İclalin babası annesini öldürerek iclali ve kardeşlerini yetim kalmışlardır. İclal büyüyen kadar birçok şiddet uygulanmıştır babası. Bir gün babası kumar oynayarak bir mafyaya borçlanmıştır. Bunun üzerine ya kendisi ölucekti yada kızı İclali kendise köle edicekti. Babası Ahmet bencil biri olarak kızını bir mafya babasına sattı. Tabi genç kız bundan sonra napıcak kardeşlerine ne olucak işte bunları öğrenmek için hadi başlayalım

Güneş bize uzayın elçisiydi. Uzayda ne olup ne bittiğini göstermek için bize mesaj veriyordu. Ay ise Güneş`in elçisiydi. O mutlu ise parlak o üzgün ise yok oluyordu. Onlar bizimle konuşuyordu, biz ise onları anlamıyorduk. Güneş ise bizim onu anlamımızı istemiyordu. Ona baktığınız zaman onu görebiliyor musunuz? Göremezsiniz, gözleriniz kamaşır. Uzay ise bambaşka bir evrendi. Evren bize uçsuz bucaksız kendini anlatıyor. Her gün anlatıyor, her gün gösteriyor, her gün söylüyor ama biz yine ve yine anlayamıyoruz. Evren hem uzayı hem de güneşi bize göstermek için bize elçi gönderdi. Herkes anlasın ve görsün diye bize tekrar ettirdi. Biz bu anlara de ja vu dedik. Onlarla anlaşabilen tek bir şey vardı, su. O bize deniz, okyanus ve şelale olarak çıktı karşımıza. Onu içtik, onunla yıkandık ve onunla yapabileceğimiz her şeyi yaptık, onu kullandık. Güneş mutlu ise sıcak, üzgün ise soğuktu. Ay mutlu ise durgun, üzgün ise gelgitliydi. Işığın gölgesinde saklandılar. Birbirlerine dokunmaları yasaktı ama onlar dünya da yaşanabilecek en anlamlı duygu ile bir aradaydı. Aşk... O duyguyu yenebilecekler miydi? O duygunun üstesinden gelebilecekler miydi? Hayat onları bir arada tutmaya mı zorlayacaktı yoksa ayrı tutmaya mı zorlayacaktı? Onlar bizden saklandılar, Onlar gözükmek istemediler, Onlar duyulmak istemediler... Elçiler onları açığa çıkardı ve çok sinirlendiler. Ceza vermek istediler, elçiler cezayı kabul edecekler miydi? Ceza onlar için gerçekten ceza mı olacaktı? Ceza neydi? Ya lanet, laneti çözebilecekler miydi?