15 yaşında annesini babasını ve abisini şehit vermiş. Bir kadın ve şuanda başkaları şehit olmasın çocukları arkasından yaş tutmasın diye çalışıyor.

Bir çift kara göze vurgun

Korktuğun alevdir, çakacağın kibritin ise senin kendi ellerindir. Ve unutma, korktukların her zaman için senin efendindir. Seversen zaaf edinirsin, sevmezsen de duygularını yitirirsin. Şimdi sen seç, hangisi daha çok tüketir seni? Sustukların mı yoksa, vazgeçtiklerin mi? ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ♡ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ 🕯️: Yutkundum; ona yalan söylemek zorundaydım. "Evet," dedim kararlı bir sesle. "Evet, o her zaman için senden daha iyiydi." Geriye doğru bir adım attım. "O, her zaman birinciydi. Sen... Sen hiçbir şeydin işte, adın bile yoktu bende." Yalan söylüyordum... Kendimi inandırmaya çalışıyordum... İstifini hiç bozmadı. "O hâlde," dedi, ilk defa bana karşı yorgun bir şekilde, "getir onu buraya, Göksu. Bir kez. Sadece bir kez kendi gözlerimle senin onunla gerçekten mutlu olduğunu görürsem inanacağım sana, söz. Bırakacağım bu işin peşini. Adımı dahi duymayacaksın bir daha."

"Ya gerçekten gömmediyse?” dedi usulca. “Ya hâlâ kalbinin en derininde bir yerlerde Hamza varsa, ne olacak?” Sessiz kaldım. Kalbim sustu. Sadece gözlerim konuşuyordu şimdi. Çalıntı, kopyalanma ve kurgunun başka şahıslar tarafından yazılması hâlinde gerekli işlemler yapılacaktır.

Güz Matemi isminde kitappad`teki ilk kitaptır. *Mahalle kurgusu* Karganın kanat çırpışlarının ardından kulaklara Manolyanın masalı uğuldadı...

Efsun ilk defa ailesinden uzakta yaşayacak, can yoldaşı annesinden uzakta olacaktı. Üniversiteye büyük bir heyecan ve korkuyla başladı. Arkadaşları yavaş yavaş olmaya başladı. Kendi hallerinde voleybol oynarlarken öğretmeni Efsun’daki yeteneği keşfetti. Onu eğitti, okul takımına aldı. Voleybol sadece onun için bir oyun olmayacak, hayatının aşkını da bulmasını sağlayacaktı. Ancak o kişinin herkesten sakladığı bazı sırları vardı…

Düzenlenecektir* Viraha 1: Unuttuklarımız Viraha 2: Vazgeçtiklerimiz 🖤 Karanlığın içinden bir ses yükseliyor…
“Gerçek bazen en tehlikeli yalandır.” Bir adım atılıyor.
 Bir silah doğruluyor.
 Bir isim fısıldanıyor. Ve bütün sırlar, tek bir kurşunla dağılmaya hazır. Aybüke’nin adımları, artık geri dönülmez bir yolun taşlarına vuruyor.
Dost bildikleri, düşmana dönüşüyor.
Gölgelerden çıkan her yüz, yeni bir ihanetin habercisi. Dost ile düşman arasındaki çizgi bulanıklaşırken, en yakınında duranların bile yüzleri maskelerle gizlenir. Bir karar, bir adım, bir söz… 
Her şeyin kaderi değişir. Bu defa sadece hayatlar değil; gerçekler de ölümle sınanacak.
Ve gerçeğe en çok yaklaşan, en çok kaybedecek. İhanetin gölgesinde, aşkın sınavında, ölümle yüzleşirken…
 Bir tek soru kalır:
 Kime güveneceksin? “Benim yolumdan gel, seni en büyük kralları bile yöneten bir soytarı yapayım. Tüm dünyayı da senin şaklabanın.” Zaman daralıyor…
Her şey yanıyor… Bir çığlık. Bir dua. Bir kahkaha…
 Ve gerçek, herkesin kanını akıtacak kadar keskin. “Burası başlangıç değil.
Burası sonun doğduğu yer.” Sonra yalnızca o cümle kalıyor: “Öldürsene beni, Elmas. Hadi, öldür.” Bu defa sadece bir timin değil, bir milletin kaderi yazılacak. Ve kaderin adı: Vazgeçtiklerimiz.

