*askeri kurgu* Hayatın her anında toz pembeliğin içinde bulunan, yalanlar ve yılanlar. Suçlamalar ve iftiralar. Bir timsahın gözyaşı kadar sahte bir hayat yaşadığından bir haber olmayan Masal, hayatın gerçekleri ile tokat gibi yüzleştiğinde hayatının bir noktasını yıllardır beynin içinde yaşayan diğer benliğinin devir alacağından bihaberdir. Katil benliği. İkinci bir yaşam şansı yakalayan Masal, bu yolda onu büyük yıkıma uğratan Yüzbaşından her ne kadar kaçmaya çalışsa da hayat kaybolduğu okyanusta yön göstermeye pek istekli değildir. $ Annesi yüzünden hafızasını kaybetmek zorunda kalan Masal hiç tanımadığı birinin hayatı yaşamak zorunda kalır, kurduğu örgütün üyeleri bile ona ulaşamaz. İçinde hep bir boşluk ve anlamsızlık vardır. Annesinin ona verdiği hat üzeriden kendine sürekli mesaj atar ancak birşeyler ters gider. Mesaj attığı kişi kendi olduğu halde yanıt başka bir yerden gelmektedir bu duruma anlam veremese de konuşmayı sürdürmek için elinden geleni yapmaktadır. Masal: Bugün alt komşunun kızı balkonda dedikodu yaparken kafasına kedim düştü... Masal: Çok şükür kedime birşey olmadı Masal: Ama kız dengesini kaybedip düştü. Tek arkadaşım: Yanlış numaraya mesaj attınız herhalde diyeceğim ama kendi kendime mesaj göndermişim gibi gözüküyor? ¢ Asker kurgusudur... §

Kaderi birdi onların. Daha ilkokul çağında vuruldu Kaya Saygıner o yanağında iki koca çukur taşıyan ela gözlü kız çocuğuna. İki inatçı keçiydi onlar ne birbirlerinden vazgeçer ne de bir araya gelirlerdi. Büyüdüler, birbirlerinin en büyük zaafları oldular. Hatalar yaptılar. Yalanlar söylediler. Birbirlerine hasret kaldılar. Aşklarından yanıp tutuştular. Ama kaderleri birdi işte onların. Eninde sonunda dönüp varacakları liman yine aynıydı. Ya kabullenecekler ya da yüreklerini kavuran ateşte kül olup sonsuzluğa ereceklerdi.

Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar. "Yanacaksınız, yakacaklar. Canınızın acımasını önemsemeyecekler." Parmaklarına sarılı urganı sertçe gerdi. Parmak boğumları giderek beyazlaşırken gözleri, alev topuna dönüşmüştü. "Nefesinizi kesecekler." İki farklı asker; Asena Eyşan Boduroğlu ve Mete Mert Çakır. Birbirlerinden haberi olmadan aynı göreve atanırsa en fazla ne olabilir ki? "Bugün bir tehdit mektubu aldım MMÇ`den gelmiş." *Tüm hakları saklıdır.*

Roza derin bir nefes çekip fısıldayarak konuşmuştu. "Ben senin için kendimden bile vazgeçmişken, sen benden bile vazgeçmişsin. Ayıbım bana ahım sana kalsın." Diyerek odasına ilerleyip uyumuştu. Bazı acılar vardır ki insanın içine sessizce işler; ne bağırır ne çağırır ama her nefeste biraz daha derine iner. İki gencinki de öyleydi işte. Adını koyamadıkları bir boşlukta uyanıyorlardı her sabah; kalabalıklar arasından kaybolmuş bir yalnızlık gibi, kendi içinde susan bir çığlıkla... oysa başlarda her şey masumdu. Bir tebessümle başlayan yolculuk, bir çift gözde vadedilmiş cennet... Zannettiler ki, o elleri tutarken bırakmaz, gözler bakarken yalanlar söylenmez. Ama yanılmışlardı. Hem de en derininden. İhanet, bir yabancıdan gelseydi belki bu kadar yakmazdı içlerini. Ama sevdiği, güvendiği, gözünün içine bakıp "sana zara vermem" diyen... işte o kişilerdi, kalplerine en keskin hançeri saplayanlar. Geceler boyu onlarla kurdukları hayaller şimdi birer enkazdı. Sevda sandıkları şeyin altından yalanlar çıkmış, umutla ördükleri anıları şimdi sadece canlarını yakan hatırlatmalara dönüşmüştü. Ve o an anladı Dewran "Elini tuttuğum gün, kalbimi bıraktığımı biliyordum," dedi kendi kendine, gözlerini ufka dikmiş halde. "Meğer insan en çok, en çok güvendiği yerden yara alırmış." Sustu sonra. Çünkü bazı cümleler vardır, suskunluğun bile daha çok şey anlattığı... Ve bazı aşklar sadece acıyla hatırlanır. Aşkına ihanet edilmiş iki genç. İki yanan yürek ve bunlardan bağımsız olan diğer iki genç ile karşılaşırsa neler olur. Birbirinden bağımsız iki hikaye ama aynı acı...

