kötü yorum yapicaksiniz gidin

Süper güçlü doğan ben ve hayatım

Lyeane, yeni adım attığı bu yabancı dünyada, bildiği tüm gerçeklerin aslında ustaca örülmüş birer yalandan ibaret olduğunu öğreniyor. Ve herkes arasında, bu dünyanın kalbinde özel bir yere sahip olmasına alışamıyordu. Elfan diyarında asla sahip olamadığı her şeye burada sahip oluşu, genç kızı bu dünyaya hem daha çok bağlıyor hem de aklını kemiren büyük sırrın kapılarını aralıyordu. Ve bundan sonra aşkı, dostları ve ailesi için canını verebilecek kadar onları korumaya kararlıydı. --- Lyeane & Darven

Aurelia İmparatorluğu, büyünün sıkı kurallarla denetlendiği, beş farklı gücün Kan, Zihin, Ateş, İllüzyon ve Ruh kesin sınırlarla ayrıldığı karanlık bir düzendir. Bu düzeni yöneten Konsey ve onların üzerinde mutlak otoriteye sahip İmparatoriçe Cerya Draeven, gücün kontrol dışına çıkmasını en büyük tehdit olarak görür. Sınır bölgelerinden birinde yaşayan on dokuz yaşındaki Elara Aurelis, sıradan ve dikkat çekmemeye çalışan bir hayat sürmektedir. Konsey’in artan denetimleri, şehirde dolaşan fısıltılar ve Elara’nın açıklayamadığı içsel huzursuzluklar, bu sıradanlığın yavaş yavaş çatlamasına neden olur. Elara henüz bunun farkında değildir,ancak onun varlığı, imparatorluğun yüzyıllardır koruduğu düzenle doğrudan bağlantılıdır. Zamanla Elara, hem kendisinde hem de çevresinde meydana gelen tuhaflıkların tesadüf olmadığını fark etmeye başlar. Gücün bastırıldığı bir dünyada, saklanan sırlar er ya da geç açığa çıkar. Elara’nın hayatta kalabilmesi, kim olduğunu öğrenmekten çok, bunu ne kadar süre gizleyebileceğine bağlıdır.

İkisi bir araya geldiğinde, geçmişin karanlık sırları, aşk ve kaybın ölümsüz etkisiyle gün yüzüne çıkacak, yıllar süren bir arayış nihayet sonuca ulaşacaktı. Zamanın, aşkın ve ölümün birleştiği bu gizemli yolculukta, Gülşah ve Kürşad’ın hayatları birbirine dokunacak, ancak geçmişin ağır yükü onları sonsuz bir döngüye hapsedecekti. Geçmişten günümüze uzanan bir aşk hikayesi... Gülşah ve Kürşad`ın hikayesi... Tüm hikaye bir kurgudan ibarettir.

Bazı yeminler bozulur

Kızımız Helin`in doktorluk hayatına başlamasıyla bazı gerçekleri öğrenir. Ailesinin yıllardır zengin ve varlıklı olmasının tek nedeninin holding ve şirketleri olmadığını öğrenir. Babasından annesinin ölümüne neden olmasından dolayı nefret dolu olsada kız kardeşi Ecem için yanında olmak zorunda kalır. Ama öğrendiği gerçekle beraber hayatı tamamen değişir. Babası ve abisinin mafya olduğu gerçeğiyle yüzleştikten sonra ise babasının yerini abisi değil onun alması gerektiğini öğrenip doktorluk kariyerinin yanı sıra Türkiye`nin en büyük Mafya masasına geçmesi gerekmektedir. Nedenini öğrendiğinde ise aslında onu daha büyük bir sürpriz ve yeni bir hayat bekler. Abisinin yakın arkadaşı ve masanin başı olan Kara ise onun en büyük sürprizlerinden biridir... Arkadaşlar tanıtımı atıp gidicem hergün bölüm atamicam ama elimden geldiğince atmaya çalışcam. Yeni kitabimda benimle birlikte olursanız çok sevinirim. Sizi çok seviyorum kitabımda görüşmek üzere 😘

