Rahnümâ : Yol gösteren, kılavuz... Kendine Gel!! Adlı kitabın ikincisidir. Kapak Tasarımı : @madamnisa 🌸🌸 Gerçek kurum ve kişilerle alakası yoktur. Tamamen kurgudur.

Genç bir kızın karanlıklarından aydınlığa uzanan samimi ve ilham verici hikayesi...

"Hz. Muhammed, hz.aişe`yi nasılsın severdi?" "Kördüğüm gibi" "Ammar, Laren`i nasıl seviyor?" "Hz. Muhammed gibi"

Kaderden kaçamazsın, istemediğin kadar ister, nefret ettiğin kadar seversin. Farklılıklar çıkmaz sokak olur, sonuna bakmadan koşarsın. Dengesiz, ukala tavırları ruhunda yer bulmuş bir adamla, huysuz ve asi bir kızın evlenmesi ne kadar doğruydu? Karakterleri zıtlaşmışken, yaşamsal farklılıkları bunlara harmanlanmıştı. Bahsettiğim şey, birinin doğrusu, onun yanlışıyken; onun doğrusu, birinin yanlışıydı. Hazırsanız, başlıyorum.

Sen bir plan yaparsın, Allah onu sınav aracına dönüştürür. Malın çoğalır sınav aracına dönüşür, çocuğun olur sınav aracına dönüşür, dünyadaki varlığının amacını unutursan, sınav araçlarını sen sonuç sanarken, aslında herşey yeni başlıyordur.. Sen bile kendine sınavken, başka şeyler ne olabilirdi ki? Hepsi sınav aracıdır. Mallarınızın ve çocuklarınızın, aslında bir sınama olduğunu ve büyük ecrin Allah katında bulunduğunu bilin.  Enfal-28

Buğra… Zenginliğin gölgesinde büyümüş, gösterişli ama sevgisiz bir hayatın içinde kaybolmuş genç bir adam. Konservatuar sıralarında notalarla avunurken, ailesinin ilgisizliği ve gösterişli yaşam tarzı onun ruhunda derin boşluklar bırakmıştır. Hüveyda… Hayatın yükünü küçücük yaşında sırtlamış, acı kayıplarla büyümüş genç bir kadın. Annesini doğumda, babasını ve kardeşini ise ani bir trafik kazasında kaybetmiştir. Geceleri kâbuslarla uyanan, gündüzleri ise sabrın ve inancın peşinden giden kırık bir yürek... Ve bir gece… Mezarlıkta kesişen iki yaralı kalp... Bir yanda dünyadan kaçmaya çalışan genç bir kadın, diğer yanda dünyaya karşı yabancılaşmış genç bir adam... Belki de hayatlarının dönüm noktası. "Yüreğin Alacakaranlığı" inanç, sevgi, kayıp ve arayış üzerine kurulu sarsıcı bir yolculuk. "Esir düştüm karanlıklara, firar edesim var uçsuz bucaksız aydınlıklara..." Efenim, gelin Buğra ve Hüveyda`nın yolculuğuna eşlik edelim.🌅

Onlar iki yabancıydı… Biri vatan nöbetinde bir asker, Diğeri sabrın en sessiz hâliyle sınanan bir öğretmen. Dualar bir yerde birleşti. Kalpler bir ayetin gölgesinde buluştu. Ve aşk, en derin yerden filiz verdi.

KALPLERDE ALLAH`IN AŞKI OLDUĞU MÜDDETÇE HUZUR BULUR KAPLERİMİZ.

~0534 Neyse.sahur vakti .ben öyle sahura kalkmadan oruç tutanları çok sevmem ~0534 Yüksek merciilerden haber aldığıma göre normal zamanda sabah namazın nanay oluyormuş ~0534 Kalkmışken 4 vakit kıldığın namazı 5`e tamamla

Özgür dirseklerin mutfak masasına yaslayıp öne doğru eğildi. "Seninle koşup oynamayı özledim." dedi Özgür. Burnunun ucuna doğru düşmüş olan gözlüğünü işaret parmağıyla eski yerine iterken. "Bende özledim" dedi Mutfak tezgahında uğraşırken. Başını yana çevirip kendisini izleyen Özgür`e bakarak. Özgür hafifçe tebessüm edip önünde ki bisküvili pastadan bir çatal aldı. Her zaman ki gibi bu tatlı da genç kızın yanındayken lezzetliydi. Yoksa, genç kız yanında yoksa bal, baklava olsa dahi tadını alamıyordu. "Şimdi de oyun oynayabiliriz" dedi Özgür hafif muzip sesiyle. Her zaman ki gibi, bir kaşını kaldırmış yüzünde hafif tebessümü vardı. "Ne?" Nükte`nin yüzünden şaşkınlık ve bir o kadar da anlayamamazlık okunuyordu. "Diyorum ki, eskisi gibi oyun oynaya biliriz. " "Ne oynayacakmışız? Nasıl olacak o?" Nükte`nin sesi alay doluydu. "Evcilik oynayabilriz. Sen anne olursun, ben baba." [Nükte: dikkat edince anlaşılabilen ince mâna. ] [Kapak tasarımı kendi şahsıma aittir. ]