Gerçek aşk nedir? Kendinden vazgeçmek zorunda kaldığın mı? Senin için kendinden vazgeçen biri mi? Ya da yanında huzurlu hissettiğin, hislerinden şüphe duymadığın, seni sen olduğun için yargılamayan biri mi?

Bir kadın, ilk aşkına duyduğu sevgiyle her şarkıyı, her melodiyi başka bir anlamda sever. Onun için her şarkı, kalbinde iz bırakan bir anının, bir duygunun yankısıdır. "Bir Şarkı Gibisin", duyguların ve hatıraların şarkılara dönüşmesiyle şekillenen bir aşk hikayesinin şiirsel ifadesidir. Her dizede, kaybolan bir zamanın ardında sevdanın derin izleri vardır.

"Bir salıncak kadar özgür olabilmek… bazen bir ömre bedel. "

Bütün dörtlükler im bana aiitir. Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar hepinize :)

Helin`in abisi ve yengesi araba kazasında hayatlarını katbetmiştir. Çocukları olan Ecem`e fazlasıyla düşkün olduğu için en çok kendisini Ecem`den sorumlu hissediyordur. Daha ölümlerinden 2 ay geçtikten sonra annesi ve babası ayrılır. Bu aslında hepsi için iyidir çünkü babası kumar ve içkiye fazla bağımlıdır. Annesini babası pek sevmesede Helin`e fazlasıyla düşkündür. Babasıyla görüşmeye devam eden Helin maalesef ki yaşına daha girmediği için Ecem`i yanına alamamış ama onu yaşındaki kuzenine emanet etmiştir. Annesi ise Helin`e büyük bir sürpriz hazırlamaktadır. Bu sürpriz Helin`in hayatında büyük değişikliklere neden olacaktır...

Ülke çapında düzenlenen bir yarışmaya katılan Lara, kendini takım arkadaşı Kaan`la birlikte bir ormanın ortasında bulur. Yapmaları gereken diğer gruplardan önce ormanın çıkışına ulaşmaktır. Zaman ilerledikce Lara ve Kaan yarışmada ve ormanda gariplikler farketmeye başlarlar. Ve aslında bu masum gibi görünen yarışmanın bambaşka bir yüzü ortaya çıkar. Lara, Kaan ve diğer yarışmacılar bu çeliskiden kurtulmaya çalışırken aşk ve dostluk sınanacak. Sırlar yavaş yavaş, acı verici şekilde ortaya çıkacak. Güvenmek... Uzun zamandır aklımdan bile geçmeyen bir şeydi. Şimdi ise bir yabancının bu küçük hareketi bile içimi darmadağın etmeye yetmişti. Onunla garip bir şkeilde güvende hissediyordum. Kitabım tamamen şahsıma aittir. Alınamaz, çalınamaz çoğaltılıp kopyalanamaz!!!

