ellerimi tutup sözlerine devam etti "Ben istemediğini bile bile buldum onları." dedi. Dona kalmıştım. Bahsettiği beni yetimhaneye bıraktıklarını düşündüğüm öz ailemdi. Neden yapmıştı ki? Bu yaşıma kadar kimsesizdim. Şevval`in ailesi pekala ebeveynlik yapmıştı ama kimseye anne dememiştim. Kimsede "anne"ya da "baba" sıcaklığı almamıştım. Ailem Miran Demir`di ve bana yeterdi. Seneler sonra neden bulmuştu ki? Miran`a hala bir cevap veremiyordum. "Mehru`m ben tanıştım onlarla sandığın gibi değil." dese de dinlemedim. Kalkıp balkona gittim. İnanamıyordum. Ailem vardı ve benim sandığım gibi beni isteyerek bırakmamışlar mıydı? Artık kimsesiz değil miydim? Beni severler miydi? Bana alışırlar mıydı? Peki ya ben? Ben onları sevecek miydim? Alışabilecek miydim? Ya da anlaşabilecek miydik? Bilmiyordum. Ne benim onları ne de onların beni kabul edebileceğini düşünmüyordum. Yanılacak mıydım? İyi olacak mıydık? Yoksa kötü olursak Miran aylar önce bu şehire gelip işe başladığımda şahsıma yapılan saldırıdan kurtardığı gibi şimdi de kurtarır mıydı? Ben Dora Ekinci önce Demir olacaktım ve sonra belki kızlık soyadım değişecek onlara ait olan Akpınar olacaktı. Bilemiyordum. Bilmiyordum ama öğrenecektik. Hep beraber yaşayarak görecektik. Ya sen? Öğrenirken bize katılmak ister misin?

Saati bilmiyordu kimse; dakikaları takip etmemiş, saniyelere küsmüştü. Oysa tarih birinci ayın on beşini gösterdiğinde, taprağı kazan kürek sesine bir bebeğin ağlayışı eşlik etmeye başlamıştı. Bir ağıt yakıyordu gök yüzü onun için; közlerini bebeğin kaderine yansıtmış, alevini saçlarına yakmıştı. Bin ağıt yaktı Gök Közü lakin bebeğin ağlayışı durmadı. Bir damla toprağa döküldü, bir anne bebeğinin göz yaşlarını sildi. Bir adam intikam yemini etti ve bu yemin küçük bir çocuk tarafından izlendi. Sonra saat bir kenara not edildi. 02.03

Daha çok küçükken başladı acılarım. Bence hayatımın ilk ve en büyük acısını 6 yaşımda yaşadım. Büyüdükçe alıştım acıya ama büyüdükçe acılar daha da arttı. Her gün ölüme daha da yaklaştım ve bu beni mutlu ediyor. Çünkü ben ölmek istiyorum Kartanemin yanına daha erken varmak istiyorum. Benim kaderim acı içindeydi hep acı çektim hep acılar dahada arttı ben acı kadınıyım. . . Dilan`nın acılarını ve sonrasında oluşan olayları öğrenmek istersen benimle bana katıl. Başlangıç tarihi 25/07/24

Hani hayat müşterekti? Kim söylediyse koca bir yanılgıya kapılmış ya da insanlığı kandırmak istemiş. Çünkü yaşanan eziyetler, üzüntüler tek kişilik. Zehra, otuz dört yaşında kaderin sillesini yemiş bir kadındır. Dört sene önceki yaşadığı travmatik olay sonrası akıl hastanesine kapatılan Zehra, ızdırap dolu yattığı yıllardan sonra mesleğine geri dönmüştür. Bu dönüş, Zehra`nın başlangıcı olacaktır. Çünkü eskimiş sırlar, açığa çıkacak; hayatındaki soru işaretleri yanıt bulacaktır.

Karadeniz gibi hırçın karadeniz gibi tehlikeli bir kadın ve doğulu erkek. İki ayrı dünyalar karşılaşırsa...

Ve aşk bazen hatalardan doğar... Asker&Savcı

Adana da büyümüş bir kızın bir sevgi uğruna Hakkari’ye kendini adama hikayesi:)

Pusulalar neden hep kuzeyi gösterir? Kader neden siz istemeseniz de sizi hep aynı noktada buluşturur? Neden her geçtiğiniz engelden sonra bir yenisi çıkar karşımıza? Basit tesadüfler hayatınızın aşkınızı bulmanız için hayatın size oynadığı oyunlar mıdır aslında? Bu hikayede tek bir başrol yok. Bu hikayede herkes başrol. En çok da siz başrolsünüz. Çünkü tesadüf, bu hikayeyi karşınıza çıkardıysa eğer, en önemli başrol siz olmalısınız. Hazır olun, yeni bir yolculuğa çıkıyoruz. Oldukça uzun, bolca güldüğümüz ve mutlu olacağımız bir yolculuk bu. Kemerlerinizi bağlayın, bu yolculuk hiç bitmeyecek!

Çocukluğundan beri bir doğu turuna çıkmak isteyen Leman Minel, bu hayaline karşı çıkan ailesine bir ders vermek amacıyla üniversite tercihlerinde doğuyu yazar ve her şey kazandığını öğrendiği gün başlar. Kim olduğunu gizleyerek, karşısına çıkan aşka boyun eğmeden bu şehirden dört senenin sonunda çıkabilecek midir? “Olur da sana adını sorarlarsa, senin adın sadece Minel!”

6 ŞUBAT 2023 TARİHİNDE OLAN HATAY ODAKLI DEPREM ZELZELENİN SONUCUNDA ENKAZDAN KURTULAN AİLENİN DOĞUDA OLAN ABİSİNİN ARKADAŞI SAYESİNDE ORAYA YERLEŞMESİ VE FARKETMEDEN ONA KARŞI FARKLI DUYGULAR BESLEMESİ.. ENKAZ AŞKI.. NORMAL AİLE-AŞİRET

GENÇ BİR KIZ ASLINDA TÜM HAYATININ YALAN OLDUĞUNU ÖĞRENİR...