Yetim büyümüş 5 kardeşin oratancası ve tek kızı Leyla`nın hikayesi...

İntikam hikayesi... O aile beni öldürmüştü, ve ben şimdi o aileni oğlu ile mi evlenecektim? Gerçekten de neyden nefret edersem başıma geliyordu. Ama bu kez farklı olacaktı

Elif`in gizemli yaşadığı olayı anlatir,bu olay şeftali kuyusundan gerçekleşir

“İnsan bazen kalp atışlarını değil, umudu dinlemeli.” Dr. Derin Soykan, hayatını kurtarmaya adamış genç bir kardiyologdur. Ama bir gece, kalbinin altından vurulmuş gizemli bir adamı hayata döndürdüğünde, tıp kitaplarında yeri olmayan bir gerçekle yüzleşir: Bazı kalpler yalnızca yaşamak için değil, sırları korumak için de atar. Cebinden çıkan kanlı bir not, babasından kalan eski bir cümleyle kesişir. Geçmişin gölgeleri, Derin’in bugünüyle buluşur. Şimdi hem Nehir adındaki küçük bir kızın kalbini hem de isimsiz bir adamın karanlıkla dolu geçmişini korumak zorunda. Kalpler atar. Ama bazen en büyük sırlar, sustuklarında ortaya çıkar. “Kalbin Sustukları”, tıbbi gerilimle gizemi ustalıkla harmanlayan, sürükleyici bir roman.

‘Bizi en iyi anlatan şey; iki yabncıydı, birbirini tanıyan iki yabancı..’

Annesi ve babasının gizemli ölümünün üzerine babasının şirketini dev alır ve babasının düşmanları ile başı belaya girer....

Bilmediğimiz bir yerde , bilmediğimiz bir oyunun içine düşmüştük. Oyun deniyordu ancak ne olduğuna dair hiçbir bilgimiz yoktu. İntikam yeminleri ediliyordu. Oyun , kanlı bir savaşa dönüşüyordu. Tek istediğimiz buradan canlı çıkmaktı. Canlı çıkmak ve yapılması gerekeni yapmak… 🌑🩸 Ayperi, okulda yaşadığı sıradan bir günde, birden kendini, yanında en yakınıyla beraber hiç tanımadığı insanların arasında, tutsak halde bulur. Altı genç, hapsoldukları yerde, geçmişlerinden çözmeleri gereken gizemler ortaya çıkarken acılarını tekrar tekrar yaşar ve attıkları her adımda aynı zamanda hayatta kalmaya çalışırlar. Bu sırada çözülen gizemler bir diğer gizemi oluştururken geçmiş, şimdi ve gelecek arasında savrulmaya başlarlar… Gerçek sandıkları yalan, yalan sandıkları ise gerçeğe dönüşürken ve hâlâ bir çıkış yolu ararlarken hem birbirlerini tanımaya başlıyor hem de çözdükleri gizemlerle geçmişlerini baştan yazarlarken geleceklerini tekrardan şekillendirmeye çalışıyorlardı. Peki başarabilecekler miydi? Kaç kişi başarabilirdi? Kurtuluş yolu gerçekten var mıydı? Tüm bu yaşananların içinde aşk, onun da penceresini aralıyordu… Ve aşk onu vurduğunda her şey için çok geç değildi ancak erken de değildi… “ Yaşamak zor, ölmek kolay. Bu yüzden yaşama meydan okumayı seçiyorum.” 🤍🌑🌕🩸

"Bu lanetten kurtulmanın tek yolu ölmek, ama lanet seni ele geçirdi ise yaşıyorum diyemezsin zaten"

Umarım beğenirsiniz...

Tokyo’nun dar sokaklarında, yağmurla karışmış ışıkların altında, Ritsu Kurogane kendi yüzüne yabancılaşmıştır. Bir gün eline geçen eski bir ayna, ona başka bir “kendini” gösterir — gözleri kan kırmızısı, gülümsemesi günahkâr bir yabancı. Aynadaki varlık, onun içindeki karanlığı fısıldar: suç, pişmanlık, bastırılmış arzular… Ve yavaş yavaş, Ritsu’nun hayatına sızar. Tek ışığı ise Aya, sessiz, solgun, ama kalbinde kırık bir yansıma taşıyan kız. Onları birbirine bağlayan şey aşk değil, aynı aynada yankılanan günahtır. Gerçek ve yansıma, sevgi ve suç arasındaki çizgi silinirken, Ritsu, “Ben kimim?” sorusunun cevabını ararken belki de en korkunç gerçeği keşfedecektir: Bazen kendini görmek, en büyük cezadadır.

Bazı yazlar hiç bitmez. Sadece bir yerde, sessizce saklanır… Güneş’in kahkahası hâlâ o dar sokaklarda yankılanıyor. Yaz’ın saçlarına düşen tuzlu rüzgârın kokusu, o günkü gibi aklımda. Su’nun gözlerinde hâlâ o mavi çocukluk var, Deniz’in sesi hâlâ karanlıkta yankılanıyor. Nefes’in sessizliği bile bir sır artık, Bulut’un dokunuşu ise… geçmişten bir hayalet gibi. Biz o yaz birbirimizi kaybettik. Ama hiçbirimiz gerçekten gitmedik. Şimdi, her şey yeniden başlıyor. Ve bu defa, son yaz asla bitmeyecek.

