Hiçbir şey, düşerken aldığın son nefes kadar gerçekçi değildir. Ne ihanet kadar keskin, ne sevda kadar derin. Suskun kalmış bir çığlık, yanılsamış bir zafer, ve asla yazılmamış bir kaderdir. O an ne varsa inkar ettiğin, gözlerinin önünden değil, boğazından geçip gider. Sessizlik bir kurşun gibi saplanır göğsüne ve adını anmadığın her şey çığlık olur diline. Ve son nefesin… bir vedadan çok, hiç yaşanmamış bir hayata duyulan geç kalmış öfkedir. İnsan ölmeden önce sadece kendine yenilir...