Bazı hikâyeler gürültülü başlar. Gökyüzünü yaran bir çığlık gibi, kapıları çarpan bir öfke gibi... Ama bazıları sessizce sızar hayatına. Hiç beklemediğin bir anda bir gülüşte, bir bakışta, bir cümlenin tam ortasında... Koray ile Gupse’nin hikâyesi, işte öyle bir anda başladı. Ne büyük sözlerle, ne dramatik karşılaşmalarla... Bir proje ödevi kadar sıradan, bir şarkı sözü kadar etkiliydi. Biri kalabalıkların çocuğuydu. Hayatın kolay yönünden gelmiş, ama içinde hep bir boşlukla yürüyen. Diğeri tek kişilik dünyasında, sert çizgileriyle var olmaya alışmış, ama kalbinin bir yerinde hâlâ inanmayı bekleyen... Birbirlerinin zıttıydılar belki. Ama müziğin ortasında, bir bakışın ucunda, bir yürüyüşün sessizliğinde... Aynı hikâyenin cümlesi oldular. Bu, “seninle olmadan önce nasıldım ben?” sorusunun cevabını arayan iki ruhun hikâyesi. Bir züppenin, pembe saçlı bir devrime tutulması. Ve devrimin, gözlerinin içinde büyüyen bir çocuğu fark etmesi. Bu hikâye onların. (Bu bir yan hikayedir. "Dilerim ki" nin yan karakterlerinin oykusu. Profilimden ulasabilirsiniz.

• ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Ana karakterlerimiz olan Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşıdır. Aynı zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Erkek karakterimiz olan Mirza’nın babası polistir. Ve bir gün tayini çıktığından dolayı, yaşadıkları yer olan Hakkari’den Ankara’ya göçmek durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden tam 15 yıl geçer. Ve artık çocuklar büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olur. Gülfem ise Ankara’da, yani çocukluk arkadaşı olan Mirza’nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesini kazanır. Gülfem aile büyüklerinin vasıtası ve ısrarları üzerine, Mirza ve onun ailesi ile yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi?

(TAMAMLANDI). ~kimsessizvehissiz_

AFRA DURU YILDIZ hayatına ışık gibi giren onu hayata geri bağlayan ilk aşkı ASAF YİĞİT KAYA ile evlenmeye karar vermişti. Düğün günü her şey afra için harikaydı ta ki o ana kadar. Asaf nikah masasında onu terk edene kadar. Yıllar sonra aynı şehirde bir aradalar. Afra savcı Asaf asker. Afra hala aşık ama öfkeli asafın ise aşkından bir gram azalma yok. O şehirde yine bir aradalar. Afra ile asafı neler bekliyor hep birlikte göreceğiz...

Hikâyemin hangi noktasındayım bilmiyorum ama orta yerinden okuyorsun beni. Bazı adımlar atılmalı, bazı yollar yürünmeli, bazı anlar yaşanmalıydı. Bazı insanlar gitmeli, bazılarıysa kalmalıydı. Hayat bir şekilde yolunu bulmalıydı. Bir şekilde akmaya devam etmeliydi. ☆☆☆☆ Elvin Erden düğün günü sevdiği adam tarafından karnında üç aylık bebeği ile terk edilince yaşadığı şokla kaza geçirir. Kader onu Poyraz Karaaslan ile karşılaştırınca bunun gideceği noktayı ikisi de kestiremez. Kimse bilmezdi ama bir hikâye bitmeliydi ki yeni bir hikâye başlayabilsin. Bu kimin hikâyesiydi?

"Prensler elbet bir gün geri dönerler." Bu gerçeğiyle kendini hayattan soyutlayarak yaşayan masalın baş kahramanı olan ama kendini prenses olarak göremeyen bir kız. Ve masalın bir diğer baş kahramanı olan ama o kızın gözünde prens olan bir genç. Ve masalın daha ortasına bile gelemeden biten hikayeleri.