"Ben güzel olmak istemiyorum ki." dedim fısıldar gibi bir sesle. Başını kaldırmadı. Ağlıyordu ama görmemi istemiyordu. " Sadece..." dedi boğuk çıkan sesiyle. Yutkunup devam etti. " Sadece benim güzelim olsan?" •° •° •° •° •° •° •° Elleri dizlerimin üzerineki ellerime uzandı. Titreyerek geri çekti. " Duyamaya bile katlanamıyor insanlar. Ama bu dünyada yaşanıyor bunlar." dedim titreyen sesimle. Ellerini yere koyup bana doğru kaydı. Ben sandalyede otururken o tam önümde dizlerinin üstündeydi. "Özür dilerim güzelim."dedi başını hafifçe dizime koymadan önce. Ne yapacağımı şaşırarak ellerimi kaldırdım yukarı. Geri çekmedim kendimi.Geri çekilemedim. Başını küçük bir çocuk gibi dizime yaslamıştı. Ardından dizimde bir ıslaklık hissettim. Omuzları sarsıldı sonra. " Kerem." diye mırıldandım onunla beraber ağlarken. "Ben güzel olmak istemiyorum ki." dedim fısıldar gibi bir sesle. Başını kaldırmadı. Ağlıyordu ama görmemi istemiyordu. " Sadece..." dedi boğuk çıkan sesiyle. Yutkunup devam etti. " Sadece benim güzelim olsan?"

1999’un o uğursuz sabahında deprem sadece binaları yıkmadı… henüz birkaç günlük olan bir bebeği de ailesinden kopardı. Yıllar geçti. Ece, o depremde hayatta kalmış bir bebek olduğunu bilmeden başka bir aileyle büyüdü. Ta ki bir gün… karşısına üç yabancı çıkıp şu cümleyi kurana kadar: “Sen bizim kardeşimizsin.” Ece o an evlatlık olduğunu öğrendi. Ve yıllardır ait sandığı hayatı, bir anda tuzla buz oldu. Ama işin tuhaf yanı şu: o gün sadece bir gerçek ortaya çıkmadı… bir hikâye başladı. Çünkü ece’nin kalbinde en çok yer kaplayan kişi olan çocukluk arkadaşı rüya da bu ailenin içine dâhil oldu. Ve birbirine kan bağıyla değil, kalple bağlanmış iki kız kardeşe dönüştü. Şimdi bu evde: ▫️ geçmişin yasını tutan ama geleceğe tutunan bir rüya, ▫️ “Aşk`la işim olmaz” diyen bir çağrı, ▫️ yıllar sonra ilk kez kalbi atmaya başlayan bir ece, ▫️ ve kalbini asla kapatamamış bir tarık var. Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu: > bir kayboluşun nasıl bir aileye dönüşmesinin, kalpten kalbe uzanan yolların nasıl bir ömürlük iyileşmeye dönüşmesinin hikâyesi. “Bazen bir deprem sadece binaları değil… senin sandığın hayatı da yıkar. Ama bazı yıkıntıların altında, yepyeni bir aile doğar.”

Seviyorum mümkün değil Aramızda kurşun, yasak bölge var. Sen genç, sevdan ölünecek kadar güzel Kanunu yapanlar ihtiyar * --`Özür dilerim. Özür dilerim. Özür dilerim.` diyebildim. Onu kurtarmak için bile olsa bu kadar ağır bir yalanın altında eziliyor olma sebebi bendim. Sandalyesinde tamamen bana döndü ve yüzümü ellerinin arasına alıp şakağımı öptü. --`Senin için her yalanı söylerim Gökçe. Gerekirse hayatım boyunca.` Sustuğunda başlayan alkış sevincimizi yaşadığımızı zannettikleri içindi. Hıçkırıklar büyük bir dalga halinde boğazımdan koptuğu anda kendimi evden dışarı attım. ilk yayınlanma tarihi 22.02.2022

Kitabım yayından kaldırılan zor sevda tekrar sizler karşısında sunulacaktır.