Neden herşey bu kadar zor olmak zorunda ? Kaybettiğimiz herşey için neden güçlü olmak zorundayız ? İnsanlar neden bu kadar acımasız olmak zorunda? _ "Ama sen acımasız olmak zorunda değilsin" dedi kahve gözleriyle ona bakarken. O kahverengi gözleri bana bakarken masumdu , aşıktı . EVET! O kahverengi gözleri ona aşk ile bakıyordu . _ Ona yaklaştı ve sarıldı içini bir sıcaklık bastı bu sıcaklık 11 yıl önce babasına sarıldığındaki sıcaklıkla eş değerdi. 11 yıl önce son kez babasına sarıldığında ki sıcaklık hissini yıllar sonra tekrar yaşayacağını düşünmemişti. O sırada gözlerinden bir damla yaş aktı. Sevdiği kadının kolları arasında ağlamaya başladı . Yıllardır duygularını gizlemişti ve artık dayanamayarak duygularını dışa vurdu... Kadın ona karşılık verdi ona sarıldı . Kolların arasında sevdiği adam ağlıyordu ve teselli etmek için ona sarıldı . _ Adamı yüzüne kendi yüzüyle karşı karşıya getirdi. Gözyaşlarını sildi ve cebinden bir çikolata çıkardı adama bakarak "çikolata " dedi. Adam ona bakarak güldü ve çikolatayı aldı..

O Rize`ye geldiğinde, hayatlarının ritmi değişti. Bu bir tesadüf değil; bir nasipti. Bu hikâye, helâl niyetlerle örülmüş, mesafe değil dua ile yakınlaşmış bir Sevdanın izini anlatıyor.

Yine panik atak geçiriyordu... Her zaman cesur ve kibirle bakan gözleri bu sefer yardım ister gibi bakıyordu... O gün sanki demir ağlarla ördüğü odasına adım atıyordum... Ayaklarım beni tam yanına götürüyordu. Bense ne yaptığımı bile bilmiyordum. Ben yıkılmam yıkarım demişti aşağıdayken. Bu sözünün üstünden beş dakika bile geçmeden yıkılmıştı işte. Hemen kollarımı sırtına doladım. Dilim bana ihanet edercesine konuştu. "Yaman... Derin nefes al hadi beraber yapalım" Aynı anda nefes alıp verdik. Her nefes alışında daha çok sardım bedenine kollarımı. Böyle kaç dakika kalmıştık bilmiyorum ama bildiğim tek şey yine içmişti ve yine yıkılmıştım. Şişenin dibinde huzur aramış ama bulamamıştı. Çünkü huzuru yanlış yerlerde arıyordu... Alkol, onun zırhı gibiydi. Sertti, keskin ve yakıcı... Ama ne yaparsa yapsın, içindeki fırtınayı susturamamıştı. Panik atak sadece nefes darlığı değildi onun için. Bir geçmişin çığlığıydı, kimsenin görmediği yaraların yankısıydı. Nefesi düzene girdiğinde "Sen yıkılmazdın hani?" dedim ortamı yumuşatmak için. Dudakları hafifçe kıvrıldı, ve sessiz bir tını ile güldü "Herkes yıkılır bir gün… Ama insanın hayatında, kırık parçalarını toplayıp kalbine yeniden umut serpen bir siyah inci olmalı." Bakışlarımı kaçırdım, yere bakarken parmaklarımla oynadım. Yanaklarımın sıcaklığından söz etmiyorum bile... Yandığım için hızlıca kalkıp çıkacağım sırada sessizce fısıldadı. "Gitme… Sen gittiğinde sanki bütün sığınaklarım yıkılıyor, içimde nefes alacak bir yer kalmıyor; dünya boğazıma düğümleniyor." Bunları dinlerken gözlerimden bir yaş daha firar etti. Eğer bu sözleri aklı başındayken söyleseydi sevinçten uçabilirdim... ________ بِسْــــمِ اللّٰهِ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيـمِ Öncelikle selamün aleyküm bu benim ilk kitabım ve kusurlarım olabilir inşaAllah mazur görürsünüz. Biraz kitabımdan bahsedeyim. Kitabımda dinine düşkün sonradan İslam ile müşerreflenmiş bir kadın karakteri ve imanı olan fakat dininden pekte haberdar olmayan bir adamın hayatlarını birleştirmesini okuyacaksınız kimi zaman güleceğiz kimi zaman ağlayacağız ama her imtihanın bir mükâfatı olduğunu da unutmayacağız... Bence bir şansı hak ediyor. Sen de böyle düşünüyorsan. Hoşgeldin 🫧

Dışından deli dolu ama içinde kendisini kimsenin anlamadığını iddia eden Büşra günlük tutmaya karar verir... Sadece içini dökeceğini düşünürken hayatının dönüm noktası olacağından habersizdir.

