Kod Adı: Kurt Yıldızı Bir sınır hattında görevli özel harekât timi "Gölge Kurtlar", liderleri Altay ve istihbarat subayı Asena önderliğinde karanlık bir komplonun izini sürmektedir. Sisli dağlarda başlayan operasyon, sadece düşmana karşı değil, kendi içlerindeki karanlıkla da verilen bir mücadeleye dönüşür. Mistik kurt sembolü, "Gölge Kurtlar" timinin ruhunu ve bağlılığını temsil ederken, Altay ve Asena`nın kaderi bu kod adı etrafında örülen sırlarla şekillenir. Aksiyon, ihanet ve duygusal derinlik dolu bir askeri gerilim hikayesi.

Her şey Vatan İçindir

Askeriyeye yeni gelmiş bir savcı ve üst düzey bir komutanın hikayesi.... İyi okumalar..

Ruhefza:Ruhu okşayan cana can katan

Bazı kurşunlar kalbe değil, geçmişe saplanır... Yüzbaşı Yıldız, Kılıç Timi`nin kararlı ve korkusuz komutanı... Geçmişin yaralarını kalbine gömmüş, görevine adanmış bir asker. "Şirket" adıyla anılan karanlık yapılanmayı çökertmekle görevlendirildiğinde, en büyük sınavının düşmanla değil, kalbiyle olacağından habersizdir. Çünkü yeni operasyona atanan ikinci yüzbaşı, yıllar önce yaşanan unutulmaz bir ayrılığın başrolüdür: Tufan Şahiner. Birbirlerine duydukları öfke kadar yakıcı bir özlemle tekrar karşı karşıya gelen bu iki insan, şimdi aynı timde, aynı hedefe kilitlenmek zorundadır. İntikam mı ağır basacak, yoksa kalpte küllenmeyen hisler mi? Aksiyon, duygu ve gerilim dolu bu hikâyede, bir kurşun sadece hayatları değil, kaderi de değiştirebilir Vatan için canından geçenler, cananından geçenler vardır; isimleri bilinmez. Vatan için sevdasını kalplerine gömenler vardır; adları anılmaz. Kaybolanlar vardır, bu vatan kaybolmasın diye. Ailelerini bırakanlar vardır, başkaları ailesiz kalmasın diye. Daha niceleri vardır; hayatlarını feda ederler, bu vatan heba olmasın diye... ~Elveria~

NOT;Örgüt 10. Bölümden itibaren var önceki bölümler karakter tanıma bölümleri Sıla ve Kayra, 20 yıl önce aynı mahallede büyümüş, çocukluk arkadaşı iki gençti. Hayat onları farklı yollara sürüklemiş, yıllar boyunca birbirlerinden uzak kalmışlardı. Sıla, zor eğitimler ve sayısız sınavla özel kuvvetlerin en seçkin askerlerinden biri olmuş, sert ve disiplinli bir karaktere dönüşmüştü. Kayra ise tıp eğitimini tamamlamış, uzun yıllardır sivil bir hastanede doktor olarak hayatını sürdürüyordu. Yıllar sonra, beklenmedik bir şekilde Kayra, Sıla’nın görev yaptığı şehre tayin olur ve kader onları aynı evde yeniden bir araya getirir. İki eski dost, yüzlerce anının gölgesinde, farklı dünyaların insanları olarak tekrar karşı karşıyadır. Ancak bu kez hayat, geçmişten çok daha karmaşık ve tehlikelidir. Sıla, gizli ve ölümcül bir örgütle mücadele eden elit bir timin başındadır. Kayra, istemeden de olsa bu tehlikeli oyunun içine çekilir. Hastanedeki yaralılar, gelen tehditler ve devlet sırlarının karıştığı tehlikeli görevler arasında, ikili hem geçmişin yükünü taşır hem de hayatlarını korumak için sınırlarını zorlar. Aralarındaki bağ, yılların getirdiği mesafeye rağmen hâlâ güçlüdür ama duygularını açmaya zaman yoktur. Aksiyonun, ihanetin ve bilinmezliklerin içinde, dostluk ve sadakat test edilirken, romantik yakınlaşma ise yer yer yansır, ama asla ön planda olmaz. Muâşaka, dostluğun, güvenin ve hayatta kalma mücadelesinin, sert bir gerilim atmosferinde ustaca işlendiği, sırların ve ihanetlerin gölgesinde filizlenen güçlü bir hikâye.