Toprak bin yıllık uykusundan uyanırken, Azerhal da nefes aldı. Ona “Ölü Kral” dediler. Unutuldu. Mühürlendi. Ta ki en derin yarığın kalbinde çatlayan bir lanet, kadim efendisine yeniden can verene kadar. Büyüler çöktü, dünya titredi ve Karanlık, kralını selamladı. Onu uyandırmak için hiçbir gücün kalmadığı söyleniyordu… ta ki adı fısıltılarla anılan kızıl saçlı Mucize, adım adım karanlığın içine düşene kadar. Şimdi Kral Azerhal uyanık. Aç, öfkeli. Ve tek bir arzuyla yanıyor: o kızıl saçlı Mucizeyi bulmak. Çünkü bazı şeyler bir kere kaybolduğunda, dünya onu geri almak için yanıp kül olmalıdır. Kızıl saçlı Mucize, ya kurtuluşu ya da kıyameti getirecek. Kan ve gölgenin kadim yeminine hapsolmuş melez kralı, sadece Gece`nin Kızıl Anahtarı olan kızıl saçlı kız uyandırabilirdi; fakat uyanış, karanlığın en eski sırrını da zincirlerinden boşaltacaktı.

Bilinmezliğe ne kadar karşı koyabilirsiniz? ... Boynumdaki soğuk demir aniden tenimden ayrılıp yere düştüğünde baygın bakışlarım pencereden yatağın yanına kaydı. Bir yandan uzun süre nefessiz kalmanın etkisiyle öksürüyor, derin derin soluklar alıyordum. Yatağın yanında benden başka bir kişi olması gerekirken iki kişi vardı. Biri beni az önce öldürmeye çalışan kişiydi ve yüzü bana dönüktü, yatağa daha yakın bir yerde duran kişiye korkuyla bakıyordu. Kimdi beni ölümün huzurlu kollarından ayıran? Boynumdan süzülen sıcak kanımı hissettiğimde elimi morardığına emin olduğum boğazıma götürdüm, az önce bıçağın açtığı biraz derin, ince ve uzun olan yarayı tuttum ama acı hissetmedim. Beni öldürmeye çalışan adam, arkası bana dönük olan uzun boylu adama bıçağı savurdu ama sanki orada hiç kimse yokmuşçasına bıçak adamın içinden dumana temas etmiş gibi geçip gitti. Görüntüyü gördüğümde gözlerimin irileşemesini engelleyemedim, ne yani hayaletler gerçek mi? Yoksa bu başka bir şey mi, sonunda kafayı mı yiyiyorum? Açıklama: İnce, karanlık sınırlar... Berfin, zihninde sürekli yaşadığı karanlık bir mağaradan sıyrılmaya çalışırken bir yandan da geçmişini hatırlamak için çabalıyor. Bir gün yaşadığı korkunç bir olay sonrasında hafızasını kaybeden Berfin, terapilerle geçmişine dönmeye çalışırken rüyalarında ve gerçek hayatta yaşadığı olaylar arasındaki ince çizgiyi fark edememeye başlar. Karmaşık duygularla baş etmeye çalışırken yaşadığı her olay onu daha da derin bir kuyuya itiyor. Berfin, geçmişini aydınlatmak için verdiği mücadelede hem kendi iç dünyasıyla hem de dış dünyadaki zorluklarla karşılaşıyor. Bu kurgu, hafıza kaybı, kimlik arayışı, fantastik evren gibi derin konuları ele almaktadır. Berfin`in içsel yolculuğuna eşlik ederken, insanın zihninin karmaşıklığı ve dayanıklılığı hakkında düşündürücü sorularla karşılaşacaksınız. Roman; fantastik, psikolojik gerilim, gizem gibi unsurlarını bir araya getirerek sizi ilk sayfadan son sayfaya kadar sürükleyici bir deneyime davet ediyor. Yayımlanma Tarihi: 13/03/2025 NOT: Bölümlerin başındaki "༆" simge bölümlerin kendisi olduğunu ifade etmektedir. Bölümlerin başındaki "༄" simge bir sonraki bölümün kısa bir kesiti olduğunu ifade etmektedir.

“Bazı isimler fısıltıyla anılır, çünkü yankısı felakettir.” Tanrıların unuttuğu bir aşk, ölümsüzlerden gizlenen bir çocuk ve kadim bir lanetin ilk kıvılcımı... Valhara’nın derinliklerinde, gölgeler yıllardır bir sırrı saklıyor. Kimin doğduğu değil, neden doğduğu sorulmalı. Zamanın yankıları hâlâ duvarlarda çınlarken, kayıp bir ilahın varisi yeryüzünde yürümeye başlar. Ve onun uyanışı, sadece kehanetleri değil, tanrıların bile kurallarını yerle bir edecektir. Valhara, kanla yazılmış bir yeminle yeniden şekillenecek. Ama bazı uyanışlar kurtuluş değil, hatırlanması yasaklanmış bir başlangıçtır.

