“Her ruhun bir sırrı vardır. Bazıları gömülür, bazıları ise kanayarak fısıldar…” Ahu Aksoy, geçmişi suskunlukla örülmüş bir psikolog. Kendi içini susturmayı öğrenmiş, başkalarının acılarına şifa olmayı görev edinmiş biri. Ama ya kendi içindeki karanlık? Aras Vardar… Adı kadar keskin, geçmişi kadar belirsiz. Yüzü duvar kadar sert içi bi bulmaca kadar karışık. Bi kadının gelip onu değiştireceğini mi düşünüyordunuz, asla. Aras Vardar, değişmezdi siyahı beyaza çeviremezdiniz. Bir anlaşma. Bir nikâh. Bir savaş. Hayat, onları sırların ortasına fırlattı. Ahu başkalarının zihninde yolculuk yaparken, Aras onun kalbinde iz bıraktı. Ve şimdi, birbirlerinin en tehlikeli yönleriyle karşı karşıyalar. Bu bir aşk hikayesi değil. Bu bir oyun da değil. Bu, içindeki sen ile yüzleşmenin hikayesidir. Çünkü bazen en büyük düşmanın, içinde susturduğun ses olur… Ve unutma ki burada kimse masum değil.

Atlas, hafif bir tebessümle başını kaldırdı. "Kitap ağır gelmiş gibi görünüyor," dedi, sesi düşük ama netti. Parla, bir an durakladı. "Ağır olan kitap değil, içindekiler," diye yanıtladı, dudaklarının kenarında belli belirsiz bir gülümsemeyle. Atlas başını hafifçe yana eğdi. "Haklısın. Hukuk, sadece kanunlarla değil, insanlarla da uğraşmak demek." Parla gözlerini kıstı, karşısındakini süzdü. "Hukuktan mı anlıyorsun, yoksa sadece iyi bir gözlemci misin?" Atlas’ın yüzünde belirsiz bir ifade belirdi. "Biraz gözlem, biraz tecrübe," dedi. Sonra hafifçe kolunu uzattı. "Atlas. Atlas Vardar." Parla, kısa bir tereddütten sonra elini sıktı. "Parla Aksoy."

"Yaralara yıldız çiziliyormuş. Ben yıldız çizemem ama öpeyim geçsin."