~°~GİRİŞ~°~ Karanlık, ne demekti? Sadece bir renk mi yoksa bir yaşam biçimi mi? Bazıları bunu sadece bir renk olarak betimlerken, bazıları bu sekiz harfi bir ömür yaşardı. Yaşamak zorundaydı.Yani benim gibiler. Doğduğu ilk andan hayatı karartanlar, lanetli olanlar. Bu bendim. Doğduğum ilk gün önce kendi nefesimi sonra da annemin nefesini kesmiştim.Ben buydum zaten, nefesleri bile yok sayılan o kızdım ben. Annem bile anlamamış benim o hayatla ölüm arasındaki ince çizgide durduğumu. Dakikalarca direnmişim o karanlığa karşı, ama biri kalırsa biri gitmek zorundadır hep. Yani öyle midir? Sanırım öyledir. Ölümün karanlığının beni bırakıp annemi aldığı o gün, benim için hayat karanlıktan ibaret olmuştu zaten. Ama şimdi anlıyorum. Benim annem o gün gitmişti çünkü, Bir ipte asla iki cambaz oynamazdı... Biz annemle bir ipteki iki cambazdık o gün, birimiz gidecekti, birimiz kalacaktı. O gitti arkasına bakmadan, bense o ipte sonsuza kadar kaldım geride kalan olarak. Annem beni o gün bıraktı, ve ben bugün o ince çizgide yeniden duruyordum ama bu sefer yaşamla ölüm arasında değil, karanlıkla onun arasında...

Bir İstanbul vardı. Aşıkları kavuşturdu. Bir Mardin vardı. Aşıkların dönüm noktası oldu. İlk görüşte birbirlerine aşık olan Bala ve Miran Mardin de hayatlarının sınavını vereceklerdi. Bu yolda engeller hiç bitmeyecekti. Küçüklüğünden beri imtihanda olan Bala şimdi pes mi edecekti? Miran vazgeçecek miydi? Birlikte kül oldular. Lavinia ölüm çiçeği demekti ama lavinialar yanınca küllerinden yeniden doğabilecekler miydi? 💔 Siz de Mardin yolculuğunu okumak isterseniz bu kitabıma beklerim.Yıldızlı okumalar✨ Miran: Senden gelen her şey başım gözüm üstüne.🌷 Bala: Teşekkür ederim. Miran: Etme. Edilecek bir şey yapmadım. Bala: Beni mutlu ettin. Bu bir şey değil mi? Miran: Bu benim için her şey.✨ Miran: Sen kollarımda huzur bulurdun. Bala: Şimdi o kolların nefes aldırmıyor Miran. Ben artık lavinia kokuyorum. Ölüm kokuyorum.

"Arslan geri dönemez misin?" Derin bir nefes alıp parmaklarımla gözyaşlarımı sildim. "Lütfen geri dön ne olur! Sana çok ihtiyacım var ne olur! Arslan ne olur geri gel." Gözlerim masadaki rapora gitti. "Ben... ben ne yapacağımı bilmiyorum, korkuyorum. Sana çok ihtiyacım var lütfen. Yanımda olmana çok ihtiyacım var, kendimi çok yalnız hissediyorum. Lütfen mesajımı alınca ara beni olur mu?" ▪︎ -Siz: Hala sinirin geçmedi mi? Seninle konuşmam lazım. -Siz: Lütfen cevap ver artık acil konuşmamız gereken bir konu var. -Siz: Kaç ay oldu sakinleşmedin mi? Sana her şeyi açıkladım neden böyle davranıyorsun en azından konuşabiliriz değil mi? -Siz: Cevap vermeyecek misin? -Siz: Mesajları görünce geri dön lütfen! -Siz: Kaçarak bir şeyler halledilmiyor bunu biliyorsun. Aramızdaki sorunu aşamıyorsun tamam ama bu başka bir konu, benim senle gerçekten konuşmam gerek. -Siz: Seninle konuşmamız gereken bir konu var acil diyorum. Neden cevap vermiyorsun? -Siz: Tamam o zaman sana son kez bu mesajı atıyorum bir daha seni rahatsız etmeyeceğim ama bil ki bana ulaşamazsan çok geç olacak her şey için... Bazı şeylerin telafisi olmayabilir zamana bırakılamayan ne olur bana ulaş. Kitabın kurgusu bana aittir. Tüm hakları bana ait ve saklıdır.

Bu hikâye, bir dönemin sessiz tanıkları olan üç gencin yıllar sonra kesişen yollarında, geçmişle yüzleşmelerini anlatıyor. Görünenle görünmeyen arasında, gerçek ile hayal arasında ince bir çizgide yürürken, okuyucuyu da kendi karanlıklarında bir yolculuğa davet ediyor. Kaleme alırken sadece bir hikâye anlatmak değil, aynı zamanda kalpte gizlenen duygulara dokunmak istedim. Çünkü bazı acılar anlatılmaz, bazı sevgiler dile dökülmez, bazı sırlar ise yalnızca sessizlikle paylaşılır. Bu kitap, o sessizlikten doğdu. Sevgiyle, Rüveyda ⚠️Telif hakları saklıdır. Bu kitabın tüm içeriği yazarın izni olmadan kopyalanamaz, dağıtılamaz veya çoğaltılamaz.

