Gerçek sandığın her şey… sadece bir hayalse? Peki ya o hayal, yaşadığın tek gerçekse? Bazen uyanmak, ölmekten daha ağırdır. Bazı acılar rüyadan uyanınca geçmez. Ve bazı hikâyeler... sadece birinin kaleminden dökülen yalandır. Bu bir hayat hikâyesi değil. Bu, kimin gerçekten yaşadığını sorgulatan bir düşün içinde, üç farklı sona açılan tek bir kapı.

"Gördüğün her şeyin gerçekliğinden nasıl emin olabilirsin?" Meyra, arkadaşlarıyla birlikte katıldığı bir yılbaşı partisinde kendini bir kavganın ortasında bulur ve bu kavganın sonucunda Meyra ikinci kattan düşer. Gözlerini araladığında olay günü de dahil son bir senesini hatırlamıyordur, üstelik onu bekleyen tek sürpriz bu olmayacaktır. Uyandığında zihninde beliren kişilerle başı derttedir. *** Kapak Tasarımı: Büşra Yörük Tüm hakları saklıdır.

Bazen, en sessiz gecelerde bile bir şeyler kırılır. Cam değil. Zihin. Rüya, üçüncü kattaki eski dairesinde yalnız değildi. O bunu biliyordu. Duvarların nefes alışını duyuyor, mutfaktaki musluğun kendi kendine açılıp kapanmasını izliyordu. Ama en çok da o gölgeyi hissediyordu. Her gece gelen adamı. Lodos Kurdağ. O bir hayal miydi, yoksa hatırlanması yasak bir gerçek mi, bilmiyordu. Ama her gece 03:00`te mutfakta bir ışık yanar, ayak sesleri yankılanır, sonra sessizlik gelir... Ve Rüya`nın kalbi yeniden çatlamaya başlardı. Hiç konuşmazlardı. Ama birbirlerini tanıyorlardı. Lodos, onun geçmişini. Rüya, onun yokluğunu. Dışarıda İstanbul susarken, içeride iki karanlık birbirine yaslanıyordu. Ve hiçbir şey henüz başlamamışken bile, her şey çoktan parçalanmıştı.

Herşey bir yanılsamamıydı, yoksa herşey zamanla gün yüzüne mi çıkıyordu? Belki de herşey Cemregül A. `nın iç dünyasının bir parçasıydı. Gece`nin Çığlıkları, çaresizliğin en derin sembolü. Katil bir genç ve şizofreni bir kızın ilk karşılaşması ve intikam yemini edilen bir aşk hikayesi.

Lenanan ay ` ışıgı, Meltemin bir yön yeşil gözlerin bir pusula, kokun bir iz ,Yolunu kaybeden kişi için.Ne bende başka kimseye yol gösterir nede bir başkası bana yolumu gösteremez...

"Çilek Reçeli" adlı bu yeni öykümde, babasından kaynaklı sürekli bir aldatılma korkusu içinde olan, kocasından boşanmış, bir erkek çocuk annesi olan şizofren bir kadının, Nobel Edebiyat Ödülü kazanacağı umuduyla bir yazarlık kursuna başlamasının ardından gelişen olayları anlatıyorum...

Hayatı yalnızca resimden ibaret olan Görsel Sanatlar öğrencisi Kardelen Özdemir; aldığı nefesleri geçmişinden korumak için verdiği mücadeleden vazgeçtiğinde çocukluluğunu azat etmeye karar verdiği bir kış gecesi, başarılı intihar girişiminin, o gece sokağın köşesindeki ankesörlü telefondan yapılan ihbarla baltalanacağını da gözlerini tekrar açacağını da bilmiyordu. Bekaretini kaybetmiş bir ruh, gökyüzünde asılı kalmış. Nefretini, geçmişiyle harlayan küçük bir kızın boynuna dolanmış. Saflığın sembolü beyaz dolunay, o gece kana boyanmış. "Canının acısını yok saymak için salıncakta sallandığını hayal eden bir kız çocuğu tanıdım ben. Onu sevdim, onu var ettim; ondan nefret ettim, onu yok ettim." 07/08/2022 🌙

Her şey onunla değişti ben bile , öfke , aykırı hatta soğuk bile... 🌙 Acının esir aldığı bir kız ve onu acıya esir etmiş suçlular... Genç kız her geçen gün tanrıya daha da yaklaşacağı günü beklerken , her şey içinden çıkılamaz bir hal almıştır. Bir tarafta onun geçmişi , bir tarafta geleceği dururken genç kız şimdiki zaman olarak kalmıştır. 🌙 "Sadece yanında olmama izin ver , söz veriyorum sana zarar vermeyeceğim." 🌙 Sen kırılmış, incinmiş küçük bir kız çocuğusun. Önüne verilmiş bu repliklere ve bu oyuna bağımlı kalmana gerek yok. Benim yanımda her zaman kendin ol. Asıl kızı oyna. Bana yaralarını aç ki , yaralarını sarmana yardım edeyim. Lütfen incinmiş kalbini tamir etmem için bana izin ver. Sadece bir kere seni sevmeme izin ver.

Evet, sonuca gelelim. Sıramı bekliyorum. Hem de 4 yıldır. ---Her günüm yalnız geçiyor, ki normal olarak. Bir gün birisi gelir; benim nerede olduğumu, hangi mevsimde olduğumuzu, daha fazlasını gelir de anlatır diye bekliyorum; gibi denilebilir. Sıram... ne sırası? Bunu bekliyorum. Enınde sonunda bana gelecek mi? Evet...

"B-Ben... ben yapmadım..." diyebildim çaresizce, "neden bana inanmıyorsunuz ben yapmadım!" Hepsinin şüpheli bakışları üzerimdeyken bana inanan tek kişide şuan yerde kanlar içinde yatıyordu. "Ben hasta değilim..." diyerek fısıldadım acı içinde, "ben deli değilim..." Korkuyordum, delirmekten korkuyordum. Etrafımdaki insanlar beni anlamamakta ısrar ediyordu. Lanet olsun ben deli değildim, eğer deliysem okuduğum bu günlükte yazanlar neden bir bir başıma geliyordu!?

Orhan Bey öfke ve hayret içerisinde, -Ben Kayra mutlu olsun diye her şeyi yaptım o ise beni aldattı! Hayatta en çok sevdiğim insan oydu. Şimdi elimde ne var ... geriye bir tek sen ile ben kaldık. -...abi -Ne var? -...geriye sen kaldın abi -Ne diyorsun Ela? -Gözünü aç abi , duvara konuşuyorsun... -...ela? (gözden kaybolur)..Ela!? Ela!

Luna hayatan bıkmış biriydi ve akıl sorunları vardı. Geçmişte bir çok travmaları yüzünden şizofren oldu Hikayedeki bilgiler doğrudur

"Deli miyiz biz, niye kaçmıyoruz yurttan?" Başımı yastığa koyarken, "Ya bir salak salak konuşma da uyu Allah aşkına." dedim. Düz Yazı - Text Karışık