Ölüm neydi? Bir kurşun yarası? Aşk acısı? Umutsuzluk? Yalnızlık? Hiçlik? Ölüm terk edişti, bir vedaydı. Son bakıştı, son görüş, son hissedişti. Son nefesti. Yeryüzünde yaşadığınız son acıydı. Ölüm, sondu. Her şeyin sonuydu. Ölüm; yürekte oluşan o boşluktu... İyi okumalar... Not: Kitapta geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. 18 yaş ve üzeri için uygundur. Şiddet, argo, korku ve olumsuz örnek oluşturacak davranışlar içerir. Okuduğunuz için teşekkür ederimm:))

Artık burdayızz :))

Küçük yaşta ailesini kaybeden bir kızın ailesinin intikamı için düştüğü durumlar ve hayat seçimleri.

Irak`a görev için giden doktor İzem Karaca`nın beklenmedik bir şekilde karşılaştığı geçmiş ve tepetaklak olan hayatı, Ardında bıraktığı enkazın tekrar en başına geri dönmesi.

Askerdeki abisine. Yazmak isteyen duru ve son durumlarr

kendi yaramı sarmasını öğrenmiştim zaten. kimseye ihtiyacım yoktu. kendi kendime yeterdim. ilk yaram değildi ve biliyordum ki son da olmayacaktı. Deniz`dim ben. sadece Deniz. yetim, öksüz Deniz. kimsesi olmayan Deniz idim. soy adım bile benim değildi. ölmeyi bile becerememiş beceriksiz Deniz`dim. keşke ölseydim, keşke yok olsaydım...🥀🥹

UYARI❗️: BU KİTAPTA YAZAN KİŞİ, KURUM VE OLAYLAR TAMAMİYLEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. RİCA EDERİM Kİ CİDDİYE ALMAYALIM. İYİ OKUMALAR EFENDİM. Aşk oldu bir göz uğruna, aşk oldu bakış açısına, aşk oldu bir isim uğruna. İki masum bakış iki masum hayat. Yılların ardından kavuşan iki isimsiz.

"Bazı yaralar, zamanla iyileşmez… Yalnızca insana, onlarla yaşamayı öğretir." Hayat, küçük yaşlarda acıyı tanımak zorunda bırakırsa, çocuklar büyümeyi çok erken öğrenmek zorunda kalır. İlay Gökçe, bir çocuğun kaldırabileceğinden fazla yükle tanıştı. Annesinin kaybı, ona hayatın sert yönlerini öğretti. Ama bir gün, başkalarına şifa verecek bir doktor olma hayaliyle büyüdü. Şifa bulmaya çalışırken, en büyük yarasının, kendi içinde olduğunu fark etti. Araf Ali, asker disiplininin içinde büyüdü. Zorlu bir dünyada, tek başına güçlü kalmayı öğrendi. Ama kayıpları, ruhunun derinliklerinde hep bir boşluk bıraktı. Ne kadar büyüse de, içindeki eksiklik hep var kaldı. Çocukluklarında yolları kesişen İlay ve Araf, birbirlerinin acılarına tanıklık etti. İkisi de hayatın en zor sınavlarıyla karşılaştı, ama aynı zamanda birbirlerine birer yoldaş oldular. Zamanla yolları ayrıldı. Fakat geçmişin izleri, onlara yeniden bir araya gelme şansı tanıyacak mı? Yoksa, kaybolan her şey geri dönmeyecek kadar uzak mı? "Ayrılıklar, bir son değil, belki de yeni bir başlangıcın ilk adımıdır." Zaman her şeyi değiştirir. İnsanları, duyguları, yerleri… Ama bazı bağlar, zamanla derinleşir. Kaybettiklerimiz bizden asla tam olarak uzaklaşmaz. Bu hikaye, kayıpların, acıların ve yeniden buluşmanın öyküsüdür. İlay ve Araf’ın hikayesi, büyümek, kaybetmek ve yeniden bulmak üzerine… Gerçek bağların zamanla nasıl kök saldığı ve her ayrılığın ardından büyüyen bir sevdanın nasıl var olduğu üzerine unutulmaz bir yolculuk. Bazı hikayeler sadece sabırla yazılır. Bazı kayıplar ise, hayatın en derin sırlarını açığa çıkarır. 〰🦋

"Aşk, kağıda yazılmıyor Mihriban."