Yaren, küçük bir mahallede anneannesi ile yaşayan bir anaokulu öğretmeni olarak sade bir hayat sürerken, geçmişiyle yüzleşmeye hiç hazır değildir. Mahalleye taşınan bekar polis Ulaş ve küçük kızı, onun dünyasını altüst eder. Ancak bu rastlantı bir tesadüf değildir. Ulaş`ın ailesini yıllar önce öldüren kişi, Yaren`in öz babasıdır. Gerçekler açığa çıktıkça, geçmişin sırlarıyla örülü bu yakınlık, hem aşkı hem vicdanı sınayacaktır.

ünlü oyuncu ve iş kadını olan leyal hazen erendiz girdiği hastaneden en yakın koruması olan milan sever ile ayrıldı . yakından çekilen fotoğraflar ile ağladığı kanısına varıldı . PEKİ ÜNLÜ OYUNCU VE İŞ KADININI AĞLAMASINA SEBEB OLAN OLAY NE ? O HASTANEYE GİRDİ VE ÇIKTIĞINDA NEDEN AĞLIYORDU ? • Göşteriş hayatımın her yerindeyken ben ortalarında sade kalmam mümkün değildi ...

Kalbim sustu. Kalemim konuştu. Çünkü sen gittiğinde söyleyemediklerim, birer şiir oldu. Her aşk biraz eksik başlar, Ve her şiir biraz yarım kalır... Bu kitapta; aşkın, özlemin ve içime attığım her şeyin sesi var. Birini beklediysen, birini unutamadıysan, birinde kendini kaybettiysen… “Gözlerinde Unuttum Şiirlerimi” tam senin için yazıldı. Sayfalar ilerledikçe, bir zamanlar “biz” olanların “ben”e dönüşünü, Gözlerden kalbe sızan o tarifsiz hüznü okuyacaksın. Bir bakışta saklanan cümlelerin, söylenemeyen vedaların ve içimize gömdüğümüz duyguların şiirleşmiş hali bu. Her şiir, bir yaraya merhem değil belki ama “yalnız değilsin” diyen içten bir fısıltı olacak kulağında. Eğer birine seni anlatan bir dize göndermek istiyorsan, Bu kitapta onu bulacaksın. Belki de çoktan gözlerinde unuttuğun o şiiri, yeniden hatırlayacaksın... Bu kitap, yazılamayan mesajların, atılamayan adımların, unutulamayan gecelerin hikâyesi.

"Bazı kalpler birbirinden kaçmakla meşgulken, kader onları hep aynı çizgide buluşturur." Kalbinin kırık parçalarını işine siper etmiş bir kadın... Geçmişin gölgesinden sıyrılamamış bir adam... Yıllar sonra gelen bir karşılaşma, yarım kalan bir hikayeyi yeniden başlatabilir miydi? Profesyonellik sınavı veren bakışlar, kelimelere dökülememiş hesaplaşmalar... Bu kez ikisi de ne ile savaştıklarını bilmiyorlar: Kalpleriyle mi, yoksa birbirleriyle mi? Biten bir aşkın ardından başlayan suskunluk, yeni bir ihtimale dönüşebilir mi? Ve en önemlisi... Gerçekleri susturmak, hisleri susturmak kadar kolay mı?

“Kumsal hadi mızıkçılık etme çekiyorum.” “Ya ben çekecektim fotoğrafı Allah’ın kıtı.” En son Deniz ve benim kavgama dayanamayan Ayla “Yeter be. Kumsal kırk yılın başında kız kıza bir fotoğrafımız olsun diye bu cahilleri tembihlemişim hadisene.”diye beni azarlayan Ayla’nın sözü bir bağırma sesiyle yarıda kesilmişti. “ALLAH BELANI VERSİN BATI!!!” diye resmen ciyakladı Deniz.