Zeynep, küçük yaşlardan itibaren hayatın zorlu yüzüyle tanışmış, ailesine destek olabilmek için gençliğini işlerle geçirmişti. Üniversite hayali ertelense de asla vazgeçmemiş, sonunda kazanmayı başarmıştı. Tam her şey yoluna girmeye başlamışken, üçüncü sınıfın sonunda annesini kaybeder. Zeynep’in tek dayanağı olan annesi artık yoktur. Babasının onu, kendi yaşında bir adamla evlendirme isteği ise bardağı taşıran son damla olur. Kaçmaktan başka çaresi kalmayan Zeynep, bir gün kendisini ölümün eşiğinden kurtaran Aras’la yollarının yeniden kesişeceğinden habersizdir. Belki de bu karşılaşma, hayatının en büyük sınavı olacaktır… "Kimi zaman bir kaçış, aslında yeniden başlamaktır..." Kitabımın tüm hakları saklıdır izinsiz olarak kopyalanması ve paylaşılması durumunda gerekli işlemler başlatılacaktır bilginize.

Kız ve erkeğin haramlara bakmamaya çalışıp karşılaştıkları ve helal yoldan birbirlerini sevmeye başladıklarının hikayesi bi erkeğin kırıcı konuşmadığı hikayemi okumaya hazır mısınız?

İnsan neyle yaşar? Ya da ne için yaşar? Kendisi için mi, yoksa etrafındakiler için mi? Yaşamak istediği için mi, yaşamak zorunda olduğu için mi? Ya da yaşamak zorunda mıydı ki? Peki ben ne için yaşayacağım? Hayattan zevk alan var mıydı? Hayattan nasıl zevk alınırdı? Hayattan zevk almak isteyen kimdi ki zaten?... Herşeye rağmen ben olabilirdim belki... ~ O her yerde, hep yanımda yada hiçbir yerde ve ben yalnızım. Ya da öyle olduğumu sanıyorum. Beni istiyor, yanına gitmemi istiyor... Bedeninimin kontrolünü eline almak istiyor... ~ "Korkmuyorum karanlığınla yüzleşmeye."dedi genç kadın. "Bunu sen istiyorsun!" Dedi genç adam, duvara yasladığı kadının kulağına doğru eğildi ve fısıldadı; "Ve ben sana istediğini vermeyeceğim. Seninle birlikte bu dünyada benim cehennemimi yaşamayacağız." Kadın adamın ondan çekilmesine izin vermeden tıpkı onun gibi fısıldadı; "Seninle birlikte bu dünyadaki cennetimi yaşamak için uğraşacağım." ~ Bizde zaman darmaduman, biz darmadumanız. ~ 22 yaşında, etrafındaki kalabalığın içerisinde yapayalnız, hayatında kararları kendi başına alamayan genç bir kadın. 25 yaşında, kafasındaki sesleri susturma yolunda çabalayan genç bir adam. İkisi de darmaduman... İki darmaduman beden birbirini bulduğunda ne olacaktı? Birbirlerinin enkazlarının altında mı ezilecekler? Yoksa birlikte mi yükselecekler? Başlangıç: 10.06.2024 Bitiş:

Bu kitap, sadece bir dönüşüm öyküsü değildir. Aynı zamanda bir örneklik taşır. Tevhidin ne demek olduğunu öğrenmeye çalışan, şirkten arınmak isteyen herkes için sessiz bir rehber, sade bir yoldaş… Kısa bir hiyake tadında...

Bir yolculuk... Kalpten Rabbine... Tevhid, bu çağın en büyük hakikatle buluşmasıdır. Ve sen, bu buluşmayı önce kendi kalbinde başlatmalısın.

Her insanın bir yolculuğu vardır. Kimisi farkındadır bu yolculuğun, kimisi ise sadece adım atmakla meşguldür... Yasin, inkârın karanlığında kaybolmuş bir gençtir. Hayatın anlamını yitirmiş, acılarla örülmüş geçmişinin içinde boğulurken, birden kendisine uzanan bir el olur: Tevhid`in eli..