5 kişilik bir kız grubu. Sadece okulun son günlerinde eğlenmek istemişlerdi. Sonraki günlerin bir felakete döneceğini nerden bilebilirlerdi? Peki aralarında bazılarının katil olacağını... Bazılarının bir katilin kalbine tutsak olacağını... Bilebilirler miydi? Kimlere güvenmeliydiler? Aşka, dostluğa, düşmanlığa ya da kanlı bir sırrın ağırlığına... Neye inanmalıydılar? Tüm ışıklar söndüğünde birbirlerinin ellerinin tutup karanlığa karşı koyabilecekler miydi? Yoksa bazıları çoktan o karanlığa tutsak olmuş muydu? Katil miydi suçlu olan yoksa katiline muhtaç olan mı? "En büyük gizem, ölümün ötesinde değil, bir dostun ihanetinde saklıdır. Aşk ise bu karanlık anlaşmanın tek şahididir." Kurguyu 2-3 kişi karışık yazıyoruz. Kurgudaki 5 kişilik kız grubu yazarlarında dahil olduğu gerçek arkadaş grubundan esinlenilmiştir. (isimler farklı ama karakterlerin kişiliklerini aynı yansıttık) Bir şans verip okur musun? 💖💖

Yeni kurguyla selamlar 👏👏👏

Bir kaza… bir anlık sessizlik… ve ardından hiçliğin sesi. Deniz, gözlerini açtığında ne zamandır o karanlığın içinde olduğunu bilmiyor. Yaşayanlarla ölüler arasındaki o ince çizgide sıkışıp kalmış biri artık. Onu kurtarmakla görevli Doruk, geçmişinin gölgesinden kaçarken, Deniz’in hikâyesiyle yüzleşmek zorunda kalacak. Her ikisi de bilmeden aynı eşiğin iki tarafında yürüyorlar. > Çünkü bazen yaşamak, ölmekten daha ağır bir sınavdır.

Aşk, ihanet ve kan... Mafyanın dünyasında hiçbir şey göründüğü gibi değil.

Öldü sandığı kocasının ardından en yakın arkadaşı ile evlenmek zorunda kalan Lara.. ve her şeyin sorumlusu olan Aras… SİZCE BU HİKAYEDE ASIL SUÇLU KİM?

Her şehrin bir kalbi vardır. Kırık Şehir`in ise, gizli bir hafızası... Arya Koral, yıllar önce gizemli bir şekilde ortadan kaybolan babasının izini sürerken, beton sokakların altında bambaşka bir dünyanın varlığını keşfeder. Zihinleri yönlendiren bir sistem, sessizce büyüyen bir proje ve hafızalardan silinmiş bir adam... Bu şehir sadece yıkık binalardan ibaret değil, aynı zamanda karanlık sırların da taşıyıcısı. Geçmişin izlerini sürdükçe, Arya`nın kendi kimliği de sorgulanır hale gelir. Gerçeği aramak cesaret ister... ama bazen hakikat, hayal kırıklığından çok daha tehlikelidir. Kırık Şehir, genç bir kadının hem babasını hem de kendini arayışını anlatan, gizemle örülü, sürükleyici bir hikâye. Her sayfada biraz daha karanlığa çekileceksin.

`OKUNMAMIŞ SATIRLAR` Üniversite öğrencisi Deniz, sahaflardan tesadüfen eski bir defter satın alır. Defterin ilk sayfasında şu cümle vardır: “Bu satırları okuyorsan, muhtemelen ben artık hayatta değilim.” Defter, 1989’da kaybolan bir kadına aittir — adeta bir günlüğün, bir itirafın ve bir oyunun karışımı gibidir. Ancak garip olan şu ki; defterde anlatılan olaylar Deniz’in kendi hayatıyla birebir örtüşmeye başlar. Günlükteki her tarih, onun hayatında yaşanacak bir olayı önceden bildiriyor gibidir. Arkadaşının kazası, okulda çıkan yangın, hatta birinin ölümü… hepsi defterde önceden yazılıdır. Deniz başta bunun tesadüf olduğunu düşünür. Ama sayfaları çevirdikçe bir gerçek ortaya çıkar: Defterdeki “ben” aslında gelecekteki bir Deniz’dir. Ve son sayfada şöyle yazar: “Sonu değiştirmek istiyorsan, bu defteri yakma.” Artık Deniz’in elinde geleceğini bilen ama değiştiremeyen bir rehber vardır. Her seçiminde satırlar yeniden yazılmaktadır…

Bu kitabın sahibi emine._ysl e aittir

Ne yapacağımı bilemedim nereye gitsem beni bulurdu ne yapsam bir şekilde görürdü. Tek bir çarem vardı zamanı kontrol etmek

Zihniyle ve kendisiyle savaş veren bir kişi

Not:Yeni bölümler çarşamba ve pazar geliyor ayrılca kitaba isim bulan olursa yorumlara yazsın

Bu kitap 5 kişilik bir grubun başından geçen tüm belaları size anlatmak için burda.yaşları ne kadar genç olsada,yaşadıkları çok ağır...

Uyandığında normalde 3 katlı olan bir okulun 12 kat olduğunu ve okulun bomboş olduğu bir evrende yeni arkadaslar edinmeye calisan ana karakterimiz novaria bı gizemler ile başa çıkabilecek mi

"Savcı, sus artık! Daha fazla canımı yakma." Onaylamaz anlamda başını salladı. Susmayacaktı, içimi parçalamaya devam edecekti. "Hani diyordun ya `keşke o arabanın önüne atladığımda ölseymişim` diye. Haklısın, keşke o gün annem yerine sen ölseymişsin. O zaman bugün kardeşim yaşıyor olacaktı." Gözyaşlarım durmuyordu ama kimse bana inanmıyordu. Onun karşısında ilk defa ağlıyordum. Çaresizliğimi görmüyor muydu? Gerçi ne bekliyordum ki? Bizim öykümüz nefretle başlamıştı ve nefretle bitecekti. Bu saatten sonra o sadece hayatımdaki hayal kırıklığı olarak kalacaktı.