WATTPAD`TE 500K+ OKUNMA Civciv, yıllar sonra doğup büyüdüğü mahalleye öğretmen olarak atanır. Ama kimse onun kim olduğunu bilmez. O, artık Küçük Öğretmen`dir. Yıllar geçse de üstünden, kızımızın huyu aynıdır. Mahalleye bir oyun oynar. Bakalım Küçük Öğretmen, herkesi ne kadar şaşırtacak? "Küçük civcivim, güzel kızım, dünyam benim Bunun adı aşksa eğer, bu aşk yalnızca sana değer Bu adam yalnızca sana boyun eğer" -WATTPAD ROMANCE TR OKUMA LİSTESİNDE- İg: missyazarr_w Tiktok: missyazarr

Küçük bir mesaj sayesinde adam sevmeyi kadın ise sevilmeyi öğrenmişti. Adam Yüzbaşı kadın ise doktordu, kadının doktor olması belki kaderiydi bilinmez ama Yüzbaşının kaderi daha onbeş yaşındayken başlamıştı ve seçilmişti. . . . (ASKER KURGUSU umarım beğenirsiniz) . . .

Bir varmış, bir yokmuş”la başlar her hikâye; Ama yalnızca adam kadını sevdiğinde, bir ömürlük mutlu son yazılır.Ayrı kalan kalpler bir gün yeniden birleştiğinde, ya her şey olur, ya da hiçbir şey. Çünkü bazı aşklar vardır; ya kalpten kalbe köprü kurar, ya da sonsuza dek yıkılır.

Özgür dirseklerin mutfak masasına yaslayıp öne doğru eğildi. "Seninle koşup oynamayı özledim." dedi Özgür. Burnunun ucuna doğru düşmüş olan gözlüğünü işaret parmağıyla eski yerine iterken. "Bende özledim" dedi Mutfak tezgahında uğraşırken. Başını yana çevirip kendisini izleyen Özgür`e bakarak. Özgür hafifçe tebessüm edip önünde ki bisküvili pastadan bir çatal aldı. Her zaman ki gibi bu tatlı da genç kızın yanındayken lezzetliydi. Yoksa, genç kız yanında yoksa bal, baklava olsa dahi tadını alamıyordu. "Şimdi de oyun oynayabiliriz" dedi Özgür hafif muzip sesiyle. Her zaman ki gibi, bir kaşını kaldırmış yüzünde hafif tebessümü vardı. "Ne?" Nükte`nin yüzünden şaşkınlık ve bir o kadar da anlayamamazlık okunuyordu. "Diyorum ki, eskisi gibi oyun oynaya biliriz. " "Ne oynayacakmışız? Nasıl olacak o?" Nükte`nin sesi alay doluydu. "Evcilik oynayabilriz. Sen anne olursun, ben baba." [Nükte: dikkat edince anlaşılabilen ince mâna. ] [Kapak tasarımı kendi şahsıma aittir. ]