0545: özlüyorum hissetmiyorsun 0545: gözlerine bakıyorum görmüyorsun 0545: ben fark et diye her şeyi yaptım yonca, fakat sen beni fark etmemek için elinden geleni yaptın teşekkür ederim yinede 0545: merak etme hayatından ebediyen çıkıyorum. 0545: biliyorum hayatında hiç olmadım fakat benim hayatım sadece senden ibaretti

"PATRON HANGİ ADAMI ÖLDÜRÜYORUZ` adlı gruba eklendiniz. Nereden bilebilirdim bu gruba eklendiğimde ölüm listesinde adımın olduğunu annesinin yıllar önce sırf tecavüze uğramamak için öldürdüğü mafyanın oğlu intikam için gelir. yer altında tanınan çığlık. yer altının soğuk ölümüne Savaş açarsa nolur? iki mafya, iki kaybediş, iki intikam duygusu. bu onların sonu mu olacak yoksa başlangıcı Mı?

Karanlık sokakta dolaşıyordum. Aslında dolaşıyorduk üzerimdeki kısa kırmızı elbise ve dalgalı kahverengi tonlarındaki saçlarım ile gecenin ikisinde dolaşıyordum. Bardan çıkmıştık hayattan bıkmıştım şuan bunu anlıyordum elimdeki topuklular ile ortalıkta geziyordum. Yanımda Hazal ve defne var onlar benim yakın arkadaşlarım. En son bıktım ve bir banka oturdum. Kızlarda yanıma oturdu düğün kalçam ile zaten kısa olan elbisem dahada kısalmıştı ama hafif çakırkeyif olduğumuzdan anlayamıyorduk olanları. Taksi çağırdım telefonumdan ve 50 dakikaya burada olacağını söyledi ben şuan oturduğumuz yerin bir park olduğunu fark ettim ve bankdan kalkıp salıncaklardan birine oturdum hafif hafif sallanmaya başladım zaten gıcıcdayan salıncak benim yavaşlığım ile ortamda ürkütücü bir hal aldı. Ben yavaş yavaş ayılıyordum. Ama hala oturuyordum kalkmak istemiyordum. İlerden gelen farlar ile gözlerimi kırptım çünkü açtığı farlar yüzünden gözlerime çok fazla ışık geliyordu elim ile gözlerimin önünü kapattım. Bu aralar canım çok sıkkındı. Daha ne olabilir ki diyordum daha kötüsü oluyordu. Arabanın farları gözlerimi kötü yapmıştı. Taksi durduğu zaman kalktım kızlarda bank`tan kalmıştı. Taksiye doğru adımladım. Taksinin yanına geldiğimizde ön koltuğa oturmuştum kızlar arkatarafa oturmuştu. Taksiye girmemizle taksiciye telefonumdan konumu gösterdim konuşmaya takatim yoktu. Konumu görmesi ile yola koyuldu ilerlerken bir anda direksyonu sağa kırdı ben daha ne olduğunu anlayamadan arabanın içi sis ile doldu göz gözü görmüyordu. Ne olduğunu anlamaya çalışırken gözlerim kaymaya başladı bilincin kapanıyordu. Göz kapaklarım bana meydan okumaya başladı benden izinsis kapanıyordu kapandı ama bilincin açıktı o da bana meydan okumaya başladı. Ben giderken kapı açıldı son duyduğum ses "kızları alın. Şöförü öldü

12 yaşında Üvey babası tarafından tecavüze uğramış ve bu tecavüz sonucu doğum yapan küçük bir kızın hikâyesi anlatılıyor... Bu küçük kız büyüyerek büyük bir kadın olmuştu. Askerdi de.. zorlukları başarmış. Ama hala içindeki o buruk aşkı bir köşede saklamıştı. Çünkü Manolya kalp kırıklıklarını asla unutmazdı.

Siz: sırf trip atmak için insan numarasını değiştirir mi lan 0547: kimsiniz? Siz: bak oraya gelirsem s1kerim 0547: Ne? Siz:sen Mert değilsin. Siz: ona böyle dediğim de hep neyle derdi.

Aşka inancı olmayan kız onu kendinden çok seven çocukla tanışır... Ruh ve beden buluşmuştu. Gökyüzü o gün daha çok yıldıza kucak açmıştı. Asel parlayan yıldızlar içinde görmüştü bedenini. Yavuz hiç beklemediği bir anda onu bulmuştu. Her bakışı tutku ve özlemin habercisi olan bir ruh için "beni büyüledin" sözcükleri dudaklarından dökülüyordu. Ruh beklemek denen serinin anlamsız olduğuna inanıyor beden bunu tersine çevirmek için ona geliyordu...