"Bir kibrit yak ve kara at, geçmişini kül edip yarınına ışık olsun. Yoksa geçmiş yakar, kül eder seni..." (Enemies to lovers)

Pusulanın dört yönünün tam merkezinde onlar vardı. Geceleri sokaklarda gezinen, kendileri gibileri bulup onlara güçlerini kullanmayı öğretmek üzere gruplarına götüren onlardı. Kamer hayatının çıkmaza girdiğini bildiği bir anda kaderinin kollarında hiç bilmediği bir yere doğru sürüklenir. Gözlerini açtığında kendini bir efsanenin içinde bulur. Onlar Ay’ın Çocukları… Ay’ın Çocukları yıldız yapabilme gücüne sahip kimsesizlerdi.

Ben Wild Minyar`ım! Aldarin Minyar`ın ortanca oğlu. Ağabeyim Geheris`in ölümünden sonra tahta geçen prens. Her şey tahta çıktığımda, insanlarla yapılan savaşta yaralanıp bilincimi kaybettiğimde başladı. Kendimi bambaşka bir evrende, bambaşka bir atmosferde nefes alırken buldum. Karşımda gerçek olamayacak kadar farklı bir kadın vardı ve onunla ilk karşılaşmamdan sonra her şey değişti.

Yeryüzü krallıkları henüz büyüyle bu kadar iç içe değilken, dünyanın altında başka bir hüküm sürüyordu. Taşın ve kökün altında, karanlığın içinde, kadim bir bilgelik yaşıyordu. İnsanların adını fısıltıyla andığı, yüzünü görmeden korktuğu bir varlık… Şahmeran. O bir canavar değildi. O bir kraliçeydi. Yarı insan, yarı yılan bedeninde çağların bilgisini taşıyan Şahmeran, yeraltı halkının koruyucusuydu. Damarlarında akan siyah kan, yalnızca gücün değil, kadim büyülerin de kaynağıydı. Onu yenilmez yapan şey bedeni değil, kalbiydi. Ta ki bir insanı sevinceye kadar.

Hayat neşesini kaybettiğini sanmıştı taki o ana kadar…

Bir gün elin kana bulandığında, onu durdurup durdurmamanın sana ait bir karar olmadığını anlarsan ne yaparsın? Kan Sahibi, cadılığın büyü değil taşıma olduğu bir soyun hikâyesi. Bu kanda güç yok. Hatıra var. Günah var. Acele var. Bir adam, aklını ve bilimi siper ederek yaşarken, kendi kanının kendisine ait olmadığını fark eder. Bu fark ediş bir inançla değil, geri dönüşü olmayan bir eylemle başlar. İçinden gelen sesler delilik değildir; susturulmuş bir mirasın sabırsızlığıdır. Bu kitap sana cadıları anlatmaz. Sana, bedenini senden önce tanıyan bir şeyi anlatır. Okurken şu sorudan kaçamayacaksın: Bana ait olmayan bir şeyden sorumluysam, ben hâlâ masum muyum?

Kıza bakarken sordum. "Sence günahlardan arınmak için en iyi yöntem nedir?" Cevap vermedi. Cevap yoktu. Cevabı arıyordum. Ve o cevap, Karas`ta idi.

Çağresiz çığlıklarımın arasından yükselen karanlık bir gölge. Parlayan kırmızı gözlerin arkasındaki bin yıllık öfke. Bir canavar olduğumu söyleyen acımasız dudaklar. Kanla yazılan ve ateşle harmanlanan bir krallık

Konu: Yedi tanrıdan biri olan Kaos, canavarlarla süregelen savaşta insanlarla güçlerini paylaşarak fânilerin işine karışmıştır. Kadim düzeni bozan Kaos Tanrısı, kardeşlerinin gazabını üzerine çekmiştir. Rivayet odur ki; bir ceza olarak hapsedildiği insan vücudundan sadece sevgiyi ve merhameti öğrenince kurtulabilecektir. İnsanlar tarafından "canavar" olarak adlandıran özel ırkların, bu savaşlarda soylarının tükenmesi üzerinden yüzyıllar geçmiştir. En azından Elbis böyle biliyordu... Ta ki kendini bir anda özellerin gittiği Nyxhaven Akademisi`nde bulana kadar. Herkesin birbirinden tehlikeli olduğu bu akademide sıradan bir insan olan Elbis; güçlü dostluklar ve kaçınılmaz düşmanlıklar kuracak. Aklın sınırlarını zorlayacak dersler, maskeli balolar, kaybolan sınıf arkadaşları yetmezmiş gibi; dünyayı tehdit eden bir organizasyonun hedefi haline gelecek.