Trabzon`dan Mardin`e uzanan bir hikaye Elimden tutan adam beni hiç bilmediğim bir şehre, bilmediğim bir eve ve tanımadığım insanların içine getirdi."Oğlum elinden tuttuğun kız kimdir?" Diye soran pala bıyıklı, aklar düşmüş, hafif kilolu bir ağa gibi duran yaşlı adam "Nişanlım sevdiğim kadın." Diyen elinden tuttuğum adama baka kaldım. Daha ben onu tanıyalı bir hafta olmuştu. Benim gibi şok olan karşımdaki kişiler "Ne nişanlısı? Sen zaten Evin`le nişanlısın."Diyen yaşlı kadın. Bu annesi olsa gerek. Duyduklarımla bir kez daha şok yaşadım. Ne demek başkasıyla nişanlı? Kendi kendime sorduğum soruyu yanıtlayan elimden tutan Nişanlım olduğunu söyleyen Siyam oldu. "Onunla hiç bir zaman nişanlı olmadım. Size onu sevmediğimi söyledim. Onu kardeşim gibi gördüğümü söyledim. Ama siz kendi kafanıza göre oynamaya devam ettiniz." Dedi ve bana döndü. "İster kabul edin ister etmeyin. Ben Açela`ýı seviyorum onunla evleneceğim. Ha yine de yok diyorsanız bundan sonra ne adımı duyar, nede beni görürsünüz." Dedi elimden tuttuğu gibi beni merdivenlere doğru yukarı çıkardı. Arkamızda şaşkın bakışlar bırakarak çıktık.

"Her kilidin bir anahtarı vardır, tıpkı her kalbin bir sahibi olduğu gibi... Yıllar önce birbirlerini bulabilmek için mühürlerini bedenlerine kazıyan Asena ve Yaman, kaderin sert rüzgarlarıyla savrulmuştu. Yıllar sonra, karşılaştıklarında ise Yaman, geçmişin izlerini unutmuş, Asena`yı bir terörist sanarak vurmuştu. Oysa mühürleri onları bir araya getirmek için oradaydı... Adaletin, aşkın ve kaderin kesiştiği bu yolculukta, mühür gerçekten sahibini bulabilecek mi?"

Hayat çok başka ve ben aile evinden ayrılıp başka şehre gidiyorum çünkü hep tehlikenin içindeyim ve hayatım boyunca korkuyla yaşayamam her şeyden uzaklaşıp yeni ve sakin bir hayat kuracağım ne olursa olsun hayallerinizin peşinden gidin ölümlü dünya ne olacağı belirsiz bari hayallerimizi yaşayarak ölelim ve hayat yoluna engel koysa bile ilerleyin her şeyin çözümü olduğu gibi o engelleri aşmanın da bir çözümü vardır ve hayat bir anda öyle bir şey koyar ki önünüze hayallerinizin dengesini kaybeder kendinizi bam başka bir yerde bulursunuz her şey ve herkes yabancı ve sen yapa yalnızsındır işte bazen bir yolculuk bin yol açabilir

İkimizde tetiğe basıyoruz. Birimiz öldürürken birimiz ölümsüzleştiriyoruz. ~ "Bazen bir bakarsın ki bir fırtına hayatını yıkmak için değil de yollarını temizlemek için gelir." Sus dedi gönlüne Dicle. Alıp başını bilmediği akıntılara götürüyordu bu sevda onu. Çekilmek istedi inci olup bir kabuğa... Onu o derin yerden nefesi yeten çıkarsın yüzeye istedi. Suskun bir şekilde durdu Fırat. Biliyordu bir yerlerde Dicle ve Fırat`ın birleşeceğini. Hikaye belliydi ama imtihanları nasıl olacaktı bilmiyordu. Belki de imtihan dedikleri nasipten öte değildi. İkisi de birbirlerine gurbetti...

Acıyı sence kavrayabilir misin... İçinde karanlığı büyüten, üstüne karanlık bulaşan ve karanlığın ta kendisi olanların hikayesi...

Karanlığın en yoğun olduğu an, şafaktan hemen öncedir. Ve bazen, en umulmadık anda doğar bir insanın hayatına yeni bir gün... Genç bir hemşirenin kalbiyle, yaralı bir askerin kaderi aynı noktada kesiştiğinde, sadece bedenler değil, ruhlar da iyileşmeye başlar. Sessizliğin içinde çarpan kalpler, savaşın gölgesinde filizlenen umutla yeniden can bulur. Her kalp iyileşmeye mahkûmdur. Peki ya her kalp sevmeye cesaret edebilir mi? Kimi yaralar zamanla kapanır, kimi izler kalır... Ama bir bakış, bir dokunuş bazen en derin yaraları bile unutturur. Karanlığın ortasında filizlenen umut gibi, aşk da en umulmadık anda bir kalbi yeniden uyandırabilir. " hayat kimseye ikinci bir şans vermez Yüzbaşım" " belki hayat vermez ama biz birbirimize ikinci bir şans olabiliriz"

