Karşımdaki kişilerle sertçe yutkundum. Aralarında bana dolu gözlerle bakan kadına baktım. Gözleri her şeyi anlatıyordu. Özlem ve sevgi… O kadın benim gerçek annemdi. Yan tarafta bizi izleyen, bunca zaman gerçek ailem sandığım kişilere baktım. Annem, o kadına nefret dolu bakışlarını atıyordu. Sonra bana döndü. Nefret dolu bakışları boşaldı. Yerine belki o kadının gözlerinde gördüğüm sevgi geçer sanmıştım ama yanılmışım. Derin bir boşluk sadece. Sonra tekrar bakışlarımı gerçek aileme çevirdim. Kadının yanında dik duruşlu, ciddi bakışlı adama baktım. Duygularını o kadar iyi saklıyordu ki okuyamadım. Yanımdaki avukat elini sırtıma koydu. “Hadi Mert, geç gerçek ailenin yanına. Yakında yeni kimliğin gelir.” Dediğinde hızla ona baktım. “Ben şimdi Demirkan değil miyim?” Gülümsedi. Ve başını sağ sola salladı. “Sen artık Yalçınkaya’sın. Mert Yalçınkaya…” Her şeye yaptığım gibi gülüp geçmek istedim. Ama gülüp de geçemediğim tek şey bu oldu. Yalçınkaya ailesine baktım yine. O kadın ve adamın arkasında duran kişilerin değişik bakışları içimi ürpertti. Ben artık onlarla yaşayacaktım. Ben artık Mert Demirkan değildim. Ben Mert Yalçınkaya’ydım…