Ben Nazlı. Denilenlere göre beni 12 günlükken çöp konteynırının kenarına bir kış gününde sadece bir zıbınla bırakıp terk eden anayla babanın kızı Nazlı. 22 yıllık hayatında özgürlüğün tadını hiç tatmamış, hayatı boyunca oradan oraya savrulmuş, hor görülmüş eziyet edilmiş Nazlı. Şimdi bu taşlı yollardan geçerken başımı cama yaslamış sakince yolu izliyordum. Bunca yıllık hayatımda hiç gün yüzü görmememe rağmen öğretmen olmayı başarmış, şimdi ise bir köy okuluna, küçücük kalplere dokunmaya gidiyordum. Teröristlerin yoğun olduğu bir bölgeymiş burası, öyle diyorlar. Çokta tehlikeliymiş. Bunların hiç biri benim umrumda değildi. Telefon rehberimde bile kayıtlı kimse yokken, çokta canımdan endişe ettiğim söylenemezdi, mezarımın bile kimsesizler mezarlığında olacağını biliyordum. Yanılmıştım. Tek bir adamın hayatım,kalbim olacağını, ailesinin ailem olacağını bende tahmin edememiştim.

BU BİR ASKER KURGUSUDUR. "Sen nasıl özel kuvvetsin ya? Mayına bastım diyorum. Kasaturayla falan imha etsene yüzbaşı!" Bir yandan da hönkürerek ağlıyordum. "Kal böyle de aklın başına gelsin. Belki akıllanırsın ağlayan bela." Ağlarken küfrettim."Senin gelmişini geçmişini..." Beni durdurup sırıttı. "Sana yardım edecek yegâne kişi benken küfür mü edeceksin?" Telaşla bağırdım. "KÜFÜR YOK! VALLAHİ BİLLAHİ TİLLAHİ YOK!" "Tamam sus artık kızım ya! Yardım edeceğim." Bu sefer de sevinçten ağladım. "Şimdi ne yapacağız komutan. Sen benim yerime bassana şuna ben yoruldum." Yere bakmadan parmağımla işaret etmiştim mayını. Hayretler içerisinde bana baktı. "Yok yok ben gidiyorum. Dünya için bu iyiliği yapmam gerekiyor." "Ölüme mi terkedeceksin beni?" "Tek seferde anlamana sevindim." Arkasını dönüp gidecekken durup hala zırlayan bana baktı. "Neyse sana ufak bir kıyak yapayım. Sakın ayağını oynatma. Yoksa uf olursun. Hadi rastgele." Yürümeye başlamasıyla ağlayarak tek bir cümle çıktı dudaklarımdan. "ANNEMİ İSTİYORUM BEN!" *. *. *. Yüzbaşı Cihangir Demiralp. Pilot Teğmen Devrim Işık Uluöz.

Eşi ölmüş ve küçük bebeği ile ne yapacağını bilmiyordu. Ta ki onu terk ettiğini sandığı ailesi karşısına çıkana kadar.

90lar ve 2000ler kurgusu Adana’da yaşayan Gülce ve Mersin’de yaşayan Cihangir’in hikayesi . “Narenciye bahçesinde gördüm seni Gülce. Binbir çeşit turuncunun içinde bana ait olabilecek tek turuncu sendin.”

*Askeri Kurgu *Basılı eser *Wattpad`da 9 milyon okundu. "Aşkın en bordo haliydi bizimkisi..." Mutluluğun peşinden koşarken ayağım takılıp dizlerimin üstüne düştüğümde küçük bir çocuk gibi ağlamaya başladım. Tam o sırada beyaz atlı olmasa da yeşil kamuflajlı bir adam çıktı karşıma. İlk başta siyah botları takılmıştı gözüme. Başımı kaldırıp masallardaki gibi yüzüne baktığımda ne de uzun gelmişti boyu. Güneşi tam arkasına alan prensimin yüzüne düşen gölge, ondaki güzelliği saklasa da, o ela gözlerini görmemek için kör olmak gerekirdi. Kaşları çatık uzattığı eliyle, sert çehresi merhametini saklamak istese de, ben çoktan görmüştüm göreceğimi. Büzülen dudaklarımla, dolan gözlerimi kırpıştırarak baktım gözlerine. Tereddütle eline uzattığım elimi sıkıca kavradığı anda hiç pişman olmadım tuttuğum için ve hep iyi ki dedim...

"Ne olacak şimdi?" Durdum, düşündüm. O ise konuşmaya devam etti. "Yani şimdi çat kapı evlilik mi oluyor?" Kendi kendine konuşmasına devam etti. "Ulan kirayı çat kapı diye bekleyen ben, şimdi seninle çat kapı evlilik mi yapıyoruz?" Kulağıma doğru eğilip bunları söylerken flashlardan birisi daha patladı. Otuz iki diş sırıtıyorsam sebebi liseden beri arkadaşım olan kankamın gerginliğini dışarı atmasıydı. "Gelin hanım, cevabınız nedir? Sarp oğlu Cihangir`i eş olarak kabul ediyor musunuz?" Sanırım evet demeliydim. "Eso, evet demen gerekli..." kendimden ummadığım şekilde gür bir sesle "Evet!" Dedim. Cihangir, küçük çocuklar gibi delicesine alkışlıyor ben de kahkahalar atıyordum. Sahi ya, biz şimdi çat kapı evlenmiş mi olduk?

"Şu Didem yok mu, ne yere bakan yürek yakan bir kız. Çok masum duruyor ama şeytanın ta kendisi." Cihangir elindeki meyve poşetini bırakıp, Didem`in arkasından konuşan manava okkalı bir tokat atarken, "Kes lan sesini!" sesi tüm sokağı inletmişti. Sokağın sonundaki Didem ve yanındaki en yakın arkadaşı Aslı dahi sesten irkilerek, etrafına bakındığında; çevreden insanların Cihangir ve manavın yanına toplandığını gördü. Didem, Aslı`ya "Ne oluyor?" diye sorarken, Cihangir`in, manavın yakasına yapışıp, "Bir daha ne Didem, ne de başka bir kadın hakkında o sikik çeneni açarsan, buraya gömerim seni!" adeta kükrediğini işitti. Didem ve Aslı`nın duydukları karşısında kanı çekilirken, Didem neden hakkında konuşulduğunu merak ediyordu...

"Ben ne günah işledim de bana bunu reva gördün Allah`ım?" "Saymamı ister misin?" Beste`nin cümlesi ile ters ters ona bakan Buket elindeki sarı bezi parmaklarının ucuyla tutup tekrar toz alma işine devam etti. Beste de elinde ki gazete ile pencereleri siliyordu. İlk defa ömründe gazete ile pencere silmenin zorluklarını yaşıyordu. "Beste!" Evin içinde yankılanan Buket`in sesi ile yerinde sıçrayan Beste arlasini dönüp tekrar ikizine baktı. "Noldu be?" "Tırnağım kırılmış!"