Bana doğru bir adım attı sert bir sesle " Bak bana karşı olan duygularının farkındayım ama sesin içindeki duygular boş bir heves anlıyor musun unut... Aramızda yedi yaş var Benden sana anca abi olunur " dedi arkasını dönüp giderken seslendim " Boran ağa " dedim durdu sonra bana döndü " aşkın yaşı olmaz...bugün söylediklerini unutma çünkü ben unutmicam ve sanada unutturmicam... Buda sana son sözüm " diyerek arkamı dönerek oradan ayrıldım ...

24 yaşında genç bir doktor olan Leyla Kara tıp fakültesini bitirdikten sonra doğu görevi için Hakkari`ye atanır. Askeri bir lojmana taşınır fakat karşı komşusunun kim olduğunu henüz bilmiyordur. Karşı komşusu 26 yaşındaki heybetinden dağları titreten Kıdemli Üsteğmen Alpaslan Bozkurttur. Ve ikisinin hayatına birbirini almasıyla güzel bir hikaye başlar.

Hayatın stresinden ve yalnızlık duygusundan bunalan Derin, onu anlayacak, destek olacak birini yıllardır beklemektedir. Ama aradığı onu rüyalar evreninde bulacaktır. Dünyada saygınlığı ve düzenli bir hayatı olan Derin, rüyasında gördüğü turuncu saçlı bir adam için her şeyini terk etmeye hazır mıdır?

Şarjörü doldurup atış kulaklığımı taktım. Karşımdaki hedefin kırmızı alanını delik deşik ederken rahatladığımı hissediyordum. Şarjördeki mermi bittiğinde atış kulaklığımı enseme indirip masanın üzerindeki mermilere uzandım. O sırada kulağıma dolan tok postal sesleri bana kimin geldiğini müjdeliyordu. Bir adamı yürüyüşünden tanıyor olmak garipti. Üsteğmen hala yanıma gelmemişti, merakla başımı geriye çevirdim. Arkamdaki masaya yaslanmış anlamlandıramadığım bakışlarla beni izliyordu. Bir eli yaslandığı masada, diğer eli de palaskasındaydı. Genelde omzuna asmaktan hoşlanmadığı bordo beresi ise tıpkı benimki gibi omzundaydı. Başımla kısa bir selam verip önüme döndüm. Tekrar pozisyon alıp hedefime odaklandım. Ben atış yaparken üsteğmen de yanımdaki alana girip atışa başlamıştı. Kavga eder gibiydik o an, kurşun seslerimiz ise sustuğumuz kelimelerimizi ifade ediyordu. İkimizin de kurşunları bitmişti, bakışlarımız birbirini bulduğunda yine o gizemli karaları karşıladı beni. Ben savaşmaya devam etmek ister gibi mermilere uzattım elimi, ama susmayı da beceremedim işte. ``Yurdunuzu arıyor gibisiniz üsteğmenim, gözleriniz sürekli bir arayışta sanki.`` Ona bir cevap hakkı tanımadan atış yapmaya başladım, silahımın tetiğine basmaya devam ederken yanımdaki adamın da pür dikkat beni izlediğini biliyordum. Son mermime de veda etmiştim. Başımı çevirdiğimde yine o bakışlara mahkum edildim. Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi sonlandırıp yanıma geldi, elini uzatıp atış kulaklığımı çıkardı. Aramızdaki tek engel o kulaklıkmış gibi biraz daha yaklaştı bana, gözlerime daha yakından baktı. ``Belki de yurdumu bulduğum için sürekli gözlerine bakıyorumdur teğmenim.`` Bordoya boyanırken aşka karışan iki yürekli askerin hikâyesi...