Bu kitap; bir kadının hakikati arama yolculuğudur. Her sayfada şirkten tevhide, gafletten yakîne bir dönüşüm; yürekten Allah’a teslimiyetin izleri vardır. Hikâye değil, hakikatin ta kendisi. Bu kitap; yalnız kalmayı göze alanların, iffetle yaşamayı seçenlerin, kalabalıklarda bile ‘tek başına’ doğruyu savunanların, Rabb’ine boyun eğenlerin yoluna ışık olacak. Zeynep`in hikâyesi senin, benim, hepimizin imtihanlarından bir parça. Tevhid olmadan cennet hayal; Tevhid ile yollar açılır. Çünkü bu dünya üç günlük, ama Tevhid ebedi kurtuluşun anahtarıdır.

Bırak hakikat incitsin seni,bir yalan avutacağına...

Zeyd, Bulgar İmparatorluğu`nda yaşayan Müslüman bir gençtir. Gizliden Müslüman olan iki arkadaşıyla ibadetlerini yapmak üzere bir gece köyünden ayrılmış, geri döndüğünde ise köyü ateşler içinde bulmuştur. Çok sevdiği annesini kurtarmak adına köyü basan haydutların peşine takılmayı aklına koyan Zeyd, kendini hiç beklemediği olayların içinde bulacak; kaleler, gizemli tüneller, kılıçlar ve alevli oklar hayatının bir parçası olacaktır. 932 yılında geçen bu hikaye okuyucunun hiç ummadığı yerlere yolculuk edecek, bu sırada Zeyd daima İslam`ın yolundan ilerlemeye çalışacak...

Son sınıf ilahiyat öğrencisi olan Feyza, aynı zamanda part time kuran kursu hocalığı yaparken, nereden bilecekti ki daha önce kavgayla tanıştığı adamla bir kez daha karşılaşacağını? Atlas hep modern yetişmiş, tam bir din düşmanı iken Feyza ile nasıl bir etkileşimi olacaktı? İşte atlasın ailesinin şirketi düzenlemis olduğu kuran kursu öğrencileri için olan kamp onlar için ikinci bir fırsattı... Atlas Feyzayla doğru yolu mu seçecekti? Yoksa hayatına aynen devam mı edecekti???? "Ne yapıyorsun sen ya?!" Kafasını çevirip yüzüme baktığında, gözlerindeki öfke o kadar keskindi ki, neredeyse fiziksel bir darbe gibi çarptı bana. Gözlerini kıstı, dudaklarını sıktı. Küçük düşürülmüş, hakarete uğramış gibi bakıyordu. Sakin kalmak mı? Hayır. Bu, sadece bir kaza değildi. Bu, o gözlerde yıllardır taşınan öfkenin bahaneye kavuşmuş hâliydi. Dik durdum. Yüzümde en ufak bir mahcubiyet izi bile olmadan, net ve keskin bir sesle cevap verdim: "Biraz dikkatli yürümeyi öğrenirseniz, başkalarını suçlamanıza gerek kalmazdı." İçimde en ufak bir pişmanlık yoktu. Bir adım daha yaklaştı. Gömleğinin üzerine düşen kahve lekesini göstererek, küçümseyici bir ifadeyle devam etti: "Tabii ya... Suçlu benim. Siz zaten masumsunuz, değil mi? Dünya sizin etrafınızda dönüyor nasıl olsa." Sesinde öyle bir kibir, öyle bir tahammülsüzlük vardı ki, birkaç masa ötedekiler bile kafalarını kaldırmış, bakıyordu. İçimde öfke kabardı, ama onu bastırmadım. Bastırmayacaktım. İnandığım değerler, böyle anlarda susmak için değil, konuşmak için vardı. İleriye bir adım attım, omuzlarımı dikleştirerek gözlerinin içine baktım. "Sizin küçük dünyanızda başkalarını ezmek kolay, değil mi?" dedim. "Ama ne benim kimliğimi, ne inancımı, ne de duruşumu kirletemezsiniz. Kirlenen tek şey gömleğiniz oldu, ruhunuz değilse şükredin." "Bu ülke sizin gibi kara çarşaflılar yüzünden ilerleyemiyor . "İlerlemenin bedeli ruhu satmaksa, bin yıl yerimizde saysak da razıyız. Biz, Allah`ın izniyle, ne kimliğimizi ne haysiyetimizi terk ederiz."

Elinde ki mikrofonu bir kaç kez salladı ve konuşmaya başladı: "Kaç kişinin babası ölmüştür gözler önünde ve kaç kişi kalmıştır babasız şu Filistin sokaklarında... Fakat davayı taşımak dah ağır babasız kalmaktan. Yıllarca anneni aramak, sokak sokak, zindan zindan, `Şehadetsiz yapamıyorum` demek; Anneni bulamadan..." Ve bundan sonra bir kaç cümle ile bitirdi anlattıklarını Abdurrahman Özkaya, bir daha da bu olaydan hiç bahsetmedi insanlara...