Anlamsızlık. Kanser gibi zihnimi hasta eden duygusuzluğun ilkelerinden biri. Zihnimin içinde gitgide büyüyen anlamsızlığın zehirli sarmaşıkları kalbimi kenetlemeye başlamıştı çoktan, derinden ve bir o kadar da yavaştan çürütüyordu beni. Nasıl bir güne uyandığımı bilmiyordum ama nasıl bir güne uyandığımı hissetmek yüreğimi burkuyordu. Hep böyle mi oluyordu peki? Başımıza bir şey gelmeden önce, neler olacağını bilmiyor olsak da hissedebilir miydik?

Gemi mühendisi olan Deniz in iş için Şile ye gelmesi ve orda hayatının aşkıyla karşılaşması... . . . Ağustos başında olmamıza ve havanın sıcak olmasına rağmen dışarda şiddetli bir yağmur vardı. Pastanenin camına vurup kayan damlalar dışarıyı görmeye engel oluyordu. İçerde kısık sesle açtığım müzik boş pastanenin duvarlarında yankılanıyordu. Bu havada kimsenin gelmeyeceğini bildiğim için mutfağa gittim. Aklımda olan birkaç tarifi denemek için mükemmel bir zamandı. Bir süre sonra pastane kapısının açılması sesini duyduğumda hemen çıktım mutfaktan. Pastanenin ortasında gördüğüm adamla gözlerim kocaman açıldı. Sarı saçları ıslanmış kahverengiye dönmüştü. Yağmur suyu saçlarının ucundan yere damlıyordu ama sadece saçları değil kendisi de sırılsıklam olmuştu. Kabanının bıraktığı açıklıktan beyaz gömleği üzerine yapışmıştı. Pantolonunun paçalarından damlalar akmaya devam ediyordu. "Hoş geldiniz, biraz ıslanmış gibisiniz."

Sıraç pişmanlığın ve yaptığı hataların ağırlığı altında kalmıştı, Feride ise geçte olsa masumluğun ve anlaşılmanın hazzıyla rahatça bir nefes aldı. Kader ağlarını ikisi içinde örmüştü. Biri ateş diğeri suydu günü geldiğinde mutlak sonları ateş suya karışacaktı.

İlk kitabım olucak umarım seversiniz...