Kaç kez öldüm? Kaç kez geri döndüm? Her seferinde biraz daha fazla acı, biraz daha az insanlık. Adım Atilla. Bir sabah gözlerimi açtığımda kendimi tanımadığım bir dünyada, tanımadığım bir bedende buldum. Ölüm döngüsüne hapsolmuşum. Kılıçla kesiyorlar, yakıyorlar, boğuyorlar, parçalıyorlar… Ve ben her seferinde aynı yere, aynı ana geri dönüyorum. Ama bu kez farklı bir şey var: Hatırlıyorum. Her ölümü, her çığlığı, her damla kanı hatırlıyorum. Abim yanımda öldü. Alya beni kurtarmaya çalışırken gözlerimin önünde eridi. Felix… Felix artık insan değil. Ve ben? Ben her döngüde biraz daha karanlığa gömülüyorum. Bu dünya beni kırmaya çalışıyor. Jutsu, Lilith, kristaller, yasak kitaplar, lanetli kılıçlar… Hepsi benim için burada. Hepsi beni sonsuza dek bu cehennemde tutmak için. Ama çok yakında öğrenecekler: Ölüm artık benim lanetim değil. Silahım. “Bir daha öldüğümde, bu sefer gülerek öleceğim. Çünkü bu kez sıra onlarda.” ⚠️ Uyarı: Bu hikâye sizi rahatsız edecek. Bazı bölümler okurken nefesiniz tutulacak. Bazı ölümlerden sonra kitabı kapatıp bir süre bakmak istemeyeceksiniz. Ama kapatamayacaksınız. Çünkü Atilla bir kez daha gözlerini açtığında, siz de onunla birlikte geri döneceksiniz. #darkfantasy #ölümdöngüsü #isekai #acımasız #kanveintikam Hazırsan, döngü başlıyor. Hoş geldin. Bu sefer kim ölecek?

Ayışığı Diyarlarında herkes on yaşına bastığında bir Doğuş Mührü kazanır. Bu mühür, kişiye diğerlerinden tamamen farklı bir yetenek verir: Kimi suya renk katabilir, kimi rüzgârın fısıltılarını duyabilir, kimi ışığı şekillendirebilir. Bir yeteneği olmayanlarsa toplumda haklardan yoksundur; “Boşluk Çocuğu” diye damgalanırlar. Yirmi yaşındaki Nara, hâlâ mühür taşımayan tek kişidir. Toplum onu değersiz, geleceksiz ve görülmez sayar. Oysa kimsenin bilmediği bir şey vardır: Nara’nın ruhu tek bir yeteneği değil, kadim güçlerin tamamını uyandırabilecek bir ışığı saklamaktadır. Bu ışığa sahip olan kişi, Gölge Çürümesi denen karanlık salgını durdurabilecek tek kişidir. Bir gün sarayda düzenlenen Ayışığı Gecesi Festivali`nde Nara, yaralı bir ruh tilkisini kurtarır. Bu küçük karşılık, Nara’nın gizemli ışığını açığa çıkarır — kısa bir an için tüm diyar onu görür. Prens Kaelen bu ışığın, yıllardır sönmekte olan saray ruhlarını bile titrettiğini fark eder. Fakat karanlık güçler Nara’nın varlığını sezince, onu yok etmeye çalışır. Çünkü Nara’nın uyanışı, dünyanın parçalanmış ruhlarını yeniden birleştirecek ve düzeni kökünden değiştirecektir. Hakları olmayan bir kız… Karanlığı uyandıran bir sır… Ve tüm diyarın kaderini değiştirecek bir ışık… Nara, “yeteneksiz” sanılan kalbin aslında en güçlü mühür olduğunu keşfetmek zorundadır.

Bazen bir cinayet işlemek gözümüze tek mantıklı seçenek gibi gelebilir. Unutmayın, bazı geçitler sadece ölülerin adımlarını hatırlar. Orythel`in Laneti`ne vurulmamanız dileğiyle.

