Silah patladı. Kurşun, onun alnının tam ortasından geçti. Zaman, o an yavaşladı düşen bedenin gözleriyle son kez buluştuğunda kalbi parçalandı. O gözler… bir zamanlar güldüğü, en çok güvendiği, en çok sevdiği kişiye aitti. Şimdi ise boş, donuk ve cansız bakıyordu. Kızın elleri titredi, parmakları hâlâ silahın soğuk metalini kavrıyordu. Yağmur, açık saçlarını yüzüne yapıştırmıştı. Çaresizliği bir çığlık gibi boğazında düğümlendi ama koşmaya başladı. Birkaç adım sonra sendeleyip yere kapaklandı. Arkasından, delici bir sesle adını haykırdılar. Yutkundu, gözyaşını bastırdı, silahı daha sıkı kavradı. Son bir bakış atmadan ayağa fırladı ve siren seslerinin gölgesinde hızla uzaklaştı. O en sevdiğini öldürmüştü. Bir kurşunla. Siz hiç en sevdiğinizin hiç acımadan size ben `ben yaşamayı çok seviyorum` demesine ramen gözünün yaşına bile bakmadan öldürdünüz mü?

"Sen benim yarık kalbimsin asil..."