Mavin gökyüzüm, kızılım albayrağım olsun! Sıcacık bir adam. Soğuk bir tende yaşar mıydı? Ateş, buza aşık olur muydu? Olmuştu. Yıllar öncesinden bir tutkuydu bu. Mesafeler girsede araya, bileklerinde ki kırmızı ip hiç kopmadı. Unutulsada anılar, kalbin bir köşesinde kaldı hep gülümsemeler. Şimdi ise mesafe yine sıfırlandı. Adam, kadını kendi yanına getirdi. Ateş, buzu eritir miydi? Yoksa amansız buz, ateşi de yok eder miydi? Kırmızı bir kurdele ile birbirine bağlanan iki kalp. Birisi buz, diğeri ateş. Kimin yelleri daha sert esecek, kimin kalbinin ateşi daha da harlanacak?

Atilla Akaydın, Demirhan Yıldırım ve Asel Gümüşay. "Adalet sizi sonsuza kadar ayırdı efulim, anla artık!" haklıydı, adalet bunu gerektirirdi. Tabi buna adalet diyorsanız. "Efulim? Şimdi de onun yerini mi almaya çalışıyorsun?" adliyenin ortasında bir kahkaha patlattım. Tam gözler üzerime döndüğü sırada, "En zoruma giden de ne biliyor musun? Senin gibi bir adi şerefsiz yüzünden gün geçtikçe sevdiklerimi kaybediyorum!" ben sinir krizleri geçirmeye devam ederken yüzünde küçümseyici ve aşağılayıcı bir sırıtış oluştu. "Komiksin, Bayan Asel Gümüşay. Ağlaman gerekirken kahkaha atmaya devam ediyorsun. Üzgünüm ama sevgilin bunu görse çok üzülürdü." O gün karar verdim, ONSRA artık bana hakimdi. Aşk çok uzaklardaydı artık, aslında o kadar değildi yanlızca demir parmaklıklar ardındaydı... Asel Gümüşay, T.C Savunma Sanayi`nin cevherlerinden. Demirhan Yıldırım, T.C Savunma Bakanlığının bordo bereli askerlerinden. Atilla Akaydın, T.C Adalet Bakanlığının en iyi savcılarından. Meslek ne olursa olsun onları yıkan bir şey vardı, AŞK.

Bu hayatta sadece bir ailen kalmıştır o da seni uğursuz olarak görüyordur. Oysa sen başkalarının uğur böceği olmuştun kimsenin haberi yoktu....

Tesadüfen tanışıp bir birlerine vurulan iki kalp... ... Her şey ayağın takılması klişesiyle başladı aslında. Bu klişe kendisiyle her daim yan yana geçirilmek istenen bir ömür, hayat ve birliktelik getirdi. Duyguya yer vermeyi aklından bile geçirmeyen komutan saatlerce susmayan kadının ağzından çıkan her bir cümleye muhtaç olacağını bilmeyerek vuruldu bu kadına... ... Bütün olay büyük bir klişe ile başlamıştı fakat onları farklı kılan şey bütün farklılıklarına rağmen bir olan kalperiydi. Ya da en sıradan olanı da buydu onlara göre... ... "Belki de bir birimizi ilk gördüğümüz anda çoktan yazılmıştır kaderimiz." Usulca kıvrılan dudaklar kafasını iki yana salladı. "İlk gördüğümüz anla ya da öncesiyle ilgilenmiyorum, ben şu anım, yarınım ve de seninle geçirmek istediğim bir ömürle ilgileniyorum." ... "Kung-fu Pandada ki gibi kung-fu yapmayı biliyor musun?"  "Hayır." Ne demek bilmiyordu? "Ya, peki kurşunu elinle geri itebiliyor musun?" "Hayır." Tek parmağını çenesine koyup düşünüyor gibi yaptı kız. "Peki aynı anda 30 kişiyle dövüşebiliyor musun?" "Hayır." Hayretle ağzını açtı. "Son soru!" Bu sorudan ümitliydi. "O zaman zehirleri içince sana bir şey olmuyor ve neyin ne olduğunu da biliyorsundur." Bu kızın amacı neydi? "Hayır." Sinirle kaşlarını çattı. "Nasıl bu kadar üst rütbelisin o zaman? Doğru söyle, torpille mi aldılar seni? Bunları bilmen lazımdı!" Bu sefer hayretle ağzını açan adam oldu. Bu kız kendisine iyi olmadığı gibi başlı başına her şeye zarardı. Kafasını yıkılmış bir şekilde iki yana salladı. İyi değildi hemde hiç iyi değildi. Bunca sevmediği şeyin vücut bulmuş halı olan kıza ölümüne aşık olduğuna göre o da iyi değildi. ...