"Sakin ol." Dudaklarını kulağıma yaslayarak kurduğu cümle daha fazla çırpınmamdan başka bir şeye yaramadı. Etkisinden kurtulmak için varlığından uzaklaşmam şarttı. Uzaklaşmalıydım. Dudaklarıma bastırdığı eline doğru bağırdım fakat bağırtım boğuk bir iniltiden öteye gitmemişti. "Seni bırakmam için önce sakin olman gerekiyor güzel eva." Şiir gibi sesi dudaklarından tenime rüzgar misali esip geçti. Açıkta kalan tenime temas eden elini yavaşca hareket ettirmeye başladı. Eline doğru içli içli nefesler verdim. Göbeğimin çevresinde dolaşan sıcak parmak uçları her bir hücremi titretti. Yavaş ve tahrik edici dokunuşları tenimi yakıp kavurdu. Yapmamalıydı bunu. Ona olan öfkem kendini bitirecek kadar fazlayken böyle yapmamalıydı. Kokusunu soluduğumda ne ara sakinleşmeye başlamıştım? Tenime dokunmamalıydı mesela, dokunuşları ne ara beni mahvedecek kadar etkiliyordu. Sıcak dokunuşları göbek deliğimin çevresinde devam etti, sırtımı göğsüne daha da bastırdı. Bayılmama çok az kalmıştı. Son bir irade kırıntısıyla ağzımı kapattığı elini ısırdım benden uzaklaşması için. Kıpırdamadı bile. Hatta lanet olasıca adam acıya dair tepki bile vermedi. Onun yerine sırtımı göğsüne daha sert yasladı, başını boynuma iyice yerleştirip burnunu tam şah damarımın üzerine bastırdı. Yine içine derin bir nefes çekti. Neden inatla kokumu içine işlemesini istercesine soluyordu. "Böyle yaparak senden uzak kalmış tenimin daha da alevlenmesini sağlıyorsun lâl gülü. Rahat dur" Boynuma doğru gelen karanlık fısıltısı kanımı fokurdattı. Pislik adam resmen onu ısırmamdan tahrik olduğunu ima ediyordu! 🌹🌹 Seçim kimisi için ödül, kimisi için ceza ama seçimi yapan kişi için ölümdür. IŞIK YILI...

Jisung emzik seven biri Minho ise mafya lideri ... ... İlk bölümde sm*t var helelele

Ölüm uşaklarını peşime salmıştı. Soluğum korkunun soluğuna karışmıştı. Koşuyordum. Sivri dalların berelediği bacaklarım hiç durmadan hareket ediyordu. Göğsüm inip kalkıyor, kalp atışlarım boğazımda hissediliyordu. Karanlığın bağrında yalpalayan adımlarım kör bir noktaya takıldığında, bedenim tek seferde yere serildi. Dizlerime saplanan dikenler dilime canhıraş bir çığlık yuvarladı. Daha fenası yaklaşan adım seslerinin içime boca ettiği keskin ürpertiydi. "Yardım edin! Biri bana yardım etsin." Avuçlarımı kurumuş yapraklara bastırdığımda, yükselen çıtırtıları kulaklarımı tırmaladı. Kalkmak istedim, karnımda yine aynı kıpırtıyı hissettim. İçimde nereden geldiği, nasıl benimle olduğunu bilmediğim bir şey vardı. Tıpkı benim gibi çaresizce kıpırdanıyordu. Titreyen parmaklarımla karnıma dokundum. Islak yüzümü köhne ormanın derinliklerine çevirip daha güçlü bağırdım. "Yardım edin! Biri bize yardım etsin!" Yeniden koşmaya başladım. Dizlerimden akan kanların çıplak ayaklarıma süzüldüğünü hissedebiliyordum. Güçlükle ayakta tuttuğum bedenim bu kez bir ağaca çarptı. Kendimi sırt üstü yerde bulduğum an gözlerim korkuyla açıldı. Çaptığım şey ağaç değil bir yabancının sert gövdesiydi. Ancak o, bir çınar ağacı kadar uzun ve yapılıydı. Karanlık tüm ayrıntılarını ustaca gizlerken, üzerimde tepkisizce gezdirdiği bakışlarını ve silüetini ele veriyordu. Dirseklerimin üzerinde kalkmaya çalıştım. Buraya kadardı, gücüm tükenmişti. "S-sen..." Bir adım attı. Büyük ve yara izlerinin barındığı parmakları önüme uzandı. "Yardım istiyordun, değil mi?" Sesinin bir rengi olsaydı, bu kesinlikle siyah olurdu. Sesi, şavkı kırık bir siyahtan ibaretti. Şeytanın adaletsiz oyununda bana sunulan başka bir seçenek yoktu. Çaresizdim. Titreyen elimi soğuk avuçlarına bırakırken, üzerime eğilen çehresi bir an için karanlıktan sıyrıldı. Gözlerini gördüm. Kısık bakan safir gözlerini müthiş bir tehlike ele geçirmişti. O, kaçtığım gözlerden çok daha acımasız bakıyordu. O, peşimdeki yangın değil, ateşin ta kendisiydi.